Όταν μπαίνεις για πρώτη φορά σε ένα χώρο, προσπαθείς να γλιτώσεις τα πρώτα λεπτά της αμηχανίας και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις φίλους και γνωστούς για να μιλήσεις. Θέλεις να αισθανθείς ότι ανήκεις εκεί. Ότι είσαι μέρος της παρέας, κομμάτι από τη ζωή τους που το μοιράζονται μαζί σου. Το γλυκό όμως δεν πετυχαίνει πάντα...
Πέμπτη αργά το βράδυ και πίστευα ότι θα περάσω μια απίστευτα βαρετή βραδιά... Δεν ανήκα εκεί... Κι όμως αισθάνθηκα αληθινά χαμόγελα και αληθινές αγκαλιές... αισθάνθηκα μέρος της παρέας, ενώ ήξερα πολύ καλά ότι δεν ήμουν.
Μερικά 24ωρα αργότερα φτάνω στο event όπου θα "έπρεπε" να μην νοιώσω ούτε μια στιγμή αμηχανία... κι όμως ένιωσα σαν ξένη...
Μήπως τελικά κανείς μας δεν ανήκει πουθενά??
4 comments:
πάρα πολύ καλά το πας!
κανείς δεν ανήκει πουθενά και τίποτα δεν μας ανήκει!
πέμπτη νωρίς το απόγευμα πάλι....εγώ που ταξίδευα ένιωθα χάλια! ούτε ξένη μεταξύ αγνώστων, ούτε γνωστή μεταξύ γνωστών!
για αυτή την option τι έχεις να πεις;
η option σου, ακούγεται πολύ καλύτερη από αυτό που έζησα εγώ...
Το αν ανήκεις ή όχι δεν το καθορίζουν πάντα οι άλλοι και τα χαμόγελά τους. Το καθορίζεις κι εσύ και τα χαμόγελά σου. Δεν φταίει μόνο το σύμπαν. Είναι υπεραπλουστευτικό αυτό. Όπου νιώθεις άβολα έχει πάντα την option του "την κάνω". Δεν φαντάζομαι να σε είχαν δεμένη. Στην τελική κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν. Όλοι παίρνουμε αυτό που μας αναλογεί...
κύριε Ιππότη, πολύ διαφωτιστικό το comment σας. Παίρνω από τη ζωή και από τις σχέσεις μου από τους άλλους, ακριβώς αυτό που μου αξίζει. Άργησα λίγο να το καταλάβω αλλά τα κατάφερα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Post a Comment