Blogger Notes

Όταν στηρίζεις κάποιον, δεν το κάνεις γιατί περιμένεις να κάνει κι εκείνος το ίδιο. Όταν βοηθάς κάποιον, δεν το κάνεις γιατί περιμένεις κι εκείνος να σε βοηθήσει. Όταν θυσιάζεις κάτι σημαντικό με σκοπό να κάνεις κάποιον δικό σου άνθρωπο ευτυχισμένο, δεν απαιτείς να κάνει κι άλλος το ίδιο για σένα. Όταν ερωτεύεσαι δεν περιμένεις ότι θα έχεις ανταπόκριση. Απλά ελπίζεις... Δεν αγαπάς γιατί ο άλλος σ΄αγαπάει... απλά έτσι αισθάνεσαι... Γιατί όσο μεγαλύτερες προσδοκίες έχεις, τόσο περισσότερες απογοητεύσεις σε περιμένουν. Κι αυτό το μάθημα το έχεις μάθει και δεν περιμένεις πολλά...
Υπάρχουν όμως φορές που θα ήθελες να σε πάρουν τηλέφωνο, θα ήθελες να σε στηρίξουν σε μια δύσκολη στιγμή, θα ήθελες μια φορά το πρόβλημά σου να είναι σημαντικότερο από το δικό τους... στην τελική θα ήθελες να σε αγαπάνε και να στο δείχνουν...

Kανένα ανατρεπτικό σενάριο, καμία σπαραξικάρδια ερμηνεία, κανένα σκηνοθετικό τρικ. Αν αυτή η ταινία δεν σε κάνει να σκεφτείς, τουλάχιστον για μισή ώρα μετά το τέλος της, τότε καμία ταινία δεν μπορεί να το καταφέρει...

Πάνε 12 χρόνια από τότε που χάθηκε ο Γ. Τότε έμαθα “the hard way” ότι η ζωή συνεχίζεται... είτε το θέλεις, είτε όχι... Τα πρώτα χρόνια και τα πρώτα μνημόσυνα ήταν πολύ δύσκολα... Με το καιρό έγινε μια τραγική αφορμή για να βρισκόμαστε με την υπόλοιπη παρέα... Να λέμε τα νέα μας και να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε με τον Γ.

Και τα χρόνια πέρασαν... και πριν από μερικούς μήνες άκουσα στο ραδιόφωνο, μετά από πολύ καιρό, το τραγούδι του Γ. Και σκέφτηκα ότι είναι σαν να έφυγε χθες... θυμάμαι το πρόσωπό του... θυμάμαι τα τελευταία λόγια που ανταλλάξαμε μεταξύ μας... θυμάμαι την κηδεία... θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια...

Σήμερα το πρωί στο καθιερωμένο μνημόσυνο, σκέφτηκα για άλλη μια φορά πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας βασανίζουν... πόσο ηλίθια φαντάζει η δουλειά μου, τα άγχη μου και τα προβλήματά μου μπροστά στον τάφο ενός νέου άντρα που δεν πρόλαβε να ζήσει όλα τα ωραία της ζωής... Θα τα ζούσε ή θα τον ρούφαγε κι εκείνον η μίζερη καθημερινότητα?

Κι όλοι εμείς που πηγαίνουμε εκεί κάθε χρόνο και πλέον έχουμε κοιλίτσες, φαλάκρα, ακόμα και πιτσιρίκια στην αγκαλιά... μαθαίνουμε κάτι από αυτό το μακάβριο ραντεβού? Ή μήπως αφήνουμε τα τριαντάφυλλα, δακρύζουμε για λίγο και μετά γυρίζουμε στη βάση μας πιστεύοντας ότι θα ζήσουμε για πάντα?

Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε!!

Παρακαλώ πολύ... ένα μεγάλο χειροκρότημα στο μεγαλύτερο κορόιδο πάνω στη γη!! Θαυμάστε ένα μεγάλο μαλάκα που νόμιζε ότι πλέον ξέρει να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο. Κοιτάξτε έναν τεράστιο μαλάκα που εμπιστεύεται ανθρώπους που δεν είναι άξιοι της εμπιστοσύνης του! Υποκλιθείτε στο μαλάκα που δεν κατάλαβε το λάκκο που του έσκαβαν πίσω από την πλάτη του... Εύγε και πάλι εύγε!

Πάνω στο σανίδι μοιάζει μοιραίος, αγέρωχος, ψηλός και υπέροχος. Στα παρασκήνια όμως, μπορεί να παραμένει εξαιρετικός (μπορεί και όχι)... αλλά τόσο μικροσκοπικός... μια σταλιά...
Όταν λοιπόν η αυλαία πέφτει, καλύτερα να φεύγεις... καλύτερα να ζεις με την ψευδαίσθηση της σκηνής...

Όλοι κουβαλάμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία. Ο μπαμπούλας, ο αστυνόμος, ο μουσακάς που αρνήθηκες να φας, το γάλα εβαπορέ που έφτιαχνε η μαμά το πρωί... μπλιαχ!!
Το δικό μου παιδικό τραύμα (μεταξύ άλλων) ακούει στο όνομα Γιάννης Πάριος. Με το που άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα τον μάταιο τούτο κόσμο, αυτό μάλλον ήταν το πρώτο όνομα που άκουσα από τα χείλη της μαμάς. Πριν μάλιστα φτάσω να πάω νηπιαγωγείο, είχα ακούσει χίλιες φορές την γνωστή ιστορία όπου η μαμά όταν ήταν μια μικρή και αθώα επαρχιωτοπούλα, είχε φύγει κρυφά από την πόλη της για να δει το Γιάννη Πάριο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Δεν έφταναν όμως μόνο οι ιστορίες... είχαμε και τα 45άρια που έπαιζαν ασταμάτητα στο σπίτι... ευτυχώς που στην Αμερική δεν κυκλοφορούσαν όλα!
Η επιστροφή μας στην Ελλάδα σηματοδότησε την έναρξη του δράματος “Γιάννης Πάριος, part 2”. Το αυτοκίνητό μας έπαιζε μόνο 3 κασέτες: Donna Summer (λόγω μπαμπά), ΚISS (λόγω εμού) και βέβαια Γιάννη Πάριο!! Στο airplay του αυτοκινήτου ο Πάριος νικούσε σταθερά. Να΄μουνα Θεός για λίγο, Σε χρειάζομαι... αυτό ήταν το soundtrack κάθε βόλτας με το αυτοκίνητο... μάθαμε τους στίχους, μάθαμε τα β΄φωνητικά, μάθαμε το ρόλο κάθε μουσικού οργάνου στα τραγούδια...
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα και καθώς η μαμά οδηγούσε και τραγουδούσε Να΄μουνα θεός για λίγο, απ΄το φόβο να ξεφύγω, να μπορώ να σου φωνάξω σ΄αγαπώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω............. το αυτοκίνητο βρίσκει το δέντρο!!!
- Μα πως αγάπη μου χτύπησες στο δέντρο? Ρώτησε ο μπαμπάς.
- Ε, ήμουν λιγάκι αφηρημένη...
- Αφηρημένη ή μήπως πάλι τραγουδούσες Πάριο??
Και μετά ήρθαν τα Νησιώτικα... καινούργια δράματα... Κάθε απόγευμα γύρω στις 7 ο δίσκος έμπαινε στο πικάπ και τα ηχεία έπαιζαν δυνατά... Ντάρι Ντάρι, Ποιος μωρό μου ποιος, Σάλα Σάλα... αυτά τα τραγούδια κατατρέχουν την εφηβεία μου...
Και το αποκορύφωμα... οι τελευταίες διακοπές που έκανα με την οικογένεια και ήταν φυσικά στην... Πάρο!! Όπου ακούγαμε όλη μέρα στο αυτοκίνητο “Θα σ΄εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό¨ και περνούσαμε μπροστά από το σπίτι του και κοιτάζαμε με δέος, λες και βλέπαμε τον Πύργο του Άιφελ!!
Και μετά χώρισαν οι δρόμοι μας με τη μαμά... και άφησα το παιδικό τραύμα πίσω μου.
Το ξαναβρίσκω όμως λίγα χρόνια αργότερα όταν η εταιρεία του έστειλε στο γραφείο το νέο του cd. Βίος ερωτικός θυμάμαι ο τίτλος κι το παιδικό μου τραύμα ντυμένο στα λευκά. Ξεφυλλίζω το booklet και κολλάω... μιλάει για την ιστορία του κάθε τραγουδιού και τον τρόπο που έγραψε τους στίχους... και ξανακολλάω... Δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε, θυμάμαι μόνο να το διαβάζω ξανά και ξανά...
Έφταιγε η χρόνια πλύση εγκεφάλου της μαμάς ή μήπως επιτέλους ανακάλυπτα έναν σπουδαίο καλλιτέχνη? Εντάξει, ήξερα ότι έχει μια σπουδαία φωνή (τόσα χρόνια άλλωστε δεν ήμουν κουφή), ήξερα ότι είχε πει κάποια εξαιρετικά τραγούδια αλλά μήπως υπήρχε κάτι περισσότερο? Γιατί ένας καλλιτέχνης ονομάζεται σπουδαίος όταν είναι κάτι παραπάνω από καλή φωνή... όταν η ίδια του η προσωπικότητα έχει κάτι που μπορεί να σε παρασύρει και να επηρεάσει...
Και μένα γαμώτο το παιδικό μου τραύμα με επηρέαζε και στην ενήλικη ζωή μου. Θυμάμαι όταν έδινε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου μαζί με την τότε σύζυγο Σοφία και έλεγε ότι τα παιδιά δεν είναι αυτοσκοπός... πρώτα απ΄όλα αγαπώ εσένα και μετά τα παιδιά μας... Και σκεφτόμουν έτσι θα ήθελα να κάνω παιδιά..

Πριν από λίγες μέρες είμαι στο αυτοκίνητο και κάνω ζάπινγκ στο ραδιόφωνο και κάπου πετυχαίνω το παιδικό μου τραύμα να μιλάει περί έρωτα και μετά να τραγουδάει ¨To γράμμα¨... και μ΄άρεσε... κι ας μην το παραδέχομαι μαμά!!
Σκεφτόμουν όμως ότι με την κωλοδουλειά μου υπάρχει κίνδυνος απομυθοποίησης...
Ρε κοπελιά μήπως να αφήναμε κανέναν στο βάθρο που φτιάξαμε με το μυαλό μας? Πρέπει αναγκαστικά να τους απομυθοποιήσουμε όλους?