Eίδα Swan Lake

10:35 PM | 2 Comments


Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που πήγα στο Badmimnton Theatre και είδα το Swan Lake του Μάθιου Μπορν, αλλά ακόμα σκέφτομαι την παράσταση.
Σίγουρα τίποτα δεν θυμίζει την κλασική "Λίμνη των Κύκνων" που όλοι ξέραμε μέχρι τώρα. Οι μικροκαμωμένες μπαλαρίνες έχουν αντικατασταθεί με καλογυμνασμένους άντρες και η ιστορία έχει αλλάξει εντελώς. Αυτή που έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη είναι η συγκλονιστική μουσική του Τσαικόφσκι. Είναι απίστευτο πως μετά από τόσα χρόνια η μουσική ακούγεται τόσο φρέσκια και ταιριάζει γάντι με όλους τους νεωτερισμούς που πρόσθεσε ο Μπορν.
Η παράσταση συνολικά είναι πάρα πολύ καλή. Έχει χιούμορ, δυναμικές χορογραφίες, έξυπνα πολιτικά υπονοούμενα και συγκλονιστικούς χορευτές. Αυτή βέβαια η ιστορία με τους gay μου φαίνεται πλέον παρωχημένη και η εύκολη λύση για να προκαλέσεις αλλά μικρό το κακό...
Βλέποντας αυτή την παράσταση αισθάνθηκα πολύ Ευρωπαία... επιτέλους να βλέπουμε κι εμείς στη μικρή Ελλαδίτσα μεγάλες παραστάσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εκτίμησα και πάλι το ταλέντο του σπουδαίου Τσαικόφσκι... Πως λέμε Καρβέλας και Φοίβος? Ε, καμία σχέση...

Να σου κάνω μια ερώτηξη?

9:17 PM | 2 Comments

Λόγω αντικειμένου συναναστρέφομαι καθημερινά με πολύ κόσμο. Με όσους λοιπόν μίλησα χθες (και μίλησα με πολλούς) όλοι, μα όλοι, μου είπαν ότι δεν πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο, ότι δεν χρειάζονται τον Άγιο για να γιορτάσουν τον έρωτά τους και ότι τελικά δεν θα κάνουν τίποτα ιδιαίτερο στις 14 Φεβρουαρίου.
Ε, τότε ποιοι ήταν όλοι αυτοί που κατέκλυσαν τα εστιατόρια χθες το βράδυ και δεν έβρισκες πουθενά να κάτσεις? Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που γέμισαν χθες τα ζαχαροπλαστεία και είχαν φρακάρει τους δρόμους?? Κανείς ε?


Είδα Ο Λαβύρινθος Του Πάνα

6:44 PM | 3 Comments

Το τρέιλερ της ταινίας δεν μου γέμισε το μάτι. Σκέφτηκα θα είναι κανένα παιδικό παραμυθάκι. Οι πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ και το περιβόητο στοίχημα με "έσπρωξαν" να μπω στην αίθουσα.
Και είδα ένα αριστούργημα. Έτσι απλά.
Ένας μαγικός συνδυασμός παραμυθιού και ωμής πραγματικότητας, έτσι όπως δεν το έχω ξαναδεί στον κινηματογράφο. Μια σειρά από συμβολισμούς έτσι όπως δεν έχουν δοθεί ποτέ ξανά από σκηνοθέτη μεγάλων ταινιών. Μια εκπληκτική ατμόσφαιρα έτσι όπως δεν μας έχουν συνηθίσει στο Χόλιγουντ.
Τα πολλά λόγια όμως, είναι φτώχεια... ένα αριστούργημα. Έτσι απλά.

Koop

12:24 PM | 0 Comments


Ήταν ένα όμορφο Σάββατο βράδυ. Πάρα πολύς κόσμος μαζεύτηκε για να δει live δύο μυστήριους Σουηδούς που τους αρέσουν τα γυναικεία ροούχα και που έφεραν νέα πνοή στην jazz του σήμερα. Γίνεται να ζεις στη Σουηδία και να γράφεις μουσικές για θάλασσες και κοκτέιλ στην παραλία? Στην περίπτωσή τους φαίνεται πως γίνεται, γι'αυτό και όλες τους οι δισκογραφικές δουλειές έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πήγαμε λοιπόν στο Fuzz για να τους δούμε από κοντά. Και ήταν πολύ καλοί. Λίγο άτυχοι στο make up (όχι εκεί πάνω παιδιά το ρουζ!) αλλά η μουσική τους εξαιρετική. Ωραίο πάντρεμα ηλεκτρονικών ήχων και παραδοσιακών jazz οργάνων όπως το μπάσο και το βιμπρόφωνο. Η κοπέλα στα φωνητικά ήταν πάρα πολύ καλή, πολύ χαριτωμένη και η φωνή της σε έστελνε κατευθείαν στα νησιά!

Η ένστασή μου έχει να κάνει με τη διάρκεια. Δεν πληρώνεις 30 ευρώ για να ακούσεις ένα live που διαρκεί με το ζόρι μια ώρα!! Πέρα από τη ζωντανή παρουσίαση των κομματιών τους, θα έπρεπε να προσθέσουν κάτι παραπάνω. Κάτι για να μπορεί δικαιολογεί την όλη φασαρία.

Δεν στήνονται καριέρες με "περάστε, σκουπίστε τελειώσατε". Χρειάζεται το κάτι παραπάνω...

Όμως είναι σημαντικό ότι κάτι γίνεται στη μοντέρνα jazz... κι ελπίζω να δούμε περισσότερα...

Είδα Κρυφές Επιθυμίες

11:52 AM | 1 Comments

Με αφορμή το καθιερωμένο στοίχημα των Όσκαρ, τρέχω να προλάβω όλες τις ταινίες που έχουν προταθεί σε οποιαδήποτε κατηγορία. Η συγκεκριμένη ταινία παίζεται μόνο σε μια αίθουσα και μόνο στην απογευματινή παράσταση.
Χαμηλών τόνων ταινία, χωρίς πολλές εξάρσεις που όμως δεν σε κάνει, σε καμία περίπτωση, να βαρεθείς. Σαν να υπάρχει μια υποβόσκουσα ένταση που εκδηλώνεται μόνο στις τελευταίες σκηνές.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές χωρίς υπερβολές και η Κέιτ Γουίσλετ έχει αδυνατίσει πάρα πολύ!
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι η προσέγγιση της ταινίας στη σχέση γονιού και παιδιού. Μια εντελώς διαφορετική οπτική. Γιατί υπάρχουν φορές που θέλεις να το "πνίξεις". Υπάρχουν φορές που θέλεις να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου. Υπάρχουν φορές που δεν θέλεις να το έχεις μέσα στα πόδια σου. Όσο καλή μάνα και πατέρας κι αν είσαι...
Ωραία ταινία που είχε κάτι να πει και που αξίζει να τη δείτε...

Ντεν καταλαβαίνει...

12:34 AM | 3 Comments

Δεν είσαι μάνα και δεν καταλαβαίνεις! Πόσες φορές έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια αυτή τη φράση-ύμνο των απανταχού μανάδων...
Και ναι έχουν δίκιο! Δεν είμαι μάνα! Όπως δεν είμαι γκόμενα ενός που κλάνει στο κρεβάτι, δεν είμαι υπάλληλος σε μια εταιρεία που το αφεντικό με παρενοχλεί σεξουαλικά, δεν (?) είμαι φίλη με κάποιον που με θάβει πίσω από την πλάτη μου, δεν είμαι ζωγράφος, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι χήρα, δεν είμαι ορφανή, ΔΕΝ είμαι πολλά πράγματα... άρα λοιπόν δεν πρέπει να έχω γνώμη?
Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση σου και να νιώσει αυτά που νιώθεις εσύ. Αλλά αυτό μάλλον είναι καλό. Γιατί όταν κάποιος είναι αποστασιοποιήμενος από το πρόβλημα, ίσως και να σου πει μια κουβέντα που να σε βοηθήσει. Ίσως να το δεις κι από μια άλλη οπτική γωνία. Και ίσως στη χειρότερη περίπτωση να σου πει κάτι που να σε πειράξει. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το ότι δεν είναι όπως εσύ, αλλά επειδή διαφέρετε και βλέπετε τη ζωή διαφορετικά.
Η μητρότητα είναι σπουδαίο πράγμα και χαίρομαι για όλες τις γυναίκες που γίνονται μανούλες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι μειονεκτικά απέναντί τους. Όπως αν κάποια ήταν τρελά ερωτευμένη κι εγώ όχι, αν ήταν παντρεμένη κι εγώ όχι, αν είχε 100 φίλους κι εγώ όχι, αν ήταν πλούσια κι εγώ όχι... δεν είναι κάποιος από μας ανώτερος από τους άλλους, απλά διαφορετικός...
Χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να κάνουμε μια κουβέντα?

About