Πάνε 12 χρόνια από τότε που χάθηκε ο Γ. Τότε έμαθα “the hard way” ότι η ζωή συνεχίζεται... είτε το θέλεις, είτε όχι... Τα πρώτα χρόνια και τα πρώτα μνημόσυνα ήταν πολύ δύσκολα... Με το καιρό έγινε μια τραγική αφορμή για να βρισκόμαστε με την υπόλοιπη παρέα... Να λέμε τα νέα μας και να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε με τον Γ.
Και τα χρόνια πέρασαν... και πριν από μερικούς μήνες άκουσα στο ραδιόφωνο, μετά από πολύ καιρό, το τραγούδι του Γ. Και σκέφτηκα ότι είναι σαν να έφυγε χθες... θυμάμαι το πρόσωπό του... θυμάμαι τα τελευταία λόγια που ανταλλάξαμε μεταξύ μας... θυμάμαι την κηδεία... θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια...
Σήμερα το πρωί στο καθιερωμένο μνημόσυνο, σκέφτηκα για άλλη μια φορά πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας βασανίζουν... πόσο ηλίθια φαντάζει η δουλειά μου, τα άγχη μου και τα προβλήματά μου μπροστά στον τάφο ενός νέου άντρα που δεν πρόλαβε να ζήσει όλα τα ωραία της ζωής... Θα τα ζούσε ή θα τον ρούφαγε κι εκείνον η μίζερη καθημερινότητα?
Κι όλοι εμείς που πηγαίνουμε εκεί κάθε χρόνο και πλέον έχουμε κοιλίτσες, φαλάκρα, ακόμα και πιτσιρίκια στην αγκαλιά... μαθαίνουμε κάτι από αυτό το μακάβριο ραντεβού? Ή μήπως αφήνουμε τα τριαντάφυλλα, δακρύζουμε για λίγο και μετά γυρίζουμε στη βάση μας πιστεύοντας ότι θα ζήσουμε για πάντα?
2 comments:
να ένας λόγος να χαμογελάσει κανείς που ακόμα αναπνέει!
Σωστή η παρατήρηση.
Post a Comment