Τυχαία ανακάλυψα αυτό το διαμάντι της Alanis Morissette... Κι ας είναι σπαραξικάρδιο... κι ας είναι καλοκαίρι... κι ας ετοιμαζόμαστε για διακοπές...


You've been my golden best friend

Now with post-demise at hand

Can't go to you for consolation

Cause we're off limits during this transition

This grief overwhelms me

It burns in my stomach

And i can't stop bumping into things

I thought we'd be simple together

I thought we'd be happy together

Thought we'd be limitless together

I thought we'd be precious together

But I was sadly mistaken

You've been my soulmate and mentor

I remembered you the moment I met you

With you I knew god's face was handsome

With you I suffered an expansion

This loss is numbing meIt pierces my chest

And I can't stop dropping everything

I thought we'd be sexy together

Thought we'd be evolving together

I thought we'd have children together

I thought we'd be family together

But I was sadly mistaken

If I had a bill for all the philosophies i shared

If I had a penny for all the possibilities i presentedI

If I had a dime for every hand thrown up in the air

My wealth would render this no less severe

I thought we'd be genius together

I thought we'd be healing together

I thought we'd be growing together

Thought we'd be adventurous togheter

But i was sadly mistaken

Thought we'd be exploring together

Thought we'd be inspired together

I thought we'd be flying together

Thought we'd be on fire together

But i was sadly mistaken




Μέρα 1η

Πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ, δεν είχαμε ιδέα τι μας περιμένει... Φτάνοντας όλα ήταν άψογα. Ο χώρος, οι μπύρες και φυσικά οι Μίκρο που ήταν κεφάτοι και γεμάτοι ενέργεια.
Οκ, είδα και την Avril Lavigne... αλλά δεν ξετρελάθηκα. Είχε ενέργεια, τραγούδησε καλά, αλλά και πάλι... βαρέθηκα.
Μέρα 2η
Σήμερα τρέχουμε προς το ΟΑΚΑ. Θέλουμε να προλάβουμε όλο το line up. Χάσαμε όμως τους Matisse γιατί ψάχναμε απεγνωσμένα να παρκάρουμε και δεν υπήρχε φυσικά κανείς να μας υποδείξει που να πάμε... Ο ήλιος έκαιγε αλλά η Tori Amos ήταν στην σκηνή και δεν γινόταν να το χάσουμε με τίποτα. Φοβερή περσόνα... αλλά δυστυχώς ατύχησε να δείξει το μεγαλείο της καθώς ο ήλιος έκαιγε και το σόου της δεν μπορούσε να αναδειχθεί χωρίς φώτα... χωρίς σκοτάδι... Παρ΄όλα αυτά ήταν εξαιρετική...
Και το δράμα ξεκινά... το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο, βλέπω παντού γνωστά πρόσωπα... και αποφασίζω να πάρω μια μπυρίτσα για να δροσιστώ... θα τα πούμε σε λίγο!!! (πόσο διαρκεί το λίγο?)
Η ουρά ατελείωτη και η ώρα περνούσε χωρίς να έχω κάνει ούτε ένα βήμα... μα τι συμβαίνει, αναρωτιόμασταν όλοι... καμία απάντηση...
Οι Air βγαίνουν στην σκηνή κι εγώ τους ακούω σαν ένα όμορφο μουσικό χαλί την ώρα που κοιτάζω απεγνωσμένη τον ουρανό, παρακαλώντας τα βασανιστήριά μου να τελειώσουν... Το ρολόι μου, μου είπε την ωμή αλήθεια. Περίμενα στην ουρά μια ώρα και 35 λεπτά!!! Με την μπύρα στο χέρι και θέλοντας να ουρλιάξω... οι James βγαίνουν στην σκηνή.
Κι εκεί τα ξέχασα όλα... This is not a reunion, this is a rebirth φώναξε ο Booth κι εμείς σε παραλήρημα!! Ανέβασαν 10 άτομα στην σκηνή για να χορέψουν μαζϊ τους, έφεραν ένα τρομπετίστα που γνώρισαν την προηγούμενη μέρα για να παίξει μαζί τους, ο τραγουδιστής περιπλανήθηκε μέσα στον κόσμο... απλά υπέροχα!!
Μέρα 3η
Και πάλι η γνωστή ταλαιπωρία με το πάρκινγκ... δεν μπορείς κοπελιά να παρκάρεις εδώ!! και που μπορώ τελικά????????
Ο κόσμος λιγοστός περιμένει υπομονετικά να βγουν τα κορίτσια... Οι Sugababes βγαίνουν στην σκηνή και χωρίς το βασικό τους μέλος... το οποίο εντελώς ξαφνικά κάτι έπαθε και δεν μπόρεσε να βγει στην σκηνή... (γελάσαμε κι απόψε...)
Κι αφού έχουν τραγουδήσει 4 χιτάκια τους κι εγώ ευχαριστώ το Θεό που έκανα μόλις 35 δευτερόλεπτα για να πάρω μπύρα από το bar, μας ανακοινώνουν ότι το επόμενο τραγούδι είναι το τελευταίο της βραδιάς... ε????? Κάτι δεν πήγαινε καλά...
Και αμέσως μετά η επόμενη ανακοίνωση... συγνώμη αλλά η Pink δεν θα μπορέσει... είναι στο ξενοδοχείο και δεν θα μπορέσει...
Οι σταρ δεν φαίνονται όμως όταν τα στάδια είναι γεμάτα... φαίνονται όταν είναι άδεια...
Συνολικά το festival είχε πολλά προβλήματα, που ελπίζω να τα διορθώσουν του χρόνου... ε??
Η μουσική είναι δυνατά, οι φωνές πολλές, τα μπουκάλια άδεια κι εσύ στροβιλίζεσαι ασταμάτητα. Ζαλίζεσαι αλλά συνεχίζεις να περιστρέφεσαι... Τα πάντα γύρω σου γυρίζουν αλλά δεν σταματάς... Μέχρι την στιγμή που πέφτεις...



Όπερα στην Επίδαυρο? Δεν είναι σύνηθες αλλά όταν συμβαίνει είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστείς από την επιβλητικότητα του χώρου και την υπέροχη μουσική του Κερουμπίνι.
Το σκηνικό εξαιρετικό και η ορχήστρα στα καλύτερά της. Η Άννα Κατερίνα Αντονάτσι στο ρόλο της Μήδειας ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Χειμαρώδης, παθιασμένη και γεμάτη ένταση. Συγκλονίστηκα όμως με την ερμηνεία της Ενκέιντα Σκόκα... μεγαλειώδης φωνή και φοβερή παρουσία στην σκηνή.
Δεν τρελάθηκα με τον Τζον Κέτιλσον στο ρόλο του Ιάσονα. Τον βρήκα λίγο και υποτονικό. Συνολικά όμως η παράσταση ήταν πολύ καλή και μ΄ένα χρήσιμο δίδαγμα: μη φτάνετε τις γυναίκες στα όριά τους!! Δεν θα έχετε ευτυχή κατάληξη...

υ.γ: μα γιατί ο θεατής έκραξε με τέτοιο μένος τον διευθυντή ορχήστρας, Λουκά Καρυτινό?




Μετά την εμπειρία του Eject Festival, ήμουν επιφυλακτική. Τι μας περίμενε πάλι?
Όλα ξεκίνησαν καλά. Τεράστιος χώρος για παρκάρισμα και καθόλου ταλαιπωρία για να φτάσεις στο χώρο της συναυλίας. Μπαίνοντας στον χώρο, έτρεξα να δω τους A Hawk & A Hawksaw. Ο brother μιλούσε με ενθουσιασμό γι΄αυτούς κι εγώ σκέφτομαι τα νησιώτικα του Πάριου... Ίσως να έφταιγε το σαντούρι αλλά η μουσική τους μου έκανε απίστευτα οικεία... Δεν είμαι σίγουρη αν θα είχαν το ίδιο effect στον κόσμο, αν ο ήχος τους δεν θύμιζε τόσο το "Ντάρι Ντάρι"...
Μικρό διάλειμμα και τρέχουμε για μπύρες. Ούτε ουρές, ούτε ταλαιπωρία... Οκ, δεν είχε πολύ κόσμο αλλά έχουμε δει και χειρότερα...
Και φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε... Beirut επί σκηνής και το ταξίδι αρχίζει... Πιτσιρικάδες με φοβερή ενέργεια και κέφι μας ταξίδεψαν με τις μουσικές τους και τις μελωδίες τους. Εκπληκτικό...
Σειρά είχε τώρα η Sophie Solomon... Ok, ωραίος ήχος... αλλά όταν έχεις ταξιδέψει με τα τραγούδια των Beirut, ήταν δύσκολο για την Sophie να μας συνεπάρει... Συμπαθές...
Και για το τέλος, οι headliners Galexico. Sorry... αλλά βαρέθηκα!! Δεν έχουν καθόλου νεύρο στην σκηνή και ακόμα και τις μεγάλες τους επιτυχίες τις παρουσίασαν με τόσο χλιαρό και άνευρο τρόπο που έκλειναν τα μάτια μου από την νύστα!!
Την κατάσταση έσωσαν οι φοβεροί Beirut οι οποίοι ανέβηκαν μαζί με τους Galexico στην σκηνή κι ευτυχώς μας αποχαιρέτισαν με τον καλύτερο τρόπο!!
Ήταν ωραίο φεστιβάλ και περάσαμε ωραία... και του χρόνου ε?
Λένε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν έρθει για ένα συγκεκριμένο σκοπό στον κόσμο. Να γίνουν πρωθυπουργοί, να παντρευτούν, να γίνουν ποιητές, να μεγαλώσουν παιδιά, να γίνουν χορευτές, να φροντίζουν λουλούδια, να προστατεύουν τα ζώα, να γράφουν βιβλία... Κάποιοι τυχεροί το ανακαλύπτουν και παλεύουν να πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους. Κάποιοι άλλοι μπερδεύονται και αγωνίζονται για τα λάθος πράγματα. Και κάποιοι ανακαλύπτουν έστω και λίγο αργά... ότι ο σκοπός της ζωής τους είναι να κοιτούν το φεγγάρι, μέσα από τη θάλασσα, βράδυ Σαββάτου και να εκτιμούν την ομορφιά του...

Είναι τόσο θυμωμένο το καινούργιο τραγούδι της Kelly Clarkson, που γουστάρω τρελά!!

I hope the ring you gave to her turns her finger green

I hope when you’re in bed with her

you think of me

I would never wish bad things

but I don’t wish you well

Could you tell

by the flames that burned your words

I never read your letter

'cause I knew what you’d say

Give me that Sunday school answer

tryin' make it all okay

Does it hurt

to know I'll never be there

Bet it sucks to see my face everywhere

It was you

who chose to end it like you did

I was the last to know you knew

exactly what you would do

And don’t say you simply lost your way

She may believe you

but I never will

never again

If she really knows the truth

she deserves you

A trophy wife Oh, how cute

Ignorance is bliss

But when your day comes

and he’s through with you

and he’ll be through with you

You’ll die together, but alone

You wrote me in a letter

you couldn’t say it right to my face

Give me that Sunday school answer

repent yourself away

Does it hurt To know I'll never be there

bet it sucks to see my face everywhere

It was you who chose to end it like you did

I was the last to know you knew

exactly what you would do

And don't say you simply lost your way

They may believe you

but I never will

never again

Never again will I hear you

Never again will I miss you

Never again will I fall to you

Never

Never again will I kiss you

Never again will I want to

Never again will I love you

Never!

Does it hurt to know I'll never be there

Bet it sucks to see my face everywhere

It was you who chose to end it like you did

I was the last to know you knew

exactly what you would do

And don’t say you simply lost your way

They may believe you

but I never will

I never will

I never will

never again



Ok δεν είμαι μεγάλη fan του heavy metal. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι οι Metallica έχουν γράψει μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε... αλλά το κομμάτια τους είναι ακόμη εδώ.
Ξεκίνησα λοιπόν για το Terravibe, με την ελπίδα ότι φέτος τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Άλλωστε η διοργανώτρια εταιρεία είχε υποσχεθεί 40 ολόκληρα στρέμματα πάρκινγκ! Αν το καλοσκεφτεί κανείς η Μαλακάσα ολόκληρη είναι 40 στρέμματα... αλλά τέλος πάντων.
Φτάνουμε γύρω στις 8 και οι ουρές με τα αυτοκίνητα ήταν εκεί, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα... Βρίσκουμε μια αλάνα και αφήνουμε το αυτοκίνητο και το περπάτημα άρχισε... Στο δρόμο βρήκαμε κι άλλες αλάνες που δεν μου φαίνονταν για 40 στρέμματα...
Φτάνουμε και το TerraVibe είναι γεμάτο. Όλοι περιμένουν τους Metallica. Κάτι είχε ειπωθεί ότι θα είχε τόσα πολλά stands για μπύρα που δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε στην ουρά, αλλά μην πιστεύετε ότι σας λένε...
Γύρω στις 9.30 οι Metallica είναι πάνω στην σκηνή. Το κοινό παραληρεί κυριολεκτικά. Πιτσιρικάδες με μαύρες μπλούζες, 30άρηδες με κοτσίδα πίσω και καραφλίτσα μπροστά και γονείς που περίμεναν υπομονετικά να περάσει η ώρα και να τελειώσουν τα βάσανά τους.
Η σκηνή ήταν τεράστια και μπορούσες να τους δεις ακόμα κι αν ήσουν ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Το πρόβλημα ήταν όμως ο ήχος... αν καθόσουν πίσω άκουγες τους Metallica σαν μουσικό χαλί όταν πηγαίνεις στο super market.
Χωθήκαμε στο πλάι, για να ακούμε καλύτερα. Οι Metallica ενθουσιασμένοι από το κέφι του κόσμου, μας μιλούσαν συνεχώς αν και μερικές αμερικανιές θα μπορούσαν να λείπουν...
Η ώρα περνούσε και ο κόσμος είχε αρχίσει να κινείται προς την έξοδο. Όταν έχεις περάσει το 2006, 3 ώρες ακίνητος μέσα στο αμάξι σου ξέρεις ότι δεν θέλεις να το ξαναπεράσεις. Στο πρώτο encore μας απογείωσαν: Nothing really matters, One, Fade to black…. Ήμασταν έτοιμοι προς αποχώρηση.... μαζί μας και 2000 περίπου άνθρωποι που προτίμησαν να χάσουν την υπόλοιπη συναυλία από το να ταλαιπωρηθούν για άλλη μια φορά... Και του χρόνου!!

Belong

5:09 PM | 4 Comments

Όταν μπαίνεις για πρώτη φορά σε ένα χώρο, προσπαθείς να γλιτώσεις τα πρώτα λεπτά της αμηχανίας και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις φίλους και γνωστούς για να μιλήσεις. Θέλεις να αισθανθείς ότι ανήκεις εκεί. Ότι είσαι μέρος της παρέας, κομμάτι από τη ζωή τους που το μοιράζονται μαζί σου.
Το γλυκό όμως δεν πετυχαίνει πάντα...
Πέμπτη αργά το βράδυ και πίστευα ότι θα περάσω μια απίστευτα βαρετή βραδιά... Δεν ανήκα εκεί... Κι όμως αισθάνθηκα αληθινά χαμόγελα και αληθινές αγκαλιές... αισθάνθηκα μέρος της παρέας, ενώ ήξερα πολύ καλά ότι δεν ήμουν.
Μερικά 24ωρα αργότερα φτάνω στο event όπου θα "έπρεπε" να μην νοιώσω ούτε μια στιγμή αμηχανία... κι όμως ένιωσα σαν ξένη...
Μήπως τελικά κανείς μας δεν ανήκει πουθενά??


About