Τα κοσμικά...

1:34 AM | 0 Comments

Δεν ξέρω πως προέκυψε... αλλά βρέθηκα σε πολλά κοσμικά events τον τελευταίο καιρό. Φαίνεται ότι όταν έχεις επιχείρηση, έστω και κούτσικη, πρέπει να κυκλοφορείς σε κάτι τέτοια.
Παρουσίαση βιβλίου: ένα καλοστημένο event στη Μεγάλη Βρετανία , γεμάτο ψεύτικο γκλάμουρ και δήθεν χαμόγελα. Όλα αυτά τα πρόσωπα τα οποία παλιότερα μ' έσπρωχναν με μαθηματική ακρίβεια στον νευρικό κλονισμό, ήταν όλα εκεί. Κι όλα μου έδειχναν με εξαιρετικά πειστικό τρόπο ότι χάρηκαν που με είδαν. Και για πρώτη φορά δεν με άγγιξαν τα δήθεν τους. Το ποτό που κερνούσαν πάντως ήταν πολύ καλό και το ίδιο το βιβλίο καταπληκτικό.
Cosmopolitan party: το περιοδικό Cosmopolitan έκλεισε 10 χρόνια στην Ελλάδα και αποφάσισε να κάνει party. Η συγκεκριμένη βραδιά ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Και δεν εννοώ μόνο τον Σάκη που ήρθε να πει 2 τραγούδια (Σάκηηηηηη) αλλά για το γεγονός ότι ήταν ένα party με πραγματικούς ανθρώπους. Πραγματικά κορίτσια με στυλ και αγόρια απαλλαγμένα από πόζα και ηλιθιότητες. Ούτε κοσμικές φάτσες, ούτε ανορεξικά μοντέλα, ούτε ξινισμένες φάτσες. Ένα αληθινό party, για αληθινούς ανθρώπους. Αλλά με χάλια μουσική!! Κανείς δεν είναι τέλειος! Εύγε!!
Πάρτυ γενεθλίων @ SIX DOGS: δεν ήταν ακριβώς κοσμικό γεγονός, αλλά όταν ένα φίλος τυγχάνει να είναι άνθρωπος των media και γιορτάζει τα γενέθλιά του στο SIX DOGS γίνεται κοσμικό γεγονός. Ας πούμε σαν την κοσμική πλευρά της indie κοινότητας. Κι εδώ είδαμε ψεύτικες φάτσες και δήθεν χαμόγελα αλλά είδαμε και φριχτά ρούχα! Ρε παιδιά, το να βάλεις μια μαλακία στο κεφάλι σου δεν είναι alternative, είναι απλώς χάλια! Όπως και ο ίδιος ο χώρος!! Ωραία φάση η Αβραμιώτου, που αράζεις και πίνεις τα ποτάκια σου, αλλά αυτό το παρατημένο με τα καλώδια να κρέμονται δεν είναι εναλλακτικό, είναι απλά μαλακία. Η μουσική αρχικά μας πήρε τα αυτιά, αλλά αργότερα έστρωσε και είχε πλάκα όλη αυτή η techno εμμονή... Άλλωστε όπου και να τα πίνουμε με την A. καλά περνάμε...
Κοσμικό ρεπορτάζ τέλος για σήμερα. Μια νέα μέρα στο μαγικό κόσμο των media και της showbiz ξημερώνει. Μακριά από μας να είναι... κι όπου θέλει ας είναι!! (a.k.a τραβάτε με κι ας κλαίω).

The truth is...

12:58 AM | 0 Comments

Η NOVA όταν αποφασίσει να δείξει μια ταινία, του δίνει και καταλαβαίνει... Τη δείχνει κάθε πιθανή ώρα της ημέρας μέχρι που στο τέλος μαθαίνεις την πλοκή και τους διαλόγους της ταινίας λες και είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές.
Τον τελευταίο μήνα δείχνει συνεχώς το "Revolutionary Road". Μια εξαιρετική ταινία με απίστευτες ερμηνείες και πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ. Δεν βαριέμαι ποτέ να τη βλέπω. Κάθε φορά παρατηρώ κάτι διαφορετικό, ταυτίζομαι με έναν διαφορετικό χαρακτήρα και βγάζω διαφορετικά συμπεράσματα.
Η Έϊπριλ είναι ασυμβίβαστη και προσπαθεί να ζήσει το όνειρό της. Ο Φρανκ βολεύεται με την καλοπέραση της μεσοαστικής κοινωνίας. Και συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσης...
Όλοι βγήκαμε από την αίθουσα και σκεφτήκαμε ότι είμαστε σαν την Έϊπριλ. Ατίθασοι, ανεξάρτητοι και ελεύθερο πνεύμα. Τι σχέση έχουμε εμείς με εκείνον τον μαλάκα, τον βολεψάκια τον Φράνκ??
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε Φρανκ.
Κάνουμε τη δουλειά για την οποία θα ήταν περήφανοι η μαμά και ο μπαμπάς και την οποία μπορούμε να μιλάμε με περηφάνια στον κοινωνικό μας κύκλο. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να βρεθούμε σε μια παρέα και να πούμε ότι σερβίρουμε καφέδες? Κάνουμε τη δουλειά που θα μας δώσει αρκετά λεφτά για να έχουμε ένα μεγάλο σπίτι στα προάστια, ακριβό αυτοκίνητο και πρώτο τραπέζι στα trendy εστιατόρια και μπουζούκια της πόλης.
Κάνουμε σχέσεις που μας κάνουν να φαινόμαστε καλύτεροι. Κυκλοφορούμε την κλασάτη γκόμενα ή τον πιο πετυχημένο γκόμενο... όλοι μας θαυμάζουν για την τέλεια σχέση μας και γυρίζουμε σπίτι μας γεμάτο σιωπές και κενό...
Κάνουμε φιλίες που μας βοηθούν στη δουλειά μας ή που βοηθούν τα παιδιά μας να έχουν παρέα όταν βγαίνουμε για φαγητό ή πάμε εκδρομή στην Ανάβυσσο.
Η αλήθεια είναι... ότι δεν μοιάζουμε καθόλου με την Έϊπριλ... βολεύομαστε στην τέλεια εικόνα που μας επιβάλει ο περίγυρός μας και ξεχνάμε να ζήσουμε...

Old school

2:02 PM | 1 Comments

Είναι 3 μετά τα μεσάνυχτα. Γυρίζω μετά από ένα κουραστικό επαγγελματικό ραντεβού. Τόσες ώρες χαμένες για να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Οδηγώ στη Βουλιαγμένης και σκέφτομαι πόσο έχω παχύνει, πόσο έχω γεράσει, πόσο έχω ασχημύνει. Σκέφτομαι δίαιτες, πλαστικές εγχειρήσεις και μαγικά βότανα. Εξαντλημένη, περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο.
Στο διπλανό αμάξι ένας καλοβαλμένος τύπος των ήντα (μάλλον), μ0υ κάνει νόημα να κατεβάσω το παράθυρό μου. Σκέφτομαι ότι κάτι θα θέλει να με ρωτήσει. Μου λέει να πάρω ένα μικρό χαρτάκι... Τι είναι αυτό? ρωτάω. Το τηλέφωνό μου, μου λέει. Όχι ευχαριστώ, του απαντάω και πατάω γκάζι. Είχε ανάψει πράσινο.
Σοκαρίστηκα! Υπάρχει ακόμα κόσμος που μοιράζει τηλέφωνα? Πλέον δίνουμε το όνομά μας στο Facebook ή στο Twitter και περιμένουμε να μας κάνουν add... Ούτε τηλέφωνα, ούτε ραντεβού στου Μπακάκου, ούτε τίποτα. Τώρα πια έχει σημασία να γράφεις γρήγορα στο πλήκτρολόγιο και να μπορείς να βάζεις τις καλύτερες φατσούλες... τι είναι άραγε καλύτερο?

About