Η ανθρώπινη φύση είναι άπληστη. Τελεία και παύλα. Δεν βλέπει ποτέ αυτό που έχει και εστιάζει πάντα σε αυτά που της λείπουν. Του δείχνεις το ουράνιο τόξο κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο. Του λες πόσο πολύ τον αγαπάς και τον θαυμάζεις κι εκείνος σου γκρινιάζει γιατί δεν τον αγαπά ολόκληρη η υφήλιος. Του δίνεις χρήματα, επιτυχίες, δόξα και μια θέση στην αιωνιότητα (μιας και όλοι θα τον θυμούνται για το έργο του) κι εκείνος σου λέει ότι είναι μόνος και δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να νοιάζεται γι'αυτόν...
Και το μόνο που θέλω να φωνάξω είναι Helloooooooooooooooooooooooo! Πάρε μια βαθιά αναπνοή ρε φίλε και κοίτα γύρω σου. Σκέψου λίγο τον τρόπο ζωής σου. Σκέψου τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Σκέψου πόσα πράγματα έχεις δημιουργήσει και πόσα πρόκειται να δημιουργήσεις στο μέλλον. Και το σημαντικότερο: την επόμενη φορά που θα πεις ότι είσαι μόνος, κοίτα λίγο γύρω σου. Δες όλους αυτούς που σου χαρίζουν απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη τους καθημερινά... χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυφά συμφέροντα...
Και αφού τα δεις και τα σκεφτείς όλα αυτά, ζήσε τη ζωή σου... γιατί αν δεν τη ζήσεις εσύ, τι θα κάνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί που περιμένουμε να κλέψουμε λίγη από τη λάμψη σου και απογοητευόμαστε όταν δεν μπορείς να τη δεις ούτε εσύ ο ίδιος??
1 comment:
Συμφωνω απολυτως...πολλες φορες χανουμε την ουσια...πολλες φορες ψαχνουμε να βρουμε κατι και αδιαφορουμε για αυτα που εχουμε...ανικανοποιητοι ή αχαριστοι?δε ξερω ...
παντως καλο θα ήταν να ανταποδιδαμε την αγαπη και την καλοσυνη των αλλων...θα κερδιζαμε και εμεις περισσοτερα
Post a Comment