Στις Ιπποδρομίες διαλέγεις ένα άλογο (είτε γιατί σου αρέσει η φάτσα του, είτε γιατί από ένστικτο πιστεύεις ότι θα κερδίσει, είτε γιατί έχεις διαβάσει προσεκτικά τα προγνωστικά, είτε γιατί κάποιος ειδήμων σου έχει σφυρίξει δυο ¨λογάκια¨), ποντάρεις και παρακολουθείς με αγωνία τον αγώνα. Ουρλιάζεις και το ενθαρρύνεις... Όταν κερδίζει, νιώθεις κι εσύ να σαν έχεις κερδίσει εσύ ο ίδιος τον αγώνα. Αισθάνεσαι νικητής. Και όλοι στη ζωή μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε νικητές. Να ανέβουμε το ψηλότερο σκαλί του βάθρου και όλος ο κόσμος να μας χειροκροτεί και να μας επιδοκιμάζει. Είτε αυτό συμβαίνει στον ιππόδρομο, είτε στο στίβο, είτε στο σχολείο όταν ο καθηγητής μας βάζει 20 και δείχνει με καμάρι την εργασία μας, είτε στη δουλειά όταν ο διευθυντής μας χτυπά φιλικά στην πλάτη μας λέει μπράβο και μας δίνει αύξηση... όλοι θέλουμε να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι... να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα... Κάποιοι όμως δεν κερδίζουν ποτέ... μπορεί το άλογό τους να μην μπορεί να τρέξει περισσότερο, μπορεί, όση θέληση κι αν έχουν, τα πνευμόνια τους και τα πόδια τους να τους προδίδουν και να μην μπορούν να φτάσουν ποτέ πρώτοι στο τέρμα, μπορεί ο καθηγητής να είναι στριμμένος και να μην δίνει ποτέ 20άρια και να μην ενθαρρύνει ποτέ τους μαθητές του, μπορεί ο διευθυντής να είναι ένα μαλάκας που φοβάται να χάσει την καρέκλα του και να μην δίνει ποτέ αυξήσεις, μπορεί απλά να είναι τεμπέληδες και να βαριούνται να τρέξουν...
Αναγκαστικά λοιπόν μαθαίνουν να απολαμβάνουν τη διαδρομή... ή απλώς μαθαίνουν να θρηνούν εντυπωσιακά την ήττα τους...
No comments:
Post a Comment