Ετσι λοιπόν νόμιζα ότι θα αντιμετώπιζα το θάνατο του ονείρου μου. Δεν θα ξανακάνω ραδιόφωνο. Θα τραβήξω σκανδάλη. Ετσι έλεγα... Πως γίνεται όμως να σκοτώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου? Και πως γίνεται να ζήσω με τον εαυτό μου μετά από αυτό?
Κάθε πρωί πατάω το κουμπί 'on' και μια καινούργια μάχη ξεκινάει... είτε γιατί ακούω κάποιον φίλο μου και θυμάμαι τα παλιά, είτε γιατί ακούω κάποια άσχετη, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι συνεχώς: γιατί εκείνη κι όχι εγώ? Κάθε μέρα ένας καινούργιος αγώνας... με τον εαυτό μου, με την πραγματικότητα, με την αλήθεια... Κάθε μέρα μια προσπάθεια να κάνω το όνειρο μια πικρή ανάμνηση... Αυτός ο θάνατος όμως συνεχίζει να γροθοκοπά το στομάχι...
Σήμερα ένας αγώνας χάθηκε... Αύριο θα το παλέψω πάλι...
3 comments:
Συγνώμη κιόλας, αλλά δεν νομίζω ότι θα σταματήσει να σε πονάει. Ούτε ότι θα σκοτώσεις κάποια στιγμή το όνειρο. Γιατί δεν είναι μόνο όνειρο. Το έχεις ζήσει. Ξέρεις ότι είναι αυτό που θες.
I wish i could do more!
Καλησπέρα!
Μου άρεσε το αισιόδοξο τέλος!
"Αύριο θα το παλέψω πάλι!"
Καλή σου δύναμη
όταν χάνεις κάτι, το ωραιοποιείς στο μυαλό σου... θα το σκοτώσω όμως, που θα μου πάει!!!
κύριε ιππότη you've done enough!!
Post a Comment