Σάββατο βράδυ και μια χαριτωμένη κομεντί του Νιλ Σάιμον φάνηκε ως η ιδανική επιλογή. Το μικρό θεατράκι γέμισε ασφυκτικά από κόσμο και η παράσταση άρχισε. Ο Αργύρης Αγγέλου φάνηκε από την αρχή να κερδίζει πόντους στην ερμηνεία του, σε σχέση με τον Γιώργο Καπουτζίδη και τη Ζέτα Μακρυπούλια. Ίσως όμως και ο ίδιος ρόλος να ήταν πιο μεστός και συγκροτημένος σε σχέση με τους άλλους δύο. Η ώρα πέρασε ευχάριστα κι μου έμεινε η ατάκα "καλύτερα να κυνηγάς το δικό σου όνειρο κι όχι το όνειρο της διπλανής πόρτας". Θα μπορούσα να είχα φύγει από το θέατρο χαμογελώντας αν δεν με είχε νευριάσει τόσο το κοινό, το οποίο νόμιζε ότι κάθεται στον καναπέ του και βλέπει "Πάρα Πέντε"! Μιλούσαν όλοι ακατάπαυστα και σχολίαζαν τα τεκτενόμενα πάνω στην σκηνή, που χρειάστηκε πολλές φορές οι ηθοποιοί να ουρλιάξουν για να μπορέσουμε να τους ακούσουμε! Έλεος!!
Είναι τόσο δύσκολο να σεβαστείς τον διπλανό σου που θέλει να παρακολουθήσει την παράσταση?
Εν κατακλείδι, μια γλυκιά παράσταση που είναι καλύτερα να την παρακολουθήσεις μια Πέμπτη ή Παρασκευή. Α! και η Ζέτα είναι κούκλα!!
1 comment:
Μαλιστα...Αν και δεν την εχω δει ακομη την παρασταση(περιμενω ππροσκληση αλλα σκατουλες) ειναι πραγματικα σπαστικο να μιλανε σε θεατρα και κινηματογραφους...
Post a Comment