Όταν ήμουν μικρούλα, νοστιμούλα και αδυνατούλα λάτρευα τους Duran Duran. Είχα αφίσες πάνω από το κρεβάτι μου, μάζευα μανιωδώς φωτογραφίες τους και σιδερότυπα και φυσικά άκουγα ακατάπαυστα τους δίσκους τους.
Αν και πολλές φορές έβλεπα στον ύπνο μου ότι γνωρίζω τον Simon Le Bon και αυτομάτως μου κάνει πρόταση γάμου, στο... ξύπνιο μου ήξερα ότι δεν πρόκειται να τους δω ποτέ από κοντά.
Το καλοκαίρι του 2005 διαψεύστηκα. Μετά από τόοοοοοοσα χρόνια οι Duran Duran ήρθαν στην Ελλάδα για να ξεπληρώσουν το χρέος τους.
Το χρέος όμως αυτό είναι τόοοοοοοσο μεγάλο που φυσικά δεν ξεπληρώνεται με μια μόνο συναυλία. Κι έτσι μας ήρθαν και φέτος. Μόνο που αυτή τη φορά κέρδισα (????) στο διαγωνισμό Meet & Greet!!! Που σημαίνει ότι θα τους γνωρίσω από κοντά!!! Ήρθε η ώρα για την περιβόητη πρόταση γάμου!!
Γύρω στις 7 φτάνουμε στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας και παίρνουμε τις απαραίτητες διαπιστεύσεις. Γύρω στις 8.30 τρέμω ολόκληρη. Κι αν είναι μαλάκες? Κι αν δεν μου ρίξουν ούτε μια ματιά? Κι αν απλά μας χαιρετήσουν και φύγουν? Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια να γκρεμίσω το μύθο?
Λίγα λεπτά αργότερα και με το εξώφυλλο του Arena στα χέρια (βινύλιο φυσικά) μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο backstage και περιμένουμε.
Και μπαίνουν μέσα. Και το παιδικό μου όνειρο παίρνει σάρκα και οστά... Simon will you marry me? θέλω να φωνάξω αλλά δεν βγάζω άχνα.
Αρχικά έρχεται ο John Taylor. Ολίγον αχτένιστος, ολίγον ατημέλητος, ολίγον λέτσος. Υπογράφει το βινύλιο κι αρχίζει να με ρωτάει για το όνομά μου... γιατί χρησιμοποιώ ξενικό όνομα... τι γράφει η μπλούζα μου... Εγώ φυσικά ξεχνάω το αγγλικά μου, ξεχνάω τα ελληνικά μου, ξεχνάω τη μιλιά μου και ψελλίζω μόνο μερικά φωνήεντα... ε.... α..... ο..... ι....
Μετά πλησιάζει ο Simon.... όπως πάντα κούκλος, όπως πάντα στυλάτος... Μου υπογράφει, μου χαμογελάει, με ρωτάει το όνομά μου αλλά εγώ φυσικά δεν το θυμάμαι... και πλέον το παίζω μουγκή... έχω ξεχάσει και τα φωνήεντα!!
Μετά έρχεται ο Roger Taylor... αχ κούκλος! Εκείνος όμως ήταν λιγομίλητος, πράγμα που διευκόλυνε φυσικά το μουγκό του χαρακτήρος μου.
Και τέλος ο Nick Rhodes. Κοντός αλλά χωρίς ίχνος ρυτίδας!! Με πλησίασε, υπέγραψε και θαύμασε το τόσο καλά συντηρημένο εξώφυλλο του δίσκου!! Και ξαφνικά βρήκα τη μιλιά μου! Του είπα ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου και ότι του πάνε καλύτερα τα μαλλιά έτσι... τι να το κάνεις όμως? Δεν ήταν ο Simon...
Μετά ήρθε η ώρα της αναμνηστικής φωτογραφίας!Ε, δεν θα άφηνα και αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη!!!!!! Έτρεξα σαν σίφουνας και στήθηκα δίπλα στον Simon. Εκείνος με αγκάλιασε (αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ) και το κλικ ακούστηκε!!!
Ζαλισμένη και εντελώς συγκλονισμένη γύρισα πίσω στη θέση μου. Μετά από λίγο η συναυλία ξεκίνησε. Ναι ήταν σχεδόν ίδια με την περσινή τους συναυλία. Ναι never as good as the first time. Ναι ούρλιαξα στο Reflex, ναι δάκρυσα στο Save a prayer, ναι χοροπήδησα στο Wild Boys... τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έχουν σημασία γιατί... γνώρισα τους Duran Duran!!!
4 comments:
τι καλά!
:):)
..νομίζω οτι το παραπάνω εξώφυλλο ειναι κατευθείαν για καδράρισμα!!!
αν και ποτε δεν υπήρξα φανατικός φαν των ντουραν ειμαι σε θέση να καταλάβω πως αισθάνθηκες οταν τους ειχες μπροστα σου και είχες την μια και μοναδικη ευκαιρία να τους μιλήσεις.
Δεν ειναι πολυ περίεργο πως μια "στιγμη" μπορει να ξεχαστει τα επόμενα λεπτά απο καποιους ανθρώπους αλλα σε καποιους αλλους η ίδια "στιγμη" μπορεί να χαραχτει για πάντα στο μυαλο και στην καρδιά τους...και τελικά να γίνει μια ιστορία για τα γεράματα??!!!
πολυ ωραία κείμενο...παραστατικότατο!!!
Θα μας δείξεις τη φωτογραφία?εεεεεε?
ΜΠΡΑΒΟ!!!ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ......!!!
Post a Comment