Ένας υπέροχος ήλιος, ένα γλυκό τραγούδι στο ραδιόφωνο... δεν χρειάζονται πολλά για να φτιάξει η μέρα σου και να σε κάνει να χαμογελάς χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Είναι μια από αυτές τις μέρες που θέλεις να γελάσεις δυνατά, να πεις σ'αγαπάω, να κάνεις βόλτες στην παραλία χωρίς να μελαγχολήσεις, να δουλέψεις πολύ και να σ' αρέσει, να παραδεχτείς ότι σου λείπει, να πάρεις τηλέφωνο όλους τους φίλους σου, να χορέψεις μέχρι τελικής πτώσεως, να κοιμηθείς βαθιά κι ανάλαφρα... μέχρι την επόμενη μέρα που η φούσκα θα ξεφουσκώσει...
Γουέστερν εν έτη 2008?? Είχα αμφιβολίες αρχικά... αλλά η σκοτεινή φωτογραφία, η λιτή σκηνοθεσία, οι εκπληκτικές ερμηνείες... μου άλλαξαν γρήγορα γνώμη. Η ταινία κυλάει αργά αλλά έχει λόγο που το κάνει. Για να καταλήξει στην συγκλονιστική σκηνή της δολοφονίας. Τα πάντα κινούνται τόσο αργά και υποχθόνια που σου προκαλούν ανατριχίλα...
Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί... όλοι με το δικό τους τρόπο... ο Μπράντ Πιτ είναι και πάλι κούκλος αλλά μοναδικός στο ρόλο του. Ο Κέσεϊ Άφλεκ είναι αυτός που κλέβει την παράσταση και είναι πραγματικά συγκλονιστικός!! Ολοταχώς στα Όσκαρ!!

Παρασκευή βράδυ και είμαι πτώμα στον καναπέ. Στις 11.30 έχω μήνυμα στο κινητό μου, από τον Φ. που είχα να δω καιρό: Είσαι για ένα ποτάκι? - Είμαι!!
Και ήπιαμε μαργαρίτες και ακούσαμε ωραίες μουσικούλες (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...) και γελάσαμε δυνατά, μιας κι εμφανίστηκε μπροστά μας όλο το αμαρτωλό παρελθόν μας! Ρε παιδιά όλοι στο Tesera πάτε??
Γιατί τα καλύτερα συμβαίνουν όταν δεν τα περιμένεις...
Σάββατο βράδυ και μια χαριτωμένη κομεντί του Νιλ Σάιμον φάνηκε ως η ιδανική επιλογή. Το μικρό θεατράκι γέμισε ασφυκτικά από κόσμο και η παράσταση άρχισε. Ο Αργύρης Αγγέλου φάνηκε από την αρχή να κερδίζει πόντους στην ερμηνεία του, σε σχέση με τον Γιώργο Καπουτζίδη και τη Ζέτα Μακρυπούλια. Ίσως όμως και ο ίδιος ρόλος να ήταν πιο μεστός και συγκροτημένος σε σχέση με τους άλλους δύο. Η ώρα πέρασε ευχάριστα κι μου έμεινε η ατάκα "καλύτερα να κυνηγάς το δικό σου όνειρο κι όχι το όνειρο της διπλανής πόρτας".
Θα μπορούσα να είχα φύγει από το θέατρο χαμογελώντας αν δεν με είχε νευριάσει τόσο το κοινό, το οποίο νόμιζε ότι κάθεται στον καναπέ του και βλέπει "Πάρα Πέντε"! Μιλούσαν όλοι ακατάπαυστα και σχολίαζαν τα τεκτενόμενα πάνω στην σκηνή, που χρειάστηκε πολλές φορές οι ηθοποιοί να ουρλιάξουν για να μπορέσουμε να τους ακούσουμε! Έλεος!!
Είναι τόσο δύσκολο να σεβαστείς τον διπλανό σου που θέλει να παρακολουθήσει την παράσταση?
Εν κατακλείδι, μια γλυκιά παράσταση που είναι καλύτερα να την παρακολουθήσεις μια Πέμπτη ή Παρασκευή. Α! και η Ζέτα είναι κούκλα!!

Πριν δύο εβδομάδες, τα πολλά αφεντικά μου (μεγάλη εταιρεία-πολλά αφεντικά) ήρθαν στο γραφείο μου και μου χάιδεψαν τρυφερά το κεφάλι μου. Με κοίταξαν συμπονετικά και με διαβεβαίωσαν ότι αφού ξεκουραστώ και ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα της δουλειάς, όλα θα φαίνονται καλύτερα και δεν θα ψάχνω πλέον την έξοδο κινδύνου.
Πέρασαν λοιπόν δύο εβδομάδες όπου έκανα βόλτες στην Αθήνα, έφαγα σε ωραία εστιατόρια, είδα φίλους, ξενύχτησα με τη θέλησή μου (!), δεν ήπια πολύ, έκατσα στον ήλιο και ήπια καφέ, διάβασα το «Ο Διάβολος φοράει
Prada» (και ταυτίστηκα), καθάρισα επιτέλους τον χαμό στο κομοδίνο μου και σκέφτηκα τη δουλειά μου. Μια δουλειά που μοιάζει τόσο συναρπαστική και γοητευτική σε όλους εκεί έξω...
Για εμάς όμως τους ''μέσα", είναι αλλιώς... Ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου, όλα όσα συμβαίνουν εκτός δουλειάς μοιάζουν ασήμαντα. Η μαμά σου, ο παππούς σου, ο γκόμενός σου, η κολλητή σου δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στις παράλογες απαιτήσεις της κάθε τυχάρπαστης και του κάθε τυχάρπαστου, που αν δεν ήταν στο χώρο της
showbiz το πιθανότερο να δούλευαν ως courier ή το πολύ σε βενζινάδικο. Κι εμείς παρόλο που τα γνωρίζουμε όλα αυτά, συνεχίζουμε να τους χαμογελάμε ακόμα κι όταν θέλουν να μας πείσουν ότι η γη δεν είναι στρογγυλή.
Δουλεύουμε ασταμάτητα μέχρι τις 9 το βράδυ και μιλάμε στο κινητό μέχρι τελικής πτώσης. Τρέχουμε σε κοσμικές εκδηλώσεις και μοιράζουμε ακόμα περισσότερα χαμόγελα σε ακόμα περισσότερους ηλίθιους που τολμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «καλλιτέχνες».
Σπάνια βλέπουμε τους φίλους μου κι ακόμη πιο σπάνια τους γκόμενούς μας. Κι όταν τους βλέπουμε, αδυνατούμε να τους εξηγήσουμε γιατί είναι τόσο σημαντικό να σηκώσουμε το τηλέφωνο στις 12 το βράδυ και γιατί πρέπει να δουλέψουμε και την Παρασκευή το βράδυ και την Κυριακή και τη Καθαρά Δευτέρα. Ο καιρός περνάει και μιλάμε όλο και λιγότερο... γιατί έχουμε μάθει να μη λέμε ποτέ αυτό που σκεφτόμαστε πραγματικά....
Κι ενώ γκρινιάζουμε για τη δουλειά και το τέλος της λογικής που επικρατεί, βαθιά μέσα μας γουστάρουμε που μιλάμε με άνεση στις εγχώριες διασημότητες, που μιλάμε μαζί τους στο κινητό, χτυπάμε το κουδούνι στις πόρτες τους και καμιά φορά μας χτενίζουν οι επίσης διάσημοι κομμωτές τους και μας βάφουν οι επίσης διάσημοι μακιγιέρ τους. Μας δίνει τόοοοση ικανοποίηση η αίσθηση ότι κινούμε τα νήματα, που ξεχνάμε την ουσία.
Και η ουσία είναι ότι η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται στα γραφεία μας με τους χρωματιστούς τοίχους, αλλά έξω από αυτούς. Ότι η επικοινωνία δεν βρίσκεται στα φανταχτερά κινητά μας, αλλά στις αγκαλιές με τους φίλους μας και στα παθιασμένα φιλιά με τους έρωτές μας. Και ο κόσμος μας δεν γκρεμίζεται όταν ένα εξώφυλλο δεν εγκρίνεται από 10 άτομα, αλλά όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή ή όταν ένας έρωτας τελειώνει ή όταν ένας φίλος μάς προδίδει...

Τη Δευτέρα λοιπόν επιστρέφω στο γραφείο. Μόνο που πλέον ξέρω που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου. Its just a job after all…



Για να μπορέσεις να δεις θετικά την έλευση του 2008 και να μην γκρινιάξεις που για άλλη μια χρονιά έφαγες, ξενύχτησες και δεν ξεκουράστηκες... ένας τρόπος υπάρχει: να μηδενίσεις το κοντέρ.
Διέγραψέ τα όλα και πάμε πάλι απ'την αρχή. Γύρνα το μετρητή πίσω στο 0 και φρόντισε το 2008:
- να γελάς δυνατά
- να χορεύεις
- να κοιτάς κατάματα τον ήλιο
- να ταξιδεύεις με αεροπλάνο, τρένο, αυτοκίνητο αλλά και με το μυαλό
- να λες σ' αγαπώ
- να λες πολλά όχι
- να κάνεις κοπάνα από την δουλειά
- να πίνεις μαργαρίτες δίπλα στη θάλασσα
- να παίρνεις τηλέφωνο τους φίλους σου
- να διαβάζεις βιβλία
- να κλείνεις που και που την τηλεόραση
- να αγοράζεις cd
- να βλέπεις ταινίες
- να πηγαίνεις σε μουσεία
- να επικοινωνείς ουσιαστικά με τους ανθρώπους
- να απορρίπτεις τις ανούσιες επαφές
- να μην αφήνεις να επηρεάζει τη ζωή σου, η κωλοδουλειά σου
- να μην τρως σαβούρες
- να πιστεύεις στον εαυτό σου
- να τραγουδάς στο μπάνιο
- να δεις και πάλι τη Madonitsa live στο Παρίσι
- να δίνεις πολλά φιλιά

Βέβαια όταν θα φτάσει ο Δεκέμβριος, πάλι θα έχεις φάει τα μούτρα σου και πάλι θα δίνεις υποσχέσεις για την επόμενη χρονιά... αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη... δεν ξέρεις καμιά φορά...
Happy New Year!!

About