Αγαπητέ Αη Βασίλη
Θέλω το 2007 να με κάνεις αδύνατη, ενώ εγώ θα χλαπακιάζω πατάτες τηγανητές, γλυκά και παγωτά.
Θέλω το 2007 να με κάνεις ομορφούλα χωρίς να πασαλείβομαι με κρέμες και χωρίς να τρέχω σε πλαστικούς χειρούργους.

Προσοχή: αν αρνηθείς, θα βγω στα κανάλια και θα πω σε όλους τι λαμόγιο είσαι!!!

Ευχαριστώ
Εγώ, η μεγαλύτερη fan σου

Είναι μερικές ταινίες που χωρίς να είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα της 7ης τέχνης, σε αγγίζουν με τρόπο μοναδικό. Ίσως γιατί μια ατάκα την αισθάνεσαι λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους ή ένα βλέμμα το ερμηνεύεις πιο μελοδραματικά σε σχέση με τους άλλους... όπως και να'χει μια μέτρια ταινία μπορεί να έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου, απ' ότι ίσως μια ταινία με τέλεια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και οσκαρικές ερμηνείες.
Το shopgirl είναι μια χαμηλών τόνων ταινία. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς κοσμοϊστορικά προβλήματα, χωρίς περίπλοκη σκηνοθεσία, χωρίς φωναχτές ερμηνείες. Μιλά απλά για μοναξιά, για φοβίες, για έρωτα.
Όταν την είδα την πρώτη φορά την ταινία στο σινεμά, απογοητεύτηκα. Είχα δει το τρέιλερ και περίμενα ότι η ταινία θα με συγκλονίσει. Αλλά δεν το κατάφερε.
Βλέποντάς την για δεύτερη φορά στο filmnet, κόλλησα. Κόλλησα με μικρές κουβέντες, με σιωπηλά βλέμματα... Γιατί δεν λέμε ποτέ αυτό που αισθανόμαστε? Πες ρε γαμώτο αυτό που αισθάνεσαι, την στιγμή που το αισθάνεσαι. Και τι έγινε αν αλλάξεις γνώμη αργότερα? Οι σχέσεις δεν είναι συμβόλαιο... απλά ζήστο! Όλα αυτά με έκανε να σκεφτώ η ταινία... γιατί μερικές φορές και οι ταινίες χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία...
Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής που λατρεύουν τα κοριτσάκια. Ο Σάκης είναι... ιδέα. Η ιδέα του τέλειου άντρα!
Γιατί ο τέλειος άντρας είναι φυσικά κούκλος, σου τραγουδάει ¨Σ΄έχω ερωτευτεί¨, σε κοιτάει στα μάτια, δεν σου φέρνει αντιρρήσεις και την περισσότερη ώρα γελάει! Τι άλλο μπορεί να ζητήσει μια κοπέλα εν έτει 2006?
Κι έρχεται το πανέξυπνο σποτάκι της Vodafone για να μας εξιτάρει, να μας ξεσηκώσει και το κυριότερο να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μπορεί στο μετρό να συναντήσουμε το Σάκη να μας λέει ¨Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα κοπελιά¨ κι εμείς ατάραχες να απαντάμε ¨Γεια σου Σάκη!¨.
Εύγε στους κυρίους διαφημιστές που μας πρόσθεσαν άλλη μια φαντασίωση για τον Σάκη μας! Και εύγε στη Κάτια που τον χαίρεται για όλες μας! κλαψ!

Τον Δημήτρη Παπαιωάννου και την Ομάδα Εδάφους, τους ήξερα πολύ πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο υπέρμετρος όμως ενθουσιασμός του αδερφού μου για τις παραστάσεις τους, με έκανε να τους αποφεύγω. Γιατί για να αρέσει κάτι στο... αίμα μου, το πιθανότερο είναι να είναι καταθλιπτικό και να βαράνε καμπάνες.
Αυτή τη φορά όμως, είπα να δώσω μια ευκαιρία. Είχα μεγάλη περιέργεια αν ο Παπαιωάννου θα κατάφερνε να "διώξει" από πάνω του το στίγμα της τελετής έναρξης.
Και τα συμπερασματά μου έχουν ως εξής:

ναι, το στήσιμο της κάθε σκηνής είναι εντυπωσιακή.
ναι, οι χορευτές είναι εκπληκτικοί.
ναι, ο σερβετάλης κάνει την έκπληξη και καταφέρνει να πει τα πάντα με το σώμα του.
ναι, η μουσική του Κωνσταντίνου Β. είναι υπέροχη.
ναι, υπάρχουν κάποιες πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές στην παράσταση.
ναι, μου άρεσε ο τρόπος που προσπάθησε να περάσει κάποια μηνύματα ο Παπαιωάννου.

όχι, η ιστορία που θέλει (?) να πει ο σκηνοθέτης δεν έχει συνοχή.
όχι, δεν μπορούσα να κατανοήσω όλες τις σκηνές.
όχι, δεν είμαι ξανθιά.
όχι, δεν είναι όλες οι στιγμές του έργου δυνατές... κάποιες στιγμές κουράστηκα.

Και στατιστικά όμως να εξετάσεις τα ναι και τα όχι, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι σε γενικές γραμμές η παράσταση ήταν εξαιρετική και αξίζει να πάτε. Απλά μετά την τελετή έναρξης, οι προσδοκίες είναι μεγάλες...




About