Δεν χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι, δεν πιστεύω ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει γονιός, ούτε θέλω να καλύψω κάποιο κενό της ζωής μου με ένα παιδί. Είμαι της ρομαντικής σχολής... Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ένα παιδί είναι καρπός δύο ερωτευμένων ανθρώπων και με ιντριγκάρει η ιδέα της ανατροφής ενός παιδιού.
Από την άλλη όμως φοβάμαι... όχι επειδή θα αλλάξει η ζωή μου, θα κλειστώ σπίτι και κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει... αυτά μπορώ να τα αντιμετωπίσω...
Φοβάμαι όμως για όλα όσα μπορεί να συμβούν: πως μπορείς να το μάθεις να μην πάρει ναρκωτικά? κι αν τελικά μοιάζω με τη μάνα μου (λένε μεγαλώνοντας όλοι μοιάζουμε με τους γονείς μας) θα γίνει ανισόρροπο όπως εγώ και θα με μισεί για πάντα?
Ίσως όλα αυτά να είναι υστερίες μιας 30 something με χαλασμένο βιολογικό ρολόι που αντί να σκέφτεται κούνιες και ροζ φορεματάκια (λες και είναι Barbie και όχι παιδί) σκέφτεται ναρκωτικά, μανιοκαταθλίψεις και γκρεμισμένα όνειρα ενός παιδιού που δεν υπάρχει καν!
Όλοι οι κοντινοί μου φίλοι έχουν κάνει παιδιά... άλλοι πολύ εύκολα κι άλλοι λίγο δυσκολότερα... Εγώ πάλι κοιτάζοντας την πορεία της ζωής μου και την ασθενική μου φύση, είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσω πάρα πολύ δύσκολα παιδί (με τα δεδομένα του Χρήστου θα έπρεπε να έχω τουλάχιστον 12!)
Και η σκέψη ότι θα πρέπει για άλλη μια φορά να παλέψω, ακούγεται τουλάχιστον τρομακτική...
Οι σκέψεις όμως αλλάζουν και η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία... δυστυχώς...
No comments:
Post a Comment