Πήγα Κρακοβία

10:40 PM | 4 Comments





"Κρακο... τι?? Τι είναι αυτό???" Αυτή ήταν η αντίδραση όλων όταν τους ανακοίνωσα το ταξίδι μου... Η Κρακοβία λοιπόν είναι μια όμορφη πόλη στην Πολωνία, που είδα στο Travel Planet και ξετρελάθηκα, που έχει απευθείας πτήση από Αθήνα και το εισιτήριο είναι πολύ φθηνό, που γενικά δεν την ξέρει πολύς κόσμος άρα δεν έχει πολλούς τουρίστες...
Τελικά ήταν πολύ πιο όμορφη απ'ότι περίμενα... γραφική πόλη με θαυμάσια αρχιτεκτονική, χαμογελαστοί άνθρωποι και απίστευτο nightlife!!
- Cloth Hall-Market Square: μια απίστευτη πλατεία που φαινόταν ακόμα πιο όμορφη με συννεφιά! Με καφέ και εστιατόρια παντού χωρίς να χαλάει πουθενά η αισθητική της πόλης, και με κεφάτους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν ακόμα και πολύ αργά τη νύχτα!!
- Auswitz: νομίζεις ότι τα έχεις δει και τα έχεις ακούσεις όλα για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τους Ναζί. Μέχρι που φτάνεις εκεί και είναι όλα τόσα ανατριχιαστικά και τρομακτικά που όταν μετά από 2 ώρες ξενάγησης, χαίρεσαι που είσαι ζωντανός...
-Kasimierz: το Γκάζι της Κρακοβίας! απίστευτα μαγαζάκια, φοβερά στέκια κι ένα φοβερό nightlife που ξεπερνάει ακόμα και το δικό μας!!
- Salt Mines: κατεβαίνεις 800 (ναι, 800!!) σκαλιά για να δεις τα απίστευτα πράγματα που έχουν φτιάξει τόσα μέτρα κάτω από τη γη.
- The Piano Rouge: καταπληκτικό μαγαζί, φοβερή τζαζ μουσική και super κοκτέιλ!

Ένα μικρό διαμάντι που χαίρομαι που ανακάλυψα... Σίγουρα θα ξαναπάμε! ε?


Είδα + Άκουσα Saint Etienne

9:21 PM | 0 Comments


*Φαίνεται ότι χρειάζεται να πάρεις άδεια για να μπορέσεις να γράψεις στο blog σου...

Τα βράδια που μελετούσες για εξετάσεις, άκουγες στο ραδιόφωνο τα τραγούδια των Saint Etienne. Τα πρωινά που ξυπνούσες και νόμιζες ότι όλη η ζωή είναι μπροστά σου, άκουγες στο ραδιόφωνο τα τραγούδια των Saint Etienne. Τα σαββατοκύριακα που έπινες χαλαρός τα καφεδάκια σου στην Κυψέλη, άκουγες τα τραγούδια των Saint Etienne.
Και μετά από χρόνια και ζαμάνια έρχονται στην Αθήνα και τρέχεις να τους δεις από κοντά. Και βαριέσαι... γιατί μπορεί η χαλαρή pop των Saint Etienne να είναι ιδανική συντροφιά σε πολλές φάσεις της ζωής σου, δεν λειτουργεί όμως το ίδιο και στο live...
Όλα ήταν χαλαρά και χαριτωμένα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο που να σε συγκινήσει. Μόνο το encore μας ξεσήκωσε και μας έστειλε χαρούμενους σπίτια μας...

Ευρώπη γίναμε...

12:13 AM | 2 Comments

Σε κάθε πόλη του εξωτερικού που έχω ταξιδέψει, έχω χρησιμοποιήσει το μετρό. Υπάρχουν στάσεις παντού και λειτουργεί μέχρι αργά. Κατεβαίνεις στο κέντρο, πίνεις τα ποτάκια σου και παίρνεις το μετρό και γυρίζεις σπιτάκι σου. Στο Βερολίνο λειτουργεί 24ώρο, στη Μαδρίτη μέχρι τις 2.30, στο Παρίσι μέχρι τη 1, στη Νέα Υόρκη 24 ώρες και στη φτωχή Ελλαδίτσα αν πας στις 11.45 να βρεις μετρό... ίσως και να σταθείς τυχερός...
Κι έτσι αναγκάζεσαι να πάρεις το αυτοκίνητο, να ψάχνεις να παρκάρεις και να ζεις με το φόβο του αλκοτέστ γιατί ήπιες μερικές μπύρες παραπάνω...
Και το Σάββατο το βράδυ συνέβη το απίστευτο... για πρώτη φορά το μετρό λειτουργεί μέχρι τις 2.30!!! Και πήρα το μετρό, και πήγα συναυλία, και γύρισα στο Σύνταγμα, και αγόρασα εφημερίδες, και τσίμπησα κάτι, και πήρα το μετρό και γύρισα σπίτι στις 3!!!
Η ασφάλεια ήταν αυξημένη, οι κάμερες περίμεναν στις στάσεις για να καταγράψουν το γεγονός και οι πιο όμορφες φάτσες, απ' όλες τις χώρες που έχω ταξιδέψει, έκαναν βόλτες χωρίς να ταλαιπωρούνται!!! Πάντα τέτοια!!!

Ο καλύτερός μου φίλος

11:11 AM | 1 Comments

Πριν από δέκα ακριβώς χρόνια γνώρισα τον καλύτερό μου φίλο. Ένα τίτλο που του φόρτωσα χωρίς ποτέ να τον ζητήσει, ποτέ να τον αποδεχθεί, ποτέ να τον γουστάρει.
Σε αυτά τα χρόνια τού φορτώνω μόνιμα τύψεις που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο ρόλο του και φορτώνω τον εαυτό μου θλίψη που δεν έχω κάποιον να με στηρίξει όταν το χρειάζομαι.
Μπορεί λοιπόν η φιλία μας να μην είναι ιδανική, σημασία όμως έχει ότι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά έναν εξαιρετικά ταλαντούχο άνθρωπο, ένα μεγάλο χαμόγελο ακόμα και στα δύσκολα, ένα καθαρό χαρακτήρα απαλλαγμένο από κόμπλεξ και συμπλέγματα, ένα θετικό πνεύμα...
Μετά από μια ολόκληρη δεκαετία ήρθε η ώρα να τον απαλλάξω από τον ηλίθιο τίτλο που του φόρτωσα και να τον αφήσω ελεύθερο. Ελεύθερο ν’ αποφασίσει ο ίδιος τον τρόπο που θα υπάρχει στη ζωή μου. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς στήριξη, χωρίς τύψεις.

Busy day

3:29 PM | 1 Comments



Μετά από μια τέτοια δύσκολη εβδομάδα, χρειαζόμουν κάτι δυνατό για το σαββατοκύριακο. Δεν ήξερα όμως τι ακριβώς...
Αποφασίζω να κατέβω στο κέντρο με σκοπό να αγοράσω οδηγούς για το νέο μου ταξιδιωτικό προορισμό. Λίγο πριν φύγω από το σπίτι, βλέπω στην τηλεόραση έκτακτο δελτίο για επεισόδια στο κέντρο. Φτου!!
Δεν πτοούμαι όμως... κλείνω την πόρτα και φτάνω στα πλησιέστερα Starbucks. Παραγγέλνω τα γνωστά και χαμογελάω στους μελλοντικούς συναδέλφους μου. Μισή ώρα αργότερα φτάνω στο τραμ. Παρκάρω και πηγαίνω στη στάση. Μετά από μια ώρα περίπου είμαι στο Σύνταγμα.
Κατηφορίζω την Πανεπιστημίου και μοιάζει να είναι Δεκαπενταύγουστος. Αυτοκίνητα δεν υπάρχουν πουθενά, τα μαγαζιά έχουν κατεβάσει τα ρολά αλλά παραμένουν ανοιχτά (γιούπι!).
Μπαίνω στον Ελευθερουδάκη και πηγαίνω καρφωτή στον 7ο όροφο... τον παράδεισο του ταξιδιώτη. Κάθε φορά θέλω να ταξιδέψω παντού, να πάρω βιβλία για κάθε γωνιά του πλανήτη... αλλά τελικά αρκέστηκα σε 3 βιβλία...
Συνεχίζω να κατηφορίζω την Πανεπιστημίου και τα δακρυγόνα έχουν αρχίσει να έχουν επίδραση στα μάτια μου. Φωτιές, κλούβες και τα συναφή και στρίβω στη Σταδίου. Μπαίνω φυσικά στα H&M, μπαινοβγαίνω στα χωρίς κόσμο δοκιμαστήρια, πληρώνω και πηγαίνω προς Ψυρρή μεριά γιατί έχω πεθάνει από την πείνα!!
Και που να πάμε??? Κάνω μια στάση στο Cosa Nostra αλλά ο σερβιτόρος με αγριοκοιτάζει και μου λέει: έκλεισε η κουζίνα!!! Καλά ντε!!! This is Greece, you know???
Αλλαγή πορείας και φτάνουμε στο Kuzina του Θησείου. Μου αρέσει πολύ αυτό το μαγαζί... Ωραία και απλή διακόσμηση, ωραίος φωτισμός, ωραία μουσική, χαμογελαστό προσωπικό. Ακόμα κι όταν δημιουργήθηκε πρόβλημα το τραπέζι μας, το τακτοποίησαν αμέσως. Οι κροκέτες ρυζιού με μοτσαρέλα ήταν εξαιρετικές. Τα σκαλοπίνια με την κάπαρη ήταν πολύ καλά, αλλά να πω την αλήθεια μου αρέσε περισσότερο όταν δοκίμασα το διπλανό πιάτο... το χοιρινό με το δεντρολίβανο κι ένας πουρές... super!
Και τώρα τι κάνουμε??? Μήπως να πηγαίναμε θέατρο??? Ανοίγω το Αθηνόραμα και ψάχνω το κοντινότερα θέατρα γιατί φυσικά βαριόμασταν να περπατήσουμε. Ο κλήρος πέφτει στο "Σ'αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε!". Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε, μα κάθε φορά, που πηγαίνω η ίδια στο ταμείο ν' αγοράσω εισιτήρια μας βάζουν πρώτη ή δεύτερη σειρά!! Οι εξηγήσεις είναι πολλές: βαριούνται οι ταμίες να δίνουν την πρώτη σειρά στις μεσήλικες κυρίες με γούνες, οι ηθοποιοί προτιμούν να βλέπουν νέα πρόσωπα μπροστά τους, τους ξεγελάει η φάτσα μου και νομίζουν ότι δίνουν την πρώτη σειρά σε αξιόπιστα άτομα??? who knows...
Για να περάσει η ώρα μέχρι ν' αρχίσει η παράσταση... κάθομαι σε ένα φοβερό καφέ στην Σαρρή (δεν συγκράτησα το όνομά του). Μοναστηριακό ντεκόρ, γοτθικές καρέκλες, μουσικές τύπου Cosmos 93.6 με ολίγον από Αλέξανδρο Χριστόπουλο και ωραία σοκολάτα.
Η ώρα όμως έχει περάσει και μπαίνω στο θέατρο Εμπορικόν. Ωραία διαρύθμιση και πολύ άνετα καθίσματα!!! Το έργο είχε αστείες στιγμές αλλά δεν έβγαζε εκβιαστικά το γέλιο. Χαριτωμένοι διάλογοι, ωραία μουσική και πολύ καλοί οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου στα τραγούδια. Η καλύτερη ερμηνεία by far της Βίκυς Σταυροπούλου που δεν φοβάται να τσαλακωθεί και να χαρίσει απλόχερα τον εαυτό της. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης πολύ καλός, ο Πυγμαλίων θεωρώ ότι είναι φοβερό ταλέντο, ενώ ο Μέμος Μπεγνής είχε τελικά εξαιρετική φωνή!! Η Βάσω Γουλιελμάκη ήταν έκπληξη. Κατάφερε να μπει και να βγει σε ρόλους με μεγάλη ευκολία. Η Τζίνα Αλοιμόνου δεν ήταν κακή, αλλά μπροστά στην ερμηνευτική γκάμα των υπολοίπων έμοιζε να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Και μερικές φορές και παράφωνη!! Έχει δρόμο ακόμα... Αλλά κούκλα! Δύο μέτρα πόδι!!
Το έργο ήταν συμπαθητικό... μερικές φορές πολύ αμερικάνικο... πιο όμορφη στιγμή... ο Μέμος Μπεγνής να τραγουδάει στην "γριά" Τζίνα Αλοιμόνου...
Μετά το θέατρο, ήρθε η ώρα για ποτάκι... Τα σοκάκια στου Ψυρρή είναι γεμάτα, τα μπαράκια είναι γεμάτα κι εμείς δοκιμάζουμε την τύχη μας στο Vames. Τεράστιο μαγαζί κι ευτυχώς καθαρά ποτά... παιδιά please λιγότερα παγάκια στο ποτήρι!!
Και ξάφνου, όρεξη για γλυκό!! Ποιος να το περίμενε????
Ξανά έξω στα δρομάκια του Ψυρρή με άπειρο κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά... so this is living!!!
Καθόμαστε στα "Σερπέτια". Ο χαμογελαστός κύριος του μαγαζιού περιγράφει τα γλυκά και μου τρέχουν τα σάλια. Μέσα στη ζαλάδα μου και το σάκχαρό μου στο πάτωμα, διαλέγω τη μπισκοτόπιτα. Από κάτω μπισκότο, σοκολάτα κι από πάνω κρέμα χτυπημένη με σαφράν... τα λόγια είναι περιττά... απλά τέλειο!!!
Έπρεπε όμως να κάψω όλες τις θερμίδες... στριμώχνομαι μέσα στο πλήθος στου Ψυρρή... προσπερνώ τα βρώμικα που μου έχουν σπάσει τη μύτη (τι λαιμαργία Θεέ μου...) και ανηφορίζω την ερημωμένη Ερμού. Χαζεύω με την ησυχία μου τις βιτρίνες και δίνω κέρματα στους πλανόδιους μουσικούς.
Φτάνω στο Σύνταγμα κι αγοράζω εφημερίδες ανάλογα με τις ταινίες που προσφέρουν... αλλιώς ποιος ο λόγος?? Μπαίνω στο τραμ, κλείνω τα μάτια μου και το "ταξίδι" της επιστροφής αρχίζει...
Γύρω στις 3.30 είμαι σπίτι μου, κάτω από το πάπλωμα... κλείνω το φωτιστικό στο κομοδίνο και πλέον δεν θυμάμαι τίποτα απ'όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες... καληνύχτα.

Είδα Juno

12:55 AM | 1 Comments

Να και μια feel good movie!! Απλή σκηνοθεσία, χαλαρή ιστορία με πανέξυπνους διαλόγους και μια απίστευτη πρωταγωνίστρια που κλέβει την παράσταση!! Μια φοβερή Έλεν Πέιτζ που είναι πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς κι ένας γλυκός εφηβικός έρωτας που νομίζεις ότι θα κρατήσει για πάντα...

About