Φουσκώνεις μπαλόνια για ένα μεγάλο πάρτυ... Ενθουσιάζεσαι από το ωραίο σχήμα τους και τα φουσκώνεις κι άλλο... Ξέρεις ότι μπορεί να σπάσουν ανά πάσα στιγμή αλλά η χαρά σου είναι τόσο μεγάλη που φουσκώνεις κι άλλο... Και το μεγάλο μπαμ πλησιάζει...
Αν δεν θέλεις να μείνεις με μια μεγάλη και σπασμένη φούσκα... συγκρατήσου... ένα μπαλόνι είναι μόνο... μετά από λίγο καιρό θα ξεφουσκώσει μόνο του...
Έχουμε πρόβλημα με τα πολλά βάρη. Δεν θα πάρουμε ποτέ μετάλλιο στην άρση βαρών και δεν θα γίνουμε ποτέ Πύρρος Δήμας.
Γιατί παρ΄όλο που βιώνουμε στη ζωή μας πολλές στιγμές ευτυχίας, αδυνατούμε να τις κουβαλήσουμε μέσα μας και να τις έχουμε ρεζέρβα για τις δύσκολες ώρες. Το φορτίο είναι βαρύ και μας δυσκολεύουν στο περπάτημα. Αφήνουμε λοιπόν πίσω μας τις ευτυχίες και σπαταλάμε τον χρόνο μας, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τις δυστυχίες μας...
Αν όμως σκεφτούμε όλες αυτές τις στιγμές που έχουμε ζήσει, ίσως η ζωή μας να ήταν ευκολότερη.
- Ένα βράδυ στη βεράντα, διαβάζοντας ένα βιβλίο και πίνοντας ένα ποτήρι κρασί.
- Ένα τηλεφώνημα από το φίλο σου που σε έκανε να γελάσεις δυνατά.
- Ένα σ΄αγαπώ που σου είπε λίγο πριν κοιμηθείς.
- Ένα μπουκέτο λουλούδια που αγόρασες και τα έβαλες στο σαλόνι σου.
- Ένα βλέμμα που σ΄έπεισε ότι τελικά σε αγαπάει.
- Ένα βράδυ που έμεινες μέχρι αργά στο γραφείο κι έλεγες αρλούμπες με τους συναδέλφους και άκουγες δυνατά μουσικές.
- Ένα απόγευμα που βγήκες για καφέ με τα κορίτσια και ένιωσες να δένεσαι μαζί τους.
- Ένα κυριακάτικο πρωινό που ξύπνησες, ήπιες καφέ και διάβασες εφημερίδες, ακούγοντας τζαζ.
- Ένα βράδυ που είδατε μαζί, αραχτοί στον καναπέ, για χιλιοστή φορά το Notting Hill.
- Ένα σ-κ που ταξίδευες για Λουτράκι και στο δρόμο τραγουδούσες δυνατά το New York New York.
- Ένα βροχερό απόγευμα που έκλεισες το παράθυρο κι ένιωσες ότι άφηνες τον υπόλοιπο κόσμο έξω.
- Ένα βράδυ που πήρες τηλέφωνο στις 3 το πρωί τη φίλη σου κι εκείνη το είχε ανοιχτό και σου μιλούσε μέχρι το πρωί.
- Ένα πρωινό με ομίχλη που αντίκρυσες για πρώτη φορά την πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.
- Ένα βράδυ στο Λονδίνο που για πρώτη φορά είδες από κοντά το είδωλό σου.
- Ένα μεσημέρι που μπήκες στο δισκάδικο και πήρες πολλά cd χωρίς να ξοδέψεις μια περιουσία.
- Την νύχτα που άκουσες την ανάσα του.
- Ένα Σάββατο που σου έστειλε μήνυμα ότι του λείπεις.
- Ένα βράδυ που χορέψατε μαζί στο πάρτυ και σ΄αγκάλιασε δυνατά.
- Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα που γύρισες στο σπίτι και είχε βάλει τις πυτζάμες σου στο καλοριφέρ για να τις βρεις ζεστές.
- Ένα πρωί που καταλαβαίνες ότι ήρθε η άνοιξη. Ο ήλιος μοιάζει πιο φωτεινός, τα φυτά είναι όλα ανθισμένα κι εσύ ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου για να μυρίσεις τις νέες μυρωδιές.
- Εκείνη την νύχτα που σε φίλησε μέσα στο αμάξι για καληνύχτα.
- Την πρώτη φορά που κοίταξες ψηλά και είδες εκστασιασμένη την Times Square.
- Ένα απόγευμα που έβαλες στο cd player το "The Piano" και βυθίστηκες στον κόσμο του Michael Nyman.
- Ένα βράδυ που γύρισες σπίτι και σε περίμενε στο μαξιλάρι μια υπέροχη κάρτα.

Μπορείς να τις θυμηθείς την επόμενη φορά που το μαύρο σύννεφο της θλίψης θα σε πλακώσει?





Μέσα στα τηλεφωνήματα, τα κινητά, τα mail και τις σοβαρές συζητήσεις για θέματα εντελώς ανούσια και άχρηστα... υπάρχει μια στιγμή που περνάς ωραία με τη δουλειά σου. Που δεν αισθάνεσαι αγγαρεία και δεν σφίγγει ένας κόμπος το στομάχι σου.
Γιατί είσαι μέσα στη θάλασσα και τον καυτό ήλιο... κι εκεί για λίγες ώρες όλα μοιάζουν ωραία, χρωματιστά και πάνω απ΄όλα δυνατά...


Σάββατο βράδυ στην Πλάκα. Τα σοκάκια ήταν γεμάτα κόσμο και ο ουρανός υπέροχος και γαλανός. Για να αποφασίσει κανείς να κλειστεί μέσα στους 4 τοίχους του Ζυγού, θα πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος. Και ο λόγος αυτός ακούει στο όνομα Φοίβος Δεληβοριάς.
Ο οποίος παρουσίασε live τα νέα του τραγούδια αλλά μας θύμησε και τα παλιά...
Και ήταν εξαιρετικά και περίεργα όμως...
Εξαιρετικά γιατί ο Φοίβος είχε κέφια... γιατί ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος... γιατί τα νέα τραγούδια ακούγονται πολύ ωραία και live... γιατί υπήρχε νεύρο και ζεστή ατμόσφαιρα...
Περίεργα όμως γιατί ο Φοίβος είπε παλιά τραγούδια... που όλα μου θύμιζαν κάτι... που το ¨Εκείνη¨ έλιωνε στα cd player του σταθμού... τότε που πιστεύαμε ότι έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας... τότε που πιστεύαμε ότι όσοι ήμασταν μέσα σ΄εκείνο το στούντιο και τραγουδούσαμε δυνατά και φάλτσα ¨Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται¨, ήμασταν φίλοι...
Μαμά μπορείς να πείσεις τον Φοίβο να μην βγάζει κάθε 4 χρόνια δίσκο??


Ο σκύλος είναι ένα πολύ πιστό ζώο. Αγαπάει το αφεντικό του, απλά και μόνο γιατί του ρίχνει φαγητό στο κεσεδάκι. Κουνάει χαρούμενος την ουρά του απλά και μόνο γιατί το boss άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Το αφεντικό όμως δεν προλαβαίνει να το φροντίσει και να το πηγαίνει βόλτες για να κατουρήσει (ενώ το θέλει), γι’ αυτό και το «παρκάρει» στο περιβόλι του εξοχικού του για 4, 5 ,6 μήνες χωρίς να δώσει σημεία ζωής... Το σκυλί αφού θα γαβγίσει και αφού θα τρέχει συνέχεια στην πόρτα νομίζοντας ότι άκουσε βήματα, θα παραιτηθεί. Θα αρχίζει να κυνηγάει τις γάτες της περιοχής και θα τρωει τα κόκαλα που του ρίχνουν οι γείτονες για να σταματήσει να γαβγίζει μέσα στην νύχτα.
Και να λοιπόν που το αφεντικό κάνει την εμφάνισή του μετά από μήνες και το σκυλί ούτε του κρατάει μούτρα, ούτε τον αποφεύγει. Χοροπηδάει από την χαρά του! Κουνάει την ουρά του και απολαμβάνει την στιγμή που του ρίχνει φαγητό στο κεσεδάκι και του χαϊδεύει τη μουσούδα. Απολαμβάνει την στιγμή γιατί ξέρει ότι ίσως να μην την ξαναζήσει. Γιατί μπορεί να είναι σκύλος αλλά πέντε πράγματα τα καταλαβαίνει.
Το αφεντικό φεύγει και ο σκύλος είναι λυπημένος. Γαβγίζει ελπίζοντας ότι θα ξαναγυρίσει για λίγο για να του ξαναγεμίσει το κεσεδάκι...
Και θα γυρίσει... όταν θα προλαβαίνει... όταν θα τον βολεύουν τα ωράρια... όταν οι γείτονες του εξοχικού θα τον πάρουν τηλέφωνο και θα τον απειλήσουν «έλα να πάρεις το κωλόσκυλο που μας έχει πάρει το κεφάλι!»
Τελικά το κινέζικο ωροσκόπιο λεει αρλούμπες!! Δεν πρέπει να είμαι ποντίκι αλλά ένας ωραιότατος και παχουλός σκύλος.
Για έναν ηλίθιο λόγο πιστεύουμε ότι αν θάψουμε βαθιά τα φαντάσματα του παρελθόντος, δεν θα μας απασχολήσουν ποτέ ξανά. Αφού σκάψαμε πολύ και το φτυάρι ήταν πρώτης τάξεως, γιατί να πρέπει να μας απασχολήσουν ξανά? Κλείσαμε πια την πόρτα και συνεχίζουμε...
Όσο κι αν σκάψεις όμως, όσο δυνατά κι αν κλείσεις την πόρτα, πάντα θα έρθει η ώρα που θα έρθεις αντιμέτωπος με τα φαντάσματά σου. Όπου πρέπει ν΄ανοίξεις πάλι την πόρτα, να ξύσεις τις πληγές σου και να έρθεις face to face με αυτό που σε σημάδεψε.
Φτιάξε λοιπόν τα μαλλιά σου, βάλε τα καλά σου, κοίτα το φάντασμα στα μάτια και κλείσε την πόρτα για πάντα...


About