Blogger Notes

* Jump - Madonna
** Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες και σίγουρα πολλά εκπληκτικά τραγούδια. Με τη Madonna όμως έχω κόλλημα γιατί όποτε κυκλοφορεί ένα άλμπουμ πάντα θα υπάρχουν 1,2 τραγούδια που θα εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τη διάθεσή μου την συγκεκριμένη εποχή. Είναι καρμικό...

Που πήγε η χαρά της ανεργίας? Που πήγαν οι ατελείωτες ώρες που χαζεύεις το ταβάνι? Που πήγε η θλίψη και η μοίρα μου η σακατεμένη? Που πήγε η ξάπλα και το αραλίκι?
Τις τελευταίες μέρες δεν έχω πάρει ανάσα!! Γιατί η άνεργη πρέπει να τρέχει σε συνεντεύξεις για να βρει δουλειά.
Πρέπει να πηγαίνει για καφέ με όλους τους φίλους και τις φίλες γιατί πλέον έχει χρόνο. Πρέπει να πληρώνει όλους τους λογαριασμούς γιατί πλέον έχει χρόνο.
Μαμά χρειάζομαι επειγόντως διακοπές! Η ανεργία είναι πολύ κουραστική...

p.s: δεν είμαι ούτε ξανθιά, ούτε έχω 2 κινητά...

Μια ρομαντική κομεντί περίμενα να δω που να συνοδεύσει τη μπύρα και τα nachos μου. Μια τυπική αμερικανιά για να περάσω δύο ώρες ευχάριστα στο θερινό.
Τελικά είδα μια ταινία που ήθελε κάτι να πει. Μια διαφορετική ματιά πάνω στις σχέσεις και το χάος που χωρίζει τα δύο φύλα. Έχει βέβαια φοβερές ατάκες και πολύ γέλιο στο πρώτο μέρος κι εκεί που περιμένεις στο δεύτερο μέρος να γίνουν τα γνωστά γλυκανάλατα του Hollywood, η ταινία κάνει την έκπληξη... Δεν είναι βέβαια και το αριστουργημα της 7ης τέχνης αλλά σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από μια κομεντί...
Το εκνευριστικό είναι ότι η Τζένιφερ Άνιστον είναι μια θεά και ο Βινς Βον είναι σαφώς λίγος μπροστά στον Μπραντ Πιτ. Τι τραβάνε κι αυτές οι σταρ...

είναι μια άβυσσος, λέει το τραγούδι. Οκ , παραδέχομαι ότι έχουμε κι εμείς τα κουσούρια μας (πολύ λιγότερα από τους άντρες, για να εξηγούμαστε) αλλά το κύριο χαρακτηριστικό μας είναι ότι το μυαλό μας τρέχει.
Γνωρίζουμε ένα γκόμενο κι αμέσως αρχίζουμε να συζητάμε για έρωτες και να φανταζόμαστε να τρέχουμε χεράκι χεράκι στην παραλία.
Γνωρίζεις μια φίλη κι επειδή ακούτε την ίδια μουσική και σας αρέσει ο Σάκης Ρουβάς νομίζεις ότι θα είστε καλύτερες φίλες για πάντα, θα σε στηρίζει και θα είναι πάντα δίπλα σου.
Είναι στην γυναικεία φύση να παραμυθιάζεται, αλλά το παλεύω. Το μυστικό είναι να ζεις την στιγμή. Χωρίς να περιμένεις κάτι αύριο...
Το Σάββατο το βράδυ αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν ανάμεσα σε φίλους. Μπορεί να περάσουν μήνες ή ακόμα και χρόνια για να το ξανανιώσω αλλά σημασία έχει η στιγμή...

Είχα ακούσει για τα φοβερά μαγαζιά του Μιλάνου. Για τον Leonardo Da Vinci. Για τη μόδα, τους μεγάλους σχεδιαστές και το περίφημο ιταλικό design. Κανείς όμως δεν μου είχε μιλήσει για τη μαγεία της La Scala και την τέλεια ακουστική της. Για τη φοβερή θέα από την ταράτσα του Duomo. Για τη φοβερή αρχιτεκτονική και τους ευγενικούς ανθρώπους της (ακόμα κι αν δεν μιλούσαν αγγλικά). Για τα εκπληκτικά εστιατόρια, με το υπέροχο φαγητό και τις λογικές τιμές. Για το κεφάτο nightlife στο Navigli Grande. Για το μπαράκι που είχε live jazz μουσική και φοβερά mojito (Mare το έλεγαν?)
Το Μιλάνο έχει πολλά κρυμμένα μυστικά. Διαδώστε τα.

Τι μαθαίνει κάποιος τις πρώτες μέρες της ανεργίας:
- να γίνει νοικοκυρά! τώρα πια οι δουλειές δεν μοιράζονται! αφού όλη μέρα το ξύνεις, πρέπει να βάζεις πλυντήριο, να καθαρίζεις την κουζίνα και γενικά να κάνεις φασίνα!
- να βλέπει πρωινάδικα! βλέπεις τα ζώδια από την Άση Μπήλιου, βλέπεις τα σαφρακιασμένα μοντέλα να δείχνουν μαγιό που δεν μπορείς να φορέσεις και ανακαλύπτεις ότι τελικά συμπαθείς την Ελένη Μενεγάκη!
- να πηγαίνει τις καθημερινές super market! απολαμβάνεις τις βόλτες ανάμεσα στα ράφια και σου φαίνεται απίστευτο ότι δε χρειάζεται να περιμένεις μισή ώρα στα τυριά!
- να αντέχεις πάνω από μισή ώρα την Τατιάνα και τη Λαμπίρη! Τα υπόλοιπα κανάλια δεν παίζουν τίποτα κι εσύ μαθαίνεις να ακούς προσεκτικά την Τατιάνα να αναλύει όλα τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητας όπως το πάρτυ της Λάσκαρη και του Λυκουρέζου, την κόντρα του Λαζόπουλου με τη Λουκά κι άλλα ενδιαφέροντα...

παρακολουθώ τα μαθήματα ανελλιπώς και κάθε μέρα γίνομαι και καλύτερη... πότε παίρνω απολυτήριο???

Τις προάλλες έπεσα τυχαία στη ΝΕΤ που έδειχνε την ταινία ¨Αμαντέους¨. Αν και η ταινία βασίζεται σε μια φήμη που θέλει τον Αντόνιο Σαλιέρι να έχει σκοτώσει τον Μότσαρτ, δεν παύει να παρουσιάζει κάποιες αλήθειες. Άραγε θα αντιμετωπίζαμε εμείς διαφορετικά το ταλέντο του?
Αν ζούσε σήμερα ο Βόλφανγκ θα ήταν σταρ. Θα ζούσε στο Χόλιγουντ, θα περπατούσε στο κόκκινο χαλί και θα κυκλοφορούσε με τις πιο ωραίες γυναίκες. Θα είχε σπίτι στο Μαλιμπού και θα έκανε διακοπές στο Μαιάμι και στα Νησιά Φίτζι. Θα γύριζε βιντεοκλίπ αγκαλιά με 10 γκόμενες με μπικίνι και τον κώλο στο σβέρκο και θα έκανε παρέα με τη Madonna. Θα έδερνε τους παπαράτσι, θα κάπνιζε πούρα και θα δήλωνε παντού ότι είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και ότι σιχαίνεται τη δημοσιότητα.
Αν όμως το καλοσκεφτούμε... ο Μότσαρτ ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος και πρωτοποριακός. Οπότε το πιθανότερο να τον ήξεραν 50 άνθρωποι όλοι κι όλοι, να έπαιζε σε μικρά κλαμπάκια και οι δίσκοι του να πουλούσαν μάξιμουμ 200 κομμάτια.
Ίσως αν έφτιαχνε και καμία έξυπνη διασκευούλα να τον έπαιζε ο Best, να έτρωγε κόλλημα μαζί του ο Ψαριανός για κανένα δίμηνο, να τον έβαζε στη συλλογή του ο Χριστόπουλος (La Suite No 69) και να έδινε συνέντευξη στον Περρή και την Παπιδάκη όπου θα έλεγε τη γνώμη του για σημαντικά θέματα της επικαιρότητας όπως ο Ψινάκης, ο Αρναούτογλου, η Κλάρα και η μεταγραφή της Έλλης Στάη. Θα έπαιζε και στον Μελωδία και θα έδινε συνέντευξη στον Οδυσσέα Ιωάννου όπου θα μιλούσαν για την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού, θα άκουγαν τραγούδια του Νταλάρα και θα προειδοποιούσαν τους ακροατές για την παρακμή της κοινωνίας και την κατρακύλα της νεολαίας που τρέχει στο Fame Story. Μπορεί όμως να ήταν τυχερός και να πήγαινε στην εκπομπή του Παπαμιχάλη όπου δεν θα αναλωνόταν σε όλες αυτές τις μαλακίες, θα άκουγε ωραίες μουσικές, θα έπαιζε monopoly και trivial persuit και θα περνούσε καλά.
Ίσως να έγραφε γι΄αυτόν ο Ζήλος στο Αθηνόραμα, αλλά το κείμενο δεν θα το καταλάβαινε κανείς και θα φέρναμε ειδικούς φιλολόγους από το Κέμπριτζ για να μας αναλύσουν τι θέλει να πει ο ποιητής. Ίσως να έγραφε και το Δίφωνο, το οποίο θα διέκρινε μια μορφή ταλέντου στα κομμάτια του Μότσαρτ αλλά που θα του έβαζε 4 στα 10 για να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα.
Ίσως να κατάφερνε να πάει και στην εκπομπή της Μπήλιως, η οποία θα τον ρωτούσε για τα παιδικά του χρόνια στην Άνω Δημητσάνα. Εκείνος θα της εξηγούσε ότι κάνει λάθος (πρωτότυπο) και ότι έχει γεννηθεί στην Αυστρία, αλλά γνώρισε και ερωτεύτηκε (όταν έκανε διακοπές στην Κω) μια Ελληνίδα ονόματι Αγλαία κι έτσι ξέμεινε στην Ελλάδα.
Ίσως τελικά να τα βαριόταν όλα αυτά τα... έντεχνα και για να βγάλει τα προς το ζην να έπαιζε πλήκτρα στο σχήμα της Βανδή στο Rex. Θα φορούσε εκκεντρικά ρούχα, θα έκανε παρέα με τον Κουβατσέα και θα δήλωνε ως επάγγελμα απελευθερωμένη tv persona. Όλοι θα σέβονταν την δουλειά του (την ανύπαρκτη), θα έδινε συνεντεύξεις, θα συμμετείχε στα πάνελ του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, θα τσακωνόταν με τον Μικρούτσικο και θα έβγαινε στα παράθυρα για να καταθέσει την άποψή του για την Eurovision, το μικρό Άλεξ και τα αιτήματα των φοιτητών.
Χμμ... τελικά καλύτερα που έζησε στα τέλη του 1700, πέθανε στη ψάθα και θάφτηκε μαζί με άλλους 20 σε ομαδικό τάφο. Γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα...

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις? Κλασική ερώτηση όταν ήμουν μικρή. Κι αυτή η ερώτηση κρύβει πολλές παγίδες. Πρώτα απόλα περιέχει το ρήμα ¨θέλεις¨που αυτόματα σε κάνει να σκεφτείς πως ό,τι και να θελήσεις μπορείς να το πετύχεις. Λες κι αν εγώ με ύψος 1.50 και κώλο σαν την πλατεία Συντάγματος θα μπορούσα να γίνω Ναόμι Κάμπελ αν το είχα θελήσει. Ή με τη φωνή καρακάξας που έχω, θα μπορούσα να γίνω σαν τη Whitney Houston (πριν τα ναρκωτικά).
Μετά περιέχει το ερωτηματικό. Που σου δίνει την εντύπωση ότι έχεις άπειρες επιλογές και κανείς δε πρόκειται να σε περιορίσει. Ούτε οι γονείς πρόκειται να σε εντάξουν στις 3 γνωστές κατηγορίες (δικηγόρος, γιατρός, αρχιτέκτονας), ούτε οι καθηγητές σου θα σε ποτίσουν με την ιδέα ότι αν αποτύχεις στις πανελλήνιες θα είσαι για πάντα αποτυχημένος, ούτε η τηλεόραση θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι το Fame Story και το Dream Show, ούτε ο κοινωνικός περίγυρος θα σε αντιμετωπίζει περιφρονητικά γιατί δεν εντάχθηκες σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες.
¨Δεν υπάρχει δεν θέλω, υπάρχει δεν μπορώ¨, έγραφα πάνω στα σχολικά θρανία και νόμιζα ότι η θέληση είναι το μόνο εφόδιο που χρειάζομαι για να πετύχω τα όνειρά μου.
Παπάρια.
Ήθελα να γίνω ξεχωριστή. Να κάνω ραδιόφωνο, να παίζω θέατρο, να ζω με τη μουσική... Να, να, να... Γεμάτη θέληση ξεκίνησα το ρομαντικό αγώνα μου...
Και σπούδασα μουσική. Ενάντια σε όλους. Στους γονείς που ήθελαν να με εντάξουν στις γνωστές κατηγορίες, στους φίλους (?) που πίστευαν ότι η μουσική είναι απλά χόμπι... σε όλους! Και είχα θέληση... αλλά δεν ήμουν καλή. Δεν ξεχώριζα. Ήμουν μέτρια.
Κι έκανα ραδιόφωνο. Και νόμιζα ότι βρήκα το νόημα της ζωής μου. Οι υπόλοιποι όμως είχαν διαφορετική γνώμη. Μου πήρε πολύ καιρό για να παραδεχτώ ότι δεν ξεχώριζα, ήμουν μέτρια.
Κι άλλα έκανα... δεν ξεχώρισα.
Άρχισα να συνειδητοποιώ το παραμύθι μέσα στο οποίο είχα μεγαλώσει. Δεν ήμουν η προγκίπισσα του παραμυθιού. Ποιος είχε ποτίσει αυτή την ιδέα στο κεφάλι μου?
Μια απλή κοπέλα είμαι τελικά που αντί να κυνηγάω το υποτιθέμενο όνειρό μου θα έπρεπε να μάθω να απολαμβάνω τα μικρά της ζωής. Τα μεγάλα ας τα αφήσω για τους άλλους...

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της ανεργίας! Μετά από 14 χρόνια που δουλεύω ασταμάτητα, χθες το πρωί δεν σηκώθηκα να πάω στη δουλειά...

Η ταινία δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Failure to launch είναι ο τίτλος και πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί με την οποία περνάς ευχάριστα δύο ώρες. Μαμά, γιατί η Sarah Jessica Parker είναι τόσο αδύνατη κι εγώ όχι??
Σαν κατάσταση όμως, το θερινό σινεμά είναι μαγικό. Φοβερός ουρανός, μπύρες και nachos... τι σημασία έχει τι ταινία παίζει???
Αν μάλιστα το συνδυάσεις μετά με παγωτό στην παραλία της Βάρκιζας ξεχνάς τις έγνοιες σου και θυμάσαι ότι στα μικρά πράγματα είναι τα ωραία...

Αν και η επόμενη εβδομάδα προμηνύεται μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου, η είδηση της Γιορτής της Μουσικής με έκανε να αναθαρρήσω.
Για 3 μέρες (21-23/6) η Αθήνα θα ομορφύνει με μουσικές και γελαστές φατσούλες. Στην Πλατεία Κοτζιά, στο Σύνταγμα, στην Ερμού, στο Μοναστηράκι... παντού θα ακούγονται μουσικές!
Περιμένω εναγωνίως να κάνω βόλτες, να ακούσω νέους ήχους, να πιω μπύρες και να ανακαλύψω διαμαντάκια (βλέπε Nouvelle Vague)
Θα πάμε ε?

Για λεπτομέρειες, check: www.musicday.gr

Λένε ότι η πρώτη εντύπωση είναι το παν. Κι εγώ δεν είμαι καθόλου καλή στις πρώτες εντυπώσεις. Σπάνια κάποιος θα με συμπαθήσει με την πρώτη ματιά. Αν έμοιαζα στην Αντζελίνα Τζολί ίσως να είχα καλύτερη τύχη, αλλά τώρα που το όλο θέμα παίζεται στις λεπτομέρειες δεν έχω καμία ελπίδα. Τόσα χρόνια δε έχω εντοπίσει το λάθος. Είναι η χειραψία? Το βλέμμα? Η φωνή? Ο μεγάλος κώλος? Η επιστήμη δεν έχει απάντηση κι εγώ πλέον αποδέχομαι τη μοίρα μου.
Λόγω λοιπόν προσωπικής πείρας, όταν γνωρίζω κάποιον δε δίνω σημασία σε αυτό που φαίνεται. Και ο Δ. στην εκπομπή ακούγεται σοβαρός, παίζει καταθλιπτικά τραγούδια, είναι σταρ και έχει τη φήμη του παράξενου. Από την πρώτη στιγμή όμως που είπαμε το 'Χαίρω Πολύ' είδα έναν πρόσχαρο κι ευχάριστο τύπο. Δεν διέκρινα κανένα συγκεκαλυμμένο δράμα.
Το τριήμερο ήρθε να με επιβεβαιώσει. Γλυκός, ευχάριστος και αντέχει να ακούσει σκυλάδικα για τουλάχιστον μια ώρα! Βέβαια, κανείς δεν είναι τέλειος: δεν τρώει μπάμιες, δεν του αρέσει η instrumental μουσική (άμοιρε Μότσαρτ) και νομίζει ότι ο κώλος της Madonna είναι πλαδαρός και πεσμένος! Ουδείς τέλειος...
Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά είναι ωραίο οι άνθρωποι να αποδεικνύονται καλύτεροι απ' ότι περιμένεις...

Η Σαντορίνη είναι ένα νησί που δεν ξεπερνάς ποτέ. Όσες φορές και να πας, δεν μπορείς να συνηθίσεις την ομορφιά της. Χίλιες φορές να έχεις δει την Καλντέρα, δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστείς με την αγριάδα του τοπίου. Άπειρες φορές και να έχεις χειροκροτήσει το ηλιοβασίλεμα στην Οία, είναι αδύνατον να μην ανατριχιάσεις. Κι ας μην είσαι ρομαντικός και ερωτευμένος.
Και σε αυτές τις αξεπέραστες ομορφιές, προσθέστε τις κραιπάλες της Περίσσας (άπειρα mocquito στο Wet Stories) και τα φοβερά φαγητά της κυρίας Κατίνας στο Αμμούδι (φοβεροί ντοματοκεφτέδες!), για να καταλάβετε το κόλλημα που έχω με το νησί.
Παράκληση: γίνεται το jazz bar στα Φηρά να επανέλθει στις καλές στιγμές του παρελθόντος? Για να έχουμε μερικές εναλλακτικές όταν βαριόμαστε το δήθεν του Enigma και τα ελληνικά του Envy...

Πριν από 6 χρόνια ήθελα να τον βγάλω οριστικά από τη ζωή μου. Να μην τον ξαναδώ ποτέ. Να μην τον συγχωρήσω ποτέ. Να μην το ξεπεράσω ποτέ.
Τώρα μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες για μουσική και για γκόμενες. Μπορούμε να γελάμε. Μπορούμε να τσακωνόμαστε και μετά να τα βρίσκουμε. Μπορούμε πλέον να συγχωρούμε. Μπορούμε να δουλεύουμε μαζί (όχι πολύ επιτυχημένα). Μπορούμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
Δεν πιστεύω ότι όλα γίνονται για καλό. Υπάρχουν και καλά πράγματα που δεν προυποθέτουν τόσο πόνο. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτή η ανθρώπινη σχέση έκανε ένα βήμα μπροστά. Άλλαξε κι έγινε καλύτερη. Και μαζί της κι εμείς.

σε κάνει πιο δυνατό, λεει το τραγούδι. Υπάρχουν όμως και αργοί θάνατοι... Αν κάποιος σε κλωτσήσει ή σου δώσει μια μπουνιά δεν θα πεθάνεις αμέσως. Θα λυγίσεις λίγο τα γόνατα αλλά θα ξανασηκωθείς. Με τη δεύτερη κλωτσιά θα πέσεις στο πάτωμα αλλά θα συνέλθεις και θα προσπαθήσεις να ανταποδώσεις. Μετά κι άλλη μπουνιά, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... θα χάσεις τις αισθήσεις σου για λίγο αλλά θα επανέλθεις. Θα το παλέψεις λίγο ακόμα, αλλά μετά τις ασταμάτητες μπουνιές και κλωτσιές, θα παραιτηθείς και θα εύχεσαι το μαρτύριό σου να τελειώσει. Ίσως αν είχες λίγο χρόνο να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου θα μπορούσες να αντιδράσεις. Όταν όμως τα χτυπήματα δεν σταματούν ποτέ, παραδίδεις τα όπλα. Τα πόδια σου δεν σε βοηθάνε πια να σηκωθείς και το κυριότερο, η θέλησή σου σε εγκαταλείπει. 'Δεσποινίς, αυτός είναι ο τελευταίος μήνας στην εταιρεία'. Και η θέλησή μου με εγκαταλείπει...

το αφεντικό δεν τα βρήκε με τον ιδιοκτήτη για ανανέωση συμβολαίου. Βρήκε λοιπόν ένα χώρο λίγα τετράγωνα πιο κάτω και μας μετακόμισε. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό, αλλά μου λείπει η Σκουφά. Κάθε πρωί σιχτίριζα που έπρεπε να ανεβαίνω την ανηφόρα της Βουκουρεστίου αλλά υπήρχε μια παράξενη ησυχία εκεί... Δεν κυκλοφορούσαν πολλά αυτοκίνητα (δεν χωρούσαν άλλωστε) τα μαγαζιά είχαν μόλις ανοίξει τις πόρτες τους, τα περίπτερα είχαν κρεμάσει τις εφημερίδες, ο πωλητής του Louis Vuitton στεκόταν στην πόρτα και χάζευε τους περαστικούς... το καφέ στην πλατεία του Αγίου Διονυσίου ήταν πάντα γεμάτο από τις 10 (μα καλά αυτοί δεν δουλεύουν?) και το It είχε ήδη έτοιμες τις χορταστικές σαλάτες του ώστε να μην χρειαστεί να ξαναέρχομαι το μεσημέρι. Μισούσα την ανηφόρα αλλά αγαπούσα τις εικόνες που έβλεπα κάθε μέρα.

Τώρα διασχίζω την Χαριλάου Τρικούπη για να πάω στη δουλειά. Ίσως ο πιο άσχημος δρόμος της Αθήνας. Η φασαρία ξεπερνά τα όρια του ανεκτού, τα αυτοκίνητα κορνάρουν κάθε δευτερόλεπτο και οι άνθρωποι στοιβάζονται στα πεζοδρόμια προσπαθώντας να περπατήσουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα που έχουν καβαλήσει το πεζοδρόμιο. Τα κτίρια γκρίζα και χωρίς την παραμικρή φαντασία. Ευτυχώς που υπάρχουν τόσες πολλές βιτρίνες με παπούτσια για να χαζεύω και να ετοιμάζομαι για καταναλωτικές εξορμήσεις. Κάποια στιγμή παρατηρώ ένα άθλιο κτίριο. Μάρμαρο ακαθορίστου χρώματος, τζάμια που μοιάζουν να είναι εκεί από την εποχή της κατοχής, ζαρντινιέρες με ξερό χώμα και κλαδιά και γραφεία βγαλμένα από τις ταινίες του ‘60 γεμάτα χαρτιά και φακέλους. Διακρίνω μια πινακίδα: Ταμείο Πρόνοιας Δικηγόρων Αθηνών. Δηλαδή υπάρχουν εκεί άνθρωποι που ξυπνούν κάθε πρωί ξέροντας ότι θα δουλέψουν σε αυτόν τον ελεεινό χώρο?

Μόνη φωτεινή εξαίρεση ο κύριος στην γωνία της Σόλωνος με τα λουλούδια του. Βλέποντας τα μπουκέτα με τα ηλιοτρόπια μου έρχεται να τα αγοράσω όλα και να γεμίσω το γραφείο μου. Μπορεί και να το κάνω...

31 Μαίου: μα πότε πέρασαν 3 χρόνια? Ούτε που το κατάλαβα... Σαν να ήταν χθες που φορούσα νυφικό και χοροπηδούσα υπό του ήχους της Madonna, του Αντώνη Ρέμου και των Sex Pistols!!

Δεν μπορώ να πω ότι πέτυχα πολλά στη ζωή μου. Απέτυχα ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος και ως φίλη. Αλλά κάθε πρωί που ξυπνάω και είναι δίπλα μου, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι όλα λάθος...

Χρόνια μας Πολλά!

Μετά από 3 χρόνια γάμου σίγουρα έχει συνηθίσει όλα αυτά τα... events που διοργανώνω. Και ακολουθεί. Οικογενειακά βάρη βλέπεις...
Αυτή τη φορά έκλεισα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο στην Πλάκα με σκοπό να γίνουμε τουρίστες για μια Κυριακή και να απολαύσουμε την Αθήνα! Μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ερωτευτώ την πόλη στην οποία ζω τόσα χρόνια...
Ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία και ο σερβιτόρος μας μάλωσε που διαβάζαμε τον οδηγό του Μιλάνου: here no Milan, this is Athens! Αποφάσισα να μην του διευκρινίσω ότι ήμουν Ελληνίδα και το επόμενο σ/κ θα πάω Μιλάνο. Σήμερα είμαστε τουρίστες!
Περπατήσαμε στα σοκάκια, βγάλαμε φωτογραφίες στους Αέρηδες και φάγαμε μεσημεριανό ‘Στης Αλέκας’, ακούγοντας τα τουριστικά της Νάνας Μούσχουρη. Καλαμαράκια, χταπόδι, χωριάτικη και μπύρα Fix ήρθαν στο τραπέζι και νόμιζα ότι ήμουν στο πιο εξωτικό μέρος του κόσμου! Οne more tzatziki parakalo!
Το προσωπικό ήταν εξυπηρετικό, φιλικό και πρόθυμο να μας βγάλει φωτογραφίες. Τα φαγητά ήταν καλομαγειρεμένα, οι πατάτες δεν ήταν προτηγανισμένες και ο λογαριασμός σε σχετικά λογικά επίπεδα. Αν και οι πραγματικοί τουρίστες σίγουρα δεν θα είχαν την ίδια γνώμη, συγκρίνοντας με τις τιμές των δικών τους χωρών...
Ξεκούραση στο ξενοδοχείο και μετά πάλι βόλτες στα σοκάκια, αγορές σουβενίρ (ναι αγοράσαμε την Ακρόπολη!) και ειδυλλιακό δείπνο στο ‘Diogenes’. Γιατί δεν είχαμε ανακαλύψει αυτό το εστιατόριο τόσο καιρό? Ρομαντικό, ήσυχο και σε φοβερή τοποθεσία! Για άλλη μια φορά το προσωπικό ήταν πολύ φιλικό και το φαγητό εξαιρετικό. Ήπιαμε κρασί, γελάσαμε και μετά αγοράσαμε παγωτό μηχανής σε χωνάκι για να πάρουμε δυνάμεις για τις τελευταίες μας βόλτες. Το επόμενο πρωί που φύγαμε από το ξενοδοχείο είχα την αίσθηση ότι είχα κάνει 10ήμερες διακοπές!
Μπορεί τα προβλήματα της σχέσης μου με την Αθήνα να μην λύθηκαν δια μαγείας, αλλά σίγουρα κάναμε ένα σημαντικό βήμα... Ήταν η ψυχολογία του τουρίστα που έκανε τη διαφορά ή το γεγονός ότι δεν πηγαίνουμε ποτέ για βόλτες στην Πλάκα?