Μετά από τόσα ταξίδια στο εξωτερικό, θα μου συνέβαινε κι αυτό... Είμαι στον ιμάντα 3 και περιμένω τις βαλίτσες μου... και περιμένω... και περιμένω...Ο ιμάντας γυρίζει, ο κόσμος παίρνει τις βαλίτσες του κι εγώ περιμένω... και περιμένω... Η ώρα περνάει κι έχω μείνει εγώ και μια παρέα γάλλων με σακίδια στους ώμους... Και η οθόνη γράφει... ΤΕΛΟΣ... τι έγινε ρε παιδιά??
Πηγαίνω στην "Αναζήτηση αποσκευών". Μια κοπέλα που μισεί την άτιμη την κοινωνία που της φέρθηκε τόσο βάναυσα και την έβαλε πίσω από τον γκισέ, μου λέει απαξιωτικά: πάρτε τηλέφωνο εκεί να σας εξυπηρετήσουν και μου δείχνει ένα κόκκινο τηλέφωνο. Ξέρετε της λέω δειλά δεν θέλω να πάρω τον Μπους στην Αμερική... τις βαλίτσες μου ψάχνω! Η κοπέλα με αγριοκοίταξε κι εγώ σήκωσα το κόκκινο ακουστικό και πήρα το νούμερο. Καμία ανταπόκριση. "Μην ανησυχείτε θα το σηκώσουν" μου λέει η βαριεστημένη κοπέλα. Ναι, αλλά πότε? Σήμερα? Τα Χριστούγεννα?
Τελικά ακούγεται μια φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής. Δεν ήταν ο Μπους. Μια βαριά φωνή αλά Σπύρος Καλογήρου μου λέει: μισό λεπτό κοπελιά... θα έρθει κάποιος να σας βοηθήσει.
Μερικές εκατοντάδες μισά λεπτά αργότερα, μια κοπέλα που επίσης μισεί την κοινωνία και με μουστάκι, έρχεται πίσω από τον γκισέ και αρχίζει τις ερωτήσεις. Πως ήταν οι βαλίτσες? Τι μάρκα? Τι είχαν μέσα? Πόσα κιλά είστε?? (Δεν το ρώτησε αυτό... αλλά λέμε τώρα...)
Όση ώρα της απαντούσα εκείνη χτυπούσε αργά και βασανιστικά τα πλήκτρα του υπολογιστή. Σκίζει κι ένα μπακαλόχαρτο και μου λέει: Γράψτε εδώ τα στοιχεία σας... Μετά μου δίνει ένα άλλο μπακαλόχαρτο και λέει: εδώ είναι το τηλέφωνο της αεροπορικής εταιρείας κι εδώ το file reference για τις βαλίτσες. Θα σας τις στείλουμε σπίτι... γεια σας!
Και τώρα? Τι κάνω τώρα?
Με την τσαντούλα μου ανά χείρας, μπαίνω στο ταξί. Ο ταξιτζής μου λέει: δεν έχετε βαλίτσες για το πορτ μπαγκάζ? Όχι, τις έχασα!
Την επόμενη μέρα κι αφού είμαι στο σούπερ μάρκετ κι αγοράζω καινούργια οδοντόβουρτσα χτυπάει το κινητό μου:
- Παρακαλώ
- Ο κύριος Μ?
- Σας ακούγομαι για κύριος?
- ΩΩΩ χίλια συγνώμη έχετε δίκιο... μια τόσο γλυκιά φωνή... έχασα τα λόγια μου...
- (άσε ρε τι μαλακίες και λέγε: που είναι οι βαλίτσες?)
- έχω την βαλίτσα σας εδώ... να σας την στείλω?
- (όχι κράτα την!) Ναι φυσικά!
- ναι, αλλά πήρα και στο σταθερό που δώσατε και δεν απαντάει κανείς.
- Μην ανησυχείτε... θα πάω στο σπίτι και θα περιμένω...
- δηλαδή θα απαντήσετε στο σταθερό?
- (oh god!) ναι!!!!!!!!!!!!!!!!!! αλήθεια γιατί μόνο μια βαλίτσα?
- εμένα κοπελιά για μια βαλίτσα μου είπαν...
Μια ώρα αργότερα η βαλίτσα ήταν στο σπίτι. Μετά όμως από το τηλεφώνημα στην αεροπορική... είχα χάσει τις ελπίδες μου για τη δεύτερη βαλίτσα. Άρχισα να αναπολώ τα παπούτσια μου... τα καπελάκια μου... ακόμα και τα καλλυντικά μου! Πως γίνεται να δενόμαστε τόσο με υλικά αγαθά?
Την επόμενη μέρα στις 9 το πρωί χτυπάει το σταθερό. Και ξαναχτυπάει... Με τα πολλά το σηκώνω.
- Ναι
- Καλημέρα, συγνώμη σας ξύπνησα αλλά η φωνή σας παραμένει γλυκιά...
- (εγώ όμως καθόλου!) έχουμε καλά νέα?
- σε 15 λεπτά η βαλίτσα σας θα είναι στο σπίτι σας!
Τέλος καλό, όλα καλά!!
6 comments:
τουλάχιστον εσυ τις βρήκες σε 2 μέρες...και τις έχασες στον γυρισμό...!
να λες "δόξα το Θεό"...
Σαντορίνη '98...
εγω εκει...οι βαλίτσες οχι...
διακοπές 15 ημερών έγιναν 2 ημερών...
και η βαλίτσα μετά κόπων και βασάνων αλλα και κυρίως μετά τη λήψη δραστικών μέτρων βρέθηκε ύστερρα απο 20 μέρες και με ελλείψεις απο το εσωτερικό της...
σε νοιώθω...!
πολύ άσχημο συναίσθημα να γυρίζει ο ιμάντας και να περιμένεις,να περιμένεις,να περιμένεις...και να περιμένεις....!
γυρίσατε λοιπόν εεεε?
παω παω στο άλλο ποστ..!
:)
Πρέπει να πω ότι αυτό ίσως να είναι το πιο αστείο ποστ που έχω διαβάσει (σας ακούγομαι για κύριος; χαχαχαχαχα)!!!
Τέλος καλό, όλα καλά ;-)
yonderboi τελικά υπάρχουν και χειρότερα...
tinsie αφού τις βρήκα τις βαλίτσες κι εγώ γελάω... αλλιώς θα τον έπνιγα!!
τελικά την καινούρια οδοντόβουρτσα τι την έκανες;
την κράτησα για μια δύσκολη ώρα... αν χρειάζεσαι να σου την χαρίσω!!
μήπως τελικά όλο αυτό έγινε απλώς και μόνο για να αποκτήσεις νέα οδοντόβουρτσα;;;;;;
Post a Comment