skip to main |
skip to sidebar
Είναι βαρετό να γκρινιάζεις συνεχώς για το ίδιο πράγμα. Βαριέται αυτός που σε ακούει, βαριέσαι κι εσύ που λες συνέχεια τα ίδια και τα ίδια...
Λες συνεχώς ότι πνίγεσαι γιατί δεν ξέρεις κολύμπι. Η θάλασσα όμως δεν πρόκειται να γίνει πιο ρηχή για να μπορέσεις εσύ να την διασχίσεις. Πρέπει λοιπόν να σκάσεις και να μάθεις κολύμπι. Γιατί αν περιμένεις να σου πετάξουν σωσίβιο, μάλλον θα καταλήξεις στον πάτο της θάλασσας...
Υπάρχουν μια σειρά από ρητά και σοφιστείες που τα βλέπουμε γραμμένους στους τοίχους και τα γραφαμε κι εμείς παλιότερα (πολύ παλιότερα) στα θρανία και στα τετράδια.
"Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό", " Ότι κατεβαίνει, ανεβαίνει"... κι άλλες τέτοιες μαλακίες...
Κι έρχεται αυτή η συγκλονιστική ταινία με θέμα τη ζωή της Edith Piaf για να σε επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα που είναι πέρα από χαζά ρητά και ανούσιες σοφιστείες.
Γιατί όταν είσαι στον πάτο... μπορεί να πάρεις μια ανάσα για λίγο, αλλά πάντα στον πάτο θα είσαι... γιατί τον κουβαλάς μέσα σου...
Συγκλονιστική η Μαριόν Κοτιγιάρ... κανένα Όσκαρ θα δώσουμε??
Πριν από πολλαααααά χρόνια τον είδα για πρώτη φορά live. Ήταν στην Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως. Ποιος είναι αυτός ο φοβερός πιτσιρικάς? ρώτησα... Τα χρόνια πέρασαν κι όλοι μάθαμε ποιος είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Και τώρα βγαίνει το νέο του cd... κι έχω φάει κόλλημα με το "Ο προορισμός"... Πως γίνεται αυτό το μαγικό που κάποιος εκεί έξω γράφει στίχους κι αισθάνεσαι ότι το γράφει για σένα? Που νιώθεις ότι περιγράφει τη φάση που βρίσκεσαι την συγκεκριμένη στιγμή?? Στους επόμενους μήνες θα φάω κόλλημα και με άλλα τραγούδια του cd. Προς το παρόν "Προορισμός" και ξερό ψωμί... Το σίγουρο είν' ότι ξεκίνησα πάλι αργάΚαι πάω με τα πόδια, συνέχεια χαζεύω, κοιτάζωΜυρμήγκια που σκάβουν στου κόσμου το ρήμαγμαΜου λένε να σκάψω λιγάκι κι εγώ, μα διστάζωΚι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλόςΦοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμαΜα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φωςΠου δείχνει πως είσαι ο προορισμός Κι αν είναι ένας τρόπος για να' ρθω είν' αυτόςΝ' αλλάζω στη διαδρομή συνεχώςΤο σίγουρο είν' ότι πηγαίνω στην ομορφιάΜα μέσα μου αντίπαλος βιάζεται, τρέχει να φτάσειΚοιτάω τ' όνομά του που αστράφτει στην αγοράΑκούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσειΚι αν είναι σε κάτι στ' αλήθεια καλόςΦοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός τουΜα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φωςΠου δείχνει πως είσαι ο προορισμός Κι ο δρόμος σου σίγουρα δεν είν' αυτόςΝα μένω ο ίδιος, μα πιο βιαστικόςΤο σίγουρο είν' ότι δεν υπάρχει σιγουριάΣτο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέληΜονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλειΚι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλόςΤο ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Θα φτάσω εκεί κάποτε- θα'ρθει ο καιρός-Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως
Ξύπνησα εύκολα... Άνοιξα σχεδόν αμέσως τα μάτια μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Ανοίγω τηλεόραση, ακούω την Έμυ Λιβανίου να μιλάει για τον Σαρμπέλ, τα ξαδέρφια του, τις μπλούζες του και τα νύχια του και τρώω πρωινό. Από το παράθυρο μπαίνει ο ήλιος. Θα έχει καλό καιρό σήμερα... να μην φορέσω παλτό... Στο δρόμο για τη δουλειά ακούω MAD Radio και βάζω δυνατά τον ΜΙΚΑ!! Relax... take it easy... Στη δουλειά, επικρατεί ησυχία... τα αφεντικά είναι σε meeting και τα μόνα τηλέφωνα που δέχομαι είναι από κάτι ελεινές τύπισσες που αυτή την εβδομάδα είναι γλυκές... γιατί πολύ απλά θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους... την επόμενη εβδομάδα που θα θέλω εγώ να κάνω τη δουλειά μου θα δείξουν και πάλι τον πραγματικό τους εαυτό... αλλά έχει ο Θεός μέχρι την επόμενη εβδομάδα... Φεύγω από τη δουλειά και παω για μάθημα. Σήμερα φαίνεται ότι μπορώ να παίξω Stevie Wonder και ο δάσκαλος είναι χαρούμενος. Για την επόμενη εβδομάδα πρέπει να μάθω Beatles... γιούπι!! Μετά το μάθημα φτάνω στην πλατεία Κοραή. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στην Αθήνα. Ίσως γιατί δεν μοιάζει καθόλου με Αθήνα! Με τα περιοδικά ανά χείρας, στρογγυλοκάθομαι στον καναπέ του Starbucks και διαβάζω το Glamour. Καμία βαθυστόχαστη σκέψη, κανένας προβληματισμός, κανένα μαύρο σύννεφο. Μόνο οι τάσεις της άνοιξης (που φυσικά δεν θα φορέσω ποτέ) και ποια αξεσουάρ πρέπει να συνδυάσουμε με το κίτρινο και το μπλε. Το μυαλό μου καθαρίζει ενώ τα ηχεία παίζουν Ella Fitzgerald...Ξανά στο δρόμο και ο αέρας με παρασέρνει!! Μαμά ο αέρας παρασέρνει και τις χοντρές??Φτάνω στο Big Apple και ο Σ. παίζει μουσική. Δηλαδή μουσικάρες. Ο κόσμος είναι χαρούμενος, χορεύει και οι γκομενίτσες ξεροσταλιάζουν μπροστά στον dj και τον κερνάνε σφηνάκια... Πίνω κι εγώ και ακούω μουσικές... Δύο ποτάκια μετά, είμαι στο αυτοκίνητό μου και το ραδιόφωνο παίζει Μελωδία. Ο Χ. σκίζει και παίζει ακόμα και Christina Aguilera. Στιγμιαία σκέφτηκα να μπουκάρω στο στούντιο ξαφνικά αλλά δεν το έκανα. Η εκπομπή ήταν τόσο τέλεια, γιατί να τη χαλάσω?? Έπαιξε και Μαντονίτσα... ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο...Αυτή ήταν μια almost τέλεια καθημερινή Τρίτη... Μαμά γίνεται όλες οι καθημερινές να είναι έτσι???
Πριν ένα χρόνο ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog με σκοπό να χάσω κιλά, να γίνω διάσημη και να φύγω για το Χόλιγουντ.
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε και όχι μόνο δεν έχασα κιλά αλλά πήρα κι άλλα! Όχι μόνο δεν έγινα διάσημη αλλά νταντεύω άλλους διάσημους! Όχι μόνο δεν έφυγα για Χόλιγουντ αλλά είμαι ακόμα πιο βαθιά βουτηγμένη στη φυλακή μου... Και του χρόνου!!
Κακά τα ψέματα. Η σχέση ενός fan με τον καλλιτέχνη μοιάζει λίγο - πολύ με έναν μεγάλο έρωτα. Ακούς τα τραγούδια του και νομίζεις ότι μιλούν σε σένα ιδιαιτέρως, τον βλέπεις στα live και νομίζεις ότι κοιτάζει μόνο εσένα. Γενικώς εσύ πίνεις νερό στο όνομα του ειδώλου σου κι εκείνος δεν γνωρίζει καν την υπαρξή σου!
Και όπως συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους έρωτες κάποια στιγμή το όλο πράγμα ξεφουσκώνει. Έρχεται και η "απομυθοποίηση" και σου δίνει την χαριστική βολή.
Αλλά ο κόσμος είναι μικρός... και τον ξανασυναντάς τον παλιό σου έρωτα... όπως τον ξανασυνάντησα εγώ στο Σταυρό του Νότου. Παρέα με το Φίλιππο Πλιάτσικα και το Βασίλη Καζούλη. Εντυπωσιάστηκα με το πλήθος του κόσμου που στριμώχτηκε για να τους δει, εντυπωσιάστηκα που θυμόμουν ακόμα τα τραγούδια, εντυπωσιάστηκα που υπάρχουν ακόμα κοπελίτσες που ερωτεύονται το Φαμελλάκι από την αρχή (όπως η Κ.), εντυπωσιάστηκα που ακόμα δακρύζω όταν ακούω "ευτυχία αν είναι αυτό που περιμένουμε να¨ρθει" αλλά δεν έρχεται η ρημάδα ρε Μανώλη...
Οι παλιοί έρωτες έχουν λόγο που βρίσκονται στο παρελθόν... αλλά αν τυχαία βρεθούν στο δρόμο σου είναι καλό να το απολαύσεις όπως το απόλαυσα εγώ στο Σταυρό του Νότου...
Κυκλοφορεί ένα χαζό παιχνίδι στη μπλογκόσφαιρα. Λες 5 πράγματα για τον εαυτό σου (λες και τόσο καιρό τι κάνεις) και μετά πετάς το μπαλάκι σε άλλους για τα δικά τους 5. Εμένα, πρέπει η μισή Αθήνα να μου έχει πετάξει το μπαλάκι κι επειδή το χρήμα πολλοί εμίσησαν τη δόξα ουδείς, ιδού τα δικά μου 5: 1. Είμαι πολύ χοντρή. Μπορεί όλοι όσοι με ξέρουν να μην συμφωνούν, αλλά όταν μέσα σε ένα χρόνο έχεις παχύνει 15 κιλά, φοράς 2 νούμερα μεγαλύτερο παντελόνι και οι ζώνες σου δεν κλείνουν ούτε καν στο τελευταίο κουμπί, sorry αλλά είσαι πολύ χοντρή. 2. Θέλω πάρα πολύ να ζήσω στο εξωτερικό. Δεν ξέρω αν θα μου αρέσει, αλλά θέλω σαν τρελή να δοκιμάσω.3. Η ραδιοφωνική μου καριέρα (?) είναι νεκρή. Θρήνησα και πένθησα την απώλειά της και συνεχίζω. Αλλά μου λείπει. 4. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στη ζωή μου που τους αγαπάω και πιστεύω ότι κι εκείνοι μ' αγαπάνε. Αλλά δεν έχω φίλους. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που έχω εγώ τη φιλία στο κεφάλι μου. Κακώς την έχω, αλλά την έχω...5. Πιστεύω ότι, πέρα από το ραδιόφωνο, δεν υπάρχει κανένα εργασιακό περιβάλλον που να μου ταιριάζει και να του ταιριάζω. Χρόνια τώρα κι ας έχω αλλάξει τόσες δουλειές δεν έχω αισθανθεί ότι βρίσκομαι σε ένα χώρο όπου όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα.Δεν πετάω σε κανέναν το μπαλάκι, γιατί δεν έμεινε κανείς να το πετάξω!! Λυσσάξατε!!
Τα έχουμε ξαναπεί. Η Eurovision είναι μια χαριτωμένη γιορτή, όπου μπορούμε να διασκεδάσουμε, να βάλουμε στοιχήματα με τους φίλους μας, να πορωθούμε υπέρ της Ελλάδας, να γκρινιάξουμε και να βγούμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε αν βγούμε πρώτοι (μια φορά στα χίλια χρόνια).
Φέτος όμως που ζω τα πράγματα από "μέσα", είδα μια τελείως διαφορετική οπτική. Είδα ανταγωνισμό (αθέμιτο και θεμιτό), είδα σοβαροφάνεια και τελικά είδα μια αληθινή συγκίνηση για το αποτέλεσμα. Οι συναδελφοί μου έκλαιγαν από χαρά για τη "νίκη" κι εγώ κοιτούσα απορημένη για τη φαιδρότητα της όλης κατάστασης.
Ήταν ωραία η χαρά που πήραμε χθες. Αλλά δεν πήραμε και την Κορυτσά παιδιά. Μπορούμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα please?
Είναι βαρετό να γκρινιάζεις συνεχώς για το ίδιο πράγμα. Βαριέται αυτός που σε ακούει, βαριέσαι κι εσύ που λες συνέχεια τα ίδια και τα ίδια...
Υπάρχουν μια σειρά από ρητά και σοφιστείες που τα βλέπουμε γραμμένους στους τοίχους και τα γραφαμε κι εμείς παλιότερα (πολύ παλιότερα) στα θρανία και στα τετράδια. 
Πριν από πολλαααααά χρόνια τον είδα για πρώτη φορά live. Ήταν στην Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως. Ποιος είναι αυτός ο φοβερός πιτσιρικάς? ρώτησα... 
Ξύπνησα εύκολα... Άνοιξα σχεδόν αμέσως τα μάτια μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Ανοίγω τηλεόραση, ακούω την Έμυ Λιβανίου να μιλάει για τον Σαρμπέλ, τα ξαδέρφια του, τις μπλούζες του και τα νύχια του και τρώω πρωινό. 
Πριν ένα χρόνο ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog με σκοπό να χάσω κιλά, να γίνω διάσημη και να φύγω για το Χόλιγουντ. 
Κακά τα ψέματα. Η σχέση ενός fan με τον καλλιτέχνη μοιάζει λίγο - πολύ με έναν μεγάλο έρωτα. Ακούς τα τραγούδια του και νομίζεις ότι μιλούν σε σένα ιδιαιτέρως, τον βλέπεις στα live και νομίζεις ότι κοιτάζει μόνο εσένα. Γενικώς εσύ πίνεις νερό στο όνομα του ειδώλου σου κι εκείνος δεν γνωρίζει καν την υπαρξή σου! 
Κυκλοφορεί ένα χαζό παιχνίδι στη μπλογκόσφαιρα. Λες 5 πράγματα για τον εαυτό σου (λες και τόσο καιρό τι κάνεις) και μετά πετάς το μπαλάκι σε άλλους για τα δικά τους 5. 
Τα έχουμε ξαναπεί. Η Eurovision είναι μια χαριτωμένη γιορτή, όπου μπορούμε να διασκεδάσουμε, να βάλουμε στοιχήματα με τους φίλους μας, να πορωθούμε υπέρ της Ελλάδας, να γκρινιάξουμε και να βγούμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε αν βγούμε πρώτοι (μια φορά στα χίλια χρόνια). 
