Τα έχουμε ξαναπεί. Η Eurovision είναι μια χαριτωμένη γιορτή, όπου μπορούμε να διασκεδάσουμε, να βάλουμε στοιχήματα με τους φίλους μας, να πορωθούμε υπέρ της Ελλάδας, να γκρινιάξουμε και να βγούμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε αν βγούμε πρώτοι (μια φορά στα χίλια χρόνια). Φέτος όμως που ζω τα πράγματα από "μέσα", είδα μια τελείως διαφορετική οπτική. Είδα ανταγωνισμό (αθέμιτο και θεμιτό), είδα σοβαροφάνεια και τελικά είδα μια αληθινή συγκίνηση για το αποτέλεσμα. Οι συναδελφοί μου έκλαιγαν από χαρά για τη "νίκη" κι εγώ κοιτούσα απορημένη για τη φαιδρότητα της όλης κατάστασης.
Ήταν ωραία η χαρά που πήραμε χθες. Αλλά δεν πήραμε και την Κορυτσά παιδιά. Μπορούμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα please?
3 comments:
Ενας γνωστός μου, λέει οτι η Eurovision δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αφορμή, που κάνει μια παρέα φίλων να μαζευτεί γύρω από την τηλεόραση, να τιμήσουν στο έπακρο το junk food, να ψηφίσουν την πιο "γυμνή" γκόμενα, και δε βαριέσαι, να πουν και καμμιά μαλακία! Δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί του. Ξέρω μόνο πως μόνο στην Ελλάδα δοξάζουμε αυτόν τον χαζό διαγωνισμό! Για όνομα του θεού..!
Το Αγγλικό τραγουδάκι το άκουσες? Εδώ να δεις στιγμές εθνικής υπερηφάνειας....
Απανταχού λάτρεις αυτού του φτηνού διαγωνισμού τραγουδιού, συγνώμη δεν θα πάρω! Με ακούτε ή κάνετε πως δεν ακούτε; Ούτε το αγγλικό τραγουδάκι με πείθει, ούτε το Τουρκικό, ούτε καν το Ελληνικό! Αλλωστε ένα πανηγύρι πάνω, ένα κάτω, τι σημασία έχει; Η Ελλάδα για όλους έχει χώρο! Και χρόνο!
Yassou Sarbel!
Post a Comment