Όταν ήμουν μικρή και αδύνατη ζούσα στο κέντρο της Αθήνας. Οι γονείς μου ερχόμενοι από Αμερική και νομίζοντας ότι το κέντρο της Αθήνας είναι το Μανχάταν της Νέας Υόρκης, αγόρασαν διαμέρισμα στον Άγιο Παύλο. Μια γειτονιά ανάμεσα στην Πλατεία Βάθης και το Σταθμό Λαρίσης. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω καμία ομοιότητα με τη Νέα Υόρκη. Ίσως έφταιγε που η μαμά μου έχει μυωπία... Παρά την κακή φήμη, τότε η περιοχή είχε όλα τα συστατικά της γειτονιάς. 1. Την κυρία Ευδοκία (ετών 150 και επάγγελμα ψιλικατζού) που μου τύλιγε τις σερβιέτες με χαρτί περιτυλίγματος για να μην ρεζιλευτώ (?) στη γειτονιά. Μόνο φιογκάκι που δεν μου έβαζε!
2. Τον κουτσομπόλη φαρμακοποιό που αν ποτέ καμία νεαρούλα τολμούσε να αγοράσει τεστ εγκυμοσύνης το μάθαινε σε 30 δευτερόλεπτα όλο το λεκανοπέδιο! Γι'αυτό και οι περισσότερες άλλαζαν δύο τρόλεϊ για να βρούνε ένα ακίνδυνο φαρμακείο!
3. Τον κύριο Μάκη με το καθαριστήριο. Αν και είχε (και έχει) το καλύτερο καθαριστήριο στην Αθήνα, με ζάλιζε με την υπερβολική ανησυχία του για την πρόοδό μου. Πήρατε ελέγχους? Στα Μαθηματικά τι πήρες? Στα αρχαία? Τα αγγλικά τα τελείωσες? Με πόσο πήρες το Lower? Μου φαίνεται ότι πίσω από όλη αυτή την ανάκριση, κρυβόταν η κόρη του το στουρνάρι που του έλεγε ότι το 12 είναι ένας πολύ καλός βαθμός! Όλοι τόσο παίρνουν. Πήγαινα κι εγώ με τα λινά φορέματα της μαμάς ανά χείρας και του έλεγα για 16, 17 και 18 και του ανέβαζα την πίεση! Γι'αυτό η κόρη του μου έκοψε την καλημέρα!
4. Την κυρία Καίτη με τα είδη δώρων. Δεν υπήρχε σπίτι στη γειτονιά που να μην είχε κάτι από το μαγαζάκι της. Η κυρία Καίτη (μελαχρινή, ψηλή και αγέρωχη) έγραφε ποιηματάκια και ζωγράφιζε καρδούλες πάνω σε πιάτα, κεριά ακόμα και τραπεζομάντηλα κι εμείς στηνόμασταν στην ουρά για να αγοράσουμε. "Αν ήμουν δάκρυ στα μάτια σου...."
5. Το σινεμά Οπτασία στο οποίο απολαμβάναμε όλα τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου: Βασικά Καλησπέρα σας, Καμικάζι αγάπη μου, Τα Τσακάλια, Γκρέμλινς και Γαλάζια Λίμνη! Η γειτονιά όμως δεν άντεξε τόση κουλτούρα και αποφάσισε να το κάνει super market! Έκλαιγα μια εβδομάδα που δεν θα έβλεπα ξανά τη Σοφία Αλιμπέρτη στη μεγάλη οθόνη (που να'ξερα...)
6. Του Ζιαμπάρα. Ένα άθλιο καφενείο με άσπρους άχρωμους τοίχους και απαίσιες καρέκλες που σου έκαναν τον κώλο ριγέ, το οποίο όμως ήταν καθημερινά γεμάτο με μαθητές που ήθελαν να φιλοσοφήσουν και να αναπτύξουν το πνεύμα τους. Κοινώς να παίξουν τάβλι, να μιλήσουν για γκόμενες και γκόμενους και να κάνουν κοπάνα από τα Θρησκευτικά!
Μαζί με όλα αυτά όμως κυκλοφορούσαν ναρκωτικά, σκοτεινοί τύποι που σου τσιμπούσαν τον κώλο και επιδειξίες με καπαρντίνες που μας έδειχναν τα προσόντά τους. Μάλιστα για τους τελευταίους η μαμά μου με είχε συμβουλέψει: να βάλεις τα γέλια και να του πεις ότι τον έχει μικρό! Όντως το κόλπο πέτυχε κι εκεί εκτίμησα την ανωτέρου ποιότητας διαπαιδαγώγησης της μαμάς.
Όταν τελείωσα το σχολείο, πουλήσαμε το διαμέρισμα και η οικογένεια σκορπίστηκε. Και δεν στεναχωρήθηκα καθόλου γι'αυτό. Η παλιά γειτονιά είχε αλλάξει και κανένας πλέον δεν μιλούσε ελληνικά. (Να'τη η Νέα Υόρκη!)
Αλλά χθες που ήμουν στην Ομόνοια κι έπινα καφέ και χάζευα στα δισκάδικα, νοστάλγησα την παλιά μου γειτονιά. Που τα είχες όλα δίπλα σου. Που πήγαινες στο καθαριστήριο με τα πόδια, που το Μινιόν ήταν δίπλα σου, που τους ήξερες όλους με τα μικρά τους ονόματα, που έλεγες κάθε πρωί τουλάχιστον 20 καλημέρες...
Τώρα αν δεν είχα τον λατερνατζή στον Σύνταγμα να του λέω κάθε πρωί καλημέρα, ίσως να άκουγα τη φωνή μου μετά τις 12 το μεσημέρι...
1 comment:
Αυτές οι παλιές οι γειτονιές είναι σαν τα καλά αρώματα. Μετά από πολλά χρόνια το υγρό εξατμίζεται αλλά όχι και το άρωμά του!!! Και αν το ξεχάσεις κάπου σε κάποιο συρτάρι και μετά απο χρόνια το ανοίξεις, μυρίζει το ίδιο έντονα ακόμα και αν το μπουκάλι είναι εντελώς
άδειο....
H παλιά σου γειτονιά είναι πάντα Η Γειτονιά Σου...
Πουθενά δεν μπορείς να την ξαναβρείς και μπορεί να είναι παντού!!!
Ακόμα και αν το μεγάλο πεύκο της ξεριζωθεί για να γίνει πολυκατοικία, όταν μιλάς για αυτό,το μεγάλο πεύκο
έρχεται στο μυαλό σου...
Post a Comment