Blogger Notes

Όλοι κουβαλάμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία. Ο μπαμπούλας, ο αστυνόμος, ο μουσακάς που αρνήθηκες να φας, το γάλα εβαπορέ που έφτιαχνε η μαμά το πρωί... μπλιαχ!!
Το δικό μου παιδικό τραύμα (μεταξύ άλλων) ακούει στο όνομα Γιάννης Πάριος. Με το που άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα τον μάταιο τούτο κόσμο, αυτό μάλλον ήταν το πρώτο όνομα που άκουσα από τα χείλη της μαμάς. Πριν μάλιστα φτάσω να πάω νηπιαγωγείο, είχα ακούσει χίλιες φορές την γνωστή ιστορία όπου η μαμά όταν ήταν μια μικρή και αθώα επαρχιωτοπούλα, είχε φύγει κρυφά από την πόλη της για να δει το Γιάννη Πάριο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Δεν έφταναν όμως μόνο οι ιστορίες... είχαμε και τα 45άρια που έπαιζαν ασταμάτητα στο σπίτι... ευτυχώς που στην Αμερική δεν κυκλοφορούσαν όλα!
Η επιστροφή μας στην Ελλάδα σηματοδότησε την έναρξη του δράματος “Γιάννης Πάριος, part 2”. Το αυτοκίνητό μας έπαιζε μόνο 3 κασέτες: Donna Summer (λόγω μπαμπά), ΚISS (λόγω εμού) και βέβαια Γιάννη Πάριο!! Στο airplay του αυτοκινήτου ο Πάριος νικούσε σταθερά. Να΄μουνα Θεός για λίγο, Σε χρειάζομαι... αυτό ήταν το soundtrack κάθε βόλτας με το αυτοκίνητο... μάθαμε τους στίχους, μάθαμε τα β΄φωνητικά, μάθαμε το ρόλο κάθε μουσικού οργάνου στα τραγούδια...
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα και καθώς η μαμά οδηγούσε και τραγουδούσε Να΄μουνα θεός για λίγο, απ΄το φόβο να ξεφύγω, να μπορώ να σου φωνάξω σ΄αγαπώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω............. το αυτοκίνητο βρίσκει το δέντρο!!!
- Μα πως αγάπη μου χτύπησες στο δέντρο? Ρώτησε ο μπαμπάς.
- Ε, ήμουν λιγάκι αφηρημένη...
- Αφηρημένη ή μήπως πάλι τραγουδούσες Πάριο??
Και μετά ήρθαν τα Νησιώτικα... καινούργια δράματα... Κάθε απόγευμα γύρω στις 7 ο δίσκος έμπαινε στο πικάπ και τα ηχεία έπαιζαν δυνατά... Ντάρι Ντάρι, Ποιος μωρό μου ποιος, Σάλα Σάλα... αυτά τα τραγούδια κατατρέχουν την εφηβεία μου...
Και το αποκορύφωμα... οι τελευταίες διακοπές που έκανα με την οικογένεια και ήταν φυσικά στην... Πάρο!! Όπου ακούγαμε όλη μέρα στο αυτοκίνητο “Θα σ΄εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό¨ και περνούσαμε μπροστά από το σπίτι του και κοιτάζαμε με δέος, λες και βλέπαμε τον Πύργο του Άιφελ!!
Και μετά χώρισαν οι δρόμοι μας με τη μαμά... και άφησα το παιδικό τραύμα πίσω μου.
Το ξαναβρίσκω όμως λίγα χρόνια αργότερα όταν η εταιρεία του έστειλε στο γραφείο το νέο του cd. Βίος ερωτικός θυμάμαι ο τίτλος κι το παιδικό μου τραύμα ντυμένο στα λευκά. Ξεφυλλίζω το booklet και κολλάω... μιλάει για την ιστορία του κάθε τραγουδιού και τον τρόπο που έγραψε τους στίχους... και ξανακολλάω... Δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε, θυμάμαι μόνο να το διαβάζω ξανά και ξανά...
Έφταιγε η χρόνια πλύση εγκεφάλου της μαμάς ή μήπως επιτέλους ανακάλυπτα έναν σπουδαίο καλλιτέχνη? Εντάξει, ήξερα ότι έχει μια σπουδαία φωνή (τόσα χρόνια άλλωστε δεν ήμουν κουφή), ήξερα ότι είχε πει κάποια εξαιρετικά τραγούδια αλλά μήπως υπήρχε κάτι περισσότερο? Γιατί ένας καλλιτέχνης ονομάζεται σπουδαίος όταν είναι κάτι παραπάνω από καλή φωνή... όταν η ίδια του η προσωπικότητα έχει κάτι που μπορεί να σε παρασύρει και να επηρεάσει...
Και μένα γαμώτο το παιδικό μου τραύμα με επηρέαζε και στην ενήλικη ζωή μου. Θυμάμαι όταν έδινε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου μαζί με την τότε σύζυγο Σοφία και έλεγε ότι τα παιδιά δεν είναι αυτοσκοπός... πρώτα απ΄όλα αγαπώ εσένα και μετά τα παιδιά μας... Και σκεφτόμουν έτσι θα ήθελα να κάνω παιδιά..

Πριν από λίγες μέρες είμαι στο αυτοκίνητο και κάνω ζάπινγκ στο ραδιόφωνο και κάπου πετυχαίνω το παιδικό μου τραύμα να μιλάει περί έρωτα και μετά να τραγουδάει ¨To γράμμα¨... και μ΄άρεσε... κι ας μην το παραδέχομαι μαμά!!
Σκεφτόμουν όμως ότι με την κωλοδουλειά μου υπάρχει κίνδυνος απομυθοποίησης...
Ρε κοπελιά μήπως να αφήναμε κανέναν στο βάθρο που φτιάξαμε με το μυαλό μας? Πρέπει αναγκαστικά να τους απομυθοποιήσουμε όλους?