Χθες το βράδυ πήγα στο στέκι κάποιων φιλενάδων μου που υποστηρίζουν ακόμα θερμά το θεσμό. Ισως να φταίει που εκείνες δεν πάχυναν όπως εγώ.
Πήγαμε λοιπόν, χαιρετήσαμε τους μπάρμαν και τον ιδιοκτήτη κι εγώ χάζευα το μαγαζάκι προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αρέσει. Τίποτα... μια τρύπα χωρίς καμία φαντασία στην διακόσμηση και με δήθεν κόσμο. Κοστουμάτοι στο διπλανό τραπέζι (μόνο στο σβέρκο μου που δεν έκατσαν) ηθοποιοί λίγο πιο πέρα (βρε μήπως η ξανθιά παίζει στις 'Μάγισσες της Σμύρνης'?) και κάτι τύποι γυμναστηρίου σε αναζήτηση γκόμενας...
Καθίσαμε λοιπόν στο τραπέζι (από το οποίο μας μετακίνησε ο γνωστός μας και ιδιοκτήτης για να καθήσουν οι κοστουμάτοι) κι αρχίσαμε την κουβεντούλα. Όλα πήγαιναν καλά. Εγώ έπινα Perrier (λόγω πάχους) και οι υπόλοιπες μπύρες, μαργαρίτες και κρασιά (λόγω κορμάρας) και αμπελοφιλοσοφούσαμε. Α! μην ξεχάσω! Μας κέρασαν και σφηνάκια (αλοίμονο!)
Και ξαφνικά η Δήμητρα συνειδητοποιεί ότι λείπει η τσάντα της και φυσικά παθαίνει πανικό. Στην αρχή λέμε αποκλείεται. Σε κοσμικό στέκι του Κολωνακίου να σου κλέβουν την τσάντα μπροστά στα μάτια σου? Οι κλέφτες όμως δεν καταλαβαίνουν από αυτά τα κοσμικά... Που θα κλέψουν? Στις φτωχογειτονιές?
Ο γνωστός μας και ιδιοκτήτης παρέμεινε απαθέστατος. Δεν έκανε τον κόπο ούτε καν να ψάξει τριγύρω μήπως η τσάντα έχει παραπέσει. Οταν ζητήσαμε μάλιστα λογαριασμό όχι μόνο δεν είπε βρε κορίτσια τι λογαριασμό, εδώ χάσατε ταυτότητα, δίπλωμα, χρήματα, κάρτες, αλλά μας είχε και 35 λεπτά στο περίμενε για να έρθει και καλά η 'κοπέλα' να μας πει το σύνολο!
Δεν έχω στέκι λοιπόν και είμαι καλά.
No comments:
Post a Comment