skip to main |
skip to sidebar
Είσαι έτοιμος να βουτήξεις στα βαθιά. Έχεις βάλει τα μπρατσάκια σου, φοράς το μαγιό σου, έχεις κάνει τον σταυρό σου και είσαι έτοιμος για τη μεγάλη βουτιά.
Τελικά βουτάς... αλλά ανάμεσα στα meeting, τα marketing plan, τα τηλέφωνα, τις διαπραγματεύσεις, τα mail και τα κινητά τηλέφωνα πρέπει να θυμάσαι να παίρνεις αναπνοή. Να βγαίνεις για λίγο στην επιφάνεια και να αναπνέεις... και το σημαντικότερο: να θυμάσαι ότι υπάρχει ζωή κι έξω από τη δική σου μικρή θάλασσα...
Μαμά γίνεται όλες οι εκπομπές του Μελωδία να είναι σαν της κυρίας Φατούρου? Γιατί ξυπνάς το πρωί και σιχτιρίζεις που κάνουν έργα στους δρόμους, βρίζεις που δεν βρίσκεις να παρκάρεις και μισείς τον καιρό που δεν λέει να χειμωνιάσει... αλλά ανοίγεις το ραδιόφωνο και η διάθεσή σου αλλάζει.Ακούς μια υπέροχη φωνή... ούτε πολύ αισθησιακή, ούτε πολύ σοβαρή, ούτε πολύ ναζιάρα... έτσι όπως πρέπει να είναι μια ζεστή φωνή στο ραδιόφωνο. Ακούς ωραίες μουσικές... ούτε το απολυτήκιο της Κασσιανής, ούτε Κέλλυ Κελεκίδου... γλυκές μελωδίες και ωραία τραγούδια για να σου πάει καλά η μέρα... Ακούς εύστοχα σχόλια... ούτε πολιτικές αναλύσεις, ούτε ψευτοκουλτούρες... έξυπνο χιούμορ κι ωραίες συνταγές μαγειρικής! Δευτέρα ως Παρασκευή 10-12 το πρωί. Must!
Όταν ήμουν μικρούλα, νοστιμούλα και αδυνατούλα λάτρευα τους Duran Duran. Είχα αφίσες πάνω από το κρεβάτι μου, μάζευα μανιωδώς φωτογραφίες τους και σιδερότυπα και φυσικά άκουγα ακατάπαυστα τους δίσκους τους.Αν και πολλές φορές έβλεπα στον ύπνο μου ότι γνωρίζω τον Simon Le Bon και αυτομάτως μου κάνει πρόταση γάμου, στο... ξύπνιο μου ήξερα ότι δεν πρόκειται να τους δω ποτέ από κοντά. Το καλοκαίρι του 2005 διαψεύστηκα. Μετά από τόοοοοοοσα χρόνια οι Duran Duran ήρθαν στην Ελλάδα για να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Το χρέος όμως αυτό είναι τόοοοοοοσο μεγάλο που φυσικά δεν ξεπληρώνεται με μια μόνο συναυλία. Κι έτσι μας ήρθαν και φέτος. Μόνο που αυτή τη φορά κέρδισα (????) στο διαγωνισμό Meet & Greet!!! Που σημαίνει ότι θα τους γνωρίσω από κοντά!!! Ήρθε η ώρα για την περιβόητη πρόταση γάμου!! Γύρω στις 7 φτάνουμε στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας και παίρνουμε τις απαραίτητες διαπιστεύσεις. Γύρω στις 8.30 τρέμω ολόκληρη. Κι αν είναι μαλάκες? Κι αν δεν μου ρίξουν ούτε μια ματιά? Κι αν απλά μας χαιρετήσουν και φύγουν? Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια να γκρεμίσω το μύθο?Λίγα λεπτά αργότερα και με το εξώφυλλο του Arena στα χέρια (βινύλιο φυσικά) μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο backstage και περιμένουμε. Και μπαίνουν μέσα. Και το παιδικό μου όνειρο παίρνει σάρκα και οστά... Simon will you marry me? θέλω να φωνάξω αλλά δεν βγάζω άχνα. Αρχικά έρχεται ο John Taylor. Ολίγον αχτένιστος, ολίγον ατημέλητος, ολίγον λέτσος. Υπογράφει το βινύλιο κι αρχίζει να με ρωτάει για το όνομά μου... γιατί χρησιμοποιώ ξενικό όνομα... τι γράφει η μπλούζα μου... Εγώ φυσικά ξεχνάω το αγγλικά μου, ξεχνάω τα ελληνικά μου, ξεχνάω τη μιλιά μου και ψελλίζω μόνο μερικά φωνήεντα... ε.... α..... ο..... ι....Μετά πλησιάζει ο Simon.... όπως πάντα κούκλος, όπως πάντα στυλάτος... Μου υπογράφει, μου χαμογελάει, με ρωτάει το όνομά μου αλλά εγώ φυσικά δεν το θυμάμαι... και πλέον το παίζω μουγκή... έχω ξεχάσει και τα φωνήεντα!! Μετά έρχεται ο Roger Taylor... αχ κούκλος! Εκείνος όμως ήταν λιγομίλητος, πράγμα που διευκόλυνε φυσικά το μουγκό του χαρακτήρος μου.Και τέλος ο Nick Rhodes. Κοντός αλλά χωρίς ίχνος ρυτίδας!! Με πλησίασε, υπέγραψε και θαύμασε το τόσο καλά συντηρημένο εξώφυλλο του δίσκου!! Και ξαφνικά βρήκα τη μιλιά μου! Του είπα ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου και ότι του πάνε καλύτερα τα μαλλιά έτσι... τι να το κάνεις όμως? Δεν ήταν ο Simon...Μετά ήρθε η ώρα της αναμνηστικής φωτογραφίας!Ε, δεν θα άφηνα και αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη!!!!!! Έτρεξα σαν σίφουνας και στήθηκα δίπλα στον Simon. Εκείνος με αγκάλιασε (αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ) και το κλικ ακούστηκε!!! Ζαλισμένη και εντελώς συγκλονισμένη γύρισα πίσω στη θέση μου. Μετά από λίγο η συναυλία ξεκίνησε. Ναι ήταν σχεδόν ίδια με την περσινή τους συναυλία. Ναι never as good as the first time. Ναι ούρλιαξα στο Reflex, ναι δάκρυσα στο Save a prayer, ναι χοροπήδησα στο Wild Boys... τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έχουν σημασία γιατί... γνώρισα τους Duran Duran!!!
Συμπτώματα 4 μηνών στην ανεργία:
- Απόρριψη: όταν μου ανακοινώθηκε ότι φεύγω από την εταιρεία, αισθάνθηκα πολύ λίγη. Δεν ήμουν εργατική? Δεν ήμουν έξυπνη? Δεν με συμπαθούσαν? Αισθάνθηκα σαν να με χώριζε ο γκόμενός μου ή μου έκοβε την καλημέρα η κολλητή μου.
Ξέχασα ότι εκεί ήταν δουλειά και δεν χωράει το συναίσθημα σε αυτές τις περιπτώσεις. Απλά το αφεντικό δεν ήθελε να με πληρώνει. Τόσο απλά.
- Ιδρυματισμός: όταν δουλεύεις συνεχώς για 14 χρόνια δεν ξέρεις τι να κάνεις με όοολο αυτό τον ελεύθερο χρόνο. Δεν ξέρεις πως να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου και το σημαντικότερο δεν μπορείς να τον εκτιμήσεις. Περνάει όμως ο καιρός κι αρχίζεις να μαθαίνεις...
- Πανικός: ¨και τώρα?¨ είναι η πρώτη σκέψη. Που θα βρω δουλειά? Πως θα πληρώσω τους λογαρισμούς μου? Στην αρχή έδειχνε ακατόρθωτο να επιβιώσω με ένα μισθό μείον. Κι όμως γίνεται... Ακόμα και η μικρότερη αποζημίωση μαζί με όλα τα επιδόματα σε καλύπτει τουλάχιστον για 3 μήνες...
- Ξεκαθάρισμα: με τόσο ελεύθερο χρόνο είχα επιτέλους την ευκαιρία να σκεφτώ. Τι θέλω τελικά? Τι δουλειά πραγματικά να κάνω? Ποιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω?
- Απομυθοποίηση: Συνειδητοποίησα ότι η συγκεκριμένη δουλειά (που τόσο στεναχωρήθηκα που έχασα) δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Ούτε προοπτική, ούτε φοβερό περιβάλλον, ούτε μεγάλες απολαβές. Καλύτερα λοιπόν που έφυγα. Στερήθηκα βέβαια χρήματα αλλά τουλάχιστον άρχισα να ψάχνω, έστω και με το ζόρι, κάτι καλύτερο.
- Ψυχραιμία: όταν καθαρίζει το μυαλό τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Είπα πολλά όχι σε επαγγελματικές προτάσεις που δεν είχαν μέλλον κι απείχαν κατά πολύ από αυτό που ήθελα να κάνω. Γιατί ήξερα ότι επιτέλους έπρεπε να κυνηγήσω τον στόχο μου...
- Χαλαρότητα: μετά από αρκετές εβδομάδες κι αρκετές βόλτες στην παραλία, κατάλαβα ότι έχω πολλές εναλλακτικές ώστε να μην προδώσω τον στόχο μου. Μπορούσα να παίζω μουσική σε εστιατόρια, να δουλέψω περιστασιακά ως πωλήτρια... μήπως θα έβγαζα περισσότερα κρυμμένη πίσω από την ασφάλεια μιας εταιρείας χωρίς προοπτική?
Στο τελευταίο interview που πήγα για μια πολύ καλή δουλειά δεν είχα πια κανένα άγχος. Σκεφτόμουν ότι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, υπάρχουν τόσες άλλες εναλλακτικές. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι...
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ήμουν ο εαυτός μου... και φαίνεται ότι άρεσα... και με πήραν... και τη Δευτέρα ξεκινάω... και δεν είναι η απόλυτη εκπλήρωση του στόχου αλλά τον πλησιάζω... και αυτή ήταν η τελευταία βόλτα με το τραμ στην παραλία...
προς το παρόν... γιατί μπορεί να μην μου αρέσει... γιατί μπορεί να μην αρέσω εγώ... αλλά δεν με νοιάζει πολύ... γιατί τώρα ξέρω...
Βλέπω τυχαία σε ένα δορυφορικό κανάλι την καινούργια διαφήμιση της Dove. Μια συμπαθητική κοπέλα κάθεται μπροστά στο φακό. Ούτε πολύ αδύνατη, ούτε με τέλεια επιδερμίδα...
Χιλιάδες χέρια αρχίζουν να τη βάφουν, να τη χτενίζουν να την σουλουπώνουν...
Μετά έρχεται η σειρά του υπολογιστή... μακραίνει το λαιμό, σηκώνει τα φρύδια, τελειοποιεί τα χείλη...
Η αφίσα είναι έτοιμη! Αν η κοπέλα είδε την φωτογραφία, είμαι σίγουρη ότι δεν θα αναγνώρισε τον εαυτό της! Και μετά το μήνυμα... ¨No wonder our perception of beauty is disorted¨
Η αρχή έγινε στην Ισπανία όταν απαγορεύσαν στα πολύ αδύνατα μοντέλα να ανέβουν στην πασαρέλα. Καιρός να ξυπνήσουμε κι εμείς! Παχουλές όλου του κόσμου ενωθείτε!
Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στο Campaign For Real Beauty
Ωραία η rock, φοβερή η jazz, super η ηλεκτρόνικα αλλά με την pop τι γίνεται? Τι στο διάολο κάνουν οι pop stars του σήμερα? αναρωτήθηκα.
Και πέφτει στα χέρια μου το νέο cd της Christina Aguilera. Αφού πέταξε από πάνω της την ετικέτα της αντίζηλου της Britney Spears και έκανε αίσθηση με το προηγούμενο άλμπουμ της, αυτή τη φορά επιστρέφει με ένα jazz άλμπουμ.
Δεν πρόκειται ούτε για διασκευές παλιότερων κομματιών, ούτε για επιτηδευμένη jazz για λίγους. H Aguilera έγραψε ένα διπλό cd γεμάτο mainstream αλλά εξαιρετικά αξιόλογες jazz μελωδίες.
Ειδικότερα το δεύτερο cd είναι εξαιρετικό. Η jazz μουσική του σήμερα μέσα από pop κανάλια. Σε συνδυασμό με τη εκπληκτική φωνή της, έχουμε ένα πολύ καλό άλμπουμ. Εύγε στην ξανθιά!
Ένα ωραίο μεσημέρι με πολύ ήλιο στο κέντρο της Αθήνας, κάνω μια στάση από τα ψώνια και τις δυσάρεστες συναντήσεις με πρώην αφεντικά για να φάω κατιτίς.
Κάθε χοντρή λοιπόν που σέβεται τον εαυτό της λέει να φάει μια σαλατούλα γιατί φυσικά δίαιτα! Κάθομαι λοιπόν στο Evergreen.
Περνάει το πρώτο τέταρτο. Καμία ανταπόκριση.
Μετά βλέπω ένα σερβιτόρο να πλησιάζει το τραπέζι μου. Γιούπι, σκέφτηκα, θα φάμε!!
Εκείνος όμως με προσπερνάει αδιάφορα. Οκ, σκέφτομαι, θα ξαναγυρίσει. Αμ δε!
Αρχικά χάρηκα. Τελικά έχω αδυνατίσει τόσο πολύ που δεν φαίνομαι! Τελικά αυτή η δίαιτα του ανανά (τρωω τα πάντα εκτός από ανανά) είχε αποτέλεσμα!
Αφού όμως έχουν περάσει 45 λεπτά η χοντρή αδιαφορεί για τα αποτελέσματα της δίαιτας και θέλει απεγνωσμένα να φάει!!
Αρχίζω να κουνάω πόδια, χέρια... να σας παραγγείλω?????
Μια ώρα μετά παραγγέλνω... αλληλούια!!
Στο Evergreen έχω πάει 3 φορές, σε διαφορετικές ώρες. Κάθε φορά πετυχαίνω σερβιτόρους που μισούν την κοινωνία!! Τι τους κάνετε ρε παιδιά? Δεν τους πληρώνετε? Τους μαστιγώνετε μέσα στην κουζίνα? Ή μήπως τους κάνετε σεμινάριο μίσους???
Όταν ο Μπράιαν Ντε Πάλμα επιστρέφει με καινούργια ταινία και με δυνατό καστ, οφείλεις να τρέξεις στο σινεμά να τη δεις.
Και αυτή η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Ντε Πάλμα: εκπληκτική ατμόσφαιρα, φοβερά πλάνα, γοητευτικοί πρωταγωνιστές και μια ανατριχιαστική ιστορία εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία.
Τι της λείπει όμως? Η ταινία μοιάζει λίγη... Η ιστορία κυλά αργά και η πλοκή δείχνει να χωλαίνει. Φαίνεται ο σκηνοθέτης εστίασε στο να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και του φιλμ νουάρ και παραμέλησε την πλοκή της ταινίας.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι μια κούκλα φυσικά αλλά χωρίς να δίνει τον καλύτερό της εαυτό.
Η Χίλαρι Σουόνκ προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μοιραία, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάφερε.
Την ταινία σώζει ο Τζος Χάρτνετ ο οποίος πραγματικά δείχνει να είναι βγαλμένος από τις παλιές ταινίες του Χόλιγουντ. Επίσης η ηθοποιός που υποδύεται τη Μαύρη Ντάλια είναι εξαιρετική και πιστεύω ότι θα τη δούμε περισσότερο στο μέλλον.
Συμπέρασμα: μια σχετικά καλή ταινία χωρίς όμως να φτάνει τα προηγούμενα αριστουργήματα του Μπράιαν Ντε Πάλμα.
Αν ήμουν άντρας και δήλωνα ότι ήμουν άνεργη θα μου χτύπαγαν φιλικά τον ώμο και θα μου έλεγαν για το βαρύ χτύπημα της μοίρας ή για τον μαλάκα το αφεντικό μου που φέρθηκε τόσο βάναυσα.
Ως γυναίκα όμως και μάλιστα παντρεμένη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Καλό είναι να βρω βέβαια μια δουλίτσα για χόμπυ αλλά μπορώ κάλλιστα να κάθομαι στο σπιτάκι μου, να μαγειρεύω, να ξεσκονίζω και να περιμένω να γυρίσει ο αντρούλης μου ο κουβαλητής που θα πρέπει βέβαια να φροντίζει για τους λογαριασμούς.
Αν η σύζυγος δούλευε και ο σύζυγος σφουγγάριζε και σκούπιζε στο σπίτι θα τον αποκαλούσαμε τεμπέλη και αχαίρευτο.
Η μοίρα του άνεργου άντρα είναι σακαταμένη, ενώ της άνεργης γυναίκας είναι με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι!
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά από τη δεκαετία του ΄60? Τόσες φεμινίστριες έκαψαν τα σουτιέν τους κι όμως εν έτει 2006 ο άνεργος άντρας είναι άχρηστος και η άνεργη γυναίκα νοικοκυρά!
Κι αυτό δεν είναι μόνο άδικο για τις γυναίκες που θέλουν να εργαστούν (γιατί υπάρχουν κι εκείνες που δεν θέλουν και καλά κάνουν) αλλά και για τους άντρες που δεν έχουν δουλειά (είτε από ατυχία, είτε από πεποίθηση).
Άτιμη ισότητα...
Δευτέρα βράδυ και βλέπω το καινούργιο επεισόδιο της σειράς του Παπακαλιάτη.
Δεν παρακολουθώ την υπόθεση. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ο Παπακαλιάτης θα ήταν ο τέλειος γκόμενος για το Λύκειο.
Παιδί από καλή οικογένεια βορείων προαστίων για να τον εγκρίνει η μαμά αλλά και με μάτι λίγο αγελαδίσιο για να με ζηλεύουν οι συμμαθήτριές μου.
Θα μου έγραφε τις πιο καψούρικες κασέτες με Bowie, Radiohead και ολίγον από Γαλάνη.
Θα μου μίλαγε για έρωτα και σχέσεις και παρόλο που τα λεγόμενά του θα θύμιζαν τα ποιηματάκια πίσω από τα χαρτάκια του ημερολογίου της γιαγιάς μου, εγώ θα έμενα με το στόμα ανοιχτό.
Θα κάπνιζε πολλά τσιγάρα, γεγονός που θα τον έκανε πολύ cool στα μάτια των φιλενάδων μου.
Θα μου έγραφε συνέχεια γράμματα τα οποία θα έβρισκα καταπληκτικά κι ας μου θύμιζαν μια ταινία που είχαμε δει προχθές στο σινεμά.
Θα με ξετρέλαινε με το εξυπνακίστικο χιούμορ του καθώς θα μου έλεγε: αγάπη μου έχουμε γίνει μια κακή σαπουνόπερα (αχ αγάπη μου πως τα λες!)
Δεν θα είχαμε λεφτά αλλά με έναν μαγικό τρόπο θα κυκλοφορούσαμε με γουστόζικα αμάξια, θα ζούσαμε σε μεγάλα σπίτια με έπιπλα ΙΚΕΑ και θα πίναμε καφέ στο DRAGOSTE.
Στεναχωριέμαι λοιπόν που δεν γνώρισα τον Παπακαλιάτη στο Λύκειο. Τότε που κανείς μας δεν πίστευε ότι κάτι κρύβεται πίσω από την εικόνα του καθενός. Τότε που όλα φαίνονταν αληθινά και καθόλου δήθεν...
Άτιμο timing!!
Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, τα γενέθλιά μου ήταν μεγάλο κοσμικό γεγονός. Για μήνες ετοιμαζόμουν για το μεγάλο πάρτυ στη βεράντα... τα φαγητά, τη διακόσμηση, τους καλεσμένους, τις κασέτες με τη μουσική, τα ρούχα, τα μαλλιά... φρόντιζα για όλα!
Μετά το μεγάλο πάρτυ όλοι συζητούσαν γι΄αυτό στο σχολείο και οι φωτογραφίες κυκλοφορούσαν στο προαύλιο για μήνες.
Μετά το σχολείο τα πάρτυ γενεθλίων δεν είχαν πια κοσμικό χαρακτήρα, αλλά πάντα μαζευόταν κόσμος, τρώγαμε τούρτα κι ακούγαμε μουσικές μέχρι το πρωί.
Στα γενέθλια των 30 μια τρομακτική λέξη ήρθε στο μυαλό: απολογισμός.
Ήθελα να΄ξερα ποιος μαλάκας έγραψε ότι τα 30 είναι η καλύτερη περίοδος της γυναίκας! Που κάθε χρόνος που περνάει προσθέτει κιλά, ρυτίδες και αποτυχίες! Που κάθε χρόνος που περνάει λαχανιάζεις περισσότερο στις σκάλες, κοιμάσαι νωρίτερα και χαμηλώνεις την ένταση του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο (λέμε τώρα...) Που κάθε χρόνος που περνάει μιλάς λιγότερο για ταξίδια, συναυλίες και γκόμενους και μιλάς περισσότερο για μπομπονιέρες, πάνες και ηλεκτρικές σκούπες!!!
Τι στο διάολο γιορτάζουμε????
Είσαι έτοιμος να βουτήξεις στα βαθιά. Έχεις βάλει τα μπρατσάκια σου, φοράς το μαγιό σου, έχεις κάνει τον σταυρό σου και είσαι έτοιμος για τη μεγάλη βουτιά.
Μαμά γίνεται όλες οι εκπομπές του Μελωδία να είναι σαν της κυρίας Φατούρου? Γιατί ξυπνάς το πρωί και σιχτιρίζεις που κάνουν έργα στους δρόμους, βρίζεις που δεν βρίσκεις να παρκάρεις και μισείς τον καιρό που δεν λέει να χειμωνιάσει... αλλά ανοίγεις το ραδιόφωνο και η διάθεσή σου αλλάζει.
Συμπτώματα 4 μηνών στην ανεργία:
Ωραία η rock, φοβερή η jazz, super η ηλεκτρόνικα αλλά με την pop τι γίνεται? Τι στο διάολο κάνουν οι pop stars του σήμερα? αναρωτήθηκα. 
Ένα ωραίο μεσημέρι με πολύ ήλιο στο κέντρο της Αθήνας, κάνω μια στάση από τα ψώνια και τις δυσάρεστες συναντήσεις με πρώην αφεντικά για να φάω κατιτίς. 
Όταν ο Μπράιαν Ντε Πάλμα επιστρέφει με καινούργια ταινία και με δυνατό καστ, οφείλεις να τρέξεις στο σινεμά να τη δεις. 
Αν ήμουν άντρας και δήλωνα ότι ήμουν άνεργη θα μου χτύπαγαν φιλικά τον ώμο και θα μου έλεγαν για το βαρύ χτύπημα της μοίρας ή για τον μαλάκα το αφεντικό μου που φέρθηκε τόσο βάναυσα.
Δευτέρα βράδυ και βλέπω το καινούργιο επεισόδιο της σειράς του Παπακαλιάτη. 
Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, τα γενέθλιά μου ήταν μεγάλο κοσμικό γεγονός. Για μήνες ετοιμαζόμουν για το μεγάλο πάρτυ στη βεράντα... τα φαγητά, τη διακόσμηση, τους καλεσμένους, τις κασέτες με τη μουσική, τα ρούχα, τα μαλλιά... φρόντιζα για όλα! 
