Day 1
Παρασκευή βραδάκι και μπαίνω στο μετρό. Στη στάση "Κεραμεικός" κατεβαίνουν όλοι οι πιτσιρικάδες. Μαζί τους κι εγώ. Στην Τεχνόπολη είχαμε Synch Festival και ουρά στην πόρτα. Τόσα χρόνια πηγαίνω στο Synch, πρώτη φορά συνάντησα ουρά στην πόρτα... Μέσα όλες οι γνωστές φάτσες... ωραίες φάτσες... Στην αρχή απολαύσαμε τους Yo la Tengo οι οποίοι είχαν κέφια αλλά μου φάνηκαν υποτονικοί. Στην συνέχεια κάναμε μια βόλτα από Liars και κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πιούμε μπύρα. Τόσο δύσκολο είναι πια?
Και σειρά έχουν οι Happy Mondays. Μας ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις που ενθουσιάστηκα! Κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν μαζί μας! Super!
Κι αφού έκανα την καλή πράξη του εξαμήνου, πήγαμε στις Sardelles. Η σπεσιαλιτέ τους δεν παίζεται! Και με το γλαστράκι που μου έκαναν δώρο ανά χείρας, φτάνω στο Γκαζάκι για να συναντήσω τους άλλους. Ένα δρομάκι με χίλια μπαράκια, όπου το καθένα παίζει την δικιά του μουσική και τα αυτιά σου βουίζουν από τη φασαρία, αλλά όταν έχεις καλή παρέα δεν σε νοιάζει.
Ο ανάδρομος Ερμής όμως και τα βουντού της "καλής πράξης" που έκανα νωρίτερα, είχαν αποτέλεσμα το αυτοκίνητό μου να κολλήσει και η οδική βοήθεια να κάνει 2 ώρες να έρθει!! γκρρρρ...
Day 2
Μετά από λίγο ύπνο και πολλή ώρα στο συνεργείο έφυγα τρέχοντας για τη δεύτερη μέρα του Synch. Φαίνεται όμως ότι το τρέξιμο δεν ήταν αρκετό κι έστησα τον Γ. μια ώρα! Κι αντί να με χαστουκίσει ή να με βρίσει... μου χαμογέλασε με το ζόρι και μπήκαμε στο μουσείο Μπενάκη. Ο Pinch "βαρούσε" ανελέητα και ο κόσμος γούσταρε... και μ'άρεσε...
Μετά το Μπενάκη ανηφόρησα προς Γκάζι... Στο Κ44 έπαιζε μουσική ο Tony Light από την Ιταλία, που κατά κύριο λόγο ενοχλούσε τ' αυτιά μου. Μερικές μπύρες και μερικά αστεία ακόμη και ο κύριος Tony δεν ακουγόταν και τόσο κακός. Η παρέα μεγάλωσε και στα dexx ανέβηκε ο Σεραφείμ Τσοτσώνης... thank god...
Μερικά mohitos αργότερα, είχε έρθει η ώρα για ανεφοδιασμό και μανιταρόπιτα. Κι αφού συγκρίναμε τις γάμπες μας με τους περαστικούς... (γιατί όταν είσαι στο Γκάζι όλα είναι θέμα γάμπας, είτε ξυρισμένης, είτε αξύριστης) κάναμε την απαραίτητη στάση στο Fantaseed. Γιατί όταν βολτάρεις με τον Ν. μια στάση στο Fantaseed θα την κάνεις. Κι αφού ήπιαμε τα mohitos μας και τα σφηνάκια μας που θύμιζαν φάρμακο που έπινα μικρή, φτάσαμε στο Motel. "Έχετε κάνει κράτηση" με ρωτούν στην πόρτα. Τι ώρα ρε φίλε? Στις 4?? Μπαίνουμε μέσα και συναντάμε όλο τον καλό τον κόσμο... Στα dexx o Dj Pierre. Δεν μας άφηνε το παλικάρι να φύγουμε! Προσπαθήσαμε να φύγουμε 3 φορές. Βαρέθηκε ο αδερφός μου να με χαιρετάει!!
Βγαίνοντας έξω, είχε ξημερώσει. Άλλη μια στάση για ανεφοδιασμό κι αφού αποκάλεσα τον τυροπιτά θεά (χιχι!) είχε έρθει η ώρα να πάω σπίτι. Το μετρό είχε ανοίξει, οπότε μπαίνω στο βαγόνι και λαγοκοιμάμαι. Μια κυρία γεμάτη πανικό με ξυπνάει: κοπελιά, οι τύποι εκεί απέναντι σε κοιτάνε! Γεμάτη απορία και νύστα την κοιτάω, χωρίς να αρθρώσω λέξη! Και στην επόμενη στάση οι... τύποι κατέβηκαν μαζί με την έντρομη κυρία!
Day 3
Το ξυπνητήρι χτύπησε και ήθελα να το σπάσω. Αντ'αυτού, σηκώθηκα να ετοιμαστώ για το γάμο. Δεν προλάβαινα να πάω από το σπίτι της νύφης... τουλάχιστον να σιδερώσω το φόρεμα!! Πανικόβλητη φτάνω στην εκκλησία για τον πρώτο και καθολικό γάμο. Ήταν η πρώτη μου φορά... και ήταν όμορφα...
Λίγο αργότερα φτάσαμε στην ορθόδοξη εκκλησία για τον γάμο No2. Σε ένα πανέμορφο σημείο με θέα τη θάλασσα...
και μετά είχε έρθει η ώρα για το γλέντι... Φαγητό... καλή παρέα... κρασί... και ο μπάρμαν που μου υποσχέθηκε ότι θα βάλει όλη του την τέχνη στο mohito μου αλλά μάλλον πρέπει να αγοράσει κι άλλη τέχνη... και η παρέα που βούτηξε στην πισίνα κι αναστάτωσε τον ιδιοκτήτη του κτήματος... και η νύφη που έγινε μούσκεμα με το διάφανο νυφικό της... και που μπορεί εμείς να "πήξαμε" στα νησιώτικα και τον Χατζηγιάννη, αλλά αυτό το κορίτσι με το sexy look αλλά τον υπέροχο εσωτερικό κόσμο ήταν χαρούμενη και βρεγμένη. And that's all it matters...

Ένα full, κουραστικό αλλά υπέροχο τριήμερο... θα το ξανακάνουμε ε?



Πολλά χρόνια άκουγα για την Βαρκελώνη. Για μας τους Έλληνες είναι η μόνη πόλη που παραδεχόμαστε ανοιχτά ότι θα θέλαμε να ζούμε εκεί, γιατί:
- έχει θάλασσα
- έχει πάθος
- το ταμπεραμέντο τους μοιάζει με το δικό μας
- ξενυχτούν μέχρι το πρωί
- πηγαίνουν για φαγητό στις 11 το βράδυ
- μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες η πόλη έγινε μια κούκλα
- έχουν φοβερά μουσικά φεστιβάλ
- οι άνθρωποι χαμογελούν συνεχώς στους δρόμους
- τα εστιατόρια είναι φανταστικά
- η παραλία είναι σχεδόν δίπλα στο κέντρο...
- οι δρόμοι είναι τεράστιοι
- ο Gaudi και τα υπέροχα δημιουργήματά του είναι παντού

τι περιμένεις λοιπόν και δεν μετακομίζεις??
Το παραδέχομαι. Δεν τα πάω καλά με τα νοσοκομεία. Από μικρή είχα αλλεργία σε αυτή την έντονη μυρωδιά... λιποθυμούσα κάθε φορά που καθόμουν σε νοσοκομείο πάνω από 10 λεπτά... Εκείνος το ήξερε και δεν μου είπε ποτέ ότι ήταν άρρωστος... Το έμαθα πολύ αργά...
Τώρα λοιπον που χρειάστηκε να κάνω μια μικροεπέμβαση και να μπω στο νοσοκομείο για μια μόνο μέρα, αγχώθηκα... χωρίς λόγο... χωρίς λογική...
Έφτασα το πρωί εκεί και όλα ήταν καλά... Το νοσοκομείο κυριλλέ... οι καναπέδες δερμάτινοι και το προσωπικό ευγενικό... Με βάζουν σε ένα δωμάτιο με άλλες 2 κυρίες (αυτά κάλυπτε η ασφάλεια), με γδύνουν και με βάζουν στο φορείο. Έξω από το δωμάτιο... οι πάντες!! Ακόμα και μια θεία μου που είχα να δω από πέρσυ το Πάσχα! Εγχείρηση κάνω ή πάρτυ???
Ο νεαρός με πηγαίνει στα χειρουργεία και με παρατάει στον διάδρομο μέχρι να έρθει η "σειρά" μου... Ξαπλωμένη στο πουθενά... αισθάνθηκα τόσο απελπιστικά μόνη... κι ας περίμενε λαός έξω... ήμουν μόνη... περιμένοντας... γιατί "εκεί" είσαι πάντα μόνος...
Μπήκα στο χειρουργείο... δεν κατάλαβα τίποτα... και γύρισα στο δωμάτιό μου... το κρεβάτι από δεξιά άδειο και το κρεβάτι από αριστερά μια γιαγούλα σε κώμα... της φώναζαν να ξυπνήσει... την κινούσαν... η γιαγούλα αρνιόταν να ανοίξει τα μάτια της... ψιθύριζε μερικές κουβέντες αλλά δεν άνοιγε τα μάτια της... έτσι πρέπει να είναι η απόλυτη παραίτηση, σκέφτηκα... δεν θέλει να ξυπνήσει!!
Αργότερα οι επισκέψεις μου έφυγαν και μιας και η γιαγιά ήταν σε αφασία, έκανα ζάπινγκ μέχρι αργά και κοιμήθηκα...
Το επόμενο πρωί η γιαγιά άνοιξε τα μάτια της... σηκώθηκε από το κρεβάτι και ζήτησε με το πρωινό της, κεφαλογραβιέρα!!! Γιατί όσο και να νομίζεις ότι έχεις παραδώσει τα όπλα, μια κρυφή δύναμη μέσα σου σε σηκώνει από το κρεβάτι και σου ζητάει τυρί! Κάθε φορά...



Η Α. πολύ σοφά ρώτησε: Αφού ξέρουμε ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα , γιατί μια ζωή κυνηγάμε το ιδανικό? Ε, μα γιατί όλοι έχουμε ανάγκη το παραμύθι...
Γιατί ό,τι κι αν γίνει, αυτό το τραγούδι πάντα θα σου φτιάχνει τη διάθεση και πάντα θα το τραγουδάς ελπίζοντας...


It’s all an illusion…
There’s too much confusion...

Down, down, down in your heart
Find, find, find the secret
Turn, turn, turn your head around
Baby we can do it, we can do it alright

Do you believe in love at first sight?
It’s an illusion, I don’t care
Do you believe I can make you feel better?
Too much confusion, come on over here


Can we get together?
I really, I really want to be with you
Come on, check it out with me
I hope you, I hope you feel the same way too

I searched, I searched, I searched my whole life
To find, to find, to find the secret
And all I did was open up my eyes
Baby we can do it, we can do it alright

Do you believe we can change the future?
Do you believe I can make you feel better?


It’s all an illusion
There’s too much confusion
I’ll make you feel better
If it’s bitter at the start, then it’s sweeter in the end

Do you believe in love at first sight?
It’s an illusion, I don’t care
Do you believe I can make you feel better?
Too much confusion, come on over here


It’s all an illusion
There’s too much confusion
I’ll make you feel better
If it’s bitter at the start, then it’s sweeter in the end










Ε, δεν γίνεται να επαναστατούμε κάθε τρεις και λίγο... μου είπε τις προάλλες ο Ν. Δεν γίνεται όμως και να συμβιβαζόμαστε συνέχεια... Ή μήπως γίνεται?

About