Πριν από δέκα ακριβώς χρόνια γνώρισα τον καλύτερό μου φίλο. Ένα τίτλο που του φόρτωσα χωρίς ποτέ να τον ζητήσει, ποτέ να τον αποδεχθεί, ποτέ να τον γουστάρει.
Σε αυτά τα χρόνια τού φορτώνω μόνιμα τύψεις που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο ρόλο του και φορτώνω τον εαυτό μου θλίψη που δεν έχω κάποιον να με στηρίξει όταν το χρειάζομαι.
Μπορεί λοιπόν η φιλία μας να μην είναι ιδανική, σημασία όμως έχει ότι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά έναν εξαιρετικά ταλαντούχο άνθρωπο, ένα μεγάλο χαμόγελο ακόμα και στα δύσκολα, ένα καθαρό χαρακτήρα απαλλαγμένο από κόμπλεξ και συμπλέγματα, ένα θετικό πνεύμα...
Μετά από μια ολόκληρη δεκαετία ήρθε η ώρα να τον απαλλάξω από τον ηλίθιο τίτλο που του φόρτωσα και να τον αφήσω ελεύθερο. Ελεύθερο ν’ αποφασίσει ο ίδιος τον τρόπο που θα υπάρχει στη ζωή μου. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς στήριξη, χωρίς τύψεις.
Ο καλύτερός μου φίλος
11:11 AM | 1 Comments
1 comment:
Σ' αγαπάω. Σε σκέφτομαι. Το ξέχασα. Κλασσικά. Είσαι εδώ. Είσαι μέσα μου. Και δεν βγαίνεις από 'δω. Γι αυτά και για τα άλλα τόσα. Για 10 ακόμα. Και για άλλα 10. Και για όσα 10. Χαίρομαι που υπάρχεις στην ζωή μου.
Post a Comment