Οι φυλακισμένοι του σήμερα (ακόμα κι εκείνοι στον Κορυδαλλό) που και που παίρνουν άδεια από τη φυλακή τους. Έτσι κι εγώ...Πήρα το τραμ για να κατέβω στο κέντρο. Είχα να το κάνω από τότε που σταμάτησα τη δουλειά... Μια Παρασκευή απόγευμα... την ώρα που ο ουρανός είχε τα ωραιότερα χρώματα... λες και η φύση με τον τρόπο της με αποχαιρετούσε...
Αυτή τη φορά δεν έτρεχα για να προλάβω. Δεν αγωνιούσα αν θα χάσω το τραμ, ούτε αν θα περιμένω 15 λεπτά για το επόμενο. Αυτή τη φορά δεν αναθεμάτισα που πηγαίνει αργά, ούτε κοίταξα χίλιες φορές το ρολόι μου, φοβούμενη ότι θα πάω αργοπορημένη στο γραφείο.
Αυτή τη φορά απολάμβανα τη βόλτα... Αυτή τη φορά όταν έφτασα στο Σύνταγμα δεν ζήλευα όλους εκείνους που πίνουν καφεδάκι αραχτοί στην πλατεία, γιατί τώρα πια είμαι ένας από αυτούς... Αυτή τη φορά δεν αναρωτιέμαι ¨μα καλά, αυτοί δεν δουλεύουν?¨ γιατί πλέον η απάντηση είναι απλή: ΟΧΙ!
Αυτή τη φορά είχα χρόνο να χαζέψω σε βιβλιοπωλεία, να δοκιμάσω άπειρα ρούχα και να πιω καφέ με το Φ. που όπως δήλωσε είναι καλύτερος στις καταθλίψεις παρά στο ανεβάσει το ηθικό κάποιου... φαίνεται όμως ότι μερικές φορές η ομοιοπαθητική λειτουργεί καλύτερα!
Αυτή τη φορά έκανα πραγματικά ένα διάλειμα... αυτή τη φορά μπήκε πραγματικά λίγος ήλιος...
1 comment:
Ειναι δύναμη να βλέπεις και τη θετική πλευρά στ ασχημα. Εστω και για λίγο.
:-) γεια!
Post a Comment