Blogger Notes

Σήμερα στο 1ο Νεκροταφείο επικρατούσε η σιωπή. Κανείς δεν μιλούσε... και οι δικοί της άνθρωποι αλλά κι εμείς που την ξέραμε λίγο... Κοιταχτήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, δακρύσαμε και γυρίσαμε πίσω στις ζωές μας, κουβαλώντας μέσα μας την απορία... γιατί?

Κάθεσαι στο τραπέζι σου και με περηφάνεια σκέφτεσαι: Αυτόν τον τύπο πάνω στην σκηνή, τον ξέρω!! Πόσες φορές μπορεί αυτό να συμβεί στη ζωή σου? Ίσως καμία, ίσως και άπειρες φορές... Ειδικά με την δουλειά μου θα έπρεπε να συμβαίνει συνέχεια...
Μου συμβαίνει όμως μόνο με το Φοίβο Δεληβοριά... Γιατί σε κάθε live του είναι καλύτερος. Γιατί ερμηνεύει τραγούδια που νομίζεις ότι γράφτηκαν για σένα. Γιατί το "Εκείνη" σε αφορά ακόμα. Γιατί δεν βαριέσαι ποτέ όταν τον βλέπεις live (τον έχεις δει ήδη 4 φορές φέτος!). Γιατί ο Φοίβος που βλέπεις στην σκηνή, είναι ο ίδιος και καλύτερος εκτός σκηνής.
Τελειώνει στις 18 Δεκεμβρίου. Γι΄αυτό τρέξε στον Ζυγό.

Όταν στηρίζεις κάποιον, δεν το κάνεις γιατί περιμένεις να κάνει κι εκείνος το ίδιο. Όταν βοηθάς κάποιον, δεν το κάνεις γιατί περιμένεις κι εκείνος να σε βοηθήσει. Όταν θυσιάζεις κάτι σημαντικό με σκοπό να κάνεις κάποιον δικό σου άνθρωπο ευτυχισμένο, δεν απαιτείς να κάνει κι άλλος το ίδιο για σένα. Όταν ερωτεύεσαι δεν περιμένεις ότι θα έχεις ανταπόκριση. Απλά ελπίζεις... Δεν αγαπάς γιατί ο άλλος σ΄αγαπάει... απλά έτσι αισθάνεσαι... Γιατί όσο μεγαλύτερες προσδοκίες έχεις, τόσο περισσότερες απογοητεύσεις σε περιμένουν. Κι αυτό το μάθημα το έχεις μάθει και δεν περιμένεις πολλά...
Υπάρχουν όμως φορές που θα ήθελες να σε πάρουν τηλέφωνο, θα ήθελες να σε στηρίξουν σε μια δύσκολη στιγμή, θα ήθελες μια φορά το πρόβλημά σου να είναι σημαντικότερο από το δικό τους... στην τελική θα ήθελες να σε αγαπάνε και να στο δείχνουν...

Kανένα ανατρεπτικό σενάριο, καμία σπαραξικάρδια ερμηνεία, κανένα σκηνοθετικό τρικ. Αν αυτή η ταινία δεν σε κάνει να σκεφτείς, τουλάχιστον για μισή ώρα μετά το τέλος της, τότε καμία ταινία δεν μπορεί να το καταφέρει...

Πάνε 12 χρόνια από τότε που χάθηκε ο Γ. Τότε έμαθα “the hard way” ότι η ζωή συνεχίζεται... είτε το θέλεις, είτε όχι... Τα πρώτα χρόνια και τα πρώτα μνημόσυνα ήταν πολύ δύσκολα... Με το καιρό έγινε μια τραγική αφορμή για να βρισκόμαστε με την υπόλοιπη παρέα... Να λέμε τα νέα μας και να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε με τον Γ.

Και τα χρόνια πέρασαν... και πριν από μερικούς μήνες άκουσα στο ραδιόφωνο, μετά από πολύ καιρό, το τραγούδι του Γ. Και σκέφτηκα ότι είναι σαν να έφυγε χθες... θυμάμαι το πρόσωπό του... θυμάμαι τα τελευταία λόγια που ανταλλάξαμε μεταξύ μας... θυμάμαι την κηδεία... θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια...

Σήμερα το πρωί στο καθιερωμένο μνημόσυνο, σκέφτηκα για άλλη μια φορά πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας βασανίζουν... πόσο ηλίθια φαντάζει η δουλειά μου, τα άγχη μου και τα προβλήματά μου μπροστά στον τάφο ενός νέου άντρα που δεν πρόλαβε να ζήσει όλα τα ωραία της ζωής... Θα τα ζούσε ή θα τον ρούφαγε κι εκείνον η μίζερη καθημερινότητα?

Κι όλοι εμείς που πηγαίνουμε εκεί κάθε χρόνο και πλέον έχουμε κοιλίτσες, φαλάκρα, ακόμα και πιτσιρίκια στην αγκαλιά... μαθαίνουμε κάτι από αυτό το μακάβριο ραντεβού? Ή μήπως αφήνουμε τα τριαντάφυλλα, δακρύζουμε για λίγο και μετά γυρίζουμε στη βάση μας πιστεύοντας ότι θα ζήσουμε για πάντα?

Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε!!

Παρακαλώ πολύ... ένα μεγάλο χειροκρότημα στο μεγαλύτερο κορόιδο πάνω στη γη!! Θαυμάστε ένα μεγάλο μαλάκα που νόμιζε ότι πλέον ξέρει να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο. Κοιτάξτε έναν τεράστιο μαλάκα που εμπιστεύεται ανθρώπους που δεν είναι άξιοι της εμπιστοσύνης του! Υποκλιθείτε στο μαλάκα που δεν κατάλαβε το λάκκο που του έσκαβαν πίσω από την πλάτη του... Εύγε και πάλι εύγε!

Πάνω στο σανίδι μοιάζει μοιραίος, αγέρωχος, ψηλός και υπέροχος. Στα παρασκήνια όμως, μπορεί να παραμένει εξαιρετικός (μπορεί και όχι)... αλλά τόσο μικροσκοπικός... μια σταλιά...
Όταν λοιπόν η αυλαία πέφτει, καλύτερα να φεύγεις... καλύτερα να ζεις με την ψευδαίσθηση της σκηνής...

Όλοι κουβαλάμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία. Ο μπαμπούλας, ο αστυνόμος, ο μουσακάς που αρνήθηκες να φας, το γάλα εβαπορέ που έφτιαχνε η μαμά το πρωί... μπλιαχ!!
Το δικό μου παιδικό τραύμα (μεταξύ άλλων) ακούει στο όνομα Γιάννης Πάριος. Με το που άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα τον μάταιο τούτο κόσμο, αυτό μάλλον ήταν το πρώτο όνομα που άκουσα από τα χείλη της μαμάς. Πριν μάλιστα φτάσω να πάω νηπιαγωγείο, είχα ακούσει χίλιες φορές την γνωστή ιστορία όπου η μαμά όταν ήταν μια μικρή και αθώα επαρχιωτοπούλα, είχε φύγει κρυφά από την πόλη της για να δει το Γιάννη Πάριο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Δεν έφταναν όμως μόνο οι ιστορίες... είχαμε και τα 45άρια που έπαιζαν ασταμάτητα στο σπίτι... ευτυχώς που στην Αμερική δεν κυκλοφορούσαν όλα!
Η επιστροφή μας στην Ελλάδα σηματοδότησε την έναρξη του δράματος “Γιάννης Πάριος, part 2”. Το αυτοκίνητό μας έπαιζε μόνο 3 κασέτες: Donna Summer (λόγω μπαμπά), ΚISS (λόγω εμού) και βέβαια Γιάννη Πάριο!! Στο airplay του αυτοκινήτου ο Πάριος νικούσε σταθερά. Να΄μουνα Θεός για λίγο, Σε χρειάζομαι... αυτό ήταν το soundtrack κάθε βόλτας με το αυτοκίνητο... μάθαμε τους στίχους, μάθαμε τα β΄φωνητικά, μάθαμε το ρόλο κάθε μουσικού οργάνου στα τραγούδια...
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα και καθώς η μαμά οδηγούσε και τραγουδούσε Να΄μουνα θεός για λίγο, απ΄το φόβο να ξεφύγω, να μπορώ να σου φωνάξω σ΄αγαπώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω............. το αυτοκίνητο βρίσκει το δέντρο!!!
- Μα πως αγάπη μου χτύπησες στο δέντρο? Ρώτησε ο μπαμπάς.
- Ε, ήμουν λιγάκι αφηρημένη...
- Αφηρημένη ή μήπως πάλι τραγουδούσες Πάριο??
Και μετά ήρθαν τα Νησιώτικα... καινούργια δράματα... Κάθε απόγευμα γύρω στις 7 ο δίσκος έμπαινε στο πικάπ και τα ηχεία έπαιζαν δυνατά... Ντάρι Ντάρι, Ποιος μωρό μου ποιος, Σάλα Σάλα... αυτά τα τραγούδια κατατρέχουν την εφηβεία μου...
Και το αποκορύφωμα... οι τελευταίες διακοπές που έκανα με την οικογένεια και ήταν φυσικά στην... Πάρο!! Όπου ακούγαμε όλη μέρα στο αυτοκίνητο “Θα σ΄εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό¨ και περνούσαμε μπροστά από το σπίτι του και κοιτάζαμε με δέος, λες και βλέπαμε τον Πύργο του Άιφελ!!
Και μετά χώρισαν οι δρόμοι μας με τη μαμά... και άφησα το παιδικό τραύμα πίσω μου.
Το ξαναβρίσκω όμως λίγα χρόνια αργότερα όταν η εταιρεία του έστειλε στο γραφείο το νέο του cd. Βίος ερωτικός θυμάμαι ο τίτλος κι το παιδικό μου τραύμα ντυμένο στα λευκά. Ξεφυλλίζω το booklet και κολλάω... μιλάει για την ιστορία του κάθε τραγουδιού και τον τρόπο που έγραψε τους στίχους... και ξανακολλάω... Δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε, θυμάμαι μόνο να το διαβάζω ξανά και ξανά...
Έφταιγε η χρόνια πλύση εγκεφάλου της μαμάς ή μήπως επιτέλους ανακάλυπτα έναν σπουδαίο καλλιτέχνη? Εντάξει, ήξερα ότι έχει μια σπουδαία φωνή (τόσα χρόνια άλλωστε δεν ήμουν κουφή), ήξερα ότι είχε πει κάποια εξαιρετικά τραγούδια αλλά μήπως υπήρχε κάτι περισσότερο? Γιατί ένας καλλιτέχνης ονομάζεται σπουδαίος όταν είναι κάτι παραπάνω από καλή φωνή... όταν η ίδια του η προσωπικότητα έχει κάτι που μπορεί να σε παρασύρει και να επηρεάσει...
Και μένα γαμώτο το παιδικό μου τραύμα με επηρέαζε και στην ενήλικη ζωή μου. Θυμάμαι όταν έδινε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου μαζί με την τότε σύζυγο Σοφία και έλεγε ότι τα παιδιά δεν είναι αυτοσκοπός... πρώτα απ΄όλα αγαπώ εσένα και μετά τα παιδιά μας... Και σκεφτόμουν έτσι θα ήθελα να κάνω παιδιά..

Πριν από λίγες μέρες είμαι στο αυτοκίνητο και κάνω ζάπινγκ στο ραδιόφωνο και κάπου πετυχαίνω το παιδικό μου τραύμα να μιλάει περί έρωτα και μετά να τραγουδάει ¨To γράμμα¨... και μ΄άρεσε... κι ας μην το παραδέχομαι μαμά!!
Σκεφτόμουν όμως ότι με την κωλοδουλειά μου υπάρχει κίνδυνος απομυθοποίησης...
Ρε κοπελιά μήπως να αφήναμε κανέναν στο βάθρο που φτιάξαμε με το μυαλό μας? Πρέπει αναγκαστικά να τους απομυθοποιήσουμε όλους?

Ώρα 9 το βράδυ. Κάνω shut down στον υπολογιστή, κλείνω το φως στο γραφείο και σπρώχνω την πόρτα, καληνυχτίζοντας το φύλακα. Κατηφορίζω το δρόμο και χαζεύω τα γιασεμιά που έχουν ανθίσει στο κήπο του διπλανού σπιτιού. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και οδηγώντας προς το σπίτι σκέφτηκα... δεν είναι ζωή αυτό που ζούμε κοπελιά...

Κλασική ατάκα και την έχουμε πει όλοι μας: “Μαθαίνουμε από τα λάθη μας”. Μετά από χιλιάδες όμως λάθη, συνειδητοποίησα ότι τελικά τίποτα δεν μαθαίνουμε...
Διαγράφουμε μια πορεία, κάνουμε λάθη, τρωμε τα μούτρα μας και γυρίζουμε πάλι στην εκκίνηση. Και μπορεί στο επόμενο ξεκίνημα να παρεκκλίνουμε ολίγον της αρχικής πορείας, αλλά στην ουσία καταλήγουμε στο ίδιο αδιέξοδο. Κι ας το έχουμε αναλύσει μέχρι αηδίας κι ας έχουμε, υποτίθεται, ανακαλύψει τι κάνουμε λάθος. Ξεκινάμε ξανά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι αυτή τη φορά όλα θα είναι διαφορετικά, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... Πάρ΄το απόφαση κοπελιά, στην ουσία τίποτα δεν μαθαίνουμε...

Καράβι που κυλάει στα νερά
γλυκός προορισμός η φυλακή σου
κι αν πήγαινα αλλού, σ΄άλλη στεριά
με μάγεψε το βλέμμα της ψυχής σου
Και άφησες τα δώρα στ΄ανοιχτά
δεν είχες να τα δώσεις πουθενά

Στο χείλος της καταστροφής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
και πάω εκεί που πας κι εσύ καρδιά μου
Στο πέλαγος της ανοχής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
νησί εγώ νησί κι εσύ στεριά μου

Μη φύγεις μη τρέξεις σε θέλω ν΄αντέξεις
μέχρι να λύσω δεσμά
Μη φύγεις μη τρέξεις σε θέλω ν΄αντέξεις
μέχρι ν΄ανοίξω φτερά

Ο ήλιος σε φιλάει στην κουπαστή
σε ξέρω τόσο λίγο μα πεθαίνω
να βλέπω στη μεγάλη μας στιγμή
τα χρόνια που ήμουν κάστρο πορθημένο

Μυστήριο που o έρωτας χτυπά
εκεί που δε τον ψάχνεις πουθενά

Στο χείλος της καταστροφής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
και πάω εκεί που πας κι εσύ καρδιά μου
Στο πέλαγος της ανοχής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
νησί εγώ νησί κι εσύ στεριά μου

Τι? Το Μόναχο είναι καταθλιπτικό όπως το Βερολίνo? Οι Γερμανοί είναι μουτρωμένοι? Αρνούνται να μιλήσουν αγγλικά? Εμείς οι Έλληνες πίνουμε πολύ? Μόνο εμείς οι μεσογειακοί τύποι ξέρουμε να διασκεδάζουμε?
Χαχα γελάσαμε και σήμερα...
Στο Μόναχο είδα έναν υπέροχο ήλιο και ένα ακόμα πιο υπέροχο φεγγάρι. Μίλησα με πολλούς χαρούμενους Γερμανούς και ανταλλάξαμε mail. Πήγα στη Νέα Πινακοθήκη και είδα Βαν Γκογκ, Γκωγκέν και Μονέ. Περπάτησα στους υπέροχους δρόμους τους και άκουσα να παίζουν τζαζ στους δρόμους. Ήπια άπειρα λίτρα μπύρας και μέθυσα... πολύ!! Ανέβηκα για πρώτη φορά στη ρόδα και δεν θυμάμαι τίποτα!! Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο... μπράβο μας!
Και του χρόνου στο Oktoberfest!! Εντάξει?

Όλοι βιάζονται να τρέξουν προς την έξοδο. Σε σπρώχνουν, σε ποδοπατάνε και σε παραγκωνίζουν μόνο και μόνο για να βγουν πρώτοι έξω.
Κι εσύ πατάς pause. Όλα τρέχουν σε fast forward κι εσύ κάνεις παύση. Παύση σε όλα. Στέκεσαι ακίνητος και δεν κάνεις τίποτα. Ούτε ένα βήμα πίσω, ούτε μπροστά.
Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να ξαναπατήσεις το play?

Ο Σάκης είναι ιδέα. Πάει και τελείωσε. Η ιδέα του τέλειου αρσενικού. Που είναι κούκλος, που σου χαμογελάει με το τελειότερο χαμόγελο, που σου φωνάζει ότι σ΄αγαπάει, που σου τραγουδάει "Υπήρχες πάντα μέσα στη ψυχή μου"...
Και φέτος ο Χ. μού το υποσχέθηκε. Φέτος θα με πήγαινε να δω τον Σάκη. Μετά το περσυνό στήσιμο άλλωστε, δεν είχε άλλη επιλογή. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στον Λυκαβηττό. Θα πηγαίναμε νωρίς για να γλιτώσουμε την ταλαιπωρία.
Ο Χ. έφτασε νωρίς, κάθησε στο παγκάκι, αγνάντευε τη θέα και με περίμενε... για 2 ολόκληρες ώρες!! Γιατί άργησα να φύγω από τη δουλειά, γιατί έπεσα σε μποτιλιάρισμα, γιατί δεν με άφησαν ν΄ανέβω πάνω, γιατί δεν έβρισκα να παρκάρω... γιατί αναγκάστηκα ν΄ανέβω τον Λυκαβηττό με τα πόδια, γιατί είμαι γριά και αγύμναστη και γιατί δεν αξίζει τόση ταλαιπωρία και να τον χαίρεται η Κάτια!!
Η ταλαιπωρία ξεχάστηκε όταν τα φώτα χαμήλωσαν και ο Σάκης εμφανίστηκε στην σκηνή. Όλα γύρω σου γυρίζουν... άρχισε να τραγουδάει και το κοινό παραληρούσε... Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη
Και ο Σάκης άψογος από κάθε άποψη. Γεμάτος ενέργεια, κέφι, χαμόγελα και από κορμί... αχ!
Και είπε όλες τις κομματάρες που κλαίγαμε παλιά... Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου, Υπήρχες πάντα, Σε θέλω σαν τρελός, Σ΄έχω ερωτευθεί...
Και το στήσιμο στην σκηνή, επίσης άψογο. Οι χορεύτριες του "So you think you can dance" πολύ καλές και πανέξυπνη η αλλαγή των ρούχων του Σάκη που παρέπεμπε σε προηγούμενα look του...

Ο Σάκης είναι ιδέα. Πάει και τελείωσε.

Έχουν περάσει 2 εβδομάδες από το τότε που είδα την ταινία. Ήταν Σάββατο βράδυ κι αποφάσισα να τη βγάλω στον καναπέ, βλέποντας dvd μέχρι το πρωί.
Ο αδερφός μου μού πρότεινε να δω το "The Fountain", γεγονός ανησυχητικό αλλά εγώ δεν πτόηθηκα. Την νοίκιασα κι άρχισα να την βλέπω αργά το βράδυ...
Συγκλονίστηκα... προβληματίστηκα... έκλαψα... κι "έθαψα" την ταινία μέσα μου, μέχρι που ανακάλυψαμε με τον Μ. ότι είδαμε την ταινία την ίδια μέρα και την ίδια ώρα!!
Συζητούσαμε για ώρες για το νοημά της, για τα ελαττώματά της, για τις επιρροές της πάνω μας... δεν είναι αυτά χαρακτηριστικά μιας εξαίσιας ταινίας?
Η ταινία αυτή δε χωράει περιγραφές, ούτε κριτικές... είτε θα βαρεθείς και θα τη μισήσεις, είτε θα εισβάλει μέσα σου και θα σε επηρεάσει για πολλές πολλές εβδομάδες...

Στην έκτη δημοτικού υπήρχε στη ζωή μου ο Γιάννης. Από τα πιο δημοφιλή παιδιά του σχολείου που πάντα μου χαμογελούσε στα διαλείμματα. Μια Κυριακή μεσημέρι είμαι με τις φίλες μου στην πλατεία. Ο Γιάννης με πλησιάζει και μου κάνει την κρίσιμη ερώτηση: Θέλεις να τα φτιάξουμε? Εγώ απάντησα ναι, και όλα ήταν εντάξει. Ήμουν το κορίτσι του Γιάννη... μου έπιανε που και που το χέρι... με έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι, μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου... και μετά βαρέθηκα. Ένα μεσημέρι λοιπόν που ήρθε να με πάρει από το σχολείο (εκείνος πήγαινε γυμνάσιο) του ανακοίνωσα ότι θέλω να τα χαλάσουμε. Και κάπως έληξε η σχέση μου με τον Γιάννη. Ούτε αναλύσεις, ούτε δράματα, ούτε εξηγήσεις... έτσι απλά.
Αυτή την σχέση θυμήθηκα όταν ο Χ. μου είπε ότι αν και χωρισμένος, αφήνει την πόρτα ανοιχτή στην πρώην. Γιατί άραγε αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή? Γιατί όταν χωρίζουμε θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι οριστικό? Χωρίζουμε τελικά από πείσμα ή επειδή έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες? Στο δημοτικό έλεγες “θέλω να τα χαλάσουμε” κι έληγε η υπόθεση. Τι άλλαξε? Δεν λέμε πια αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε? Λέμε “θέλω να φύγεις”, ενώ στην ουσία θέλουμε να πούμε “μείνε”? Λέμε ότι “υπάρχει ελπίδα για μας” ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω?
Μήπως θέλουμε να κρατηθούμε από κάτι που ξέρουμε από καιρό ότι έχει τελειώσει?
Δεν ξέρω τι ισχύει στην περίπτωση του Χ. ... με έκανε όμως να σκεφτώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις... αφήνω την πόρτα ανοιχτή?
Μάλλον γκρεμίζονται όλα και δεν υπάρχει καν πόρτα...

Φταίνε οι άλλοι που νιώθεις δεύτερος ή απλά είσαι?

Μετά από εκτεταμένες έρευνες σε πολλά στούντιο φωτογράφησης, καμαρίνια, meeting rooms, τηλέφωνα, emails και πίστες σκυλάδικων κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα.

... τον φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι, λέει η παροιμία. Ισχύει τελικά αυτό? Κρίνονται οι άνθρωποι βάση αυτών που επιλέγουν να έχουν στη ζωή τους? Ισχύει άραγε και στη περίπτωση των ερωτικών συντρόφων?
Μόλις γύρισα από το σπίτι του Μ. Μου αποκάλυψε ότι εδώ και 6 μήνες βγαίνει με μια πιτσιρίκα 19 ετών. So far, so good, σκέφτηκα. Και τι έγινε που υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας? Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Been there... done that.
Όταν όμως η πιτσιρίκα χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό! "Ένιωσα ένα ξαφνικό πόνο στον φρονιμίτη μου", δικαιολογήθηκα... Συνέχιζα όμως να κοιτάζω επίμονα μια πιτσιρίκα, ντυμένη σαν να πηγαίνει στον Πλούταρχο, η οποία μου μιλούσε στον πληθυντικό!!
Γνωριζόμαστε 5 χρόνια με τον Μ. Περίμενα λοιπόν να ανοίξει την πόρτα μια πιτσιρίκα μεν, αλλά ένα έξυπνο μουτράκι που θα μπορούσε να κινήσει το ενδιαφέρον ενός έξυπνου άντρα που παίζει τζαζ κι έχει απίστευτο χιούμορ. Ένα one night stand με την fan του Θάνου Πετρέλη το καταλαβαίνω... αλλά σχέση με το κοριτσάκι με το φουσκωτό μαλλί και τη λαμέ σκιά στο μάτι?
Κρινόμαστε τελικά βάση του γκόμενου ή της γκόμενας που έχουμε δίπλα μας?

Ένα εξώφυλλο περιοδικού γεμάτο λεβάντες, ήταν αρκετό για να με πείσει: Θα πάμε Προβηγκία!!!
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Μασσαλία, το αυτοκίνητο μας περίμενε στο αεροδρόμιο και η περιπέτεια άρχισε...

Marseille
Φτάνοντας εκεί και βράδυ και ψάχνοντας απεγνωσμένα για το ξενοδοχείο, τα νεύρα είχαν γίνει τσατάλια και η Μασσαλία φαινόταν άσχημη και παρακμιακή. Το επόμενο πρωί, με τη βοήθεια ενός κρουασάν και μιας βόλτας στο λιμάνι... οι εντυπώσεις άλλαξαν. Το κέντρο της πόλης είναι γραφικό αλλά με πολύ κίνηση και αρκετή φασαρία... πάμε γι΄άλλα!

Arles
Κεραυνοβόλος έρωτας! Στενά σοκάκια, γαλήνη, υπέροχα κρασιά, ωραία μαγαζάκια... φανταστικά!! Μια μικρή πόλη για να ζωγραφίσεις, να γράψεις βιβλίο, να συνθέσεις μουσική... ή τουλάχιστον να πιεις κρασί μέχρι τελικής πτώσεως! Εγώ τελικά διάλεξα το τελευταίο... Σε εκείνο το μπιστρό έφαγα την καλύτερη πάπια που έχω φάει ποτέ!

Gordes
Ένα κουκλίστικο χωριό! Η πιο σικ περιοχή της Προβηγκίας με φοβερή ατμόσφαιρα και τέλεια εστιατόρια!! Για να βρούμε όμως τραπέζι στήναμε ολόκληρο στρατηγικό σχέδιο! Highlight: το φοβερό σουφλέ (με κρασί φυσικά) και οι μουσικές τριών cool πιτσιρικάδων... Τελικά υπάρχουν και ωραίοι Γάλλοι?

Avignon
Περίμενα ότι θα δω μια αδιάφορη πόλη γεμάτη τουρίστες. Τουρίστες είδα βέβαια, αλλά η πόλη μοιάζει με παραμύθι!! Ευτυχώς που τα μαγαζιά ήταν κλειστά όταν πήγαμε, γιατί θα έπαιρνα και τρίτη βαλίτσα!

Rousillon
Ένα πολύχρωμο χωριό, γεμάτο ζωή! Και η σάλτσα στο ψάρι... γαμεί!!

Carpentras
Η μεγάλη απογοήτευση του ταξιδιού. Αν και η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος στους δρόμους!! Ανακαλύψαμε όμως το τελειότερο εστιατόριο και ήπιαμε τα τελειότερα κρασιά!! Αριστούργημα!!! Chez Serge και ξερό ψωμί!

Sault
Επιτέλους λεβάντες! Μια απίστευτη διαδρομή, ένα φοβερό ξενοδοχείο και ένα συναρπαστικό πανηγύρι λεβάντας ανήμερα το 15γουστο! Όλα μωβ!! Highlight: το πικνικ στην εξοχή και τα συγκρουόμενα!!

Aix En Provence
Ένα μικρό Παρίσι! Επιτέλους μπορούμε να φάμε στις 11 το βράδυ και να πιούμε μέχρι το πρωί! Ρε παιδιά, πετάμε το πρωί!! Κύριε Γ. μετακομίζω!!

Μια όμορφη χώρα, μια κουκλίστικη περιοχή, πολλά κρασιά!!!!!

Μετά από τόσα ταξίδια στο εξωτερικό, θα μου συνέβαινε κι αυτό... Είμαι στον ιμάντα 3 και περιμένω τις βαλίτσες μου... και περιμένω... και περιμένω...

Γέμισα βαλίτσες, αγόρασα ρούχα (2 νούμερα μικρότερα! γιούπι!) πήρα κασέτες για την κάμερα, έφτιαξα cd με γαλλικά τραγούδια, έβαλα τους χάρτες στην τσάντα και είμαι έτοιμη για νέες γαλλικές περιπέτειες!!
Καλές διακοπές να έχουμε!!

*το παραπάνω τραγούδι είναι το τραγούδι που θα μας συνοδεύσει στις βόλτες μας στην Προβηγκία! Όλα γύρω σου γυρίζουν... Καιρός να μάθουν οι γάλλοι τον Σακής!

Υπάρχει ένα αξίωμα που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει: Ό,τι λατρέψεις στην εφηβική σου ηλικία, δεν το ξεπερνάς ποτέ!!
Όταν λοιπόν έμαθα ότι επιτέλους ο George έρχεται στην Αθήνα, έβγαλα εισιτήριο περισσότερο για να τιμήσω τα εφηβικά μου χρόνια, παρά γιατί περίμενα ότι θα ζήσω κάτι συγκλονιστικό.
6 η ώρα το απόγευμα και είμαι ήδη στην είσοδο του Ολυμπιακού Σταδίου. Η κατάσταση με το parking είναι ιδιαίτερα βελτιωμένη και ο κόσμος λιγοστός ακόμα. Προχωρώ προς το χώρο του Golden Standing... και προχωρώ και προχωρώ... μα είμαστε τόσο μπροστά? Γύρω μας ένα catwalk το οποίο ο George αργότερα θα τιμήσει ιδιαιτέρως...
Η ώρα περνούσε, ο κόσμος έμπαινε στο στάδιο αλλά ο χώρος δεν γέμιζε... Μας έλουσε κρύος ιδρώτας... Ο George θα ξενερώσει? Θα βαρεθεί?
Γύρω στις 8.30 ο Μιχάλης Δέλτα ανεβαίνει στην σκηνή και αρχίζει να παίζει disco! Ο κόσμος στο golden standing χορεύει, σφυρίζει, διασκεδάζει... Πίνουμε μπύρες και χαμογελάμε... Δεν ξέραμε ότι αργότερα η υπόθεση μπύρα και νερό θα εξελισσόταν για άλλη μια φορά σε Οδύσσεια... Ο George θ΄αργήσει?
Στις 10 η φωνή του George ακούγεται... μα τραγουδάει Song to a Siren? Λίγα λεπτά αργότερα ο George είναι επί σκηνής κι εμείς παραληρούμε!!
Fast love τραγουδάει κι εμείς φωνάζουμε Γιώργος Γιώργος!! Χορεύουμε, ουρλιάζουμε, τραγουδάμε κι εκείνος έχει απίστευτα κέφια! Πηγαίνει πάνω κάτω, χορεύει, μας χαμογελάει και τραγουδάει εκπληκτικά!! Και τα δίνει όλα: Flawless, Everything she wants, I'm your man, Jesus to a child, Amazing (το οποίο αφιέρωσε στον γκόμενό του Kenny), Outside, Shoot the dog, The edge of heaven...
Οκ, ίδρωνε ο Γιώργος και ανάμεσα στα τραγούδια έκανε ένα μικρό διαλειματάκι για να σκουπιστεί... αλλά κατά τ΄άλλα ήταν θεός! Έκανε άλλωστε τρομερή ζέστη!!
Μετά από 2 απίστευτες ώρες ο Γιώργος μας λέει καληνύχτα κι εμείς είμαστε αποφασισμένοι να μην τον αφήσουμε να φύγει... Λίγα λεπτά αργότερα ο Γιώργος είναι και πάλι στην σκηνή και το σαξόφωνο του Careless Whispers ξεκινά το γνωστό ριφάκι... Κι εκεί ξυπνούν όλες οι αναμνήσεις... τα πάρτυ, τα μπλουζ, η περίφημη ζώνη, το πρώτο φιλί, το δεύτερο... η αθωότητα, τα όνειρα...
Ο Γιώργος ξαναχαιρετά αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε από τέτοια... φωνάζουμε Freedom Freedom κι εκείνος δεν μας χαλάει χατίρι... Το περίμενες ότι θα το ακούγαμε ζωντανά ρώτησα τον Χ. Όχι, μου απαντάει... Κι όμως το ακούμε!!!
Απίστευτη βραδιά... συγκλονιστικός ο George Michael!!! Γιώργο όταν ξανάρθεις θα πεις και το Different Corner έτσι??

Δεν ξέρω αν φταινε οι πλανήτες, η Πανσέληνος ή ο Ανάδρομος Ερμής, αλλά τελευταία έχω μπλέξει σε μια σειρά συζητήσεων για το πως σκέφτονται οι άντρες. Σε πήρε τηλέφωνο, σου έστειλε μήνυμα, σου ζήτησε να βγείτε έξω, ενδιαφέρεται δεν ενδιαφέρεται... φοβάται, δεν φοβάται... παίζει, δεν παίζει....
Κοπελιά! Απλά δεν σε γουστάρει!!
Αν γούσταρε θα βγαίνατε έξω ή μέσα ή όπου τέλος πάντων... θα σε φιλούσε, θα σου έπιανε τον κώλο ή τέλος πάντων θα σου έλεγε ξεκάθαρα ότι σε γουστάρει!!
Δεν υπάρχουν ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε ανόητοι ενδοιασμοί, ούτε στρατηγικές (δεν είναι δα και τόσο έξυπνοι..) απλά δεν σε γουστάρει!!
Ωραίες οι μαργαρίτες, οι δυνατές μουσικές και τα χαχανητά... μπορούμε όμως να σταματήσουμε αυτή την ανούσια ψυχανάλυση και να πάμε γι’ άλλα?? Ήδη ένα ενδιαφέρον τυπάκι σού κλείνει το μάτι από το απέναντι μπαρ...

Τυχαία ανακάλυψα αυτό το διαμάντι της Alanis Morissette... Κι ας είναι σπαραξικάρδιο... κι ας είναι καλοκαίρι... κι ας ετοιμαζόμαστε για διακοπές...

You've been my golden best friend

Now with post-demise at hand

Can't go to you for consolation

Cause we're off limits during this transition

This grief overwhelms me

It burns in my stomach

And i can't stop bumping into things

I thought we'd be simple together

I thought we'd be happy together

Thought we'd be limitless together

I thought we'd be precious together

But I was sadly mistaken

You've been my soulmate and mentor

I remembered you the moment I met you

With you I knew god's face was handsome

With you I suffered an expansion

This loss is numbing meIt pierces my chest

And I can't stop dropping everything

I thought we'd be sexy together

Thought we'd be evolving together

I thought we'd have children together

I thought we'd be family together

But I was sadly mistaken

If I had a bill for all the philosophies i shared

If I had a penny for all the possibilities i presentedI

If I had a dime for every hand thrown up in the air

My wealth would render this no less severe

I thought we'd be genius together

I thought we'd be healing together

I thought we'd be growing together

Thought we'd be adventurous togheter

But i was sadly mistaken

Thought we'd be exploring together

Thought we'd be inspired together

I thought we'd be flying together

Thought we'd be on fire together

But i was sadly mistaken

Μέρα 1η
Πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ, δεν είχαμε ιδέα τι μας περιμένει... Φτάνοντας όλα ήταν άψογα. Ο χώρος, οι μπύρες και φυσικά οι Μίκρο που ήταν κεφάτοι και γεμάτοι ενέργεια.
Οκ, είδα και την Avril Lavigne... αλλά δεν ξετρελάθηκα. Είχε ενέργεια, τραγούδησε καλά, αλλά και πάλι... βαρέθηκα.
Μέρα 2η
Σήμερα τρέχουμε προς το ΟΑΚΑ. Θέλουμε να προλάβουμε όλο το line up. Χάσαμε όμως τους Matisse γιατί ψάχναμε απεγνωσμένα να παρκάρουμε και δεν υπήρχε φυσικά κανείς να μας υποδείξει που να πάμε... Ο ήλιος έκαιγε αλλά η Tori Amos ήταν στην σκηνή και δεν γινόταν να το χάσουμε με τίποτα. Φοβερή περσόνα... αλλά δυστυχώς ατύχησε να δείξει το μεγαλείο της καθώς ο ήλιος έκαιγε και το σόου της δεν μπορούσε να αναδειχθεί χωρίς φώτα... χωρίς σκοτάδι... Παρ΄όλα αυτά ήταν εξαιρετική...
Και το δράμα ξεκινά... το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο, βλέπω παντού γνωστά πρόσωπα... και αποφασίζω να πάρω μια μπυρίτσα για να δροσιστώ... θα τα πούμε σε λίγο!!! (πόσο διαρκεί το λίγο?)
Η ουρά ατελείωτη και η ώρα περνούσε χωρίς να έχω κάνει ούτε ένα βήμα... μα τι συμβαίνει, αναρωτιόμασταν όλοι... καμία απάντηση...
Οι Air βγαίνουν στην σκηνή κι εγώ τους ακούω σαν ένα όμορφο μουσικό χαλί την ώρα που κοιτάζω απεγνωσμένη τον ουρανό, παρακαλώντας τα βασανιστήριά μου να τελειώσουν... Το ρολόι μου, μου είπε την ωμή αλήθεια. Περίμενα στην ουρά μια ώρα και 35 λεπτά!!! Με την μπύρα στο χέρι και θέλοντας να ουρλιάξω... οι James βγαίνουν στην σκηνή.
Κι εκεί τα ξέχασα όλα... This is not a reunion, this is a rebirth φώναξε ο Booth κι εμείς σε παραλήρημα!! Ανέβασαν 10 άτομα στην σκηνή για να χορέψουν μαζϊ τους, έφεραν ένα τρομπετίστα που γνώρισαν την προηγούμενη μέρα για να παίξει μαζί τους, ο τραγουδιστής περιπλανήθηκε μέσα στον κόσμο... απλά υπέροχα!!
Μέρα 3η
Και πάλι η γνωστή ταλαιπωρία με το πάρκινγκ... δεν μπορείς κοπελιά να παρκάρεις εδώ!! και που μπορώ τελικά????????
Ο κόσμος λιγοστός περιμένει υπομονετικά να βγουν τα κορίτσια... Οι Sugababes βγαίνουν στην σκηνή και χωρίς το βασικό τους μέλος... το οποίο εντελώς ξαφνικά κάτι έπαθε και δεν μπόρεσε να βγει στην σκηνή... (γελάσαμε κι απόψε...)
Κι αφού έχουν τραγουδήσει 4 χιτάκια τους κι εγώ ευχαριστώ το Θεό που έκανα μόλις 35 δευτερόλεπτα για να πάρω μπύρα από το bar, μας ανακοινώνουν ότι το επόμενο τραγούδι είναι το τελευταίο της βραδιάς... ε????? Κάτι δεν πήγαινε καλά...
Και αμέσως μετά η επόμενη ανακοίνωση... συγνώμη αλλά η Pink δεν θα μπορέσει... είναι στο ξενοδοχείο και δεν θα μπορέσει...
Οι σταρ δεν φαίνονται όμως όταν τα στάδια είναι γεμάτα... φαίνονται όταν είναι άδεια...
Συνολικά το festival είχε πολλά προβλήματα, που ελπίζω να τα διορθώσουν του χρόνου... ε??

Η μουσική είναι δυνατά, οι φωνές πολλές, τα μπουκάλια άδεια κι εσύ στροβιλίζεσαι ασταμάτητα. Ζαλίζεσαι αλλά συνεχίζεις να περιστρέφεσαι... Τα πάντα γύρω σου γυρίζουν αλλά δεν σταματάς... Μέχρι την στιγμή που πέφτεις...

Όπερα στην Επίδαυρο? Δεν είναι σύνηθες αλλά όταν συμβαίνει είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστείς από την επιβλητικότητα του χώρου και την υπέροχη μουσική του Κερουμπίνι.
Το σκηνικό εξαιρετικό και η ορχήστρα στα καλύτερά της. Η Άννα Κατερίνα Αντονάτσι στο ρόλο της Μήδειας ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Χειμαρώδης, παθιασμένη και γεμάτη ένταση. Συγκλονίστηκα όμως με την ερμηνεία της Ενκέιντα Σκόκα... μεγαλειώδης φωνή και φοβερή παρουσία στην σκηνή.
Δεν τρελάθηκα με τον Τζον Κέτιλσον στο ρόλο του Ιάσονα. Τον βρήκα λίγο και υποτονικό. Συνολικά όμως η παράσταση ήταν πολύ καλή και μ΄ένα χρήσιμο δίδαγμα: μη φτάνετε τις γυναίκες στα όριά τους!! Δεν θα έχετε ευτυχή κατάληξη...

υ.γ: μα γιατί ο θεατής έκραξε με τέτοιο μένος τον διευθυντή ορχήστρας, Λουκά Καρυτινό?

Μετά την εμπειρία του Eject Festival, ήμουν επιφυλακτική. Τι μας περίμενε πάλι?
Όλα ξεκίνησαν καλά. Τεράστιος χώρος για παρκάρισμα και καθόλου ταλαιπωρία για να φτάσεις στο χώρο της συναυλίας. Μπαίνοντας στον χώρο, έτρεξα να δω τους A Hawk & A Hawksaw. Ο brother μιλούσε με ενθουσιασμό γι΄αυτούς κι εγώ σκέφτομαι τα νησιώτικα του Πάριου... Ίσως να έφταιγε το σαντούρι αλλά η μουσική τους μου έκανε απίστευτα οικεία... Δεν είμαι σίγουρη αν θα είχαν το ίδιο effect στον κόσμο, αν ο ήχος τους δεν θύμιζε τόσο το "Ντάρι Ντάρι"...
Μικρό διάλειμμα και τρέχουμε για μπύρες. Ούτε ουρές, ούτε ταλαιπωρία... Οκ, δεν είχε πολύ κόσμο αλλά έχουμε δει και χειρότερα...
Και φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε... Beirut επί σκηνής και το ταξίδι αρχίζει... Πιτσιρικάδες με φοβερή ενέργεια και κέφι μας ταξίδεψαν με τις μουσικές τους και τις μελωδίες τους. Εκπληκτικό...
Σειρά είχε τώρα η Sophie Solomon... Ok, ωραίος ήχος... αλλά όταν έχεις ταξιδέψει με τα τραγούδια των Beirut, ήταν δύσκολο για την Sophie να μας συνεπάρει... Συμπαθές...
Και για το τέλος, οι headliners Galexico. Sorry... αλλά βαρέθηκα!! Δεν έχουν καθόλου νεύρο στην σκηνή και ακόμα και τις μεγάλες τους επιτυχίες τις παρουσίασαν με τόσο χλιαρό και άνευρο τρόπο που έκλειναν τα μάτια μου από την νύστα!!
Την κατάσταση έσωσαν οι φοβεροί Beirut οι οποίοι ανέβηκαν μαζί με τους Galexico στην σκηνή κι ευτυχώς μας αποχαιρέτισαν με τον καλύτερο τρόπο!!
Ήταν ωραίο φεστιβάλ και περάσαμε ωραία... και του χρόνου ε?