Είναι 3 μετά τα μεσάνυχτα. Γυρίζω μετά από ένα κουραστικό επαγγελματικό ραντεβού. Τόσες ώρες χαμένες για να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Οδηγώ στη Βουλιαγμένης και σκέφτομαι πόσο έχω παχύνει, πόσο έχω γεράσει, πόσο έχω ασχημύνει. Σκέφτομαι δίαιτες, πλαστικές εγχειρήσεις και μαγικά βότανα. Εξαντλημένη, περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο. Στο διπλανό αμάξι ένας καλοβαλμένος τύπος των ήντα (μάλλον), μ0υ κάνει νόημα να κατεβάσω το παράθυρό μου. Σκέφτομαι ότι κάτι θα θέλει να με ρωτήσει. Μου λέει να πάρω ένα μικρό χαρτάκι... Τι είναι αυτό? ρωτάω. Το τηλέφωνό μου, μου λέει. Όχι ευχαριστώ, του απαντάω και πατάω γκάζι. Είχε ανάψει πράσινο.
Σοκαρίστηκα! Υπάρχει ακόμα κόσμος που μοιράζει τηλέφωνα? Πλέον δίνουμε το όνομά μας στο Facebook ή στο Twitter και περιμένουμε να μας κάνουν add... Ούτε τηλέφωνα, ούτε ραντεβού στου Μπακάκου, ούτε τίποτα. Τώρα πια έχει σημασία να γράφεις γρήγορα στο πλήκτρολόγιο και να μπορείς να βάζεις τις καλύτερες φατσούλες... τι είναι άραγε καλύτερο?
1 comment:
e, ta xartakia fysika!!! (Ex-colleague)
Post a Comment