Κακά τα ψέματα. Η σχέση ενός fan με τον καλλιτέχνη μοιάζει λίγο - πολύ με έναν μεγάλο έρωτα. Ακούς τα τραγούδια του και νομίζεις ότι μιλούν σε σένα ιδιαιτέρως, τον βλέπεις στα live και νομίζεις ότι κοιτάζει μόνο εσένα. Γενικώς εσύ πίνεις νερό στο όνομα του ειδώλου σου κι εκείνος δεν γνωρίζει καν την υπαρξή σου! Και όπως συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους έρωτες κάποια στιγμή το όλο πράγμα ξεφουσκώνει. Έρχεται και η "απομυθοποίηση" και σου δίνει την χαριστική βολή.
Αλλά ο κόσμος είναι μικρός... και τον ξανασυναντάς τον παλιό σου έρωτα... όπως τον ξανασυνάντησα εγώ στο Σταυρό του Νότου. Παρέα με το Φίλιππο Πλιάτσικα και το Βασίλη Καζούλη. Εντυπωσιάστηκα με το πλήθος του κόσμου που στριμώχτηκε για να τους δει, εντυπωσιάστηκα που θυμόμουν ακόμα τα τραγούδια, εντυπωσιάστηκα που υπάρχουν ακόμα κοπελίτσες που ερωτεύονται το Φαμελλάκι από την αρχή (όπως η Κ.), εντυπωσιάστηκα που ακόμα δακρύζω όταν ακούω "ευτυχία αν είναι αυτό που περιμένουμε να¨ρθει" αλλά δεν έρχεται η ρημάδα ρε Μανώλη...
5 comments:
Ο Πάνος έπαιζε ντραμς;Αν ναι μπράβοοοοο Τόλιοοοοο
Όπως και να έχει το Φάμελλακι είναι πολύ αγαπημένος ακόμα και τώρα που δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον και βγαίνει και τραγουδάει με τον Πλιάτσικα..
Επιτέλους γράφω!(δεν ξέρω πως κ γιατί...)
Πραγματικά όταν απολαμβάνεις κάτι που σου αρέσει χάνεσαι είσαι αλλού νομίζεις ότι βρίσκεσαι μόνη σου στο χώρο, είναι τέλειο αυτό που νοιώθεις.
κουρκουμπι
Εγω πάντως δεν ξαναπάω Φάμελλο. Η καλή μου στην αρχή της σχέσης μας με ετρεχε εκει όλη την ώρα. Πέρασα το crash test. Παλι καλά που δεν με πήγε σε κανένα Νταλάρα γιατί θα την παράταγα επιτόπου. Αν και δεν παίζει γιατί ένα cd του Νταλάρα που έχει, ο έχει κάνει σουβεράκι.
Το μεγαλύτερο σου λάθος ξέρεις ποιο είναι; Ότι άφησες την καλλιτεχνική του ιδιότητα να σε παρασύρει. Κάτι που βεβαίως κάνουμε όλοι κάποιες φορές! Αφού όλοι σε αυτόν τον γαμώ-χώρο δουλεύουμε! Τον είχες πάντα απέναντι σου ως Μανώλη Φάμελλο και όχι ως Μανώλη. Πάντα πάνω στην σκηνή έβλεπες τον καλλιτέχνη και όχι τον άνθρωπο. Αυτό σε έκανε να τον απομυθοποιήσεις κάποια στιγμή και όχι άδικα βέβαια! Άλλο όμως αυτό που βλέπεις κάτω από την σκηνή και τελικά άλλο αυτό που θα αντικρίσεις όταν ανέβεις και εσύ πάνω στην ίδια σκηνή!! Αν πάντα είχες στο μυαλό σου την εικόνα ενός ανθρώπου που απλώς «φτιάχνει» μουσική, γνωρίζοντας τον μετά καλύτερα, δεν θα σε παραξένευε η οποιαδήποτε παραξενιά/ ιδιομορφία του. Φταίει – για μένα πάντα – που το μυαλό σου τον είχε φτιάξει κάπως… «ιδανικό», όπως ιδανικοί κατά περίσταση είναι και οι στίχοι του! Και θα συνεχίζω να το λέω. «Οι μεγάλοι έρωτες ποτέ δεν τελειώνουν», μόνο ησυχάζουν! Και αυτό μπορεί να κρατήσει είτε για πολύ είτε για λίγο! Αν πάψουν να υπάρχουν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας, σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ποτέ μέσα σε αυτόν, ούτε καν στο μπροστινό του μέρος.
Δεν ξέρω αν συμφωνείς μαζί μου έστω και στο ελάχιστο. Τουλάχιστον ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις. Ότι σου γράφω, στο γράφω επειδή πραγματικά σε έχω συμπαθήσει, αγαπήσει, συνηθίσει μέσα από την συνεργασία μας! Και είναι από τις ελάχιστες φορές που το εννοώ….
Το καλοκαίρι είχα σχέση με έναν wannabe μουσικό! Ο Π. δεν ήταν στην φάση του Μανώλη – «Γράμμα από το μεγάλο πουθενά», «Κυριακές στην Πόλη» κτλ. – είχε όμως τις παραξενιές, τις ανασφάλειες και τις ιδιομορφίες χιλιάδων μουσικών! Έκανα σχέση μαζί του για να ζήσω από κοντά τα μανιοκαταθλιπτικά του ένστικτα και τις ιδιορρυθμίες του. Σε πληροφορώ πως ότι άκουγα ή έβλεπα στην συμπεριφορά του, το απολάμβανα παρόλο που ως γυναίκα με χαλούσε! Είχα δεχτεί όλο το πακέτο που έσερνε μαζί του ο Π. Θέλω να καταλήξω στο εξής: γιατί να ξενερώσεις με κάποιον επειδή στην πορεία συνειδητοποίησες ότι είναι λίγο «αλλού»; Και αυτό μέρος της γοητείας του κάθε ανθρώπου δεν είναι;
Ξέρεις τι δεν κατάλαβα; Τον λόγο που οι παλιοί έρωτες έχουν λόγο που βρίσκονται στο παρελθόν!
Επειδή ήμουν και εγώ στο κότερο (σ.σ. Σταυρό του Νότου) σου λέω ως προς αυτά που σε εντυπωσίασαν ότι:
1. Ο κόσμος στριμώχνεται για άλλους και άλλους σε αυτή τη γαμώ-ζωή. Αλίμονο αν δεν στριμωχνόταν για το τρίπτυχο: Φαμελλάκι, Πλατσιακάκι, Καζουλάκι (ας με συγχωρέσουν και οι τρεις για την παραποίηση των επωνύμων τους). Είναι σίγουρα περισσότερο από αυτό το …άκι.
2. Εγώ πάλι εντυπωσιάστηκα που ελάχιστοι ήξεραν τα τραγούδια του.
3. Μακάρι όλες οι κοπελίτσες να ερωτεύονται το Φαμελλάκι, με τον τρόπο που μπόρεσε η Κ.
4. «Η ευτυχία είναι αυτό…» που θα έρθει ξανά και ξανά και θα φύγει ξανά και ξανά. Συνέχισε να ελπίζεις μέχρι να δεις την λάμψη
Κατερίνα Παπαγιαννοπούλου
drel δεν ήταν ο Τόλιος! είναι με την Τσαλιγοπούλου...
κουρκουμπί απίστευτο!! γράφεις!!!!
grinia επειδή πέρασες το τεστ μια φορά, δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να το ξαναπεράσεις!!
Κατερίνα
1: στα blogs δοξάζουμε την ανωνυμία μας!
2: τι κατεβατό είναι αυτό καλέ!!
3: μου αρέσει ο αισιόδοξος τρόπος σκέψης σου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τον ασπαστώ... δεν γίνεται όλα τα κουσούρια και οι ανασφάλειες του κάθε ανθρώπου να είναι γοητευτικά... κάποια θα σε ξενερώσουν... κάποια άλλα θα σε πληγώσουν κιόλας...
4: αν οι παλιοί έρωτες άξιζαν τον κόπο θα υπήρχαν και στον παρόν μας... έτσι απλά...
Post a Comment