η στιγμή που περνά και χάνεται...

12:45 PM | 1 Comments

Είναι η στιγμή που θέλεις να ουρλιάξεις αλλά δεν μπορείς. Σηκώνεις λοιπόν το ακουστικό για να πεις δύο κουβέντες για να μην τρελαθείς. Αλλά δεν απαντάει κανείς...
Καταχωνιάζεις λοιπόν όλο αυτό το ουρλιαχτό μέσα σου. Μετά από μέρες, εβδομάδες, μήνες συναντιέστε αλλά δεν έχεις τίποτα να πεις. Γιατί έχεις μάθει να καταχωνιάζεις. Εχεις πάψει να μιλάς και σε λίγο θα πάψεις να αισθάνεσαι.

Αρίων το ανάγνωσμα...

11:06 AM | 0 Comments

Να το ξεκαθαρίσω. Δεν έχω πρόβλημα με τα Αρίων. Πιστεύω ότι αν δεν είμασταν τόσο χύμα και τόσο δήθεν υπεράνω θα μπορούσε να στηθεί μια ωραία βραδιά με μουσικές... εντυπωσιακά show και γιατί όχι glamour! τόσο κακό είναι δηλαδή?? Μέχρι όμως να φτάσουμε 'εκεί' (αν φτάσουμε) έχουμε πολύ δρόμο...
Χθες το βράδυ λοιπόν αφού ήμουν μόνη στο σπίτι, είπα να κρατάω σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι (όπως Λαιμού) και να γράφω σχόλια για την βραδιά... Τα μεταφέρω αυτούσια εδώ. Πωπω είναι πολλά τελικά... αν αντέχετε...
- Μαρία = Φώτης: ωραίο ντύσιμο, πολύ μπλα μπλα!
- Ραλλία: μπράβο στο κορίτσι-πήγε!
- Ξινό κοινό!
- Μανίκας: ωραία σπόντα για Πλιάτσικα
- Ο Πλιάτσικας εναλλακτικός????
- Ο Πλούταρχος πόσα βραβεία πρέπει να πάρει για να πάει??
- Πέγκυ: πολύ όμορφη
- Η Μπάμπαλη θέλει να γίνει sexy?? Ελεος!!!!!!!!
- άπειρες άδειες θέσεις! θα γινόταν ποτέ αυτό στα Οσκαρ??
- Super οι Πάρα Πέντε! Θεά η Ζουμπουλία!
- Τσαλιγοπούλου: ήρθε η παιδούλα από τον αγρό!
- γιατί οι παρουσιάστές εμφανίζονται στην σκηνή πριν τελειώσει την προσφώνηση ο Αλιάγας?
- Ο Μητσικώστας τους ξύπνησε! ξυπνήστε ρεεεεεεεεεεεεεε
- Γιατί τα τραγούδια δεν είναι live?? είναι κουρασμένοι οι σταρ??
- Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη sorry αλλά ότι και να πει το μωρό μου... δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική... είναι θεός!
- Η κυρία Ρούσση όμως θα μπορούσε να βρει κάτι πιο ευφάνταστο για ρεφρέν....
- Οι Ναμα καλύτερο συγκρότημα? ποιος ψήφισε? ο Τάσος Τρύφωνος??
- Η Τσαλιγοπούλου έχει 3 παιδιά???
- Αχ Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη
- Βανέσα Αδαμοπούλου: ωραία πόδια
- Σάκη Σ'έχω ερωτευθεί!
- Madonnitsa ακούς? Θα έρθεις Ελλάδα? Πρώτη σε βγάλαμε!
- Chic ντύσιμο η Αλεξίου (ακούς Ελενίτσα?)
- Καλέ, ποιοι αγοράζουν Νίκο Βέρτη? Φανερωθείτε!
- Αν και δεν είμαι φαν του κλαρίνου, μου αρέσει το εσταντανέ με τα δημοτικά...
- Ωραίες εκφωνήσεις ο Βραχνός
- Είναι ανάγκη να έχουμε πολιτικούς στις απονομές??
- Θεική ατάκα Στασίνη: μα κανένας δεν έχει έρθει απόψε?
- Ν' αγοράσω αύριο το Cafe del'art No 5. Να το ακούω το σ/κ στο σπίτι.
- Oh no! Ο Μίμης Πλέσσας! ώρα να βάλω μάσκα στο πρόσωπο...
- Ομορφο κορίτσι η Παπαρίζου, ας βγάλει όμως το κολάρο! Ωραία μπαλάντα όμως... (Αντώνη έσκισες πάλι!)
- Χάλια η μαντινάδα κύριε Γαργανουράκη μου
- Εξυπνο το concept με τον Αδαμαντίδη. Και τραγουδάει καλύτερα αγγλικά από την Αννα Βίσση!
- αααααααααα in memorial όπως Οσκαρ!
- Πάλι η Ελενίτσα? ωραίο το νέο outfit, δεν μπορούσε να βγάλει την πράσινη σκιά??
- οι χειμερινοί κολυμβητές βραβείο? εντυπωσιάστηκα!
- επιτέλους ο Ψινάκης! θεός αγάπη μου...
- βαριέμαι...
- δεν μ'αρέσει ο Ζακ Στεφάνου... πειράζει?
- χτύπα κι άλλο! μέχρι να πάω για ύπνο!
- μα όλοι άρρωστοι είναι και δεν ήρθαν? τύφος έπεσε???
- ΠΕΣ ΤΑ ΑΚΡΙΤΑ!
- κύριε πλούταρχε είστε ο πιο αδύναμος κρίκος!!
- και ο Θέμος σήμερα βαρετός είναι...

Καληνύχτα! του χρόνου πάλι...

Στο Παρα Πέντε η Θεοπούλα...

11:14 AM | 0 Comments

Ναι η σειρά είναι το πιο in θέμα της εποχής. Ναι η σειρά ξεφεύγει από τα τετριμένα και δεν αναλώνεται σε ερωτικά τρίγωνα και πολύγωνα. Ναι ο Γιώργος Καπουτζίδης αποδεικνύεται πολύ ταλαντούχος σεναριογράφος. Ναι ο ρόλος της Θεοπούλας έχει πλάκα...
Αλλά τη Δευτέρα τίποτα όλα αυτά δεν με απασχόλησαν... Βλέποντας την σκηνή όπου η Θεοπούλα, με αίματα στα χέρια, περπατά σαν χαμένη στους δρόμους σκέφτηκα: εγώ θα τη βοηθούσα? Και δεν απάντησα αμέσως ναι...
Ο κύριος Καπουτζίδης μέσα από μια κωμική σειρά κατάφερε να με προβληματίσει... Κι αυτό δεν συμβαίνει συχνά στην ελληνική τηλεόραση... Thank you

Μαρία Πετρίδη

11:59 AM | 0 Comments

10-12 το πρωί Rock Fm 96.9. Ακούω Μαρία Πετρίδη. Να ένα κορίτσι που χαίρεσαι να το ακούς. Ωραία φωνή, εύστοχα σχόλια (μου αρέσει κι αυτό το επαναστατικό που της βγαίνει μερικές φορές) κι ευχάριστες μουσικές (μάλλον βάζει χέρι στο playlist...)
Φαίνεται η Μαρία βρήκε τον εαυτό της εκεί, γιατί στον Best κάπου τον είχε χάσει...
Να ένας λόγος που ακόμα ελπίζω ότι δεν έχουν ισοπεδωθεί όλα στο ραδιόφωνο.
Υπάρχει ακόμα φως στο τούνελ...

βρε το ολγάκι...

12:01 AM | 2 Comments

το καλό με τον Θέμο Αναστασιάδη είναι ότι μέσα σε μια ώρα μπορείς να μάθεις όλα τα ευτράπελα που συμβαίνουν στην ελληνική τηλεόραση... κλείνεις την τηλεόραση και την ανοίγεις μόνο όταν έχει Θέμο... και τα μαθαίνεις όλα!!
είδα λοιπόν και καμάρωσα το ολγάκι... έλα τώρα που δεν ξέρετε ποιο είναι το ολγάκι... η κορούλα της Αντζελας που την καμαρώναμε μικρή με τα σιδεράκια... και τώρα την καμαρώνουμε τραγουδίστρια! βρε παιδιά ακόμα να της βγάλετε τα σιδεράκια?? το κοριτσάκι κουνάει το στόμα του και φωνή δεν βγαίνει!! κάτι ψιθύροι ακούγονται στο βάθος....
η μαμά κοιτούσε με απόγνωση αλλά τι να κάνει και η άμοιρη η Αντζελα... το Ολγάκι πάτησε πόδι: μαμά θέλω να γίνω τραγουδίστρια! τι να κάνει και η καρδιά της μάνας? να της πει ότι δεν κάνει να τραγουδάει ούτε στο μπάνιο γιατί ενοχλούνται τα πλακάκια? ότι το μάσημα της τσίχλας θα ακουγόνταν λιγότερο φάλτσο? όχι βέβαια!
να'σαι καλά βρε Θέμο... γελάσαμε κι απόψε!!

τράβα σκανδάλη...

2:34 PM | 3 Comments

Για να ξεπεράσεις ένα θάνατο λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός... Θέλεις, δεν θέλεις η ζωή συνεχίζεται και πρέπει το επόμενο πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι, να δουλέψεις, να πας τα παιδιά σου στο σχολείο και να συνεχίσεις την καθημερινότητά του. Τις πρώτες νύχτες κλαις ασταμάτητα, ο καιρός όμως περνάει και τα δάκρυα στεγνώνουν. Ο πόνος εσωτερικά υπάρχει αλλά σιγά σιγά σταματάει να σε χτυπάει στο στομάχι και καταχωνιάζεται κάπου βαθιά μέσα σου. Στο βάθος χρόνου εκείνη η απώλεια μοιάζει με μια πικρή ανάμνηση που σε σημάδεψε μεν αλλά δεν παύει να είναι απλά ανάμνηση.
Ετσι λοιπόν νόμιζα ότι θα αντιμετώπιζα το θάνατο του ονείρου μου. Δεν θα ξανακάνω ραδιόφωνο. Θα τραβήξω σκανδάλη. Ετσι έλεγα... Πως γίνεται όμως να σκοτώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου? Και πως γίνεται να ζήσω με τον εαυτό μου μετά από αυτό?
Κάθε πρωί πατάω το κουμπί 'on' και μια καινούργια μάχη ξεκινάει... είτε γιατί ακούω κάποιον φίλο μου και θυμάμαι τα παλιά, είτε γιατί ακούω κάποια άσχετη, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι συνεχώς: γιατί εκείνη κι όχι εγώ? Κάθε μέρα ένας καινούργιος αγώνας... με τον εαυτό μου, με την πραγματικότητα, με την αλήθεια... Κάθε μέρα μια προσπάθεια να κάνω το όνειρο μια πικρή ανάμνηση... Αυτός ο θάνατος όμως συνεχίζει να γροθοκοπά το στομάχι...
Σήμερα ένας αγώνας χάθηκε... Αύριο θα το παλέψω πάλι...

Σήμερα...

2:07 PM | 2 Comments

... δεν είναι καλή μέρα. Έκανα δύο ώρες να έρθω στη δουλειά, βράχηκα από την κορυφή ως τα νύχια και μισώ τον υπολογιστή μου. Δεν θέλω να γράφω εδώ. Ετσι κι αλλιώς δεν τα διαβάζει κανείς... Δωρεάν ψυχοθεραπεία είναι και τίποτα άλλο. Δεν θέλω να γράφω, θέλω να ζήσω! Να κλείσω κινητά, mail και τα συναφή και να βγω με φίλους... Να ακούσουμε μουσική, να μιλάμε συνέχεια... να λέμε βλακείες, να λέμε δακρύβρεχτα... να γελάμε δυνατά και να ακούω το γέλιο τους στα αυτιά μου... να με πειράζουν και να τους τσιμπάω... να αισθανθώ το ανθρώπινο δέρμα στα χέρια μου... να πίνουμε ποτά... να ζαλιζόμαστε και να τρεκλίζουμε στους δρόμους...
όχι άλλο πληκτρολόγιο... όχι σήμερα...

πρωινό Κυριακής

3:54 PM | 0 Comments


Είναι 11 το πρωί, βρέχει κι άνοιξα λίγο τις κουρτίνες για να χαζεύω έξω (οι ελίτσες μου θέλουν αλλαγή γλάστρας) και διαβάζω αυτό το φοβερό βιβλίο που μου έκανε δώρο του Αγίου Βαλεντίνου. Φοβερές φωτογραφίες από όλες τις χώρες του κόσμου, συνοπτικές πληροφορίες αλλά και οδηγίες για να μπείτε στο mood της κάθε χώρας. Super!
Να λοιπόν που μπορείς να ταξιδέψεις κι από τον καναπέ σου. Σε συνδυασμό με κλασική μουσική από το Mezzo, τα κυριακάτικα πρωινά δεν μπορούν να γίνουν καλύτερα...

τελικά το ρολόι είναι χαλασμένο?

12:53 PM | 0 Comments

Ο καλύτερός μου φίλος θα γίνει και πάλι πατέρας κι εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα γνωστά: εγώ πότε θα γίνω μάνα? θέλω να γίνω?
Δεν χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι, δεν πιστεύω ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει γονιός, ούτε θέλω να καλύψω κάποιο κενό της ζωής μου με ένα παιδί. Είμαι της ρομαντικής σχολής... Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ένα παιδί είναι καρπός δύο ερωτευμένων ανθρώπων και με ιντριγκάρει η ιδέα της ανατροφής ενός παιδιού.
Από την άλλη όμως φοβάμαι... όχι επειδή θα αλλάξει η ζωή μου, θα κλειστώ σπίτι και κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει... αυτά μπορώ να τα αντιμετωπίσω...
Φοβάμαι όμως για όλα όσα μπορεί να συμβούν: πως μπορείς να το μάθεις να μην πάρει ναρκωτικά? κι αν τελικά μοιάζω με τη μάνα μου (λένε μεγαλώνοντας όλοι μοιάζουμε με τους γονείς μας) θα γίνει ανισόρροπο όπως εγώ και θα με μισεί για πάντα?
Ίσως όλα αυτά να είναι υστερίες μιας 30 something με χαλασμένο βιολογικό ρολόι που αντί να σκέφτεται κούνιες και ροζ φορεματάκια (λες και είναι Barbie και όχι παιδί) σκέφτεται ναρκωτικά, μανιοκαταθλίψεις και γκρεμισμένα όνειρα ενός παιδιού που δεν υπάρχει καν!
Όλοι οι κοντινοί μου φίλοι έχουν κάνει παιδιά... άλλοι πολύ εύκολα κι άλλοι λίγο δυσκολότερα... Εγώ πάλι κοιτάζοντας την πορεία της ζωής μου και την ασθενική μου φύση, είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσω πάρα πολύ δύσκολα παιδί (με τα δεδομένα του Χρήστου θα έπρεπε να έχω τουλάχιστον 12!)
Και η σκέψη ότι θα πρέπει για άλλη μια φορά να παλέψω, ακούγεται τουλάχιστον τρομακτική...
Οι σκέψεις όμως αλλάζουν και η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία... δυστυχώς...

γιατί τόση φασαρία?

12:33 PM | 0 Comments

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω συνεχώς για τα blogs. Την επιτυχία τους στην Αμερική, την ανυπαρξία τους στην Ελλάδα... άλλοι δημοσιογράφοι τα βρίζουν, άλλοι τα εξυμνούν... γιατί όμως τόση ψυχανάλυση?
Κάποιοι από μας, μας αρέσει να γράφουμε... είτε γιατί θέλουμε κάπου να τα πούμε, είτε γιατί ελπίζουμε ότι θα μας ανακαλύψει το Hollywood (καλή ώρα...), είτε γιατί είμαστε απλά ψωνάρες!! Και σε κάποιους άλλους αρέσει να διαβάζουν και να παίρνουν μάτι τα εσώψυχα των άλλων! Προς τι λοιπόν όλη η φασαρία? Ενα παιχνίδι διαδικτυακό είναι που δεν ενοχλεί και πολλές φορές βοηθάει κιόλας...
Ας χαλαρώσουν λοιπόν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι-ψυχαναλυτές της δεκάρας (που ένιωσαν ξαφνικά ότι τρέμει η θεσούλα τους) κι ας μας αφήσουν εμάς με το όνειρο. Άλλωστε όποιος κάνει σωστά τη δουλειά του δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, σωστά?

And the Oscar goes to: Crash!!

10:09 PM | 0 Comments


Oscar ήταν και τελείωσαν... Και μπορεί κάθε χρόνο να λέω για αδικίες του Hollywood, φέτος όμως δεν έχω να πω πολλά.
Τα βραβεία μοιράστηκαν σε μεγάλο βαθμό δίκαια! Ο Ανγκ Λι έκανε φοβερή δουλειά αλλά το Crash άξιζε να βραβευτεί για καλύτερη ταινία. Γιατί είναι πραγματικά μια πολύ καλή ταινία. Με μεστές ερμηνείες (και όχι ο Ματ Ντίλον δεν ήταν ο καλύτερος) κι ένα εξαιρετικό σενάριο που είχε κάτι να πει. Ο ρατσισμός υπάρχει ανάμεσά μας, ισχυρίζεται η ταινία κι έχει δίκιο! Βλέποντας αυτή την ταινία, αν δεν σε επηρεάσει στο βαθμό που επηρέασε εμένα, τουλάχιστον θα σε προβληματίσει.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, για άλλη μια χρονιά κέρδισα στις προβλέψεις!!
Και του χρόνου!!

είδα capote

3:15 PM | 0 Comments

Λόγω των Όσκαρ και του παραδοσιακού πλέον στοιχήματος που βάζω κάθε χρόνο (ότι μπορώ να μαντέψω σε ποιούς θα δοθούν τα βραβεία) τον τελευταίο μήνα ζω τον απόλυτο πανικό! Κοιμάμαι κάθε βράδυ στις 2 και στις 3, καθότι βλέπω τουλάχιστον μια υποψήφια ταινία την ημέρα! Γιατί αν δεν 'μελετήσεις' πως θα κερδίσεις?
Φέτος η αυλαία των Οσκαρικών ταινιών έπεσε με το Capote. Και χαίρομαι πολύ γι'αυτό.
Δεν πρόκειται για μια ακόμα βιογραφία. Η ιστορία εστιάζει σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του Τρούμαν Καπότε. Συγκεκριμένα όταν έγραφε το βιβλίο 'Εν Ψυχρώ'.
Λένε για τον Καπότε ότι ήταν ένας από τους διασημότερους συγγραφείς της Αμερικής. Εγώ όμως πρέπει να ομολογήσω ότι δεν τον ήξερα. Οκ, ήξερα το Breakfast in Tiffanys (ως ταινία) αλλά δεν ήξερα ποιος ήταν ο συγγραφέας του. Ούτε για το βιβλίο 'Εν Ψυχρώ' ήξερα. Κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ.
Μια φοβερή ιστορία και ένας φοβερός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν! Δεν είναι απλά συγκλονιστικός. Είναι πολλά παράπανω. Οι κινήσεις του, το βλέμμα του, η φωνή του και το ανατριχιαστικό κλάμα του στο τέλος... απίστευτο! Άξιος ο κύριος Σέιμουρ!
Η σκηνοθεσία ήταν λιτή, όπως άλλωστε έπρεπε να είναι ώστε να αναδειχτεί η ιστορία και ο πρωταγωνιστής. Οσο για την Κάθλιν Κίνερ που παίζει τη φίλη του Καπότε, δεν κατάλαβα γιατί είναι υποψήφια για Οσκαρ...
Συμπέρασμα: η ταινία είναι πολύ καλή! Να τη δείτε! Μακριά όμως από τα Village!
Απορία: γιατί όσες ταινίες και να δω δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα της θανατικής ποινής? Ούτε και πρόκειται να συνηθίσω ποτέ...

About