skip to main |
skip to sidebar
Αγαπητέ Αη Βασίλη
Θέλω το 2007 να με κάνεις αδύνατη, ενώ εγώ θα χλαπακιάζω πατάτες τηγανητές, γλυκά και παγωτά.
Θέλω το 2007 να με κάνεις ομορφούλα χωρίς να πασαλείβομαι με κρέμες και χωρίς να τρέχω σε πλαστικούς χειρούργους.
Προσοχή: αν αρνηθείς, θα βγω στα κανάλια και θα πω σε όλους τι λαμόγιο είσαι!!!
Ευχαριστώ
Εγώ, η μεγαλύτερη fan σου
Είναι μερικές ταινίες που χωρίς να είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα της 7ης τέχνης, σε αγγίζουν με τρόπο μοναδικό. Ίσως γιατί μια ατάκα την αισθάνεσαι λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους ή ένα βλέμμα το ερμηνεύεις πιο μελοδραματικά σε σχέση με τους άλλους... όπως και να'χει μια μέτρια ταινία μπορεί να έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου, απ' ότι ίσως μια ταινία με τέλεια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και οσκαρικές ερμηνείες. Το shopgirl είναι μια χαμηλών τόνων ταινία. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς κοσμοϊστορικά προβλήματα, χωρίς περίπλοκη σκηνοθεσία, χωρίς φωναχτές ερμηνείες. Μιλά απλά για μοναξιά, για φοβίες, για έρωτα. Όταν την είδα την πρώτη φορά την ταινία στο σινεμά, απογοητεύτηκα. Είχα δει το τρέιλερ και περίμενα ότι η ταινία θα με συγκλονίσει. Αλλά δεν το κατάφερε. Βλέποντάς την για δεύτερη φορά στο filmnet, κόλλησα. Κόλλησα με μικρές κουβέντες, με σιωπηλά βλέμματα... Γιατί δεν λέμε ποτέ αυτό που αισθανόμαστε? Πες ρε γαμώτο αυτό που αισθάνεσαι, την στιγμή που το αισθάνεσαι. Και τι έγινε αν αλλάξεις γνώμη αργότερα? Οι σχέσεις δεν είναι συμβόλαιο... απλά ζήστο! Όλα αυτά με έκανε να σκεφτώ η ταινία... γιατί μερικές φορές και οι ταινίες χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία...
Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής που λατρεύουν τα κοριτσάκια. Ο Σάκης είναι... ιδέα. Η ιδέα του τέλειου άντρα!
Γιατί ο τέλειος άντρας είναι φυσικά κούκλος, σου τραγουδάει ¨Σ΄έχω ερωτευτεί¨, σε κοιτάει στα μάτια, δεν σου φέρνει αντιρρήσεις και την περισσότερη ώρα γελάει! Τι άλλο μπορεί να ζητήσει μια κοπέλα εν έτει 2006?
Κι έρχεται το πανέξυπνο σποτάκι της Vodafone για να μας εξιτάρει, να μας ξεσηκώσει και το κυριότερο να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μπορεί στο μετρό να συναντήσουμε το Σάκη να μας λέει ¨Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα κοπελιά¨ κι εμείς ατάραχες να απαντάμε ¨Γεια σου Σάκη!¨.
Εύγε στους κυρίους διαφημιστές που μας πρόσθεσαν άλλη μια φαντασίωση για τον Σάκη μας! Και εύγε στη Κάτια που τον χαίρεται για όλες μας! κλαψ!
Τον Δημήτρη Παπαιωάννου και την Ομάδα Εδάφους, τους ήξερα πολύ πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο υπέρμετρος όμως ενθουσιασμός του αδερφού μου για τις παραστάσεις τους, με έκανε να τους αποφεύγω. Γιατί για να αρέσει κάτι στο... αίμα μου, το πιθανότερο είναι να είναι καταθλιπτικό και να βαράνε καμπάνες.
Αυτή τη φορά όμως, είπα να δώσω μια ευκαιρία. Είχα μεγάλη περιέργεια αν ο Παπαιωάννου θα κατάφερνε να "διώξει" από πάνω του το στίγμα της τελετής έναρξης.
Και τα συμπερασματά μου έχουν ως εξής:
ναι, το στήσιμο της κάθε σκηνής είναι εντυπωσιακή.
ναι, οι χορευτές είναι εκπληκτικοί.
ναι, ο σερβετάλης κάνει την έκπληξη και καταφέρνει να πει τα πάντα με το σώμα του.
ναι, η μουσική του Κωνσταντίνου Β. είναι υπέροχη.
ναι, υπάρχουν κάποιες πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές στην παράσταση.
ναι, μου άρεσε ο τρόπος που προσπάθησε να περάσει κάποια μηνύματα ο Παπαιωάννου.
όχι, η ιστορία που θέλει (?) να πει ο σκηνοθέτης δεν έχει συνοχή.
όχι, δεν μπορούσα να κατανοήσω όλες τις σκηνές.
όχι, δεν είμαι ξανθιά.
όχι, δεν είναι όλες οι στιγμές του έργου δυνατές... κάποιες στιγμές κουράστηκα.
Και στατιστικά όμως να εξετάσεις τα ναι και τα όχι, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι σε γενικές γραμμές η παράσταση ήταν εξαιρετική και αξίζει να πάτε. Απλά μετά την τελετή έναρξης, οι προσδοκίες είναι μεγάλες...
Με τέτοιο ήλιο και τόσο ψηλές θερμοκρασίες, πως μπορεί να καταλάβει κανείς ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν?
Ένας τρόπος υπάρχει και είναι εγγυημένος εδώ και 20 χρόνια: ακούς στο ραδιόφωνο το Last Christmas!! Και κάθε χρονιά η πρώτη φορά που το ακούς, η καρδιά σου σκιρτίζει... γιατί ξέρεις ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν!!
Μπορεί μετά να σκυλοβαρεθείς να το ακους συνέχεια αλλά η πρώτη φορά που το πετυχαίνεις στα ερτζιανά, μοιάζει σαν τελετουργικό. Σαν να γίνεται η επίσημη έναρξη των γιορτών!
Μαμά γιατί εγώ δεν μπορώ να γράψω ένα τραγούδι το οποίο να με ταίζει για την υπόλοιπη ζωή μου, όπως τον George?
Κι εκεί που ζεις μέσα στον απόλυτο πανικό, βουτηγμένη στα emails, τα meetings και τα τηλέφωνα... βρίσκεσαι ξαφνικά στο Ζάππειο.
Και είναι σαν να είσαι σε μια άλλη πόλη. Σαν να κάνεις ξαφνικά διάλειμμα από την χαοτική πραγματικότητά σου. Ούτε φασαρία, ούτε φωνές, ούτε τρέξιμο... γαλήνη...
Άργησα 10 λεπτά στο ραντεβού για να καθήσω σ΄ένα παγκάκι και ν΄αράξω, κάνοντας... τίποτα!!
Φορτίζω για λίγο τις μπαταρίες μου και σηκώνομαι πάλι... Γιατί τόσα χρόνια δεν έχω κάνει ούτε μια βόλτα στο Ζάππειο?
Εκεί που κάθεσαι στην ακρούλα και παρατηρείς τις ζωές των άλλων από απόσταση, σε φωνάζουν ξαφνικά να έρθεις στο κέντρο του κόσμου τους.
Και αυτό μοιάζει τόσο απίστευτο, που αρνείσαι να δεχτείς ότι είναι αληθινό. Σαστισμένη λοιπόν κάθεσαι στη γωνιά σου. Γιατί αν δεχτείς το καλεσμά τους, δεν θα μπορείς να κάνεις πίσω... Προτιμάς λοιπόν τη σιγουριά της γωνιάς σου και συνεχίζεις να παρατηρείς από μακριά και να παίρνεις το μικρό μερίδιο που σου ανήκει...
Η ανθρώπινη φύση είναι άπληστη. Τελεία και παύλα. Δεν βλέπει ποτέ αυτό που έχει και εστιάζει πάντα σε αυτά που της λείπουν. Του δείχνεις το ουράνιο τόξο κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο. Του λες πόσο πολύ τον αγαπάς και τον θαυμάζεις κι εκείνος σου γκρινιάζει γιατί δεν τον αγαπά ολόκληρη η υφήλιος. Του δίνεις χρήματα, επιτυχίες, δόξα και μια θέση στην αιωνιότητα (μιας και όλοι θα τον θυμούνται για το έργο του) κι εκείνος σου λέει ότι είναι μόνος και δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να νοιάζεται γι'αυτόν... Και το μόνο που θέλω να φωνάξω είναι Helloooooooooooooooooooooooo! Πάρε μια βαθιά αναπνοή ρε φίλε και κοίτα γύρω σου. Σκέψου λίγο τον τρόπο ζωής σου. Σκέψου τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Σκέψου πόσα πράγματα έχεις δημιουργήσει και πόσα πρόκειται να δημιουργήσεις στο μέλλον. Και το σημαντικότερο: την επόμενη φορά που θα πεις ότι είσαι μόνος, κοίτα λίγο γύρω σου. Δες όλους αυτούς που σου χαρίζουν απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη τους καθημερινά... χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυφά συμφέροντα... Και αφού τα δεις και τα σκεφτείς όλα αυτά, ζήσε τη ζωή σου... γιατί αν δεν τη ζήσεις εσύ, τι θα κάνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί που περιμένουμε να κλέψουμε λίγη από τη λάμψη σου και απογοητευόμαστε όταν δεν μπορείς να τη δεις ούτε εσύ ο ίδιος??
Όλοι λίγο ή πολύ βλέπουμε τηλεόραση. Κάποια πράγματα μας αρέσουν και κολλάμε, κάποια άλλα τα βλέπουμε περιστασιακά (λόγω βαρεμάρας) και κάποια άλλα δεν τα βλέπουμε ποτέ. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Γιατί θέλουμε να γελάσουμε με τις έξυπνες ατάκες, γιατί θέλουμε να μάθουμε για το δράμα της κυρίας Νίτσας από την Κοζάνη, γιατί θέλουμε να συγκινηθούμε με κάποια ταινία, γιατί θέλουμε να μάθουμε με ποια τα έχει ο Σόμμερ... χιλιάδες λόγοι.
Δεν νομίζω όμως ότι κάποιος από αυτούς τους λόγους αφορά την AGB. Σε νοιάζει εσένα αν η σειρά που σου αρέσει τη βλέπουν κι άλλα 10 εκατομμύρια? Σε νοιάζει αν η αγαπημένη σου εκπομπή τη βλέπεις μόνο εσύ και η γιαγιά σου? ΧΕΣΤΗΚΕΣ!
Γιατί λοιπόν μας τα έχουν ζαλίσει με τις τηλεθεάσεις? Τι με νοιάζει εμένα τον απλό τηλεθεατή τα νούμερα της Μενεγάκη και της Ρούλας? Αυτά ενδιαφέρουν τα κανάλια και τις εταιρείες που δουλεύουν με αυτά. Γιατί τόσες ώρες τηλεοπτικού χρόνου χαμένες για την AGB?? Γιατί εγώ πρέπει να συμπονώ με τις χαμηλές τηλεθεάσεις της Ρούλας και να χαίρομαι με το 50% του Χρήστου Φερεντίνου?? Μαζί παίρνουμε τους μισθούς τους???????????????
Κύριοι της τηλεόρασης δεν θέλουμε να είμαστε συνένοχοί σας... φτιάξτε εσείς το προιόν σας κι αν μας αρέσει θα σας βλέπουμε... τα υπόλοιπα δεν μας ενδιαφέρουν!
Τον τελευταίο καιρό οι κινηματογραφιστές ψάχνονται... Σκέφτονται που πάμε, που βαδίζουμε... Σε αυτό το σκεπτικό λοιπόν είναι και η συγκεκριμένη ταινία. Δείχνει το Λονδίνο του 2027 (όχι πολύ μακριά δηλαδή...) και τον τρόπο που ο ρατσισμός και η προκατάληψη έχουν κυριεύσει τον κόσμο. Ο πρωταγωνιστής (αχ!) έχει κυριολεκτικά παραδοθεί στη μοίρα του. Δεν πιστεύει σε ένα καλύτερο αύριο, δεν ελπίζει για το μέλλον. Μέχρι την στιγμή που συναντά ένα μαύρο κορίτσι... Και μην πάει ο νους σας στο πονηρό... Δεν υπάρχει ερωτικό ζήτημα... Τα θέματα που θέτει η ταινία είναι πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο αληθινά... Υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα, έξυπνο σενάριο και λιτή σκηνοθεσία... από το πρώτο κιόλας λεπτό σε αρπάζει από τα μούτρα...Και βέβαια ο Clive Owen... ο θεός! Ο άντρας των ονείρων μου! Αν και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική για το άλλο μου μισό (που έχει γεννηθεί την ίδια ημερομηνία με μένα!) ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικός! Τόσο καλός που ξέχασα την φοβερή ερμηνεία του Μάικλ Κέιν.... Δεν ξέρω αν θα μας κάνει αυτή η ταινία να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα μας προβληματίσει... έστω για λίγα λεπτά μετά το τέλος της...
Είσαι έτοιμος να βουτήξεις στα βαθιά. Έχεις βάλει τα μπρατσάκια σου, φοράς το μαγιό σου, έχεις κάνει τον σταυρό σου και είσαι έτοιμος για τη μεγάλη βουτιά.
Τελικά βουτάς... αλλά ανάμεσα στα meeting, τα marketing plan, τα τηλέφωνα, τις διαπραγματεύσεις, τα mail και τα κινητά τηλέφωνα πρέπει να θυμάσαι να παίρνεις αναπνοή. Να βγαίνεις για λίγο στην επιφάνεια και να αναπνέεις... και το σημαντικότερο: να θυμάσαι ότι υπάρχει ζωή κι έξω από τη δική σου μικρή θάλασσα...
Μαμά γίνεται όλες οι εκπομπές του Μελωδία να είναι σαν της κυρίας Φατούρου? Γιατί ξυπνάς το πρωί και σιχτιρίζεις που κάνουν έργα στους δρόμους, βρίζεις που δεν βρίσκεις να παρκάρεις και μισείς τον καιρό που δεν λέει να χειμωνιάσει... αλλά ανοίγεις το ραδιόφωνο και η διάθεσή σου αλλάζει.Ακούς μια υπέροχη φωνή... ούτε πολύ αισθησιακή, ούτε πολύ σοβαρή, ούτε πολύ ναζιάρα... έτσι όπως πρέπει να είναι μια ζεστή φωνή στο ραδιόφωνο. Ακούς ωραίες μουσικές... ούτε το απολυτήκιο της Κασσιανής, ούτε Κέλλυ Κελεκίδου... γλυκές μελωδίες και ωραία τραγούδια για να σου πάει καλά η μέρα... Ακούς εύστοχα σχόλια... ούτε πολιτικές αναλύσεις, ούτε ψευτοκουλτούρες... έξυπνο χιούμορ κι ωραίες συνταγές μαγειρικής! Δευτέρα ως Παρασκευή 10-12 το πρωί. Must!
Όταν ήμουν μικρούλα, νοστιμούλα και αδυνατούλα λάτρευα τους Duran Duran. Είχα αφίσες πάνω από το κρεβάτι μου, μάζευα μανιωδώς φωτογραφίες τους και σιδερότυπα και φυσικά άκουγα ακατάπαυστα τους δίσκους τους.Αν και πολλές φορές έβλεπα στον ύπνο μου ότι γνωρίζω τον Simon Le Bon και αυτομάτως μου κάνει πρόταση γάμου, στο... ξύπνιο μου ήξερα ότι δεν πρόκειται να τους δω ποτέ από κοντά. Το καλοκαίρι του 2005 διαψεύστηκα. Μετά από τόοοοοοοσα χρόνια οι Duran Duran ήρθαν στην Ελλάδα για να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Το χρέος όμως αυτό είναι τόοοοοοοσο μεγάλο που φυσικά δεν ξεπληρώνεται με μια μόνο συναυλία. Κι έτσι μας ήρθαν και φέτος. Μόνο που αυτή τη φορά κέρδισα (????) στο διαγωνισμό Meet & Greet!!! Που σημαίνει ότι θα τους γνωρίσω από κοντά!!! Ήρθε η ώρα για την περιβόητη πρόταση γάμου!! Γύρω στις 7 φτάνουμε στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας και παίρνουμε τις απαραίτητες διαπιστεύσεις. Γύρω στις 8.30 τρέμω ολόκληρη. Κι αν είναι μαλάκες? Κι αν δεν μου ρίξουν ούτε μια ματιά? Κι αν απλά μας χαιρετήσουν και φύγουν? Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια να γκρεμίσω το μύθο?Λίγα λεπτά αργότερα και με το εξώφυλλο του Arena στα χέρια (βινύλιο φυσικά) μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο backstage και περιμένουμε. Και μπαίνουν μέσα. Και το παιδικό μου όνειρο παίρνει σάρκα και οστά... Simon will you marry me? θέλω να φωνάξω αλλά δεν βγάζω άχνα. Αρχικά έρχεται ο John Taylor. Ολίγον αχτένιστος, ολίγον ατημέλητος, ολίγον λέτσος. Υπογράφει το βινύλιο κι αρχίζει να με ρωτάει για το όνομά μου... γιατί χρησιμοποιώ ξενικό όνομα... τι γράφει η μπλούζα μου... Εγώ φυσικά ξεχνάω το αγγλικά μου, ξεχνάω τα ελληνικά μου, ξεχνάω τη μιλιά μου και ψελλίζω μόνο μερικά φωνήεντα... ε.... α..... ο..... ι....Μετά πλησιάζει ο Simon.... όπως πάντα κούκλος, όπως πάντα στυλάτος... Μου υπογράφει, μου χαμογελάει, με ρωτάει το όνομά μου αλλά εγώ φυσικά δεν το θυμάμαι... και πλέον το παίζω μουγκή... έχω ξεχάσει και τα φωνήεντα!! Μετά έρχεται ο Roger Taylor... αχ κούκλος! Εκείνος όμως ήταν λιγομίλητος, πράγμα που διευκόλυνε φυσικά το μουγκό του χαρακτήρος μου.Και τέλος ο Nick Rhodes. Κοντός αλλά χωρίς ίχνος ρυτίδας!! Με πλησίασε, υπέγραψε και θαύμασε το τόσο καλά συντηρημένο εξώφυλλο του δίσκου!! Και ξαφνικά βρήκα τη μιλιά μου! Του είπα ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου και ότι του πάνε καλύτερα τα μαλλιά έτσι... τι να το κάνεις όμως? Δεν ήταν ο Simon...Μετά ήρθε η ώρα της αναμνηστικής φωτογραφίας!Ε, δεν θα άφηνα και αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη!!!!!! Έτρεξα σαν σίφουνας και στήθηκα δίπλα στον Simon. Εκείνος με αγκάλιασε (αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ) και το κλικ ακούστηκε!!! Ζαλισμένη και εντελώς συγκλονισμένη γύρισα πίσω στη θέση μου. Μετά από λίγο η συναυλία ξεκίνησε. Ναι ήταν σχεδόν ίδια με την περσινή τους συναυλία. Ναι never as good as the first time. Ναι ούρλιαξα στο Reflex, ναι δάκρυσα στο Save a prayer, ναι χοροπήδησα στο Wild Boys... τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έχουν σημασία γιατί... γνώρισα τους Duran Duran!!!
Συμπτώματα 4 μηνών στην ανεργία:
- Απόρριψη: όταν μου ανακοινώθηκε ότι φεύγω από την εταιρεία, αισθάνθηκα πολύ λίγη. Δεν ήμουν εργατική? Δεν ήμουν έξυπνη? Δεν με συμπαθούσαν? Αισθάνθηκα σαν να με χώριζε ο γκόμενός μου ή μου έκοβε την καλημέρα η κολλητή μου.
Ξέχασα ότι εκεί ήταν δουλειά και δεν χωράει το συναίσθημα σε αυτές τις περιπτώσεις. Απλά το αφεντικό δεν ήθελε να με πληρώνει. Τόσο απλά.
- Ιδρυματισμός: όταν δουλεύεις συνεχώς για 14 χρόνια δεν ξέρεις τι να κάνεις με όοολο αυτό τον ελεύθερο χρόνο. Δεν ξέρεις πως να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου και το σημαντικότερο δεν μπορείς να τον εκτιμήσεις. Περνάει όμως ο καιρός κι αρχίζεις να μαθαίνεις...
- Πανικός: ¨και τώρα?¨ είναι η πρώτη σκέψη. Που θα βρω δουλειά? Πως θα πληρώσω τους λογαρισμούς μου? Στην αρχή έδειχνε ακατόρθωτο να επιβιώσω με ένα μισθό μείον. Κι όμως γίνεται... Ακόμα και η μικρότερη αποζημίωση μαζί με όλα τα επιδόματα σε καλύπτει τουλάχιστον για 3 μήνες...
- Ξεκαθάρισμα: με τόσο ελεύθερο χρόνο είχα επιτέλους την ευκαιρία να σκεφτώ. Τι θέλω τελικά? Τι δουλειά πραγματικά να κάνω? Ποιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω?
- Απομυθοποίηση: Συνειδητοποίησα ότι η συγκεκριμένη δουλειά (που τόσο στεναχωρήθηκα που έχασα) δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Ούτε προοπτική, ούτε φοβερό περιβάλλον, ούτε μεγάλες απολαβές. Καλύτερα λοιπόν που έφυγα. Στερήθηκα βέβαια χρήματα αλλά τουλάχιστον άρχισα να ψάχνω, έστω και με το ζόρι, κάτι καλύτερο.
- Ψυχραιμία: όταν καθαρίζει το μυαλό τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Είπα πολλά όχι σε επαγγελματικές προτάσεις που δεν είχαν μέλλον κι απείχαν κατά πολύ από αυτό που ήθελα να κάνω. Γιατί ήξερα ότι επιτέλους έπρεπε να κυνηγήσω τον στόχο μου...
- Χαλαρότητα: μετά από αρκετές εβδομάδες κι αρκετές βόλτες στην παραλία, κατάλαβα ότι έχω πολλές εναλλακτικές ώστε να μην προδώσω τον στόχο μου. Μπορούσα να παίζω μουσική σε εστιατόρια, να δουλέψω περιστασιακά ως πωλήτρια... μήπως θα έβγαζα περισσότερα κρυμμένη πίσω από την ασφάλεια μιας εταιρείας χωρίς προοπτική?
Στο τελευταίο interview που πήγα για μια πολύ καλή δουλειά δεν είχα πια κανένα άγχος. Σκεφτόμουν ότι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, υπάρχουν τόσες άλλες εναλλακτικές. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι...
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ήμουν ο εαυτός μου... και φαίνεται ότι άρεσα... και με πήραν... και τη Δευτέρα ξεκινάω... και δεν είναι η απόλυτη εκπλήρωση του στόχου αλλά τον πλησιάζω... και αυτή ήταν η τελευταία βόλτα με το τραμ στην παραλία...
προς το παρόν... γιατί μπορεί να μην μου αρέσει... γιατί μπορεί να μην αρέσω εγώ... αλλά δεν με νοιάζει πολύ... γιατί τώρα ξέρω...
Βλέπω τυχαία σε ένα δορυφορικό κανάλι την καινούργια διαφήμιση της Dove. Μια συμπαθητική κοπέλα κάθεται μπροστά στο φακό. Ούτε πολύ αδύνατη, ούτε με τέλεια επιδερμίδα...
Χιλιάδες χέρια αρχίζουν να τη βάφουν, να τη χτενίζουν να την σουλουπώνουν...
Μετά έρχεται η σειρά του υπολογιστή... μακραίνει το λαιμό, σηκώνει τα φρύδια, τελειοποιεί τα χείλη...
Η αφίσα είναι έτοιμη! Αν η κοπέλα είδε την φωτογραφία, είμαι σίγουρη ότι δεν θα αναγνώρισε τον εαυτό της! Και μετά το μήνυμα... ¨No wonder our perception of beauty is disorted¨
Η αρχή έγινε στην Ισπανία όταν απαγορεύσαν στα πολύ αδύνατα μοντέλα να ανέβουν στην πασαρέλα. Καιρός να ξυπνήσουμε κι εμείς! Παχουλές όλου του κόσμου ενωθείτε!
Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στο Campaign For Real Beauty
Ωραία η rock, φοβερή η jazz, super η ηλεκτρόνικα αλλά με την pop τι γίνεται? Τι στο διάολο κάνουν οι pop stars του σήμερα? αναρωτήθηκα.
Και πέφτει στα χέρια μου το νέο cd της Christina Aguilera. Αφού πέταξε από πάνω της την ετικέτα της αντίζηλου της Britney Spears και έκανε αίσθηση με το προηγούμενο άλμπουμ της, αυτή τη φορά επιστρέφει με ένα jazz άλμπουμ.
Δεν πρόκειται ούτε για διασκευές παλιότερων κομματιών, ούτε για επιτηδευμένη jazz για λίγους. H Aguilera έγραψε ένα διπλό cd γεμάτο mainstream αλλά εξαιρετικά αξιόλογες jazz μελωδίες.
Ειδικότερα το δεύτερο cd είναι εξαιρετικό. Η jazz μουσική του σήμερα μέσα από pop κανάλια. Σε συνδυασμό με τη εκπληκτική φωνή της, έχουμε ένα πολύ καλό άλμπουμ. Εύγε στην ξανθιά!
Ένα ωραίο μεσημέρι με πολύ ήλιο στο κέντρο της Αθήνας, κάνω μια στάση από τα ψώνια και τις δυσάρεστες συναντήσεις με πρώην αφεντικά για να φάω κατιτίς.
Κάθε χοντρή λοιπόν που σέβεται τον εαυτό της λέει να φάει μια σαλατούλα γιατί φυσικά δίαιτα! Κάθομαι λοιπόν στο Evergreen.
Περνάει το πρώτο τέταρτο. Καμία ανταπόκριση.
Μετά βλέπω ένα σερβιτόρο να πλησιάζει το τραπέζι μου. Γιούπι, σκέφτηκα, θα φάμε!!
Εκείνος όμως με προσπερνάει αδιάφορα. Οκ, σκέφτομαι, θα ξαναγυρίσει. Αμ δε!
Αρχικά χάρηκα. Τελικά έχω αδυνατίσει τόσο πολύ που δεν φαίνομαι! Τελικά αυτή η δίαιτα του ανανά (τρωω τα πάντα εκτός από ανανά) είχε αποτέλεσμα!
Αφού όμως έχουν περάσει 45 λεπτά η χοντρή αδιαφορεί για τα αποτελέσματα της δίαιτας και θέλει απεγνωσμένα να φάει!!
Αρχίζω να κουνάω πόδια, χέρια... να σας παραγγείλω?????
Μια ώρα μετά παραγγέλνω... αλληλούια!!
Στο Evergreen έχω πάει 3 φορές, σε διαφορετικές ώρες. Κάθε φορά πετυχαίνω σερβιτόρους που μισούν την κοινωνία!! Τι τους κάνετε ρε παιδιά? Δεν τους πληρώνετε? Τους μαστιγώνετε μέσα στην κουζίνα? Ή μήπως τους κάνετε σεμινάριο μίσους???
Όταν ο Μπράιαν Ντε Πάλμα επιστρέφει με καινούργια ταινία και με δυνατό καστ, οφείλεις να τρέξεις στο σινεμά να τη δεις.
Και αυτή η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Ντε Πάλμα: εκπληκτική ατμόσφαιρα, φοβερά πλάνα, γοητευτικοί πρωταγωνιστές και μια ανατριχιαστική ιστορία εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία.
Τι της λείπει όμως? Η ταινία μοιάζει λίγη... Η ιστορία κυλά αργά και η πλοκή δείχνει να χωλαίνει. Φαίνεται ο σκηνοθέτης εστίασε στο να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και του φιλμ νουάρ και παραμέλησε την πλοκή της ταινίας.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι μια κούκλα φυσικά αλλά χωρίς να δίνει τον καλύτερό της εαυτό.
Η Χίλαρι Σουόνκ προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μοιραία, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάφερε.
Την ταινία σώζει ο Τζος Χάρτνετ ο οποίος πραγματικά δείχνει να είναι βγαλμένος από τις παλιές ταινίες του Χόλιγουντ. Επίσης η ηθοποιός που υποδύεται τη Μαύρη Ντάλια είναι εξαιρετική και πιστεύω ότι θα τη δούμε περισσότερο στο μέλλον.
Συμπέρασμα: μια σχετικά καλή ταινία χωρίς όμως να φτάνει τα προηγούμενα αριστουργήματα του Μπράιαν Ντε Πάλμα.
Αν ήμουν άντρας και δήλωνα ότι ήμουν άνεργη θα μου χτύπαγαν φιλικά τον ώμο και θα μου έλεγαν για το βαρύ χτύπημα της μοίρας ή για τον μαλάκα το αφεντικό μου που φέρθηκε τόσο βάναυσα.
Ως γυναίκα όμως και μάλιστα παντρεμένη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Καλό είναι να βρω βέβαια μια δουλίτσα για χόμπυ αλλά μπορώ κάλλιστα να κάθομαι στο σπιτάκι μου, να μαγειρεύω, να ξεσκονίζω και να περιμένω να γυρίσει ο αντρούλης μου ο κουβαλητής που θα πρέπει βέβαια να φροντίζει για τους λογαριασμούς.
Αν η σύζυγος δούλευε και ο σύζυγος σφουγγάριζε και σκούπιζε στο σπίτι θα τον αποκαλούσαμε τεμπέλη και αχαίρευτο.
Η μοίρα του άνεργου άντρα είναι σακαταμένη, ενώ της άνεργης γυναίκας είναι με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι!
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά από τη δεκαετία του ΄60? Τόσες φεμινίστριες έκαψαν τα σουτιέν τους κι όμως εν έτει 2006 ο άνεργος άντρας είναι άχρηστος και η άνεργη γυναίκα νοικοκυρά!
Κι αυτό δεν είναι μόνο άδικο για τις γυναίκες που θέλουν να εργαστούν (γιατί υπάρχουν κι εκείνες που δεν θέλουν και καλά κάνουν) αλλά και για τους άντρες που δεν έχουν δουλειά (είτε από ατυχία, είτε από πεποίθηση).
Άτιμη ισότητα...
Δευτέρα βράδυ και βλέπω το καινούργιο επεισόδιο της σειράς του Παπακαλιάτη.
Δεν παρακολουθώ την υπόθεση. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ο Παπακαλιάτης θα ήταν ο τέλειος γκόμενος για το Λύκειο.
Παιδί από καλή οικογένεια βορείων προαστίων για να τον εγκρίνει η μαμά αλλά και με μάτι λίγο αγελαδίσιο για να με ζηλεύουν οι συμμαθήτριές μου.
Θα μου έγραφε τις πιο καψούρικες κασέτες με Bowie, Radiohead και ολίγον από Γαλάνη.
Θα μου μίλαγε για έρωτα και σχέσεις και παρόλο που τα λεγόμενά του θα θύμιζαν τα ποιηματάκια πίσω από τα χαρτάκια του ημερολογίου της γιαγιάς μου, εγώ θα έμενα με το στόμα ανοιχτό.
Θα κάπνιζε πολλά τσιγάρα, γεγονός που θα τον έκανε πολύ cool στα μάτια των φιλενάδων μου.
Θα μου έγραφε συνέχεια γράμματα τα οποία θα έβρισκα καταπληκτικά κι ας μου θύμιζαν μια ταινία που είχαμε δει προχθές στο σινεμά.
Θα με ξετρέλαινε με το εξυπνακίστικο χιούμορ του καθώς θα μου έλεγε: αγάπη μου έχουμε γίνει μια κακή σαπουνόπερα (αχ αγάπη μου πως τα λες!)
Δεν θα είχαμε λεφτά αλλά με έναν μαγικό τρόπο θα κυκλοφορούσαμε με γουστόζικα αμάξια, θα ζούσαμε σε μεγάλα σπίτια με έπιπλα ΙΚΕΑ και θα πίναμε καφέ στο DRAGOSTE.
Στεναχωριέμαι λοιπόν που δεν γνώρισα τον Παπακαλιάτη στο Λύκειο. Τότε που κανείς μας δεν πίστευε ότι κάτι κρύβεται πίσω από την εικόνα του καθενός. Τότε που όλα φαίνονταν αληθινά και καθόλου δήθεν...
Άτιμο timing!!
Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, τα γενέθλιά μου ήταν μεγάλο κοσμικό γεγονός. Για μήνες ετοιμαζόμουν για το μεγάλο πάρτυ στη βεράντα... τα φαγητά, τη διακόσμηση, τους καλεσμένους, τις κασέτες με τη μουσική, τα ρούχα, τα μαλλιά... φρόντιζα για όλα!
Μετά το μεγάλο πάρτυ όλοι συζητούσαν γι΄αυτό στο σχολείο και οι φωτογραφίες κυκλοφορούσαν στο προαύλιο για μήνες.
Μετά το σχολείο τα πάρτυ γενεθλίων δεν είχαν πια κοσμικό χαρακτήρα, αλλά πάντα μαζευόταν κόσμος, τρώγαμε τούρτα κι ακούγαμε μουσικές μέχρι το πρωί.
Στα γενέθλια των 30 μια τρομακτική λέξη ήρθε στο μυαλό: απολογισμός.
Ήθελα να΄ξερα ποιος μαλάκας έγραψε ότι τα 30 είναι η καλύτερη περίοδος της γυναίκας! Που κάθε χρόνος που περνάει προσθέτει κιλά, ρυτίδες και αποτυχίες! Που κάθε χρόνος που περνάει λαχανιάζεις περισσότερο στις σκάλες, κοιμάσαι νωρίτερα και χαμηλώνεις την ένταση του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο (λέμε τώρα...) Που κάθε χρόνος που περνάει μιλάς λιγότερο για ταξίδια, συναυλίες και γκόμενους και μιλάς περισσότερο για μπομπονιέρες, πάνες και ηλεκτρικές σκούπες!!!
Τι στο διάολο γιορτάζουμε????
Η ελπίδα είναι το πιο ύπουλο πράγμα της ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο τελευταίο σκαλί της απελπισίας, ακόμα κι όταν σε έχουν εγκαταλείψει όλοι, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα και σε κανένα, κάπου μέσα σου υπάρχει η ελπίδα.
Όσο κι αν την σκοτώνεις, εκείνη φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο. Όσο κι αν τη χτυπάς, εκείνη στέκεται αγέρωχη και κάνει την καρδιά σου να φτερουγίζει... και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο...
Δεν μεγάλωσα με ζώα στο σπίτι. Η μαμά δεν ήθελε να γεμίζει τρίχες το σπίτι. Τα έβλεπα πάντα από μακριά και ζήλευα τα άλλα παιδάκια που έπαιζαν με το σκύλο τους.
Κάποια στιγμή ξέφυγα από τον έλεγχο του κέρβερου και είδα κρυφά τα ¨Πουλιά¨ του Χίτσκοκ. Τρόμαξα τόσο πολύ που δεν κοιμόμουν τις νύχτες. Έβλεπα σκύλο στο δρόμο κι άλλαζα πεζοδρόμιο. Κι αν τους τη βαρέσει όπως τα πουλιά?
Μεγαλώνοντας δεν άλλαζα πεζοδρόμιο αλλά ο φόβος έμεινε. Συνεχίζω να βλέπω τα σκυλάκια και τα γατάκια από μακριά...
Ένα σ-κ στον Ωρωπό ερχόταν στην αυλή μια γάτα. Πολύ αδύνατη, πολύ ήσυχη, πολύ όμορφη. Δεν ενοχλούσε κανένα, δεν νιαούριζε και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από δίπλα μου. Και δεν επέβαλλε σε καμία περίπτωση την παρουσία της...
Κόλλησα...
Της πήρα κυπελλάκι για το φαγητό της, μαξιλαράκι για να αράζει... σιγά σιγά άρχισα να την αγγίζω και την βάφτισα Twiggy γιατί ήταν τόσο αδύνατη!!!
Το προηγούμενο σ-κ την είδα ξανά... αυτή τη φορά όμως είναι έγκυος! Είναι γκομενιάρα η Twiggy! Και η σχέση μας προχώρησε... Την πήρα μαζί μου στον καναπέ... είδαμε μαζϊ τηλεόραση και πολλά πολλά χάδια...
5μ.μ Τα δελτία ειδήσεων μιλούν για την Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Να, μια καλή ευκαιρία για βόλτα με το τραμ. (Όταν είσαι άνεργος, κάνεις οικονομία!)
Μπήκα στο αυτοκίνητο και έφτασα στην στάση του τραμ. Γιατί καλή η ¨Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο¨ κύριε Υπουργέ, αλλά πρέπει να αλλάξω 3 λεωφορεία για να φτάσω στο τραμ!!
Όταν μπήκα μέσα η ιδέα της ρομαντικής βόλτας εξανεμίστηκε. Το τραμ γεμάτο και η φασαρία ανυπόφορη. Ούτε το mp3 μου μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Κοντά στο Φάληρο αποφασίζω να κατέβω.
Το mp3 παίζει δυνατά και με το καλαμπόκι ανά χείρας, περπατάω και χαζεύω τη θάλασσα. Μετά από τόσους μήνες, τόσα ταξίδια, τόσες διακοπές, είναι η πρώτη φορά που το μυαλό ξεκουράζεται πραγματικά.
Σε μια άκρη υπάρχουν παγκάκια... Κάποιοι κάθονται και χαζεύουν τη θέα... Λίγο πιο πέρα κάθομαι κι εγώ. 4 άνθρωποι καθόμαστε στα παγκάκια και χαζεύουμε τη θέα. Δεν είμαστε ούτε δικηγόροι, ούτε στελέχη πολυεθνικής, ούτε καθαρίστριες, ούτε επιτυχημένοι, ούτε αποτυχημένοι... απλά 4 άνθρωποι που κοιτάμε τη θάλασσα...
Βροχή όπως ζωή. Ξεκινάς τη μέρα σου με τον πιο φωτεινό ήλιο. Φοράς σαγιονάρες και δεν παίρνεις μαζί σου ομπρέλα. Και ξαφνικά βροχή...
Όλοι τρέχουν κάτω από υπόστεγα ή κάθονται στα σπίτια τους χαζεύοντας από το παράθυρο. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν, το νερό μπαίνει από τις χαραμάδες, τα ρούχα που άπλωσες χθες γίνονται χάλια και το αυτοκίνητο που μόλις έπλυνες γεμίζει λάσπες. Τα κανάλια ωρύονται για τον ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό, οι ρεπόρτερ δείχνουν την ουρά χιλιομέτρων στο ποτάμι, γριούλες δείχνουν στην κάμερα το πλυμμυρισμένο υπόγειό τους και ο Αυτιάς υπόσχεται ότι θα διορθώσει όλες τις αδικίες της άτιμης ετούτης κοινωνίας.
Και μετά η βροχή σταματά. Και όλα ησυχάζουν. Όλα δείχνουν πιο καθαρά, πιο γαλήνια... Τα κανάλια αλλάζουν θέμα, οι ρεπόρτερ τρέχουν στην παραλιακή για να καλύψουν το χωρισμό της Άντζελας με το Γιώργο Τρούπη και ο Αυτιάς συνεχίζει να υπόσχεται, γιατί μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι βγαίνουν δειλά δειλά από τα σπίτια τους, τα γραφεία, τα υπόστεγα... και το βλέμμα τους δείχνει ηρεμία.
Και μετά βγαίνει ο ήλιος. Μέχρι την επόμενη καταιγίδα...
Βροχή όπως ζωή.
Στις Ιπποδρομίες διαλέγεις ένα άλογο (είτε γιατί σου αρέσει η φάτσα του, είτε γιατί από ένστικτο πιστεύεις ότι θα κερδίσει, είτε γιατί έχεις διαβάσει προσεκτικά τα προγνωστικά, είτε γιατί κάποιος ειδήμων σου έχει σφυρίξει δυο ¨λογάκια¨), ποντάρεις και παρακολουθείς με αγωνία τον αγώνα. Ουρλιάζεις και το ενθαρρύνεις... Όταν κερδίζει, νιώθεις κι εσύ να σαν έχεις κερδίσει εσύ ο ίδιος τον αγώνα. Αισθάνεσαι νικητής. Και όλοι στη ζωή μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε νικητές. Να ανέβουμε το ψηλότερο σκαλί του βάθρου και όλος ο κόσμος να μας χειροκροτεί και να μας επιδοκιμάζει. Είτε αυτό συμβαίνει στον ιππόδρομο, είτε στο στίβο, είτε στο σχολείο όταν ο καθηγητής μας βάζει 20 και δείχνει με καμάρι την εργασία μας, είτε στη δουλειά όταν ο διευθυντής μας χτυπά φιλικά στην πλάτη μας λέει μπράβο και μας δίνει αύξηση... όλοι θέλουμε να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι... να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα...
Κάποιοι όμως δεν κερδίζουν ποτέ... μπορεί το άλογό τους να μην μπορεί να τρέξει περισσότερο, μπορεί, όση θέληση κι αν έχουν, τα πνευμόνια τους και τα πόδια τους να τους προδίδουν και να μην μπορούν να φτάσουν ποτέ πρώτοι στο τέρμα, μπορεί ο καθηγητής να είναι στριμμένος και να μην δίνει ποτέ 20άρια και να μην ενθαρρύνει ποτέ τους μαθητές του, μπορεί ο διευθυντής να είναι ένα μαλάκας που φοβάται να χάσει την καρέκλα του και να μην δίνει ποτέ αυξήσεις, μπορεί απλά να είναι τεμπέληδες και να βαριούνται να τρέξουν...
Αναγκαστικά λοιπόν μαθαίνουν να απολαμβάνουν τη διαδρομή... ή απλώς μαθαίνουν να θρηνούν εντυπωσιακά την ήττα τους...
Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών του γάμου και ψάχνοντας στο ίντερνετ, ανακάλυψα ένα site όπου κι άλλες κοπέλες προετοιμάζονταν για το δικό τους γάμο. Καθημερινά συζητούσαμε για μπομπονιέρες, λαμπάδες και στέφανα. Μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα. Αυτό όμως που έκανε πιο ενδιαφέρουσα την όλη κατάσταση ήταν ότι τα κορίτσια αυτά ήταν τόσο διαφορετικά. Αλλιώτικο lifestyle, αλλιώτικος τρόπος σκέψης, αλλιώτικος τρόπος έκφρασης. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που πραγματικά ονειρεύονται από μικρές να ντυθούν νυφούλες και πραγματικά η μέρα του γάμου τους είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους.
Μέσα από αυτή τη διαδικτυακή σχέση έμαθα να δέχομαι τη διαφορετικότητα των άλλων και να μην προσπαθώ να επιβάλλω την άποψή μου στους άλλους. Και το σημαντικότερο έμαθα να κάνω φίλους. Κλεισμένη τόσο καιρό στο καβούκι μου αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Μιλούσαμε καθημερινά και μερικές φορές συναντιόμασταν, πίναμε καφέ και διασκεδάζαμε.
Όταν όμως οι χαρές και τα πανηγύρια έλαβαν τέλος, τα πράγματα άλλαξαν. Δεν είχαμε πλέον κοινές αγωνίες να μοιραστούμε, ούτε κοινά ενδιαφέροντα για να συζητήσουμε. Οι περισσότερες σχεδίαζαν πότε θα γίνουν μανούλες, ενώ εγώ σχεδίαζα τα επόμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο!! Η παρέα διαλυόταν ή μάλλον εγώ απομακρυνόμουν... Δεν μπορούσα να συμμετάσχω στις κουβέντες για πάνες και κούνιες και βαριόμουν συνεχώς να απολογούμαι γιατί δεν έχω παιδιά...
Ακόμα κι όταν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις κάποιον που σκέφτεται τόσο διαφορετικά. Πως να έχεις την απαίτηση από μια 25χρονη παντρεμένη με παιδί να καταλάβει μια 30 κάτι που ακόμα τρέχει στις συναυλίες? Η διαφορετικότητα που στην αρχή μας ένωνε, τώρα πια είχε μπει ανάμεσά μας.
Επειδή όμως τα αρνητικά πάνε μαζί με τα θετικά... ανάμεσα στις 20 κοπέλες που γνώρισα, υπάρχουν ακόμα και σήμερα 2-3 κοπέλες που χαίρομαι να βλέπω, να συζητάμε και να κάνουμε παρέα.
Ποιος είπε λοιπόν ότι το Ίντερνετ αποξενώνει?
Όταν ήμουν μικρή μάζευα με μανία τα αυτόκολλητα του Love is. Αυτές οι δύο γλυκές φατσούλες μας έκαναν τα πρώτα μαθήματα αγάπης. Και ίσως και τα τελευταία...
Αυτές τις φιγούρες θυμήθηκα όταν μου έδωσε την αφοπλιστική απάντηση: Μα τον αγαπάει!!! Θυμήθηκα πόσες φορές στο παρελθόν έχω δώσει κι εγώ την ίδια απάντηση: Μα τον αγαπάω!
Στις παλιές ελληνικές ταινίες αυτό ήταν αρκετό. Έλεγε η Τζένη Καρέζη ότι τον αγαπάει, απαντούσε ο Μπάρκουλης ¨κι εγώ¨ και οι δυο τους πετούσαν στο δικό τους ροζ συννεφάκι όπου ζούσαν για πάντα ευτυχισμένοι...
Το 2006 όμως ο δρόμος για το ροζ συννεφάκι είναι μακρύς... Και δεν φτάνει να τον αγαπάς και να σε αγαπάει... Βασικό συστατικό φυσικά για να πετύχει μια σχέση αλλά δυστυχώς χρειάζονται κι άλλα για να δέσει η μαγιά. Μπορείς να φτιάξεις γλυκό μόνο με αλεύρι?
Τον αγαπάς λοιπόν αλλά είσαι δυστυχισμένη γιατί...
μπορεί να σε καταπιέζει
μπορεί να μην σε καταλαβαίνει
μπορεί να μην μοιράζεται τίποτα μαζί σου
μπορεί να σε βάζει δεύτερη
μπορεί μπορεί μπορεί μπορεί... υπάρχουν τόσες περιπτώσεις...
Σίγουρα έχει κάποια καλά στοιχεία που σε έκαναν να τον ερωτευτείς και χωρίς αμφιβολία έχετε ζήσει κάποια όμορφα πράγματα μαζί αλλά είναι αυτά για μια ολόκληρη ζωή?
Κακά τα ψέματα χρειάζονται πολλά πράγματα για να πετύχει μια σχέση. Για το κάθε ζευγάρι αυτά τα ¨πολλά¨ διαφέρουν αλλά η ποσότητα δεν αλλάζει...
Σκέφτηκα τις παλιότερες σχέσεις μου, ανθρώπους που αγάπησα... ανθρώπους που με αγάπησαν... τι δεν πήγε καλά? Δεν θα έπρεπε να είναι αρκετό το ότι αγαπηθήκαμε? Η ζωή όμως διαφέρει κατά πολύ από τις ασπρόμαυρες ταινίες της Φίνος Φιλμ...
Όταν λοιπόν μου λένε τον αφοπλιστικό ¨Μα τον αγαπάω¨ απλά χαμογελάω... γιατί είναι μερικά μαθήματα που τα μαθαίνεις μόνος σου...
Όταν είσαι 20 ζεις πολλές μέρες ξεγνοιασιάς που το μόνο που σε απασχολεί είναι αν έχεις χρήματα για να πληρώσεις την είσοδο στο κλαμπ και αν το αγαπημένο σου τζιν είναι καθαρό για να το φορέσεις.
Όταν όμως περνούν τα χρόνια, οι μέρες αυτές λιγοστεύουν... μέχρι που ξεχνάς πως είναι... Αλλά τελικά, είναι κι αυτές σαν το ποδήλατο... Αμέσως θυμάσαι!
Την Παρασκευή θαύμασα τον αδελφό μου ως dj σε ένα πολύ χαριτωμένο μπαράκι και σε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Εκεί συνάντησα την κολλητή μου που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο της και φαίνεται να τα καταφέρνει. Μερικές μπόμπες μετά κι αφού φάγαμε σαλάτες στο Ever Green, κοιμήθηκαμε μέχρι το μεσημέρι.
Και μετά ξεκίνησε ο μαραθώνιος γάμων... Πρώτα ο γάμος της ξαδέρφης στο Χαλάνδρι και μετά ο γάμος του Γ. στην Αλσούπολη. Μετά γλέντι, κλαρίνα και κρασί... Μόνο που το συγκεκριμένο γλέντι περιλάμβανε κι ένα spooky reunion... πρόσωπα που είχες να δεις χρόνια και χαιρόσουν, πρόσωπα που είχες να δεις χρόνια και τα οποία μετά βίας χαμογελούσαν όταν σε χαιρετούσαν και πρόσωπα τα οποία πάντα συμπαθούσες και τώρα είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα. Και μετά πάλι ύπνος μέχρι το μεσημέρι.
Και μετά μπύρες με φίλο από τα παλιά... που όμως τίποτα πια δεν είναι το ίδιο... Σαν να έχω τρέξει χιλιόμετρα κι εκείνος να έχει μείνει ακίνητος στην εκκίνηση. Και μετά σινεμά και Superman (συμπαθητικό) και μετά... τα κεφάλια μέσα!
Ένα ταξίδι στο παρελθόν, μια βόλτα στην ξεγνοιασιά... καλά περάσαμε!
Σε όλους μας υπάρχει η στιγμή που το παίρνουμε απόφαση. Παίρνουμε απόφαση ότι χωρίσαμε, ότι δεν είμαστε πια φίλες, ότι δεν θα γίνουμε σταρ του σινεμά, ότι δεν θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, ότι δεν θα μας ερωτευτεί ο Μπραντ Πιτ, ότι δεν θα φορέσουμε ποτέ το small του Zara... Για όλα υπάρχει η μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αλλάξεις πορεία...
Θα ήταν πιο εύκολο βέβαια αν ήταν καθορισμένος ο χρόνος... π.χ
Χωρισμός: 6 μήνες
Φιλία: 2 χρόνια
Καριέρα στο Hollywood: 1 εβδομάδα
Ρούχα στο Zara: 35 χρόνια!
... θα περιμέναμε να περάσει ο καιρός και μετά όλα ως δια μαγείας θα έμπαιναν σε ένα συρτάρι του οποίου θα πετούσαμε το κλειδί.
Η στιγμή όμως αυτή δεν είναι καθορισμένη κι εγώ ακόμα περιμένω...
Όταν δεν δουλεύεις το καλοκαίρι (ή χαζοδουλεύεις με ηλίθια projects), θεωρείς ότι κάνεις διακοπές. Μετά από 14 χρόνια δουλειάς ονομάζεις τους καλοκαιρινούς μήνες, ¨ξεκούραση¨, και κάνεις ότι δεν έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Πηγαίνεις για μπάνιο τις καθημερινές, βλέπεις ατελείωτες ώρες τηλεόραση, ανακαλύπτεις cd που είχες καταχωνιασμένα στα ράφια, πηγαίνεις για καφέ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, κάνεις αμέτρητες κούρες ομορφιάς και το σημαντικότερο... σκέφτεσαι!
Και μετά έρχονται τα ταξίδια! Το μόνο που σε απασχολεί είναι να προλάβεις να δεις περισσότερα μουσεία, να κάνεις περισσότερες βόλτες στα σοκάκια, να βρεις το καλύτερο φαγητό και να πιεις τις περισσότερες μπύρες!!
Και τώρα η επιστροφή... Τα κεφάλια μέσα! Όχι το δικό σου, των άλλων!! Και πλέον δεν ξεκουράζεσαι, αγωνιάς για το αύριο... Και τώρα???
Μετά από 5 χρόνια νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί όλα για την 11η Σεπτεμβρίου και για την τρομοκρατία γενικότερα. Τι περισσότερο μπορεί να προσθέσει πάνω στο ζήτημα μια ταινία του Hollywood? Ο σκηνοθέτης όμως δεν παρουσιάζει ένα ακόμη αμερικάνικο μελόδραμα... Καταγράφει τα γεγονότα, χωρίς να παίρνει θέση... Δεν χρειάζεται άλλωστε, η εικόνα μιλάει από μόνη της.
Βγήκα συγκλονισμένη από την αίθουσα... σκεφτόμουν ότι όλοι οι επιβάτες (τρομοκράτες και μη) προσεύχονταν στο Θεό... στον ίδιο Θεό... κι όμως κανείς δεν βγήκε ζωντανός...
Τι νόημα έχουν όλα αυτά? Ποιος κερδίζει αν πάρεις ένα αεροπλάνο γεμάτο αθώους και το στουκάρεις? Ποιος κερδίζει με όλους αυτούς τους θανάτους? Είτε αυτοί είναι Αμερικανοί, Βρετανοί, Λιβανέζοι, Άραβες, Ισπανοί...
Ποτέ δεν φοβόμουν τα αεροπλάνα... τα βρίσκω το ίδιο επικίνδυνο με το να οδηγώ στην εθνική... ή να είμαι σε ένα λεωφορείο στην Κηφισίας... παντού μπορεί να συμβεί ένα ατύχημα... αλλά το είσαι σε ένα αεροπλάνο, να τηλεφωνείς στους δικούς σου για να τους πεις τα τελευταία σου λόγια γιατί ξέρεις ότι θα πεθάνεις επειδή το αποφάσισε κάποιος άλλος στο όνομα του Θεού... πραγματικά δεν βγαίνει κανένα νόημα... γιατί κανείς δεν έχει δίκιο (κι εκείνοι που το κάνουν απελπισμένοι είναι) και ο θάνατος κανενός δεν είναι λύση...
Όταν λοιπόν μια ταινία με δυνατές ερμηνείες και λιτή σκηνοθεσία σε βάζει σε τόσες σκέψεις... μάλλον αξίζει ε?
Στις 12 το πρωί φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Φτάνουμε στο Bercy και ήδη έχει σχηματιστεί ουρά 1 χιλιομέτρου! Έχουν στηθεί σκηνές, στρώματα, πικνικ...
Στήνουμε κι εμείς τα στρωματάκια μας και το ψυγειάκι μας στο πάρκο του Bercy και περιμένουμε, ενώ από τα δέντρα πέφτουν μούρα!!!!!
Γύρω στις 3 κάποιος (ήθελα να΄ξερα ποιος μαλάκας ήταν!!) σηκώνεται και τότε όλοι σηκώνονται και τρέχουν!!!!!!!! Παρατάμε στρώματα και ψυγειάκια, τρέχουμε και για τις επόμενες 4 ώρες στεκόμαστε όρθιοι, περιμένοντας...
Γυρω στις 7 και κάτι αρχίζει το τρελό στρίμωγμα... ο ένας πατάει τον άλλο, πιάνουμε κουβέντα με ένα ισπανό, λέμε στα ¨κορίτσια¨ να σταματήσουν να ουρλιάζουν και τελικά μπαίνουμε στο στάδιο!!!
Φτάνουμε μπροστά (wow) και περιμένουμε ξανά...
Στις 8 βγαίνει ο Bob Sinclair και το κοινό τρελαίνεται! Χοροπηδάμε, χορεύουμε και περιμένουμε... Φεύγει και ο Bob και η αγωνία χτυπάει κόκκινο! Φωνάζουμε Μαντονά Μαντονά μαζί με τους Γάλλους...
Στις 9 και κάτι μια ντισκομπάλα κατεβαίνει από την οροφή και όλα γίνονται θολά... ουρλιάζω, χοροπηδάω, κλαίω, τραγουδάω...
Εκείνη...θεά! Δεν σταματάει να χορεύει να τραγουδάει και να μας χαμογελάει... I love Paris mother fuckers!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών είναι εκπληκτικές, ο ήχος απίστευτος, τα σκηνικά αλλάζουν διαρκώς, οι χορευτές έχουν φοβερή ενέργεια και εκπληκτική κίνηση (καμία σχέση με τα χορευτικά του Φωκά Ευαγγελινού) και το κοινό γεμάτο κέφι. Μόνο που δεν ξέρουν τα παλιά κομμάτια!! Που οδεύει αυτή η νεολαία?????????
Μια από τις καλύτερες στιγμές είναι η φάση με το Live to tell και τον σταυρό... καμία σχέση με βλάσφημες καταστάσεις και θρησκείες... και η ενορχήστρωση... καταπληκτική!!!
Μετά από 2 ολόκληρες ώρες τα φώτα έσβησαν...
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, σέρνοντας τα κορμιά μας... αλλά μετά από αυτό που ζήσαμε, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία... Μαντονά Μαντονά!!!!
Είναι μερικές ταινίες που χωρίς να είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα της 7ης τέχνης, σε αγγίζουν με τρόπο μοναδικό. Ίσως γιατί μια ατάκα την αισθάνεσαι λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους ή ένα βλέμμα το ερμηνεύεις πιο μελοδραματικά σε σχέση με τους άλλους... όπως και να'χει μια μέτρια ταινία μπορεί να έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου, απ' ότι ίσως μια ταινία με τέλεια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και οσκαρικές ερμηνείες. 
Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής που λατρεύουν τα κοριτσάκια. Ο Σάκης είναι... ιδέα. Η ιδέα του τέλειου άντρα! 
Τον Δημήτρη Παπαιωάννου και την Ομάδα Εδάφους, τους ήξερα πολύ πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο υπέρμετρος όμως ενθουσιασμός του αδερφού μου για τις παραστάσεις τους, με έκανε να τους αποφεύγω. Γιατί για να αρέσει κάτι στο... αίμα μου, το πιθανότερο είναι να είναι καταθλιπτικό και να βαράνε καμπάνες. 
Με τέτοιο ήλιο και τόσο ψηλές θερμοκρασίες, πως μπορεί να καταλάβει κανείς ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν? 
Κι εκεί που ζεις μέσα στον απόλυτο πανικό, βουτηγμένη στα emails, τα meetings και τα τηλέφωνα... βρίσκεσαι ξαφνικά στο Ζάππειο. 
Εκεί που κάθεσαι στην ακρούλα και παρατηρείς τις ζωές των άλλων από απόσταση, σε φωνάζουν ξαφνικά να έρθεις στο κέντρο του κόσμου τους.
Η ανθρώπινη φύση είναι άπληστη. Τελεία και παύλα. Δεν βλέπει ποτέ αυτό που έχει και εστιάζει πάντα σε αυτά που της λείπουν. 
Όλοι λίγο ή πολύ βλέπουμε τηλεόραση. Κάποια πράγματα μας αρέσουν και κολλάμε, κάποια άλλα τα βλέπουμε περιστασιακά (λόγω βαρεμάρας) και κάποια άλλα δεν τα βλέπουμε ποτέ. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Γιατί θέλουμε να γελάσουμε με τις έξυπνες ατάκες, γιατί θέλουμε να μάθουμε για το δράμα της κυρίας Νίτσας από την Κοζάνη, γιατί θέλουμε να συγκινηθούμε με κάποια ταινία, γιατί θέλουμε να μάθουμε με ποια τα έχει ο Σόμμερ... χιλιάδες λόγοι. 
Τον τελευταίο καιρό οι κινηματογραφιστές ψάχνονται... Σκέφτονται που πάμε, που βαδίζουμε... Σε αυτό το σκεπτικό λοιπόν είναι και η συγκεκριμένη ταινία. Δείχνει το Λονδίνο του 2027 (όχι πολύ μακριά δηλαδή...) και τον τρόπο που ο ρατσισμός και η προκατάληψη έχουν κυριεύσει τον κόσμο. Ο πρωταγωνιστής (αχ!) έχει κυριολεκτικά παραδοθεί στη μοίρα του. Δεν πιστεύει σε ένα καλύτερο αύριο, δεν ελπίζει για το μέλλον. Μέχρι την στιγμή που συναντά ένα μαύρο κορίτσι... 
Είσαι έτοιμος να βουτήξεις στα βαθιά. Έχεις βάλει τα μπρατσάκια σου, φοράς το μαγιό σου, έχεις κάνει τον σταυρό σου και είσαι έτοιμος για τη μεγάλη βουτιά.
Μαμά γίνεται όλες οι εκπομπές του Μελωδία να είναι σαν της κυρίας Φατούρου? Γιατί ξυπνάς το πρωί και σιχτιρίζεις που κάνουν έργα στους δρόμους, βρίζεις που δεν βρίσκεις να παρκάρεις και μισείς τον καιρό που δεν λέει να χειμωνιάσει... αλλά ανοίγεις το ραδιόφωνο και η διάθεσή σου αλλάζει.
Συμπτώματα 4 μηνών στην ανεργία:
Ωραία η rock, φοβερή η jazz, super η ηλεκτρόνικα αλλά με την pop τι γίνεται? Τι στο διάολο κάνουν οι pop stars του σήμερα? αναρωτήθηκα. 
Ένα ωραίο μεσημέρι με πολύ ήλιο στο κέντρο της Αθήνας, κάνω μια στάση από τα ψώνια και τις δυσάρεστες συναντήσεις με πρώην αφεντικά για να φάω κατιτίς. 
Όταν ο Μπράιαν Ντε Πάλμα επιστρέφει με καινούργια ταινία και με δυνατό καστ, οφείλεις να τρέξεις στο σινεμά να τη δεις. 
Αν ήμουν άντρας και δήλωνα ότι ήμουν άνεργη θα μου χτύπαγαν φιλικά τον ώμο και θα μου έλεγαν για το βαρύ χτύπημα της μοίρας ή για τον μαλάκα το αφεντικό μου που φέρθηκε τόσο βάναυσα.
Δευτέρα βράδυ και βλέπω το καινούργιο επεισόδιο της σειράς του Παπακαλιάτη. 
Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, τα γενέθλιά μου ήταν μεγάλο κοσμικό γεγονός. Για μήνες ετοιμαζόμουν για το μεγάλο πάρτυ στη βεράντα... τα φαγητά, τη διακόσμηση, τους καλεσμένους, τις κασέτες με τη μουσική, τα ρούχα, τα μαλλιά... φρόντιζα για όλα! 
Η ελπίδα είναι το πιο ύπουλο πράγμα της ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο τελευταίο σκαλί της απελπισίας, ακόμα κι όταν σε έχουν εγκαταλείψει όλοι, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα και σε κανένα, κάπου μέσα σου υπάρχει η ελπίδα. 
Δεν μεγάλωσα με ζώα στο σπίτι. Η μαμά δεν ήθελε να γεμίζει τρίχες το σπίτι. Τα έβλεπα πάντα από μακριά και ζήλευα τα άλλα παιδάκια που έπαιζαν με το σκύλο τους. 
Βροχή όπως ζωή. Ξεκινάς τη μέρα σου με τον πιο φωτεινό ήλιο. Φοράς σαγιονάρες και δεν παίρνεις μαζί σου ομπρέλα. Και ξαφνικά βροχή... 
Είχα χρόνια να πάω στην Εθνική Πινακοθήκη. Κάθε φορά τσάκιζα τις σελίδες του Αθηνοράματος αλλά ποτέ δεν έβρισκα τον χρόνο. Ίσως να φταίνε και οι ώρες που η Πινακοθήκη είναι ανοιχτή. Σε τόσες πινακοθήκες έχω πάει στην Ευρώπη, δεν θυμάμαι ούτε μια που να κλείνει στις 2 το μεσημέρι!!! 
Στις Ιπποδρομίες διαλέγεις ένα άλογο (είτε γιατί σου αρέσει η φάτσα του, είτε γιατί από ένστικτο πιστεύεις ότι θα κερδίσει, είτε γιατί έχεις διαβάσει προσεκτικά τα προγνωστικά, είτε γιατί κάποιος ειδήμων σου έχει σφυρίξει δυο ¨λογάκια¨), ποντάρεις και παρακολουθείς με αγωνία τον αγώνα. Ουρλιάζεις και το ενθαρρύνεις... Όταν κερδίζει, νιώθεις κι εσύ να σαν έχεις κερδίσει εσύ ο ίδιος τον αγώνα. Αισθάνεσαι νικητής. Και όλοι στη ζωή μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε νικητές. Να ανέβουμε το ψηλότερο σκαλί του βάθρου και όλος ο κόσμος να μας χειροκροτεί και να μας επιδοκιμάζει. Είτε αυτό συμβαίνει στον ιππόδρομο, είτε στο στίβο, είτε στο σχολείο όταν ο καθηγητής μας βάζει 20 και δείχνει με καμάρι την εργασία μας, είτε στη δουλειά όταν ο διευθυντής μας χτυπά φιλικά στην πλάτη μας λέει μπράβο και μας δίνει αύξηση... όλοι θέλουμε να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι... να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα... 
Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών του γάμου και ψάχνοντας στο ίντερνετ, ανακάλυψα ένα site όπου κι άλλες κοπέλες προετοιμάζονταν για το δικό τους γάμο. Καθημερινά συζητούσαμε για μπομπονιέρες, λαμπάδες και στέφανα. Μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα. Αυτό όμως που έκανε πιο ενδιαφέρουσα την όλη κατάσταση ήταν ότι τα κορίτσια αυτά ήταν τόσο διαφορετικά. Αλλιώτικο lifestyle, αλλιώτικος τρόπος σκέψης, αλλιώτικος τρόπος έκφρασης. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που πραγματικά ονειρεύονται από μικρές να ντυθούν νυφούλες και πραγματικά η μέρα του γάμου τους είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. 
Όταν ήμουν μικρή μάζευα με μανία τα αυτόκολλητα του Love is. Αυτές οι δύο γλυκές φατσούλες μας έκαναν τα πρώτα μαθήματα αγάπης. Και ίσως και τα τελευταία... 
Όταν είσαι 20 ζεις πολλές μέρες ξεγνοιασιάς που το μόνο που σε απασχολεί είναι αν έχεις χρήματα για να πληρώσεις την είσοδο στο κλαμπ και αν το αγαπημένο σου τζιν είναι καθαρό για να το φορέσεις. 
Σε όλους μας υπάρχει η στιγμή που το παίρνουμε απόφαση. Παίρνουμε απόφαση ότι χωρίσαμε, ότι δεν είμαστε πια φίλες, ότι δεν θα γίνουμε σταρ του σινεμά, ότι δεν θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, ότι δεν θα μας ερωτευτεί ο Μπραντ Πιτ, ότι δεν θα φορέσουμε ποτέ το small του Zara... Για όλα υπάρχει η μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αλλάξεις πορεία...
Όταν δεν δουλεύεις το καλοκαίρι (ή χαζοδουλεύεις με ηλίθια projects), θεωρείς ότι κάνεις διακοπές. Μετά από 14 χρόνια δουλειάς ονομάζεις τους καλοκαιρινούς μήνες, ¨ξεκούραση¨, και κάνεις ότι δεν έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Πηγαίνεις για μπάνιο τις καθημερινές, βλέπεις ατελείωτες ώρες τηλεόραση, ανακαλύπτεις cd που είχες καταχωνιασμένα στα ράφια, πηγαίνεις για καφέ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, κάνεις αμέτρητες κούρες ομορφιάς και το σημαντικότερο... σκέφτεσαι! 
Μετά από 5 χρόνια νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί όλα για την 11η Σεπτεμβρίου και για την τρομοκρατία γενικότερα. Τι περισσότερο μπορεί να προσθέσει πάνω στο ζήτημα μια ταινία του Hollywood? Ο σκηνοθέτης όμως δεν παρουσιάζει ένα ακόμη αμερικάνικο μελόδραμα... Καταγράφει τα γεγονότα, χωρίς να παίρνει θέση... Δεν χρειάζεται άλλωστε, η εικόνα μιλάει από μόνη της. 
Πήραμε το τρένο από τη Βιέννη και 3 ώρες μετά φτάσαμε στο Σάλτσμπουργκ! Πριν από 300 χρόνια το Σάλτσμπουργκ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα χωριό στις Άλπεις. Γεννήθηκε όμως εκεί ένας από τους σημαντικότερους μουσουργούς του κόσμου και κυριολεκτικά έβαλε αυτό το μικρό χωριουδάκι στο χάρτη! Ήρθε μετά και η Μελωδία της Ευτυχίας και έκανε το Σάλτσμπουργκ τον απόλυτο τουριστικό προορισμό! 
Μα στην Αυστρία καλοκαιριάτικα? Κι όμως, δεν το μετάνιωσα καθόλου! Έγινα μέρος μιας μεγάλης γιορτής!! Μουσικές, εκθέσεις, κοντσέρτα... μαγεία!!! 
