skip to main |
skip to sidebar
Ήθελα την Κυριακή το βράδυ να πάω σινεμά... ήμουν όμως τόσο κουρασμένη που δεν κατάφερα να σηκωθώ από τον καναπέ μου. Ανοίγω λοιπόν την τηλεόραση... ο Αρναούτογλου έπαιζε με την Κλάρα, ο Μελ Γκίμπσον κυκλοφορούσε με φούστα, ο Ολυμπιακός κλωτσούσε την μπάλα (λέμε τώρα... ) οπότε καταλήγω στο Discovery. Είχε μια εκπομπή για τους κατά συρροή δολοφόνους οι οποίοι παραπιπτόντως ήταν και γιατροί. Συγκεκριμένα ο δρ. Σίπμαν ξεπάστρεψε σχεδόν ολόκληρη αγγλική επαρχία. Γιατί? Επειδή του άρεσε η αίσθηση ότι μπορούσε να σώζει αλλά και να σκοτώνει (προς το τέλος προτιμούσε το δεύτερο...) Οκ, 'ο τύπος ήταν ψυχοπαθής' σκέφτομαι. Τελειώνει η εκπομπή και το γυρίζω στο Star που παίζει ταινία: Η Δίκη της Νυρεμβέργης. Ανώτερα στελέχη των SS δικάζονται για εγκλήματα πολέμου. Αληθινή ιστορία φυσικά (ποιος έχει άλλωστε τόσο άγρια φαντασία?) Ο διοικητής του Άουσβιτς καταθέτει. Και εξηγεί με απόλυτη φυσικότητα ότι κουράζονταν πάρα πολύ να σκοτώνουν 100.000 Εβραίους την ημέρα και το μείωσαν γύρω στους 50.000 για να μην κουράζεται το προσωπικό! Αργότερα εξηγούσε ότι έτσι τον είχαν μάθει. Είπε μάλιστα: Αναρωτιέται ποτέ ο εξολοθρευτής γιατί σκοτώνει τα ποντίκια? Γιατί λοιπόν αποκαλούμαστε άνθρωποι? Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα που ξεκοιλιάζουν ένα άλλο για να επιβιώσουν? Τη μόνη διαφορά που βλέπω είναι ότι εμείς δεν ξεκοιλιάζουμε για επιβίωση αλλά για εξουσία... Είναι εύκολο να λέμε ότι ο Χίλτερ ήταν ψυχοπαθής και οι Ναζί μαλάκες... Στην πραγματικότητα όλοι είμαστε ένα κλικ μακριά από αυτή την κτηνωδία... Ακόμα κι αν δεν κρατάμε εμείς την σκανδάλη... Τελικά καλύτερα να είχα σηκωθεί από τον καναπέ και να είχα δει τον Ροζ Πάνθηρα. Θα είχα ξεχάσει αυτό το κλικ...
No comments:
Post a Comment