skip to main |
skip to sidebar
Έργα και ημέρες των ανθρώπων που πηγαίνουν στην παραλία τις καθημερινές (including me):
- οι γυναίκες δεν έχουν θεικά κορμιά! λες και όλες οι γκόμενες τρέχουν όλη την εβδομάδα στο γυμναστήριο και βγαίνουν θεές το σαββατοκύριακο!
- μαμάδες με λαμέ μαγιώ και rayban γυαλιά που συζητούν για τις εκπτώσεις στον Γαβαλά και τις διακοπές στη Μύκονο. ¨Γιώργο έλα να βάλεις τα μπρατσάκια σου!¨.
- υποτιθέμενοι γιάπηδες οι οποίοι αράζουν στην ξαπλώστρα και μιλούν αστάματητα στο κινητό "τι να κάνω ρε συ, πνίγομαι στη δουλειά"
- άνεργοι (including me) που ροκανίζουν την αποζημίωση πίνοντας μπύρες.
- φιλενάδες-φοιτήτριες που σχεδιάζουν τις διακοπές τους και ψυχαναλύουν τα λεγόμενα του γκόμενου το προηγούμενο βράδυ στο Ακρωτήρι ¨Μου είπε ρε μαλάκα ότι του αρέσω, τι να σημαίνει αυτό?¨
όταν όμως η θάλασσα είναι υπέροχη, ο ήλιος καυτός και η μουσική ταξιδιάρικη όλα είναι χαριτωμένα και όμορφα... έχει η ζωή και τα ωραία της... (θα το θυμηθώ άραγε αυτό την επόμενη φορά που θα... πέσω?)
Μερικές φορές οι πιο χαζές τηλεταινίες που μιλούν για σχέσεις κι έχουν πάντα happy end, σε κάνουν να σκεφτείς...
Τι γίνεται μετά από έναν χωρισμό? Πως βγάζεις από τη ζωή σου κάποιον που έχεις ερωτευτεί τρελά? Που, ακόμα χειρότερα, έχεις αγαπήσει βαθιά? Που έχεις γελάσει με την καρδιά σου? Που έχεις κλάψει στον ώμο του? Που έχεις φιλήσει? Που έχεις κάνει όνειρα? Που έχεις μοιραστεί τα μυστικά σου και τις κρυφές πληγές σου? Πως ξυπνάς μια μέρα και λες τέλος?
Κλαις, φωνάζεις, αναλύεις με τις φίλες σου όλους τους λόγους που σε έφτασαν μέχρι το τέλος, τον παίρνεις ξανά τηλεφωνο, ξανακάνεις έρωτα μαζί του για τελευταία φορά (που συνήθως είναι χάλια...), τον βρίζεις, προσπαθείς να τον κάνεις να ζηλέψει και τελικά η ζωή σε αναγκάζει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να συνεχίσεις.
Κατά ένα περίεργο τρόπο η φύση βρίσκει τρόπους να μας κάνει να ξενερώνουμε με εκείνον που πριν από λίγο καιρό δηλώναμε αθεράπευτα ερωτευμένοι! Αυτό που δεν καταφέρνουν όλες οι γυναικοπαρέες και όλες οι αμπελοφιλοσοφίες μαζί, το καταφέρνει η ίδια η ζωή.
Καταχωνιάζεις λοιπόν τις κοινές σας φωτογραφίες στο πατάρι, παύεις να κάνεις παρέα με κοινούς σας φίλους, δεν πηγαίνεις στα παλιά στέκια και βάφεις τα μαλλιά σου. Και αυτό ήταν.
Μπορεί μετά από μήνες να σε πάρει τηλέφωνο για να σου ευχηθεί για τα γενέθλιά σου αλλά τίποτα δεν σου θυμίζει τα παλιά. Γιατί εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που του χάρισες δεν υπάρχει πια. Ίσως μόνο μια μικρή ουλή για να σου θυμίζεις την ύπαρξή του...
Υπάρχουν όμως και οι φορές που αδυνατείς να τον βγάλεις από τη ζωή σου. Που σου φαίνεται αδιανόητο να μην μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο για να του πεις τι σου συνέβη στη δουλειά. Που δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί να μην του πεις για το καινούργιο cd που αγόρασες. Και προσπαθείτε να μείνετε φίλοι.
Αλλά δε είναι πάντα εφικτό. Γιατί δεν τον έχεις ουσιαστικά ξεπεράσει και η φιλία είναι απλά ένα πρόσχημα για να τον έχεις στη ζωή σου με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλα τα προβλήματα θα λυθούν δια μαγείας και θα είστε και πάλι μαζί. Δεν υπάρχουν όμως μαγικές λύσεις... Εκτός κι αν κάποιος τις έχει ανακαλύψει και τις κρατάει για τον εαυτό του!!!
Κάποιες φορές είναι εφικτό να γίνουμε φίλοι. Στην αρχή θα ανταλάξουμε κακίες για τον παρελθόν, μετά θα το ψυχαναλύσουμε μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος θα κρατήσουμε την αγάπη και τα στοιχεία που μας ενώνουν και θα χτίσουμε μια σχετικά υγιής σχέση.
Ο Φοίβος δια στόματος Δέσποινας Βανδή το έχει πει πολύ σοφά: Δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες... αλλά τουλάχιστον υπάρχει η άτιμη η ελπίδα που μας λέει ψιθυριστά στο αυτί ¨τα καλύτερα έρχονται...¨
Οι φυλακισμένοι του σήμερα (ακόμα κι εκείνοι στον Κορυδαλλό) που και που παίρνουν άδεια από τη φυλακή τους. Έτσι κι εγώ...
Πήρα το τραμ για να κατέβω στο κέντρο. Είχα να το κάνω από τότε που σταμάτησα τη δουλειά... Μια Παρασκευή απόγευμα... την ώρα που ο ουρανός είχε τα ωραιότερα χρώματα... λες και η φύση με τον τρόπο της με αποχαιρετούσε...
Αυτή τη φορά δεν έτρεχα για να προλάβω. Δεν αγωνιούσα αν θα χάσω το τραμ, ούτε αν θα περιμένω 15 λεπτά για το επόμενο. Αυτή τη φορά δεν αναθεμάτισα που πηγαίνει αργά, ούτε κοίταξα χίλιες φορές το ρολόι μου, φοβούμενη ότι θα πάω αργοπορημένη στο γραφείο.
Αυτή τη φορά απολάμβανα τη βόλτα... Αυτή τη φορά όταν έφτασα στο Σύνταγμα δεν ζήλευα όλους εκείνους που πίνουν καφεδάκι αραχτοί στην πλατεία, γιατί τώρα πια είμαι ένας από αυτούς... Αυτή τη φορά δεν αναρωτιέμαι ¨μα καλά, αυτοί δεν δουλεύουν?¨ γιατί πλέον η απάντηση είναι απλή: ΟΧΙ!
Αυτή τη φορά είχα χρόνο να χαζέψω σε βιβλιοπωλεία, να δοκιμάσω άπειρα ρούχα και να πιω καφέ με το Φ. που όπως δήλωσε είναι καλύτερος στις καταθλίψεις παρά στο ανεβάσει το ηθικό κάποιου... φαίνεται όμως ότι μερικές φορές η ομοιοπαθητική λειτουργεί καλύτερα!
Αυτή τη φορά έκανα πραγματικά ένα διάλειμα... αυτή τη φορά μπήκε πραγματικά λίγος ήλιος...
Όταν έχεις πρόβλημα δεν βλέπεις πέρα από τη μύτη σου. Εγκλωβίζεσαι. Η σκέψη ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, που είναι στο νοσοκομείο, που είναι μόνοι... δεν σε παρηγορεί. Εσύ έχεις το προβλημά σου και δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα πέρα από τη λύση του προβλήματος. Η λύση όμως δεν έρχεται κι εσύ παραμένεις πίσω από τα κάγκελα... Δεν κάνεις βήμα. Δεν μιλάς, δεν κινείσαι... απλά χαζεύεις το λιγοστό φως που βγαίνει από τα κάγκελα της φυλακής σου.
Στη φυλακή σου δεν υπάρχει η ωραία πλευρά της ζωής. Δεν υπάρχουν θετικές σκέψεις. Είσαι εκεί κολλημένος, χαζεύοντας τα σίδερα του εγκλωβισμού σου. Και αυτή η φυλακή δεν έχει αναμορφωτικό χαρακτήρα. Δεν αξιοποιείς το χρόνο σου, δεν κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, δεν επικοινωνείς με τον έξω κόσμο. Ο χρόνος έχει σταματήσει κι εσύ εγκλωβισμένος, περιμένοντας το θαύμα...
Μόνο που δεν γίνονται θαύματα...
Ε, ναι λοιπόν! Υπάρχει pop κοινό στην Ελλάδα! Κοριτσάκια με σορτσάκια, σαγιοναρίτσες, φουστίτσες και στέκες, αγοράκια με βερμούδες που ξεκινάνε από τον καβάλο για να φαίνεται το μποξεράκι, πατημένοι σαραντάρηδες που κυκλοφορούν με πιπίνια, μαμάδες που τις σέρνουν τα παδιά, κουλτουριάρηδες δημοσιογράφοι και celebrities (η Θρασκιά έχει μεγάλο κώλο) γέμισαν το ΟΑΚΑ. Είχαν πολύ κέφι κι έλειπε η γνωστή καφρίλα που κυκλοφορεί στις ροκ συναυλίες.
H Shakira βγήκε ντυμένη (μα πολύ ντυμένη) κατά τις 10. Είχε κέφι, χαμογελούσε συνέχεια και μιλούσε καλά τα ελληνικά που είχε μάθει. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, ακούσαμε σχεδόν όλα τα hits, η μπάντα αξιοπρεπέστατη, η φωνή της Shakira άψογη και όταν μάλιστα αποφάσισε να βγάλει μερικά ρούχα και να κουνήσει το κορμί, το κοινό έπαθε υστερία! Ειδικά η θύρα με τους δημοσιογράφους και τους VIP ήταν η πιο ενθουσιώδης!!
Στην τελική όμως, η συναυλία δεν ήταν και η σπουδαιότερη συναυλία ever... Ήταν όμως μια καλή αρχή... Άλλωστε, δεν είναι όλες Madonna!!
p.s: αυτός ο άτιμος ο αέρας μας τσάκισε! μα να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να πουλάει κοκκαλάκια? θα είχε γίνει πλούσιος!!!
Πολυτέλεια δεν είναι να περάσεις τη μέρα σου σε spa.
Πολυτέλεια δεν είναι να σε τρίβουν 10 νταγκλαράδες.
Πολυτέλεια δεν είναι να έχεις σοφέρ.
Πολυτέλεια δεν είναι να έχεις ελικόπτερο για να μπορέσεις να κινείσαι στην Αθήνα.
Πολυτέλεια είναι να μπορείς να καταρρεύσεις με την ησυχία σου...
Να μπορείς να ουρλιάξεις δυνατά χωρίς να τρομάξεις τους δικούς σου ανθρώπους.
Να μπορείς να σπάσεις ότι βρεις μπροστά σου, χωρίς να χρειάζεται μετά να τα μαζέψεις.
Να μην μιλάς σε κανένα , να κλαις συνέχεια χωρίς να πρέπει μετά να πας στην τράπεζα, στο super market και να σηκώσεις το τηλέφωνο.
Και τελικά να καταρρεύσεις χωρίς να χρειάζεται να σηκωθείς την επόμενη μέρα και να συνεχίσεις τη ζωή σου...
Στην Επίδαυρο πηγαίνω από μικρό παιδί. Εκεί ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός, εκεί αποφάσισα να μην δώσω εξετάσεις στο Εθνικό (αφού είδα την Κονιόρδου να παίζει Ηλέκτρα - που πας ρε Καραμήτρο) εκεί είδα τον Θανάση Βέγγο να δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του κάτω από τη βροχή, εκεί είδα την Αντιγόνη στα ρουμάνικα (και δεν μου άρεσε καθόλου) κι εκεί είδα τον Φιλοκτήτη (την καλύτερη παράσταση που είδα ποτέ).
Κι όμως κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με το τοπίο. Αυτοί οι άτιμοι οι αρχαίοι βρήκαν το τελειότερο σημείο του κόσμου για να φτιάξουν θέατρο. Κι έγραψαν μερικές δεκάδες εκπληκτικά έργα που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ.
Φέτος λοιπόν είδα τους Πέρσες. Σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου.
Το σκηνικό απλό κι επιβλητικό, το στήσιμο πολύ... δωρικό (αλά Κονιόρδου style) και οι ηθοποιοί άξιοι. Μόνο που ο κοφτός λόγος, που προφανώς επέβαλε η Κονιόρδου, δεν ταίριαζε σε όλες τις σκηνές. Μερικές φορές φαινόταν γελοίο. Ειδικά το περπάτημα ρομπότ του Λούλη. Κατά τ¨άλλα ο Λούλης αλλά και όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί. Και η παράσταση θύμισε κάτι από τα παλιά...
Μια ωραία βραδιά που γίνεται ακόμα πιο ωραία όταν καταλήγεις στα παλιά Επίδαυρο τρώγοντας θαλασσινά δίπλα στη θάλασσα!
ερώτηση: τι ενοχλεί τον καινούργιο ποιοτικό διευθυντή του Φεστιβάλ αν είναι ανοιχτό στο εστιατόριο στο θέατρο της Επιδαύρου? Κύριε διευθυντά δεν έχουμε όλοι ελευθέρας στον Λεωνίδα!!
Μπορεί να μην τον ακούω κάθε μέρα, αλλά τον ακούω από την πρώτη του κιόλας εκπομπή. Και δεν έχει υπάρξει ούτε μια εκπομπή που να με έχει απογοητεύσει. Ακόμα κι όταν δίνει το 50% των δυνατοτήτων του (δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες), ακόμα κι όταν παίζει ιταλικά τραγούδια (not my favorite), οι μουσικές του επιλογές είναι άψογες και το μικροφωνό του πάντα οικείο και ζεστό. Ξέρει πως να σε στείλει στα τάρταρα, πως να σε κάνει να χαμογελάσεις, πως να ακούγεται οικείος αλλά και ταυτόχρονα να κρατά τις απαραίτητες αποστάσεις... γενικότερα ξέρει να κάνει εκπομπή.
Τις τελευταίες ημέρες που τον ακούω συχνότερα, συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχει ωριμάσει, έχει μάθει, έχει βελτιωθεί και το σημαντικότερο έχει γίνει ένας από τους καλύτερους παραγωγούς του Μελωδία. Και είμαι πολύ περήφανη.
Επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, σκέφτηκα να πάω με το τραμ στο Καραισκάκη. Ο ήλιος είχε αρχίσει να φεύγει, η θάλασσα ήταν ήρεμη και η βόλτα ήταν υπέροχη. Αν δεν είχα ξεχάσει το mp3 μου για να βάλω soundtrack στη βόλτα, θα είχα αγγίξει την τελειότητα!
Και φτάνω στο γήπεδο. Αν και γαβρογήπεδο, ομολογώ ότι ήταν εντυπωσιακό και προσεγμένο. Πολλά μαγαζιά, μεγάλο γήπεδο, ωραία καθίσματα...
Δεν συνηθίζω να βλέπω συναυλίες από τις κερκίδες, αλλά όταν πηγαίνεις σε συναυλία με τον 'Και Γαμώ' ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πας στα κάγκελα και να χοροπηδάς! Τυχαία ονομάζεται 'Και Γαμώ'?
Γύρω στις 10 οι παππούδες βγήκαν στην σκηνή. O Bryan ήταν stylish όπως πάντα. Φοβερό κοστούμι, super κορμοστασιά και ελάχιστες ρυτίδες! (παππού τι πίνεις και δεν μας δίνεις?)
Στην αρχή βαριόμουν... η φωνή δεν ακουγόταν καλά, το γκρουπ φαινόταν απλά να διεκπεραιώνει και το κοινό ήταν αμήχανο...
Στο τρίτο, τετάρτο τραγούδι τα πράγματα άλλαξαν... το πιάνο ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική τους και η συναυλία απογειώθηκε! Με ταξίδεψαν, με έστειλαν πίσω στα σχολικά μου χρόνια (πάλι?) και δεν ήθελα να τελειώσει!!
Τα παλικάρια όμως είναι πατημένοι 60άρηδες οπότε έπρεπε να φύγουν για να πιούν το τίλιο των 12. Περάσαμε ωραία όμως!!
Και μόνο που άκουσα το Jealous Guy από τη φωνή του Bryan Ferry άξιζε που πήγα! (άλλος το είπε αυτό, αλλά εγώ το σκέφτηκα εντάξει?)
Ήμουν δύσπιστη. Οι Guns & Roses μετά από τόσα χρόνια στην Αθήνα? Και χωρίς τον Slash?
Το Terravibe όμως ήταν ασφυκτικά γεμάτο (τουλάχιστον 20.000 κόσμο) και η φωνή του Axl Rose δεν είχε αλλάξει... Ήταν συγκινητικό...
Είπαν τόσο ωραία το Sweet Child of Mine, που θυμήθηκα το σχολείο... Τη Νικόλ και την Ελένη που το γράφαμε σε κασέτες και το τραγουδούσαμε μέχρι τελικής πτώσης. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να τις ξαναδώ αλλά σίγουρα θα ήθελα να γυρίσω για μια στιγμή τον χρόνο πίσω και να ζήσω για λίγο εκείνη την ανεμελιά... τώρα που θα την εκτιμούσα περισσότερο...
Είπαν και το November rain, You could be mine, Welcome to the jungle (με το οποίο ξεκίνησαν), το Dont cry μόνο με ηλεκτρική κιθάρα (χωρίς φωνητικά), οι δύο κιθαρίστες έπαιξαν το Beautiful της Christina Aguilera!!! (το κατάλαβε κανείς?) και φυσικά το εντυπωσιακό φινάλε με τα κομφετί στον ουρανό και όλοι να ουρλιάζουμε το Paradise City!!
O ήχος πολύ καλός, η ενέργεια του συγκροτήματος μεγάλη... αλλά η συναυλία δεν μας απογείωσε... Τι έφταιγε? Μα οι τεράστεις παύσεις!!!!!!!
Έλεγε ο Axl ένα τραγούδι και μετά εξαφανιζόταν στα παρασκήνια! (τι πίνει ο γέρος?). Έπαιζαν ένα solo οι κιθαρίστες και μετά σταματούσαν για να αλλάξουν όργανα, να μαλακιστούν και να κάνουν πλακίτσες... ξενέρωμα!!!
Και μόνο τη συγκίνηση όμως που μου χάρισαν, ακούγοντας το Sweet Child Of Mine ζωντανά, αρκεί για να πω ότι πέρασα πολύ καλά, πάρα πολύ καλά!!
Το Synch δεν μοιάζει με τα άλλα φεστιβάλ. Στόχος του είναι να κάνει ένα βήμα παραπέρα, να προτείνει μουσικές, να συστήνει νέους καλλιτέχνες και να πειραματίζεται με νέους ήχους. Και για χθες μπορώ να πω ότι στόχος επετεύχθη!
Vegetable orchestra
- το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη μύρισε κρεμμύδι, κουνουπίδι και καρότο!
- η ιδέα είναι σαφώς πρωτότυπη, αλλά δεν θα έλεγα ότι άκουσα μουσική χθες...
- το κομμάτι ¨green house¨ το οποίο συνδύαζε τα beat της κονσόλας με τους ήχους από την κολοκύθα και τα καρότα ήταν το πιο ενδιαφέρον και ίσως η μόνη κατεύθυνση που θα έπρεπε η ορχήστρα να ακολουθήσει
- ωραία στιγμή στο τέλος που έλιωσαν τις ντομάτες και όλα τα μέλη της ορχήστρα έγιναν σάλτσα!
- η σούπα που σέρβιραν μετά ήταν super!! μήπως τελικά πρέπει να παίζουμε βιολί με το φρέσκο κρεμμυδάκι πριν το βάλουμε στην κατσαρόλα?
Biosphere
- ωραία elctronica
- οκ να πάρω το cd του κυρίου και να το ακούσω στο σπίτι μου, ή να πάω σε ένα club και να πίνω τα ποτάκια μου ακούγοντας τις μουσικές του... αλλά γιατί να πληρώσω, να στέκομαι όρθια για ώρες και να βλέπω ένα nerd σκυμμένο μπροστά σε ένα laptop και δύο κονσόλες? Δεν έριξε ούτε μια ματιά στο κοινό!!
Κωνσταντίνος Βήτα
- απλά τέλειο!
- κι εδώ υπήρχε το laptop και οι κονσόλες... αλλά υπήρχαν πλήκτρα, η φοβερή φωνή του Κωνσταντίνου και τα συγκλονιστικά clip που συνόδευαν τη μουσική...
- νομίζω ο Χατζιδάκις θα χαιρόταν με αυτό το πείραγμα της μουσικής του... γιατί είναι τέτοιες οι μελωδίες του που και να τις ποδοπατήσεις, τις στύψεις και γενικά τις κάνεις αγνώριστες, δεν παύει να είναι οι πιο όμορφες μελωδίες που γράφτηκαν ποτέ...
- το κλιπάκι που συνόδευε το ¨Χάρτινο Φεγγαράκι¨ ήταν εκπληκτικό!! χρειάζεται ανάλυση σε ξεχωριστό post!
- δεν ξέρω αν οι μουσικές του Κ.Βήτα μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την εικόνα, αυτό που ξέρω είναι ότι χτες ο κύριος αυτός δημιούργησε μια κατάσταση που με άγγιξε και που την κουβάλησα μαζί μου...
έχουμε κι άλλο synch... σήμερα και αύριο... θα πάμε ε?
Πριν μερικά χρόνια πήγα στο μαγαζί που έπαιζε μουσική ο Σ. Ήταν ένα συνηθισμένο Σάββατο... οι ίδιες φάτσες, οι ίδιες μπύρες τα ίδια χαμόγελα...
Μόνο που εκείνο το βράδυ στην ίδια γωνία που καθόμουν πάντα, παρατήρησα κάτι διαφορετικό. Υπήρχε αγάπη μέσα στο μαγαζί. Και όλοι αγαπούσαν τον Σ. Ο μπάρμαν που τον κερνούσε σφηνάκια, το αφεντικό που ερχόταν και του έκανε πλάκες, οι φίλοι του που τον επευφημούσαν για τις μουσικές του... όλοι τον αγαπούσαν... δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό εκείνο το βράδυ... αλλά το ένιωσα... υπήρχε πολύ αγάπη... Τότε κατάλαβα πόσο ξεχωριστός ήταν...
Λίγοι άνθρωποι έχουν τόσο καθαρή καρδιά ώστε να μπορούν να λαμβάνουν τόση αγάπη. Εγώ τουλάχιστον σε καναδύο ανθρώπους το έχω διακρίνει. Και μερικές φορές ζηλεύω... Τις φορές που το έχω πιο πολύ ανάγκη...
Νομίζεις ότι μετά από τόσες φιλίες (πετυχημένες ή μη) έχεις πάρει το μάθημά σου και ότι πλέον ξέρεις πως να φερθείς σε κάθε περίσταση. Ξέρεις τις σωστές λέξεις και γνωρίζεις πως να κάνεις τις σωστές κινήσεις.
Τι κάνεις όμως όταν η καλύτερή σου φίλη παίρνει διαζύγιο? Πως ακριβώς της συμπαραστέκεσαι? Της δίνεις λίγο χρόνο και χώρο να σκεφτεί και να ηρεμήσει? Ή μήπως τρέχεις στο σπίτι της, ώστε να μην μείνει μόνη ούτε στιγμή? Της λες την αλήθεια ή απλά αυτά που θέλει να ακούσει? Είναι εκείνος ο κακός κι εκείνη η καλή? Ή μήπως και οι δύο έχασαν τον έλεγχο και πλέον δεν υπάρχει επιστροφή?
Ο Πουλόπουλος το έχει πει πιο εύστοχα απ΄όλους: Μια φορά μονάχα φτάνει για να σπάσει το γυαλί... Και κάπως έτσι γίνεται τελικά. Κάτι σοβαρό ή πολλά μικρά και ασήμαντα μαζί συμβαίνουν και το ζευγάρι απομακρύνεται. Βαριές κουβέντες ανταλάσσονται και ο δρόμος δεν έχει επιστροφή... Μετά τίποτα δεν μπορεί να φέρει το ζευγάρι κοντά... ούτε ο γάμος, ούτε το παιδί, ούτε τα 16 χρόνια που έχουν ζήσει μαζί... όπως χρειάζεσαι ένα κλικ για να ερωτευτείς και να τρελαθείς με κάποιον, ένα κλικ χρειάζεται για να τον βγάλεις από τη ζωή σου...
Λέω λοιπόν να περιμένω να με πάρει τηλέφωνο... ξέρει άλλωστε ότι είμαι πάντα εδώ...
Δεν ξέρω αν είναι η σωστή κίνηση... μαθαίνω ακόμα...
