Πριν 3,5 χρόνια έφυγα από την εταιρεία που εργαζόμουν τότε... λίγο "με έφυγαν" εκείνοι... λίγο ήθελα να φύγω κι εγώ... σημασία έχει ότι για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια δεν θα ξυπνούσα το πρωί να πάω στη δουλειά.
Αρχικά στεναχωρήθηκα, έκλαψα κι έπεσα σε κατάθλιψη. Η λέξη ανεργία είναι τρομακτική κι εγώ φοβόμουν... Σπατάλησα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου μέσα στη μελαγχολία και την καταθλιψη. Λες κι είχα χάσει τη δουλειά των ονείρων μου!!
Μετά από 3 μήνες κι αφού ήμουν ήδη στο δρόμο για τη νέα και σαφώς καλύτερη δουλειά, κατάφερα να βρω την ηρεμία μου και να δω καθαρά τα πράγματα... Δεν ήταν το τέλος του κόσμου... ήταν μια καλή ευκαιρία για να δω πραγματικά τι θέλω να κάνω στη ζωή μου... ή έστω μια γερή κλωτσιά προς τη σωστή κατεύθυνση...
Στα επόμενα 3,5 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα... γιατί πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να μπορέσεις να σηκωθείς ξανά... Αλλά τώρα που για άλλη μια φορά τρώω την κλωτσιά, δεν στεναχωριέμαι για τη καινούργια μου μελανιά... βλέπω επιτέλους καθαρά αυτό που θέλω...
Λέω λοιπόν να τρέξω προς εκείνη την κατεύθυνση... κι όπου με βγάλει...

About