Συμπτώματα 4 μηνών στην ανεργία:- Απόρριψη: όταν μου ανακοινώθηκε ότι φεύγω από την εταιρεία, αισθάνθηκα πολύ λίγη. Δεν ήμουν εργατική? Δεν ήμουν έξυπνη? Δεν με συμπαθούσαν? Αισθάνθηκα σαν να με χώριζε ο γκόμενός μου ή μου έκοβε την καλημέρα η κολλητή μου.
Ξέχασα ότι εκεί ήταν δουλειά και δεν χωράει το συναίσθημα σε αυτές τις περιπτώσεις. Απλά το αφεντικό δεν ήθελε να με πληρώνει. Τόσο απλά.
- Ιδρυματισμός: όταν δουλεύεις συνεχώς για 14 χρόνια δεν ξέρεις τι να κάνεις με όοολο αυτό τον ελεύθερο χρόνο. Δεν ξέρεις πως να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου και το σημαντικότερο δεν μπορείς να τον εκτιμήσεις. Περνάει όμως ο καιρός κι αρχίζεις να μαθαίνεις...
- Πανικός: ¨και τώρα?¨ είναι η πρώτη σκέψη. Που θα βρω δουλειά? Πως θα πληρώσω τους λογαρισμούς μου? Στην αρχή έδειχνε ακατόρθωτο να επιβιώσω με ένα μισθό μείον. Κι όμως γίνεται... Ακόμα και η μικρότερη αποζημίωση μαζί με όλα τα επιδόματα σε καλύπτει τουλάχιστον για 3 μήνες...
- Ξεκαθάρισμα: με τόσο ελεύθερο χρόνο είχα επιτέλους την ευκαιρία να σκεφτώ. Τι θέλω τελικά? Τι δουλειά πραγματικά να κάνω? Ποιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω?
- Απομυθοποίηση: Συνειδητοποίησα ότι η συγκεκριμένη δουλειά (που τόσο στεναχωρήθηκα που έχασα) δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Ούτε προοπτική, ούτε φοβερό περιβάλλον, ούτε μεγάλες απολαβές. Καλύτερα λοιπόν που έφυγα. Στερήθηκα βέβαια χρήματα αλλά τουλάχιστον άρχισα να ψάχνω, έστω και με το ζόρι, κάτι καλύτερο.
- Ψυχραιμία: όταν καθαρίζει το μυαλό τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Είπα πολλά όχι σε επαγγελματικές προτάσεις που δεν είχαν μέλλον κι απείχαν κατά πολύ από αυτό που ήθελα να κάνω. Γιατί ήξερα ότι επιτέλους έπρεπε να κυνηγήσω τον στόχο μου...
- Χαλαρότητα: μετά από αρκετές εβδομάδες κι αρκετές βόλτες στην παραλία, κατάλαβα ότι έχω πολλές εναλλακτικές ώστε να μην προδώσω τον στόχο μου. Μπορούσα να παίζω μουσική σε εστιατόρια, να δουλέψω περιστασιακά ως πωλήτρια... μήπως θα έβγαζα περισσότερα κρυμμένη πίσω από την ασφάλεια μιας εταιρείας χωρίς προοπτική?
Στο τελευταίο interview που πήγα για μια πολύ καλή δουλειά δεν είχα πια κανένα άγχος. Σκεφτόμουν ότι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, υπάρχουν τόσες άλλες εναλλακτικές. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι...
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ήμουν ο εαυτός μου... και φαίνεται ότι άρεσα... και με πήραν... και τη Δευτέρα ξεκινάω... και δεν είναι η απόλυτη εκπλήρωση του στόχου αλλά τον πλησιάζω... και αυτή ήταν η τελευταία βόλτα με το τραμ στην παραλία...
προς το παρόν... γιατί μπορεί να μην μου αρέσει... γιατί μπορεί να μην αρέσω εγώ... αλλά δεν με νοιάζει πολύ... γιατί τώρα ξέρω...
4 comments:
..εύχομαι να σου πάνε όλα όπως τα περιμένεις.Καλή αρχή!
:)
Ζηλεύω πολύ την οπτική σου στα πράγματα!!!!Αντε καλή σου αρχή!!
well done!
:-)
τελικα δεν έχουν αδικο που λένε οτι όλα.... και τα καλα και τα κακα... έχουν κατι να σου προσφέρουν...πολυ ωραια!!
η φωτογραφια απο παλιο φαληρο??
ωραία βόλτα:)
Post a Comment