Πριν από λίγες μέρες χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας παλιός φίλος... χάρηκα πολύ που τον άκουσα μετά από τόσο καιρό... αμέσως θυμήθηκα βόλτες στο πάρκο της Γλασκόβης, τα ξενύχτια, την 'μικροπαντρεμένη' στο πιάνο, το ακατάστατο δωμάτιο και το cd του ντεμπισί που βοήθησε στη φασίνα...
Πηγαίνοντας να τον συναντήσω όλο και περισσότερες μνήμες έρχονταν στην επιφάνεια... χατζηδάκις, δακρύβρεχτα mail, αστεία τηλεφωνήματα... Οταν όμως τον είδα μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα ότι στο μυαλό μου τον είχα ψηλώσει, του είχα φτιάξει κοιλιακούς, του είχα πρασινίσει τα μάτια, του είχα φτιάξει το τέλειο χαμόγελο και του είχα ανεβάσει το IQ του στα ύψη! Ενας κανονικός άνθρωπος είναι τελικά, με τα πάνω του και τα κάτω του. Ολα ξαφνικά πήραν την πραγματική τους διάσταση... μαζί με τις βόλτες στην Γλασκόβη θυμήθηκα και τις αναπάντητες κλήσεις και την αδιαφορία του όταν χρειαζόμουν ένα φίλο... μαζί με τον ντεμπισί ήρθαν στο μυαλό οι επιπόλαιες κουβέντες που ξεστόμιζε όταν χώριζα τότε...
Είναι ωραίο να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, φτάνει να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας...
2 comments:
Οι παλιές αγάπες τελικά, είδες, πάνε στον Παράδεισο...
σε νιώθω roxanne... παραμυθιάζομαι διαρκώς!
κύριε ιππότη μερικές πάνε και στην κόλαση...
Post a Comment