Είναι μερικές ταινίες που χωρίς να είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα της 7ης τέχνης, σε αγγίζουν με τρόπο μοναδικό. Ίσως γιατί μια ατάκα την αισθάνεσαι λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους ή ένα βλέμμα το ερμηνεύεις πιο μελοδραματικά σε σχέση με τους άλλους... όπως και να'χει μια μέτρια ταινία μπορεί να έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου, απ' ότι ίσως μια ταινία με τέλεια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και οσκαρικές ερμηνείες. Το shopgirl είναι μια χαμηλών τόνων ταινία. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς κοσμοϊστορικά προβλήματα, χωρίς περίπλοκη σκηνοθεσία, χωρίς φωναχτές ερμηνείες. Μιλά απλά για μοναξιά, για φοβίες, για έρωτα.
Όταν την είδα την πρώτη φορά την ταινία στο σινεμά, απογοητεύτηκα. Είχα δει το τρέιλερ και περίμενα ότι η ταινία θα με συγκλονίσει. Αλλά δεν το κατάφερε.
Βλέποντάς την για δεύτερη φορά στο filmnet, κόλλησα. Κόλλησα με μικρές κουβέντες, με σιωπηλά βλέμματα... Γιατί δεν λέμε ποτέ αυτό που αισθανόμαστε? Πες ρε γαμώτο αυτό που αισθάνεσαι, την στιγμή που το αισθάνεσαι. Και τι έγινε αν αλλάξεις γνώμη αργότερα? Οι σχέσεις δεν είναι συμβόλαιο... απλά ζήστο! Όλα αυτά με έκανε να σκεφτώ η ταινία... γιατί μερικές φορές και οι ταινίες χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία...
No comments:
Post a Comment