Last night @ Soul

11:34 AM | 0 Comments


Πηγαίνοντας στο party γενεθλίων της Klik Records σκεφτόμουν πόσο βαρετά θα είναι. Άνθρωποι των media και της δισκογραφίας να δίνουν φιλιά στον αέρα να μιλούν για Burberry και Louis Vuitton και να αμπελοφιλοσοφούν για την κατάντια της μουσικής βιομηχανίας.

Τελικά ήμουν λάθος. Ωραίες και χαρούμενες φάτσες γελούσαν, χόρευαν και διασκέδαζαν πραγματικά. Μετά από τόσο καιρό είδα τη Μ. και τη Ν. και χάρηκα πολύ. Ο Μιχάλης Δέλτα και ο Ντουσκ έπαιζαν φοβερές μουσικές , ο κήπος του Soul ήταν πολύ όμορφος και τα mohito που έφτιαχναν στο μπαρ ήταν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά! Ξύπνησα το πρωί χωρίς τον παραμικρό πονοκέφαλο!

Και του χρόνου παιδιά!

*Τα κορίτσια της φωτογραφίας δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα. Η οποιαδήποτε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική.

Θέλω την παλιά μου γειτονιά...

11:46 AM | 1 Comments

Όταν ήμουν μικρή και αδύνατη ζούσα στο κέντρο της Αθήνας. Οι γονείς μου ερχόμενοι από Αμερική και νομίζοντας ότι το κέντρο της Αθήνας είναι το Μανχάταν της Νέας Υόρκης, αγόρασαν διαμέρισμα στον Άγιο Παύλο. Μια γειτονιά ανάμεσα στην Πλατεία Βάθης και το Σταθμό Λαρίσης. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω καμία ομοιότητα με τη Νέα Υόρκη. Ίσως έφταιγε που η μαμά μου έχει μυωπία... Παρά την κακή φήμη, τότε η περιοχή είχε όλα τα συστατικά της γειτονιάς.
1. Την κυρία Ευδοκία (ετών 150 και επάγγελμα ψιλικατζού) που μου τύλιγε τις σερβιέτες με χαρτί περιτυλίγματος για να μην ρεζιλευτώ (?) στη γειτονιά. Μόνο φιογκάκι που δεν μου έβαζε!
2. Τον κουτσομπόλη φαρμακοποιό που αν ποτέ καμία νεαρούλα τολμούσε να αγοράσει τεστ εγκυμοσύνης το μάθαινε σε 30 δευτερόλεπτα όλο το λεκανοπέδιο! Γι'αυτό και οι περισσότερες άλλαζαν δύο τρόλεϊ για να βρούνε ένα ακίνδυνο φαρμακείο!
3. Τον κύριο Μάκη με το καθαριστήριο. Αν και είχε (και έχει) το καλύτερο καθαριστήριο στην Αθήνα, με ζάλιζε με την υπερβολική ανησυχία του για την πρόοδό μου. Πήρατε ελέγχους? Στα Μαθηματικά τι πήρες? Στα αρχαία? Τα αγγλικά τα τελείωσες? Με πόσο πήρες το Lower? Μου φαίνεται ότι πίσω από όλη αυτή την ανάκριση, κρυβόταν η κόρη του το στουρνάρι που του έλεγε ότι το 12 είναι ένας πολύ καλός βαθμός! Όλοι τόσο παίρνουν. Πήγαινα κι εγώ με τα λινά φορέματα της μαμάς ανά χείρας και του έλεγα για 16, 17 και 18 και του ανέβαζα την πίεση! Γι'αυτό η κόρη του μου έκοψε την καλημέρα!
4. Την κυρία Καίτη με τα είδη δώρων. Δεν υπήρχε σπίτι στη γειτονιά που να μην είχε κάτι από το μαγαζάκι της. Η κυρία Καίτη (μελαχρινή, ψηλή και αγέρωχη) έγραφε ποιηματάκια και ζωγράφιζε καρδούλες πάνω σε πιάτα, κεριά ακόμα και τραπεζομάντηλα κι εμείς στηνόμασταν στην ουρά για να αγοράσουμε. "Αν ήμουν δάκρυ στα μάτια σου...."
5. Το σινεμά Οπτασία στο οποίο απολαμβάναμε όλα τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου: Βασικά Καλησπέρα σας, Καμικάζι αγάπη μου, Τα Τσακάλια, Γκρέμλινς και Γαλάζια Λίμνη! Η γειτονιά όμως δεν άντεξε τόση κουλτούρα και αποφάσισε να το κάνει super market! Έκλαιγα μια εβδομάδα που δεν θα έβλεπα ξανά τη Σοφία Αλιμπέρτη στη μεγάλη οθόνη (που να'ξερα...)
6. Του Ζιαμπάρα. Ένα άθλιο καφενείο με άσπρους άχρωμους τοίχους και απαίσιες καρέκλες που σου έκαναν τον κώλο ριγέ, το οποίο όμως ήταν καθημερινά γεμάτο με μαθητές που ήθελαν να φιλοσοφήσουν και να αναπτύξουν το πνεύμα τους. Κοινώς να παίξουν τάβλι, να μιλήσουν για γκόμενες και γκόμενους και να κάνουν κοπάνα από τα Θρησκευτικά!
Μαζί με όλα αυτά όμως κυκλοφορούσαν ναρκωτικά, σκοτεινοί τύποι που σου τσιμπούσαν τον κώλο και επιδειξίες με καπαρντίνες που μας έδειχναν τα προσόντά τους. Μάλιστα για τους τελευταίους η μαμά μου με είχε συμβουλέψει: να βάλεις τα γέλια και να του πεις ότι τον έχει μικρό! Όντως το κόλπο πέτυχε κι εκεί εκτίμησα την ανωτέρου ποιότητας διαπαιδαγώγησης της μαμάς.
Όταν τελείωσα το σχολείο, πουλήσαμε το διαμέρισμα και η οικογένεια σκορπίστηκε. Και δεν στεναχωρήθηκα καθόλου γι'αυτό. Η παλιά γειτονιά είχε αλλάξει και κανένας πλέον δεν μιλούσε ελληνικά. (Να'τη η Νέα Υόρκη!)
Αλλά χθες που ήμουν στην Ομόνοια κι έπινα καφέ και χάζευα στα δισκάδικα, νοστάλγησα την παλιά μου γειτονιά. Που τα είχες όλα δίπλα σου. Που πήγαινες στο καθαριστήριο με τα πόδια, που το Μινιόν ήταν δίπλα σου, που τους ήξερες όλους με τα μικρά τους ονόματα, που έλεγες κάθε πρωί τουλάχιστον 20 καλημέρες...
Τώρα αν δεν είχα τον λατερνατζή στον Σύνταγμα να του λέω κάθε πρωί καλημέρα, ίσως να άκουγα τη φωνή μου μετά τις 12 το μεσημέρι...

Ξεκίνησε...

11:12 AM | 4 Comments



Madonitsa γεια σου! Έμαθα ότι ξεκίνησε η περιοδεία σου και ότι έκανες πάταγο φυσικά. Σίγουρα ο κύριος Χριστόδουλος θα είναι έξαλλος μαζί σου αλλά δεν βαριέσαι, πρώτη φορά θα είναι?
Είδα φωτογραφίες και video από την συναυλία και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση. Μην ανησυχείς όμως, θα κρατηθώ μέχρι τις 27 Αυγούστου που θα τα πούμε από κοντά στο Παρίσι. Θα με βρεις εύκολα... θα είμαι αυτή που θα ουρλιάζει και θα κλαίει μπροστά στην σκηνή. Θυμάσαι πριν 2 χρόνια που με κοίταξες και νόμιζες ότι χρίζω ψυχιατρικής βοήθειας? Ε, λοιπόν θα πάρω τα χάπια μου και θα σου'ρθω... να με περιμένεις ε?

Φιλάκια
εγώ (ξέρεις εσύ)

Υ.Γ: και πες ρε συ στον Γκάι να χάσει μερικά κιλά... τόφαλος έχει γίνει!!

Είδα Κώδικα Ντα Βίντσι

1:33 PM | 0 Comments



Κύριε Χριστόδουλε, γεια σας! Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι είδα την ταινία. Ναι, το ομολογώ! Φόρεσα μαντήλα και μαύρα γυαλιά, για να μην με αναγνωρίσετε και τρύπωσα στην αίθουσα. Και το χειρότερο? Δεν τη βρήκα καθόλου βλάσφημη! Παρουσιάζει μια θεωρία αλλά η ουσία της ταινίας καταλήγει στην εξής φράση: σημασία δεν έχουν οι αποδείξεις αλλά τι επιλέγουμε να πιστέψουμε...

Όσο για την καλλιτεχνική αξία της ταινίας κύριε Χ μου, θα έλεγα ότι ήταν πολύ καλύτερη απ'ότι περίμενα. Ίσως να φταίνε οι κακές κριτικές που διάβασα πριν μπω στην αίθουσα. Οι ερμηνείες πολύ καλές, η σκηνοθεσία καλή.... Η ταινία σίγουρα δεν απογειώνεται αλλά ίσως φταίει ότι οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει το βιβλίο, ξέρουμε τι γίνεται παρακάτω και δεν νιώθουμε την παραμικρή αγωνία. Η ταινία μεταφέρει πιστά το βιβλίο στην οθόνη, γεγονός όμως που δεν την βοηθάει.

Κύριε Χ μου τι μου προτείνετε για να ξεπλύνω τις... αμαρτίες μου? Αν πω τον 'Πάτερ Ημών' καμία 200αριά φορές, σώζομαι?? Ή μήπως να έρθω να πλύνω τη λιμουζίνα σας και να γυαλίσω τα χρυσαφικά σας? Μήπως έτσι θα σωθώ γρηγορότερα??

ευχαριστώ εκ των προτέρων

εγώ, η αμαρτωλή

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν

10:39 AM | 2 Comments

Eurovision ήταν και πέρασε. Στηθήκαμε μπροστά
στην τηλεόραση, απολαύσαμε την εντυπωσιακή τελετή έναρξης, ξαναουρλιάξαμε όταν βγήκε ο Σάκης, καταλάβαμε γιατί πήραμε πέρσυ την πρωτιά (όταν είδαμε την Έλενα Παπαρίζου), θαυμάσαμε το φοβερό ρούχο της Αννούλας και γελάσαμε με τον Ολλανδό που την έπεσε στο Σάκη! Αλλά πάνω απ'όλα μάθαμε ότι πρέπει να στέλνουμε 'διαφορετικά' τραγούδια αν θέλουμε να κερδίζουμε και να μην παίρνουμε το θεσμό τόσο στα σοβαρά. Είδατε οι Lordi? Άξιοι!!!!!!!!!!

Πήγα-Είδα Eurovision

10:55 AM | 0 Comments


Ένα από τα πολλά ελαττώματά μου είναι ότι είμαι πολύ open minded. Όλα πρέπει να τα βλέπει κανείς. Πως αλλιώς θα έχει άποψη? Πως θα εγκρίνει και πως θα αποδοκιμάσει?
Χθες πήγα στα ημιτελικά της Eurovision. Δεν είναι κάτι που γίνεται κάθε μέρα στην Ελλάδα...
Μπήκα στον ηλεκτρικό. Το βαγόνι ήταν ασφυκτικά γεμάτο από ξένους! Μια 'έξυπνη' ρωτάει αγγλιστί: Που πάτε? Στην Eurovision, λένε αυτοί. Α, τους λέει, είστε σε λάθος τρένο! Φάληρο πρέπει να πάτε! Για 30 δευτερόλεπτα ο εγκέφαλός μου μούδιασε... λες να είναι στο Φάληρο? Μετά το μίνι εγκεφαλικό κι αφού οι ξένοι είναι έτοιμοι να κατέβουν στη Βικτόρια και να αλλάξουν τρένο, αρχίζω να ωρύομαι! Τι τους λες κοπέλα μου? Στο ΟΑΚΑ γίνεται η Eurovision! Απαθέστατη μου απαντάει: Και το ΟΑΚΑ δεν είναι στο Φάληρο? Εντάξει μωρέ πως κάνεις έτσι, το πολύ πολύ να έκαναν μια βόλτα κι από παραλιακή!
Το ότι οι άνθρωποι αυτοί θα έχαναν αυτό για το οποίο είχαν πληρώσει για να δουν, δεν μας ένοιαζε... τη μαλακία μας να πούμε κι ότι γίνει...
Έφτασα στο στάδιο... θυμήθηκα τις δόξες των ολυμπιακών αγώνων... θυμήθηκα τον Καλατράβα και το αριστούργημα που δημιούργησε και το οποίο στέκεται εκεί ανεκμετάλλευτο...
Η ατμόσφαιρα απόλυτα γιορτινή! Παρέες με τις σημαίες των χωρών τους να γελάνε, να μιλάμε με άλλες παρέες άλλων χωρών, να χορεύουν, να φωνάζουν... super! Και οι εθελοντές, όπως και στους Ολυμπιακούς, να λένε τα αστειάκια τους και να μαθαίνουν ξένες γλώσσσες!
To ΟΑΚΑ ήταν ιδανικό για ένα τέτοιο show... δεν ήταν όμως γεμάτο.
Το σκηνικό ναι μεν θύμιζε Ελλάδα αλλά δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό, όσο σε προηγούμενες τελετές που έχω δει. Ίσως στην τηλεόραση να φαινόταν πιο εντυπωσιακό. Η έναρξη μου άρεσε... και αρχαία Ελλάδα και Eurovision! Ο θεός Άρης να τραγουδά Τζέγκιγκς Χαν, η θεά Αφροδίτη Viva La Diva...
Και μετά εμφανίζεται ο πραγματικός θεός Σάκης με τη Μαρία Μενούνος. Εκείνη τρακαρισμένη, εκείνος κούκλος (φυσικά) και πολύ άνετος.
Τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν συμπαθητικά. (Για ποπ μιλάμε, έτσι?) Βασισμένα στο θέαμα, στο μπιτ και στις ωραίες γκόμενες. Οι Φινλανδοί-τέρατα είχαν πλάκα! Να πάρει την πρωτιά ένα heavy metal τραγούδι? Ναι! Ναι!
Η Ανέτ πέρα από τα μεγάλα... προσόντα έχει εξαιρετική φωνή, η καλύτερη φωνή που άκουσα χθες βράδυ στο στάδιο. Δεν ξέρω αν ακούστηκε καλά στην τηλεόραση αλλά στο στάδιο έγινε χαμός! Κρίμα που δεν πέρασε στο τελικό και πέρασε η μαλακία της Ιρλανδίας!
Η τραγουδίστρια της Ισλανδίας έφαγε τρελό γιουχάρισμα. Εδώ κούκλα μου είναι Βαλκάνια κι όταν μας λες fucking amateurs, τρως ντομάτες. Απλά πράγματα...
Οι παρουσιαστές ήταν ολίγον αμήχανοι... Είπα ότι ο Σάκης ήταν κούκλος? Και δεν χαχάνιζε πολύ. Ήταν περισσότερο cool απ'ότι περίμενα. Ίσως έφταιγε η χημεία μεταξύ τους...
Περάσαμε πολύ ωραία. Γελάσαμε, χειροκροτήσαμε, τραγούδησαμε, χορέψαμε. Ναι, η Eurovision είναι ένα πανηγυράκι. Ε, και?

Είμαι αμαρτωλή?

1:59 PM | 0 Comments


Τρίτη απόγευμα στο Σύνταγμα κι είναι όλα πολύ όμορφα... Καταπληκτικός ήλιος, ανθοκομική έκθεση γεμάτη λουλούδια, γλάστρες, γλαστράκια, βασιλικοί, ηλιοτρόπια... πολύχρωμες αγελάδες... κούκλα η Αθήνα! Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, καμιά 20αριά άνθρωποι μαζεμένοι στην πλατεία να ακούνε έναν κύριο με ράσα να ουρλιάζει και να λέει για την ταινία 'Κώδικας Ντα Βίντσι' που είναι του σατανά (φτου φτου φτου) και για το Εθνικό Θέατρο που είναι λέει γεμάτο εβραίους και μασόνους (το'ξερες εσύ?). Τελικά μόνο εγώ έχω στο μυαλό μου το παπά της κατανοήσης, της ηρεμίας και της κατάνυξης?
Δεν ξέρω για την ταινία, αλλά το βιβλίο του Νταν Μπράουν μου άρεσε πάρα πολύ. Και δεν βρήκα τίποτα βλάσφημο, όπως ισχυρίζονται οι παπάδες που κοπανιούνται στα κανάλια. Είναι οι εκπρόσωποι της εκκλησίας λιγότερο βλάσφημοι όταν κυκλοφορούν με λιμουζίνες και χρυσές αλυσίδες?
Και για να πω την αμαρτία μου, η εκδοχή του βιβλίου του Νταν Μπράουν δεν με ενοχλεί. Πιστεύω ότι κάτι υπάρχει εκεί... Οκ, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Χριστός ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μαγδαληνή αλλά δεν πιστεύω κιόλας ότι ήταν απλά μια πόρνη που μετανόησε... Δεν είναι περίεργο που μετά την Ανάσταση δεν ξέρουμε τι απέγινε? Και γιατί στους κόλπους της εκκλησίας είναι μόνο άντρες? Αρμόζει μια τέτοια ανισότητα στις διδαχές του χριστιανισμού?
Ας σταματήσουν λοιπόν όλοι αυτοί να φωνάζουν για τα ανούσια (είναι δυνατόν ένα βιβλίο να ταράξει τα θεμέλια του χριστιανισμού?) κι ας ασχοληθούν με τα ουσιαστικά... Ας πουλήσουν τις λιμουζίνες και τις χρυσές αλυσίδες κι ας τα δώσουν σε κάποιον που δεν έχει να φάει!
Και για να γίνω ακόμα πιο αμαρτωλή, δηλώνω ότι θα δω την ταινία! Έχω ήδη αγοράσει εισιτήρια!

Aνακαλύπτοντας τον gaughin

11:26 AM | 1 Comments







Οσο ζεις μαθαίνεις... Δεν είμαι και ειδική σε θέματα ζωγραφικής, αλλά τη δουλειά του Gaughin δεν την ήξερα. Πηγαίνοντας όμως στο μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, τον ανακάλυψα. Έμαθα λοιπόν ότι ο Gaughin ήταν κολλητός του Βαν Γκογκ. Φήμες λένε (ή μήπως το βρώμικο μυαλό μου?) ότι ο Βαν Γκογκ ήταν ερωτευμένος με τον Gaughin, καθότι όταν το 'φιλαράκι' του δήλωσε ότι δεν θα μείνει άλλο στην Αρλ της Γαλλίας όπως είχαν συμφωνήσει, ο Βαν Γκογκ έπεσε σε κατάθλιψη και έκοψε το αυτί του από τα νεύρα του (what a drama queen...). Ο Gaughin αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μεσοαστική ζωή του (ήταν παντρεμένος, είχε 5 παιδιά! και δούλευε σε τράπεζα) και να πάει στην Ταϊτή, όπου εντυπωσιάστηκε με την ομορφιά του τοπίου και ζωγράφισε τους καλύτερους πίνακές του. Γύρισε στην Γαλλία αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι αλλού είναι το σπίτι του... Επέστρεψε στην Ταϊτή και έμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του.

Οι πίνακές του έχουν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια... είναι διαφορετικοί, εξωτικοί και σε κάνουν να θέλεις να φύγεις για Ταϊτή... τώρα!

Φίλοι για πάντα?

12:16 PM | 4 Comments

Μεγάλωσα, πάχυνα, ωρίμασα, έκανα ρυτίδες, έμαθα. Μόνο το κεφάλαιο της φιλίας δεν εννοώ να καταλάβω. Τόσα χαστούκια και τόση απόρριψη κι εγώ ακόμα μένω μεταξεταστέα. Μέσα μου ακόμα πιστεύω ότι οι φιλίες είναι αγνές, αθώες και καθ'όλα τέλειες. Όπως όταν ήμασταν πιτσιρίκια... Να με αγαπάει τόοοσο πολύ όπως κι εγώ, να μου δίνει χαρτομάντηλα όταν κλαίω, να χειροκροτεί όταν χαίρομαι, να με σκέφτεται, να σηκώνει το τηλέφωνο για να δει τι κάνω, να μην προσβάλεται όταν λέω σκληρές αλήθειες αλλά να ξέρει ότι το κάνω για να βοηθήσω, να λέει πάντα την αλήθεια ακόμα κι όταν ξέρει ότι θα πονέσω, να μοιραζόμαστε πράγματα, να μπορούμε να γελάμε ο ένας με τον άλλο, να υπερασπίζεται τη φιλία μας μέχρι εσχάτων, να ακούει αλλά και να μιλάει, να θέλει το καλό μου, να κατανοεί όταν έχω νεύρα, να δέχεται τις διαφορές μας...
Τελικά για να μπορέσω να επιβιώσω και να το πάρω το ρημάδι το απολυτήριο, έμαθα το κεφάλαιο παπαγαλία (δεν επενδύουμε στους φίλους μας, είμαστε ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα που μας δίνουν, δεν αφήνουμε κανένα να μας 'αγγίξει') και πέρασα την τάξη.
Μέσα μου όμως, μεταξεταστέα... Κάθε φορά που σηκώνω το τείχος, ανοίγει ένα παράθυρο και τρέμω στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να μπει μέσα... γιατί μετά θα ανοίξει την πόρτα και θα φύγει... και μετά...
Φίλοι για πάντα? Μπα...

Παιδιά ενός κατώτερου θεού?

1:01 PM | 3 Comments

Τις προάλλες ανέβαινα τη Βουκουρεστίου για να πάω στη δουλειά. Στο ύψος της Ακαδημίας βλέπω μια ανάστατωση. Κάτι κοστουμάτοι κάνουν χώρο για πάρκινγκ και περιμένουν εναγωνίως να έρθει η αμαξάρα. Φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιος υπουργός. Η αμαξάρα φτάνει, παρκάρει στη Βουκουρεστίου και από τη θέση του συνοδηγού βγαίνει ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος. Χαιρετάει τους μπράβους και πηγαίνει στο γραφείο του που είναι δίπλα.
Απορίες: γιατί ο εν λόγω κύριος πρέπει να έχει δική του θέση επί της Βουκουρεστίου και να του ανοίγουν την πόρτα οι μπράβοι? Γιατί ο κύριος πρόεδρος δεν πήρε το αυτοκινητάκι του το πρωί, να οδηγήσει στην Κηφισίας, να σιχτιρίσει, να ψάξει για πάρκινγκ στο Κολωνάκι και μετά να περπατήσει κανένα δεκάλεπτο μέχρι να φτάσει στο γραφείο του? Μήπως έχει πολλές δουλειές και βιάζεται? Κανένα πρόβλημα! Του έχω λύση: να αφήσει το αυτοκινητάκι του σε κάποια στάση του μετρό, να σιχτιρίσει που δεν βρίσκει να παρκάρει, να μπει στο μετρό, να στριμωχτεί και να περπατήσει μέχρι να φτάσει στο γραφείο του. Γιατί ο κύριος χαίρει ειδικής μεταχείρισης? Επειδή είναι πρόεδρος μιας οργάνωσης υπαλλήλων? Ε, και?
Τελικά αυτός είναι μαλάκας που τα κάνει ή μήπως εμείς που του το επιτρέπουμε?

Είδα Alfie

4:08 PM | 3 Comments

Η ταινία είναι λίγο παλιότερη, αλλά έτυχε χθες να τη δω πρώτη φορά στο Filmnet. Χαριτωμένη αλλά τίποτα παραπάνω. Κούκλος ο Τζουντ Λο αλλά τίποτα παραπάνω. Fashion icon η Σιένα Μίλερ αλλά τίποτα παραπάνω. Ωραίο το τραγουδάκι του Μικ Τζάγκερ αλλά τίποτα παραπάνω.
Δύο ώρες πέρασαν ευχάριστα αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν χρειάζεται άλλωστε όλες οι ταινίες να έχουν βαθυστόχαστα μηνύματα. Το κακό όμως είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία ήθελε δικαώς να μας παραμυθιάσει ότι κούκλοι σαν τον Τζουντ Λο, μπορεί να πηδιούνται με όλη τη Νέα Υόρκη, να έχουν όποια γυναίκα θέλουν, να τις απατούν, να τις φτύνουν και γενικά να κάνουν το κέφι τους αλλά στο τέλος μένουν μόνοι και βάζουν μυαλό. Κι εμείς οι χαζές παραμυθιαζόμαστε με κάτι τέτοιες ταινίες και γουστάρουμε τους προβληματικούς κούκλους, γιατί πιστεύουμε ότι εμείς (με το μεγάλο κώλο αλλά τη χαρισματική προσωπικότητα) θα τους 'στρώσουμε' και θα τους αλλάξουμε κοσμοθεωρία.
Πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε...

Μαμά, τι είναι κοινωνικό φόρουμ?

5:19 PM | 0 Comments


Πήρα το τραμ από την Παραλία της Γλυφάδας κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν το είδα γεμάτο Γάλλους, Ιταλούς, Ολλανδούς... Τι έγινε ρε παιδιά? Τσαντισμένη γιατί δεν είχα που να καθήσω, προσπαθούσα να καταλάβω που πήγαιναν όλοι αυτοί πρωινιάτικα. Πάντα έχει τουρίστες το τραμ αλλά τέτοια προσέλευση 9 η ώρα το πρωί, δεν έχει ξαναγίνει! Τελικά το τραμ άδειασε στο Ελληνικό. Γυρίζοντας το κεφάλι διάβαζω: 4ο Κοινωνικό Φόρουμ - Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κάτι γίνεται εκεί έξω... φτάνει να το πάρουμε χαμπάρι...
Check: http://athens.fse-esf.org/

Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις...

3:55 PM | 3 Comments

Μια ή δύο φορές το χρόνο φορτώνω τον εαυτό μου με τύψεις. Είναι οι μέρες που επισκέπτομαι το βαφτιστήρι μου. Κάθε φορά ελπίζω ότι θα με φτύσει κατάμουτρα που τον θυμάμαι μια φορά τον χρόνο, αλλά εκείνος χοροπηδάει από χαρά, μ'αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει ότι είμαι η πιο όμορφη νονά του κόσμου και ότι το δώρο που του έφερα είναι το καλύτερο δώρο που έχει πάρει ποτέ στη ζωή του. Είναι όλα τα παιδάκια τόσο αγαπησιάρικα ή ο Φ. το κάνει επίτηδες για να με κάνει χώμα? Αυτή τη φορά με ρώτησε: νονά υπάρχουν κι άλλα παιδιά που έχουν 4 νονούς? Φαντάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη νονά που χώρισε το νονό και βρήκε άλλο νονό... ε?
Ναι καλέ μου υπάρχουν... δεν ξέρω όμως να υπάρχουν άλλα βαφτηστήρια που να χαίρονται ακόμα και με το ψίχουλο που τους δίνει η γαιδούρα νονά μια φορά το χρόνο...

παραμυθιάσματα

5:46 PM | 2 Comments


Πριν από λίγες μέρες χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας παλιός φίλος... χάρηκα πολύ που τον άκουσα μετά από τόσο καιρό... αμέσως θυμήθηκα βόλτες στο πάρκο της Γλασκόβης, τα ξενύχτια, την 'μικροπαντρεμένη' στο πιάνο, το ακατάστατο δωμάτιο και το cd του ντεμπισί που βοήθησε στη φασίνα...
Πηγαίνοντας να τον συναντήσω όλο και περισσότερες μνήμες έρχονταν στην επιφάνεια... χατζηδάκις, δακρύβρεχτα mail, αστεία τηλεφωνήματα... Οταν όμως τον είδα μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα ότι στο μυαλό μου τον είχα ψηλώσει, του είχα φτιάξει κοιλιακούς, του είχα πρασινίσει τα μάτια, του είχα φτιάξει το τέλειο χαμόγελο και του είχα ανεβάσει το IQ του στα ύψη! Ενας κανονικός άνθρωπος είναι τελικά, με τα πάνω του και τα κάτω του. Ολα ξαφνικά πήραν την πραγματική τους διάσταση... μαζί με τις βόλτες στην Γλασκόβη θυμήθηκα και τις αναπάντητες κλήσεις και την αδιαφορία του όταν χρειαζόμουν ένα φίλο... μαζί με τον ντεμπισί ήρθαν στο μυαλό οι επιπόλαιες κουβέντες που ξεστόμιζε όταν χώριζα τότε...
Είναι ωραίο να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, φτάνει να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας...

Είδα V for Vendetta

12:53 PM | 0 Comments


Οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται το λαό. Σοφή κουβέντα. Και η συγκεκριμένη ταινία έχει πολλές σοφές κουβέντες. Οι αδελφοί Γουακόφσκι μετά τα Matrix έκαναν πάλι το θαύμα τους. Μπορεί να έχει μερικές αφελείς σκηνές που να θυμίζουν περισσότερο κόμικς παρά ταινία, γενικότερα όμως η ταινία έχει κάτι να πει.
Στο καθεστώς φόβου που ζούμε όλοι κάποιος, κάπου, κάποτε μας δείχνει το δρόμο για την αλλαγή, την αφύπνιση... Ο κύριος V τινάζει στον αέρα το αγγλικό κοινοβούλιο και το Big Ben γιατί 'οι άνθρωποι δεν χρειάζονται κτίρια αλλά ελπίδα' για ένα καλύτερο αύριο.
Ωραία ταινία, να τη δείτε.

About