Όσο μεγαλώνεις και γερνάς, τόσο πιο δύσκολα βάζεις ανθρώπους στη ζωή σου. Λίγο μετά το σχολείο, άντε και το πανεπιστήμιο, κλείνεις οριστικά την πόρτα. Που και που σου χτυπάνε την πόρτα, ανοίγεις διστακτικά και μετά από λίγο καιρό τους αποχαιρετάς, δίνοντας υποσχέσεις στον εαυτό σου ότι δεν θα την ξανανοίξεις... και δεν τηρείς το λόγο σου μέχρι εκείνη την στιγμή που κλειδώνεις μια για πάντα την πόρτα...Έλα όμως που υπάρχουν και παράθυρα... και νέοι άνθρωποι "τρυπώνουν" στη ζωή σου... που σε κάνουν και γελάς όταν φοράνε γυαλιά με καρδούλες, που σου φτιάχνουν το κέφι όταν σου γράφουν "μίλα μας και μη μας αγαπάς", που σου λένε "στεναχωρήθηκα που σε άκουσα να κλαις", που με ένα περίεργο τρόπο σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έχεις ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω σου (που δεν είχες ποτέ...) ...
Βαθιά μέσα σου όμως αρνείσαι την ύπαρξή τους... ψάχνεις να βρεις το λάθος... Γιατί πιστεύεις ότι αυτό που σήμερα σας ενώνει, αύριο θα σας χωρίζει, γιατί θα δουν ποια πραγματικά είσαι, γιατί θα βαρεθούν, γιατί δεν θα έχετε πια κοινά ενδιαφέροντα... κτλ κτλ κτλ... βαθιά μέσα σου αρνείσαι να παραδεχτείς ότι καλά πράγματα μπορούν να συμβούν και σε σένα...
5 comments:
Μην το σκέφτεσαι έτσι. Όσο το θέλουμε πάντα μπορούμε να βάζουμε νέα πρόσωπα στη ζωή μας :)
Γεια σου φίλη....Lost...δεν έχεις και άδικο..για ρώτα και μένα που είμαι τριάντα χρόνων και από την εφηβεία μου έχω δεί λαμόγια και λαμόγια και άτομα και ατομάκια που έλεγε και μιά φίλη (από το Πανεπιστήμιο)καλή της ώρα όπου και αν είναι..και που έχω τραβήξει τα μύρια όσα από διάφορους μ....άκες, ηλιθίους,βλάκες,ανώμαλους,ζώα..και χίλιους δύο άλλους..και κυρίως στον ερωτικό τομέα...χάααααλια αν κάτσω φίλη και σου πώ τι έχω τραβήξει θα φρίξεις και θα σου πέσουν τα μαλλιά...και έτσι έχω την εντύπωση ότι ποτέ...μα ποτέ όμως ΔΕΝ θα ανοίξω τη καρδιά μου ξανά σε ΚΑΝΕΝΑΝ και για ΚΑΝΕΝΑΝ... έτσι νιώθω..ΔΕΝ εμπιστέυομαι πιά κανέναν...βαρέθηκα να ανέχομαι να ξεσπά ο κάθε μ.....άκας τις ανωμαλίες,τις ψυχασθένιές του,τα κόμπλεξ,τις ανασφάλειές του πάνω μου...και να προσπαθεί μό-νο να γεμίσει τα όποια κενά του μέσα από μένα...βαρέθηκα να το παίζω εγώ το 'αντικείμενο'που οι άλλοι χρησιμοποιούν διεστραμμένα γιανά ικανοποιήσουν τις όποιες αρρωστημένες επυθυμίες και ορέξεις τους...βαρέθηκα,βαρέθηκα την κοροιδία,το ψέμμα,την εκμετάλευση....βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα....τη μ......ακία των άλλων και του καθενός....βαρέθηκα.....γενικά....έχω άδικο;;;;για πες εσύ...καλώς σε βρήκα,Αθανασία.
Aθανασία...Jesus...!
κατι πρέπει να κανεις με ολο αυτόν τον θυμό...
αλμοστ εσένα στα πα απο το τηλέφωνο...!!!
συμφωνώ με τον/την unclescrooge!
δεν ειναι πολύ όμορφο να περνάς ωραίες στιγμές με καινούριους φίλους???
Γειάσου αγαπητέ φίλε yonderboi..είδα την απάντησή σου.. μπορεί να θεωρείς φίλε ότι το χω παράτραβήξει με το θυμό μου όπως λες και εδώ...μπορεί να σου φαίνεται ίσως και πάααααρα πολύ υπερβολική η αντίδρασή μου..αλλά νομίζω και εσύ έτσι θα έκανες εάν είχες τραβήξει όσα εγώ..με αποτυχημένες σχέσεις ερωτικές,φιλικές κλπ,κλπ,κλπ...και αν ένιωθες ή μάλλον όχι ένιωθες απλώς έβλεπες ξεκάθαρα ή καλύτερα εάν στο έλεγαν οι άλλοι αυτό και κατά πρώσοπο και χωρίς να νιώθουν και καμία ενοχή για ότι κάνουν..
ότι το μόνο που θέλουν από σένα είναι να πάρουν ότι έχεις μέσα σου..τα πάντα από σένα.....και μετά να φύγουν σαν κλέφτες...και εάν ένιωθες ότι γι αυτούς είσαι ένα 'πράγμα'που το χρησιμοποιούν όπως θέλουν και όποτε θέλουν και μετά το πετάνε..και εάν τους φερόσουν κύριος/α;;;και μετά αυτοί αντί αυτό να το εκτιμήσουν και να το σεβαστούν...όπως πρέπει...αυτοί κοιτούσαν να σου ΄βγάλουν το μάτι' που λένε,να σε βλάψουν όσο μπορούν σε όλα τα επίπεδα σε όλους τους τομείς της ζωής σου...ε,νομίζω φίλε ότι η οργή και ο θυμός μου είναι δικαιολογημένα..απόλυτα όμως......Αθανασία.
yonderboi... στα είπα στο τηλέφωνο...
αθανασία... καταλαβαίνω το θυμό σου, αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη... όσο και να νομίζουμε ότι έχουμε κλείσει οριστικά τη πόρτα στον έξω κόσμο... κάτι συμβαίνει και μας τα ανατρέπει όλα... και το παράθυρο ανοίγει...
Post a Comment