Αν ήμουν άντρας και δήλωνα ότι ήμουν άνεργη θα μου χτύπαγαν φιλικά τον ώμο και θα μου έλεγαν για το βαρύ χτύπημα της μοίρας ή για τον μαλάκα το αφεντικό μου που φέρθηκε τόσο βάναυσα.Ως γυναίκα όμως και μάλιστα παντρεμένη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Καλό είναι να βρω βέβαια μια δουλίτσα για χόμπυ αλλά μπορώ κάλλιστα να κάθομαι στο σπιτάκι μου, να μαγειρεύω, να ξεσκονίζω και να περιμένω να γυρίσει ο αντρούλης μου ο κουβαλητής που θα πρέπει βέβαια να φροντίζει για τους λογαριασμούς.
Αν η σύζυγος δούλευε και ο σύζυγος σφουγγάριζε και σκούπιζε στο σπίτι θα τον αποκαλούσαμε τεμπέλη και αχαίρευτο.
Η μοίρα του άνεργου άντρα είναι σακαταμένη, ενώ της άνεργης γυναίκας είναι με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι!
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά από τη δεκαετία του ΄60? Τόσες φεμινίστριες έκαψαν τα σουτιέν τους κι όμως εν έτει 2006 ο άνεργος άντρας
Κι αυτό δεν είναι μόνο άδικο για τις γυναίκες που θέλουν να εργαστούν (γιατί υπάρχουν κι εκείνες που δεν θέλουν και καλά κάνουν) αλλά και για τους άντρες που δεν έχουν δουλειά (είτε από ατυχία, είτε από πεποίθηση).
Άτιμη ισότητα...
2 comments:
Δεν έκαψες όμως το σουτιέν σου στο Σύνταγμα... Άστα αυτά τα φεμινιστικά λοιπόν. Γρήγορα το σφουγγαρόπανο. Γιατί στην κουζίνα ξέρω ότι την έχει αναλάβει άλλος!
Αυτό μου θυμίζει την συζήτηση που είχα χτές με τη μαμά μου. Κάθε φορά που της λέω πως ο R. κάνει κάποια δουλειά, αμέσως να με ρωτήσει "και γιατί δεν την έκανες εσύ? Εσύ να την έκανες".
Λες και δεν δουλεύουμε κι οι δύο εννιά με πέντε. Λες και δεν της εχω εξηγήσει της μαμάς πως για τον λόγο αυτό οι δουλειές πάνε μισές μισές. Οοοοχι. Είναι άντρας και πρέπει να κάθεται. Γκρρρ!
Post a Comment