skip to main |
skip to sidebar
Η ελπίδα είναι το πιο ύπουλο πράγμα της ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο τελευταίο σκαλί της απελπισίας, ακόμα κι όταν σε έχουν εγκαταλείψει όλοι, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα και σε κανένα, κάπου μέσα σου υπάρχει η ελπίδα.
Όσο κι αν την σκοτώνεις, εκείνη φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο. Όσο κι αν τη χτυπάς, εκείνη στέκεται αγέρωχη και κάνει την καρδιά σου να φτερουγίζει... και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο...
Δεν μεγάλωσα με ζώα στο σπίτι. Η μαμά δεν ήθελε να γεμίζει τρίχες το σπίτι. Τα έβλεπα πάντα από μακριά και ζήλευα τα άλλα παιδάκια που έπαιζαν με το σκύλο τους.
Κάποια στιγμή ξέφυγα από τον έλεγχο του κέρβερου και είδα κρυφά τα ¨Πουλιά¨ του Χίτσκοκ. Τρόμαξα τόσο πολύ που δεν κοιμόμουν τις νύχτες. Έβλεπα σκύλο στο δρόμο κι άλλαζα πεζοδρόμιο. Κι αν τους τη βαρέσει όπως τα πουλιά?
Μεγαλώνοντας δεν άλλαζα πεζοδρόμιο αλλά ο φόβος έμεινε. Συνεχίζω να βλέπω τα σκυλάκια και τα γατάκια από μακριά...
Ένα σ-κ στον Ωρωπό ερχόταν στην αυλή μια γάτα. Πολύ αδύνατη, πολύ ήσυχη, πολύ όμορφη. Δεν ενοχλούσε κανένα, δεν νιαούριζε και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από δίπλα μου. Και δεν επέβαλλε σε καμία περίπτωση την παρουσία της...
Κόλλησα...
Της πήρα κυπελλάκι για το φαγητό της, μαξιλαράκι για να αράζει... σιγά σιγά άρχισα να την αγγίζω και την βάφτισα Twiggy γιατί ήταν τόσο αδύνατη!!!
Το προηγούμενο σ-κ την είδα ξανά... αυτή τη φορά όμως είναι έγκυος! Είναι γκομενιάρα η Twiggy! Και η σχέση μας προχώρησε... Την πήρα μαζί μου στον καναπέ... είδαμε μαζϊ τηλεόραση και πολλά πολλά χάδια...
5μ.μ Τα δελτία ειδήσεων μιλούν για την Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Να, μια καλή ευκαιρία για βόλτα με το τραμ. (Όταν είσαι άνεργος, κάνεις οικονομία!)
Μπήκα στο αυτοκίνητο και έφτασα στην στάση του τραμ. Γιατί καλή η ¨Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο¨ κύριε Υπουργέ, αλλά πρέπει να αλλάξω 3 λεωφορεία για να φτάσω στο τραμ!!
Όταν μπήκα μέσα η ιδέα της ρομαντικής βόλτας εξανεμίστηκε. Το τραμ γεμάτο και η φασαρία ανυπόφορη. Ούτε το mp3 μου μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Κοντά στο Φάληρο αποφασίζω να κατέβω.
Το mp3 παίζει δυνατά και με το καλαμπόκι ανά χείρας, περπατάω και χαζεύω τη θάλασσα. Μετά από τόσους μήνες, τόσα ταξίδια, τόσες διακοπές, είναι η πρώτη φορά που το μυαλό ξεκουράζεται πραγματικά.
Σε μια άκρη υπάρχουν παγκάκια... Κάποιοι κάθονται και χαζεύουν τη θέα... Λίγο πιο πέρα κάθομαι κι εγώ. 4 άνθρωποι καθόμαστε στα παγκάκια και χαζεύουμε τη θέα. Δεν είμαστε ούτε δικηγόροι, ούτε στελέχη πολυεθνικής, ούτε καθαρίστριες, ούτε επιτυχημένοι, ούτε αποτυχημένοι... απλά 4 άνθρωποι που κοιτάμε τη θάλασσα...
Βροχή όπως ζωή. Ξεκινάς τη μέρα σου με τον πιο φωτεινό ήλιο. Φοράς σαγιονάρες και δεν παίρνεις μαζί σου ομπρέλα. Και ξαφνικά βροχή...
Όλοι τρέχουν κάτω από υπόστεγα ή κάθονται στα σπίτια τους χαζεύοντας από το παράθυρο. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν, το νερό μπαίνει από τις χαραμάδες, τα ρούχα που άπλωσες χθες γίνονται χάλια και το αυτοκίνητο που μόλις έπλυνες γεμίζει λάσπες. Τα κανάλια ωρύονται για τον ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό, οι ρεπόρτερ δείχνουν την ουρά χιλιομέτρων στο ποτάμι, γριούλες δείχνουν στην κάμερα το πλυμμυρισμένο υπόγειό τους και ο Αυτιάς υπόσχεται ότι θα διορθώσει όλες τις αδικίες της άτιμης ετούτης κοινωνίας.
Και μετά η βροχή σταματά. Και όλα ησυχάζουν. Όλα δείχνουν πιο καθαρά, πιο γαλήνια... Τα κανάλια αλλάζουν θέμα, οι ρεπόρτερ τρέχουν στην παραλιακή για να καλύψουν το χωρισμό της Άντζελας με το Γιώργο Τρούπη και ο Αυτιάς συνεχίζει να υπόσχεται, γιατί μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι βγαίνουν δειλά δειλά από τα σπίτια τους, τα γραφεία, τα υπόστεγα... και το βλέμμα τους δείχνει ηρεμία.
Και μετά βγαίνει ο ήλιος. Μέχρι την επόμενη καταιγίδα...
Βροχή όπως ζωή.
Στις Ιπποδρομίες διαλέγεις ένα άλογο (είτε γιατί σου αρέσει η φάτσα του, είτε γιατί από ένστικτο πιστεύεις ότι θα κερδίσει, είτε γιατί έχεις διαβάσει προσεκτικά τα προγνωστικά, είτε γιατί κάποιος ειδήμων σου έχει σφυρίξει δυο ¨λογάκια¨), ποντάρεις και παρακολουθείς με αγωνία τον αγώνα. Ουρλιάζεις και το ενθαρρύνεις... Όταν κερδίζει, νιώθεις κι εσύ να σαν έχεις κερδίσει εσύ ο ίδιος τον αγώνα. Αισθάνεσαι νικητής. Και όλοι στη ζωή μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε νικητές. Να ανέβουμε το ψηλότερο σκαλί του βάθρου και όλος ο κόσμος να μας χειροκροτεί και να μας επιδοκιμάζει. Είτε αυτό συμβαίνει στον ιππόδρομο, είτε στο στίβο, είτε στο σχολείο όταν ο καθηγητής μας βάζει 20 και δείχνει με καμάρι την εργασία μας, είτε στη δουλειά όταν ο διευθυντής μας χτυπά φιλικά στην πλάτη μας λέει μπράβο και μας δίνει αύξηση... όλοι θέλουμε να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι... να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα...
Κάποιοι όμως δεν κερδίζουν ποτέ... μπορεί το άλογό τους να μην μπορεί να τρέξει περισσότερο, μπορεί, όση θέληση κι αν έχουν, τα πνευμόνια τους και τα πόδια τους να τους προδίδουν και να μην μπορούν να φτάσουν ποτέ πρώτοι στο τέρμα, μπορεί ο καθηγητής να είναι στριμμένος και να μην δίνει ποτέ 20άρια και να μην ενθαρρύνει ποτέ τους μαθητές του, μπορεί ο διευθυντής να είναι ένα μαλάκας που φοβάται να χάσει την καρέκλα του και να μην δίνει ποτέ αυξήσεις, μπορεί απλά να είναι τεμπέληδες και να βαριούνται να τρέξουν...
Αναγκαστικά λοιπόν μαθαίνουν να απολαμβάνουν τη διαδρομή... ή απλώς μαθαίνουν να θρηνούν εντυπωσιακά την ήττα τους...
Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών του γάμου και ψάχνοντας στο ίντερνετ, ανακάλυψα ένα site όπου κι άλλες κοπέλες προετοιμάζονταν για το δικό τους γάμο. Καθημερινά συζητούσαμε για μπομπονιέρες, λαμπάδες και στέφανα. Μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα. Αυτό όμως που έκανε πιο ενδιαφέρουσα την όλη κατάσταση ήταν ότι τα κορίτσια αυτά ήταν τόσο διαφορετικά. Αλλιώτικο lifestyle, αλλιώτικος τρόπος σκέψης, αλλιώτικος τρόπος έκφρασης. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που πραγματικά ονειρεύονται από μικρές να ντυθούν νυφούλες και πραγματικά η μέρα του γάμου τους είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους.
Μέσα από αυτή τη διαδικτυακή σχέση έμαθα να δέχομαι τη διαφορετικότητα των άλλων και να μην προσπαθώ να επιβάλλω την άποψή μου στους άλλους. Και το σημαντικότερο έμαθα να κάνω φίλους. Κλεισμένη τόσο καιρό στο καβούκι μου αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Μιλούσαμε καθημερινά και μερικές φορές συναντιόμασταν, πίναμε καφέ και διασκεδάζαμε.
Όταν όμως οι χαρές και τα πανηγύρια έλαβαν τέλος, τα πράγματα άλλαξαν. Δεν είχαμε πλέον κοινές αγωνίες να μοιραστούμε, ούτε κοινά ενδιαφέροντα για να συζητήσουμε. Οι περισσότερες σχεδίαζαν πότε θα γίνουν μανούλες, ενώ εγώ σχεδίαζα τα επόμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο!! Η παρέα διαλυόταν ή μάλλον εγώ απομακρυνόμουν... Δεν μπορούσα να συμμετάσχω στις κουβέντες για πάνες και κούνιες και βαριόμουν συνεχώς να απολογούμαι γιατί δεν έχω παιδιά...
Ακόμα κι όταν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις κάποιον που σκέφτεται τόσο διαφορετικά. Πως να έχεις την απαίτηση από μια 25χρονη παντρεμένη με παιδί να καταλάβει μια 30 κάτι που ακόμα τρέχει στις συναυλίες? Η διαφορετικότητα που στην αρχή μας ένωνε, τώρα πια είχε μπει ανάμεσά μας.
Επειδή όμως τα αρνητικά πάνε μαζί με τα θετικά... ανάμεσα στις 20 κοπέλες που γνώρισα, υπάρχουν ακόμα και σήμερα 2-3 κοπέλες που χαίρομαι να βλέπω, να συζητάμε και να κάνουμε παρέα.
Ποιος είπε λοιπόν ότι το Ίντερνετ αποξενώνει?
Όταν ήμουν μικρή μάζευα με μανία τα αυτόκολλητα του Love is. Αυτές οι δύο γλυκές φατσούλες μας έκαναν τα πρώτα μαθήματα αγάπης. Και ίσως και τα τελευταία...
Αυτές τις φιγούρες θυμήθηκα όταν μου έδωσε την αφοπλιστική απάντηση: Μα τον αγαπάει!!! Θυμήθηκα πόσες φορές στο παρελθόν έχω δώσει κι εγώ την ίδια απάντηση: Μα τον αγαπάω!
Στις παλιές ελληνικές ταινίες αυτό ήταν αρκετό. Έλεγε η Τζένη Καρέζη ότι τον αγαπάει, απαντούσε ο Μπάρκουλης ¨κι εγώ¨ και οι δυο τους πετούσαν στο δικό τους ροζ συννεφάκι όπου ζούσαν για πάντα ευτυχισμένοι...
Το 2006 όμως ο δρόμος για το ροζ συννεφάκι είναι μακρύς... Και δεν φτάνει να τον αγαπάς και να σε αγαπάει... Βασικό συστατικό φυσικά για να πετύχει μια σχέση αλλά δυστυχώς χρειάζονται κι άλλα για να δέσει η μαγιά. Μπορείς να φτιάξεις γλυκό μόνο με αλεύρι?
Τον αγαπάς λοιπόν αλλά είσαι δυστυχισμένη γιατί...
μπορεί να σε καταπιέζει
μπορεί να μην σε καταλαβαίνει
μπορεί να μην μοιράζεται τίποτα μαζί σου
μπορεί να σε βάζει δεύτερη
μπορεί μπορεί μπορεί μπορεί... υπάρχουν τόσες περιπτώσεις...
Σίγουρα έχει κάποια καλά στοιχεία που σε έκαναν να τον ερωτευτείς και χωρίς αμφιβολία έχετε ζήσει κάποια όμορφα πράγματα μαζί αλλά είναι αυτά για μια ολόκληρη ζωή?
Κακά τα ψέματα χρειάζονται πολλά πράγματα για να πετύχει μια σχέση. Για το κάθε ζευγάρι αυτά τα ¨πολλά¨ διαφέρουν αλλά η ποσότητα δεν αλλάζει...
Σκέφτηκα τις παλιότερες σχέσεις μου, ανθρώπους που αγάπησα... ανθρώπους που με αγάπησαν... τι δεν πήγε καλά? Δεν θα έπρεπε να είναι αρκετό το ότι αγαπηθήκαμε? Η ζωή όμως διαφέρει κατά πολύ από τις ασπρόμαυρες ταινίες της Φίνος Φιλμ...
Όταν λοιπόν μου λένε τον αφοπλιστικό ¨Μα τον αγαπάω¨ απλά χαμογελάω... γιατί είναι μερικά μαθήματα που τα μαθαίνεις μόνος σου...
Όταν είσαι 20 ζεις πολλές μέρες ξεγνοιασιάς που το μόνο που σε απασχολεί είναι αν έχεις χρήματα για να πληρώσεις την είσοδο στο κλαμπ και αν το αγαπημένο σου τζιν είναι καθαρό για να το φορέσεις.
Όταν όμως περνούν τα χρόνια, οι μέρες αυτές λιγοστεύουν... μέχρι που ξεχνάς πως είναι... Αλλά τελικά, είναι κι αυτές σαν το ποδήλατο... Αμέσως θυμάσαι!
Την Παρασκευή θαύμασα τον αδελφό μου ως dj σε ένα πολύ χαριτωμένο μπαράκι και σε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Εκεί συνάντησα την κολλητή μου που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο της και φαίνεται να τα καταφέρνει. Μερικές μπόμπες μετά κι αφού φάγαμε σαλάτες στο Ever Green, κοιμήθηκαμε μέχρι το μεσημέρι.
Και μετά ξεκίνησε ο μαραθώνιος γάμων... Πρώτα ο γάμος της ξαδέρφης στο Χαλάνδρι και μετά ο γάμος του Γ. στην Αλσούπολη. Μετά γλέντι, κλαρίνα και κρασί... Μόνο που το συγκεκριμένο γλέντι περιλάμβανε κι ένα spooky reunion... πρόσωπα που είχες να δεις χρόνια και χαιρόσουν, πρόσωπα που είχες να δεις χρόνια και τα οποία μετά βίας χαμογελούσαν όταν σε χαιρετούσαν και πρόσωπα τα οποία πάντα συμπαθούσες και τώρα είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα. Και μετά πάλι ύπνος μέχρι το μεσημέρι.
Και μετά μπύρες με φίλο από τα παλιά... που όμως τίποτα πια δεν είναι το ίδιο... Σαν να έχω τρέξει χιλιόμετρα κι εκείνος να έχει μείνει ακίνητος στην εκκίνηση. Και μετά σινεμά και Superman (συμπαθητικό) και μετά... τα κεφάλια μέσα!
Ένα ταξίδι στο παρελθόν, μια βόλτα στην ξεγνοιασιά... καλά περάσαμε!
Σε όλους μας υπάρχει η στιγμή που το παίρνουμε απόφαση. Παίρνουμε απόφαση ότι χωρίσαμε, ότι δεν είμαστε πια φίλες, ότι δεν θα γίνουμε σταρ του σινεμά, ότι δεν θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, ότι δεν θα μας ερωτευτεί ο Μπραντ Πιτ, ότι δεν θα φορέσουμε ποτέ το small του Zara... Για όλα υπάρχει η μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αλλάξεις πορεία...
Θα ήταν πιο εύκολο βέβαια αν ήταν καθορισμένος ο χρόνος... π.χ
Χωρισμός: 6 μήνες
Φιλία: 2 χρόνια
Καριέρα στο Hollywood: 1 εβδομάδα
Ρούχα στο Zara: 35 χρόνια!
... θα περιμέναμε να περάσει ο καιρός και μετά όλα ως δια μαγείας θα έμπαιναν σε ένα συρτάρι του οποίου θα πετούσαμε το κλειδί.
Η στιγμή όμως αυτή δεν είναι καθορισμένη κι εγώ ακόμα περιμένω...
Όταν δεν δουλεύεις το καλοκαίρι (ή χαζοδουλεύεις με ηλίθια projects), θεωρείς ότι κάνεις διακοπές. Μετά από 14 χρόνια δουλειάς ονομάζεις τους καλοκαιρινούς μήνες, ¨ξεκούραση¨, και κάνεις ότι δεν έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Πηγαίνεις για μπάνιο τις καθημερινές, βλέπεις ατελείωτες ώρες τηλεόραση, ανακαλύπτεις cd που είχες καταχωνιασμένα στα ράφια, πηγαίνεις για καφέ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, κάνεις αμέτρητες κούρες ομορφιάς και το σημαντικότερο... σκέφτεσαι!
Και μετά έρχονται τα ταξίδια! Το μόνο που σε απασχολεί είναι να προλάβεις να δεις περισσότερα μουσεία, να κάνεις περισσότερες βόλτες στα σοκάκια, να βρεις το καλύτερο φαγητό και να πιεις τις περισσότερες μπύρες!!
Και τώρα η επιστροφή... Τα κεφάλια μέσα! Όχι το δικό σου, των άλλων!! Και πλέον δεν ξεκουράζεσαι, αγωνιάς για το αύριο... Και τώρα???
Μετά από 5 χρόνια νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί όλα για την 11η Σεπτεμβρίου και για την τρομοκρατία γενικότερα. Τι περισσότερο μπορεί να προσθέσει πάνω στο ζήτημα μια ταινία του Hollywood? Ο σκηνοθέτης όμως δεν παρουσιάζει ένα ακόμη αμερικάνικο μελόδραμα... Καταγράφει τα γεγονότα, χωρίς να παίρνει θέση... Δεν χρειάζεται άλλωστε, η εικόνα μιλάει από μόνη της.
Βγήκα συγκλονισμένη από την αίθουσα... σκεφτόμουν ότι όλοι οι επιβάτες (τρομοκράτες και μη) προσεύχονταν στο Θεό... στον ίδιο Θεό... κι όμως κανείς δεν βγήκε ζωντανός...
Τι νόημα έχουν όλα αυτά? Ποιος κερδίζει αν πάρεις ένα αεροπλάνο γεμάτο αθώους και το στουκάρεις? Ποιος κερδίζει με όλους αυτούς τους θανάτους? Είτε αυτοί είναι Αμερικανοί, Βρετανοί, Λιβανέζοι, Άραβες, Ισπανοί...
Ποτέ δεν φοβόμουν τα αεροπλάνα... τα βρίσκω το ίδιο επικίνδυνο με το να οδηγώ στην εθνική... ή να είμαι σε ένα λεωφορείο στην Κηφισίας... παντού μπορεί να συμβεί ένα ατύχημα... αλλά το είσαι σε ένα αεροπλάνο, να τηλεφωνείς στους δικούς σου για να τους πεις τα τελευταία σου λόγια γιατί ξέρεις ότι θα πεθάνεις επειδή το αποφάσισε κάποιος άλλος στο όνομα του Θεού... πραγματικά δεν βγαίνει κανένα νόημα... γιατί κανείς δεν έχει δίκιο (κι εκείνοι που το κάνουν απελπισμένοι είναι) και ο θάνατος κανενός δεν είναι λύση...
Όταν λοιπόν μια ταινία με δυνατές ερμηνείες και λιτή σκηνοθεσία σε βάζει σε τόσες σκέψεις... μάλλον αξίζει ε?
Στις 12 το πρωί φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Φτάνουμε στο Bercy και ήδη έχει σχηματιστεί ουρά 1 χιλιομέτρου! Έχουν στηθεί σκηνές, στρώματα, πικνικ...
Στήνουμε κι εμείς τα στρωματάκια μας και το ψυγειάκι μας στο πάρκο του Bercy και περιμένουμε, ενώ από τα δέντρα πέφτουν μούρα!!!!!
Γύρω στις 3 κάποιος (ήθελα να΄ξερα ποιος μαλάκας ήταν!!) σηκώνεται και τότε όλοι σηκώνονται και τρέχουν!!!!!!!! Παρατάμε στρώματα και ψυγειάκια, τρέχουμε και για τις επόμενες 4 ώρες στεκόμαστε όρθιοι, περιμένοντας...
Γυρω στις 7 και κάτι αρχίζει το τρελό στρίμωγμα... ο ένας πατάει τον άλλο, πιάνουμε κουβέντα με ένα ισπανό, λέμε στα ¨κορίτσια¨ να σταματήσουν να ουρλιάζουν και τελικά μπαίνουμε στο στάδιο!!!
Φτάνουμε μπροστά (wow) και περιμένουμε ξανά...
Στις 8 βγαίνει ο Bob Sinclair και το κοινό τρελαίνεται! Χοροπηδάμε, χορεύουμε και περιμένουμε... Φεύγει και ο Bob και η αγωνία χτυπάει κόκκινο! Φωνάζουμε Μαντονά Μαντονά μαζί με τους Γάλλους...
Στις 9 και κάτι μια ντισκομπάλα κατεβαίνει από την οροφή και όλα γίνονται θολά... ουρλιάζω, χοροπηδάω, κλαίω, τραγουδάω...
Εκείνη...θεά! Δεν σταματάει να χορεύει να τραγουδάει και να μας χαμογελάει... I love Paris mother fuckers!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών είναι εκπληκτικές, ο ήχος απίστευτος, τα σκηνικά αλλάζουν διαρκώς, οι χορευτές έχουν φοβερή ενέργεια και εκπληκτική κίνηση (καμία σχέση με τα χορευτικά του Φωκά Ευαγγελινού) και το κοινό γεμάτο κέφι. Μόνο που δεν ξέρουν τα παλιά κομμάτια!! Που οδεύει αυτή η νεολαία?????????
Μια από τις καλύτερες στιγμές είναι η φάση με το Live to tell και τον σταυρό... καμία σχέση με βλάσφημες καταστάσεις και θρησκείες... και η ενορχήστρωση... καταπληκτική!!!
Μετά από 2 ολόκληρες ώρες τα φώτα έσβησαν...
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, σέρνοντας τα κορμιά μας... αλλά μετά από αυτό που ζήσαμε, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία... Μαντονά Μαντονά!!!!
Η ελπίδα είναι το πιο ύπουλο πράγμα της ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στο τελευταίο σκαλί της απελπισίας, ακόμα κι όταν σε έχουν εγκαταλείψει όλοι, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα και σε κανένα, κάπου μέσα σου υπάρχει η ελπίδα. 
Δεν μεγάλωσα με ζώα στο σπίτι. Η μαμά δεν ήθελε να γεμίζει τρίχες το σπίτι. Τα έβλεπα πάντα από μακριά και ζήλευα τα άλλα παιδάκια που έπαιζαν με το σκύλο τους. 
Βροχή όπως ζωή. Ξεκινάς τη μέρα σου με τον πιο φωτεινό ήλιο. Φοράς σαγιονάρες και δεν παίρνεις μαζί σου ομπρέλα. Και ξαφνικά βροχή... 
Είχα χρόνια να πάω στην Εθνική Πινακοθήκη. Κάθε φορά τσάκιζα τις σελίδες του Αθηνοράματος αλλά ποτέ δεν έβρισκα τον χρόνο. Ίσως να φταίνε και οι ώρες που η Πινακοθήκη είναι ανοιχτή. Σε τόσες πινακοθήκες έχω πάει στην Ευρώπη, δεν θυμάμαι ούτε μια που να κλείνει στις 2 το μεσημέρι!!! 
Στις Ιπποδρομίες διαλέγεις ένα άλογο (είτε γιατί σου αρέσει η φάτσα του, είτε γιατί από ένστικτο πιστεύεις ότι θα κερδίσει, είτε γιατί έχεις διαβάσει προσεκτικά τα προγνωστικά, είτε γιατί κάποιος ειδήμων σου έχει σφυρίξει δυο ¨λογάκια¨), ποντάρεις και παρακολουθείς με αγωνία τον αγώνα. Ουρλιάζεις και το ενθαρρύνεις... Όταν κερδίζει, νιώθεις κι εσύ να σαν έχεις κερδίσει εσύ ο ίδιος τον αγώνα. Αισθάνεσαι νικητής. Και όλοι στη ζωή μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε νικητές. Να ανέβουμε το ψηλότερο σκαλί του βάθρου και όλος ο κόσμος να μας χειροκροτεί και να μας επιδοκιμάζει. Είτε αυτό συμβαίνει στον ιππόδρομο, είτε στο στίβο, είτε στο σχολείο όταν ο καθηγητής μας βάζει 20 και δείχνει με καμάρι την εργασία μας, είτε στη δουλειά όταν ο διευθυντής μας χτυπά φιλικά στην πλάτη μας λέει μπράβο και μας δίνει αύξηση... όλοι θέλουμε να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι... να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα... 
Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών του γάμου και ψάχνοντας στο ίντερνετ, ανακάλυψα ένα site όπου κι άλλες κοπέλες προετοιμάζονταν για το δικό τους γάμο. Καθημερινά συζητούσαμε για μπομπονιέρες, λαμπάδες και στέφανα. Μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα. Αυτό όμως που έκανε πιο ενδιαφέρουσα την όλη κατάσταση ήταν ότι τα κορίτσια αυτά ήταν τόσο διαφορετικά. Αλλιώτικο lifestyle, αλλιώτικος τρόπος σκέψης, αλλιώτικος τρόπος έκφρασης. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που πραγματικά ονειρεύονται από μικρές να ντυθούν νυφούλες και πραγματικά η μέρα του γάμου τους είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. 
Όταν ήμουν μικρή μάζευα με μανία τα αυτόκολλητα του Love is. Αυτές οι δύο γλυκές φατσούλες μας έκαναν τα πρώτα μαθήματα αγάπης. Και ίσως και τα τελευταία... 
Όταν είσαι 20 ζεις πολλές μέρες ξεγνοιασιάς που το μόνο που σε απασχολεί είναι αν έχεις χρήματα για να πληρώσεις την είσοδο στο κλαμπ και αν το αγαπημένο σου τζιν είναι καθαρό για να το φορέσεις. 
Σε όλους μας υπάρχει η στιγμή που το παίρνουμε απόφαση. Παίρνουμε απόφαση ότι χωρίσαμε, ότι δεν είμαστε πια φίλες, ότι δεν θα γίνουμε σταρ του σινεμά, ότι δεν θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, ότι δεν θα μας ερωτευτεί ο Μπραντ Πιτ, ότι δεν θα φορέσουμε ποτέ το small του Zara... Για όλα υπάρχει η μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αλλάξεις πορεία...
Όταν δεν δουλεύεις το καλοκαίρι (ή χαζοδουλεύεις με ηλίθια projects), θεωρείς ότι κάνεις διακοπές. Μετά από 14 χρόνια δουλειάς ονομάζεις τους καλοκαιρινούς μήνες, ¨ξεκούραση¨, και κάνεις ότι δεν έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Πηγαίνεις για μπάνιο τις καθημερινές, βλέπεις ατελείωτες ώρες τηλεόραση, ανακαλύπτεις cd που είχες καταχωνιασμένα στα ράφια, πηγαίνεις για καφέ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, κάνεις αμέτρητες κούρες ομορφιάς και το σημαντικότερο... σκέφτεσαι! 
Μετά από 5 χρόνια νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί όλα για την 11η Σεπτεμβρίου και για την τρομοκρατία γενικότερα. Τι περισσότερο μπορεί να προσθέσει πάνω στο ζήτημα μια ταινία του Hollywood? Ο σκηνοθέτης όμως δεν παρουσιάζει ένα ακόμη αμερικάνικο μελόδραμα... Καταγράφει τα γεγονότα, χωρίς να παίρνει θέση... Δεν χρειάζεται άλλωστε, η εικόνα μιλάει από μόνη της. 
