Ο σκύλος είναι ένα πολύ πιστό ζώο. Αγαπάει το αφεντικό του, απλά και μόνο γιατί του ρίχνει φαγητό στο κεσεδάκι. Κουνάει χαρούμενος την ουρά του απλά και μόνο γιατί το boss άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Το αφεντικό όμως δεν προλαβαίνει να το φροντίσει και να το πηγαίνει βόλτες για να κατουρήσει (ενώ το θέλει), γι’ αυτό και το «παρκάρει» στο περιβόλι του εξοχικού του για 4, 5 ,6 μήνες χωρίς να δώσει σημεία ζωής... Το σκυλί αφού θα γαβγίσει και αφού θα τρέχει συνέχεια στην πόρτα νομίζοντας ότι άκουσε βήματα, θα παραιτηθεί. Θα αρχίζει να κυνηγάει τις γάτες της περιοχής και θα τρωει τα κόκαλα που του ρίχνουν οι γείτονες για να σταματήσει να γαβγίζει μέσα στην νύχτα.
Και να λοιπόν που το αφεντικό κάνει την εμφάνισή του μετά από μήνες και το σκυλί ούτε του κρατάει μούτρα, ούτε τον αποφεύγει. Χοροπηδάει από την χαρά του! Κουνάει την ουρά του και απολαμβάνει την στιγμή που του ρίχνει φαγητό στο κεσεδάκι και του χαϊδεύει τη μουσούδα. Απολαμβάνει την στιγμή γιατί ξέρει ότι ίσως να μην την ξαναζήσει. Γιατί μπορεί να είναι σκύλος αλλά πέντε πράγματα τα καταλαβαίνει.
Το αφεντικό φεύγει και ο σκύλος είναι λυπημένος. Γαβγίζει ελπίζοντας ότι θα ξαναγυρίσει για λίγο για να του ξαναγεμίσει το κεσεδάκι...
Και θα γυρίσει... όταν θα προλαβαίνει... όταν θα τον βολεύουν τα ωράρια... όταν οι γείτονες του εξοχικού θα τον πάρουν τηλέφωνο και θα τον απειλήσουν «έλα να πάρεις το κωλόσκυλο που μας έχει πάρει το κεφάλι!»
Τελικά το κινέζικο ωροσκόπιο λεει αρλούμπες!! Δεν πρέπει να είμαι ποντίκι αλλά ένας ωραιότατος και παχουλός σκύλος.
1 comment:
Κι εγώ στο κινέζικο ωροσκόπιο φίδι είμαι, αλλά έτσι όπως τα γράφεις μάλλον σκύλος πρέπει να είμαι... Όχι όμως ωραιότατος και παχουλός: ασχημούλης και νηστικός...
Post a Comment