Πριν μερικά χρόνια πήγα στο μαγαζί που έπαιζε μουσική ο Σ. Ήταν ένα συνηθισμένο Σάββατο... οι ίδιες φάτσες, οι ίδιες μπύρες τα ίδια χαμόγελα... Μόνο που εκείνο το βράδυ στην ίδια γωνία που καθόμουν πάντα, παρατήρησα κάτι διαφορετικό. Υπήρχε αγάπη μέσα στο μαγαζί. Και όλοι αγαπούσαν τον Σ. Ο μπάρμαν που τον κερνούσε σφηνάκια, το αφεντικό που ερχόταν και του έκανε πλάκες, οι φίλοι του που τον επευφημούσαν για τις μουσικές του... όλοι τον αγαπούσαν... δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό εκείνο το βράδυ... αλλά το ένιωσα... υπήρχε πολύ αγάπη... Τότε κατάλαβα πόσο ξεχωριστός ήταν...
Λίγοι άνθρωποι έχουν τόσο καθαρή καρδιά ώστε να μπορούν να λαμβάνουν τόση αγάπη. Εγώ τουλάχιστον σε καναδύο ανθρώπους το έχω διακρίνει. Και μερικές φορές ζηλεύω... Τις φορές που το έχω πιο πολύ ανάγκη...
2 comments:
Μη ζηλεύεις γιατί αυτός ο τύπος, από όλους αυτούς, εσένα αγαπάει πιο πολύ!!!
Καλέ να μια ερωτική εξομολόγηση της προκοπής! Ζηλευτή..
Post a Comment