Υπάρχουν μερικές πληροφορίες που ο εγκέφαλος αρνείται να επεξεργαστεί. Φουλάρει από χιλιάδες άλλες άχρηστες πληροφορίες, έτσι ώστε όταν εισέρχονται νέα δεδομένα δεν ξέρει πως να τα χειριστεί. Την Κ. την γνώρισα πριν από μερικά χρόνια σε δουλειά. Δεν είχαμε ποτέ στενές σχέσεις. Δεν κάναμε ποτέ βαθυστόχαστες κουβέντες, ούτε εξομολογηθήκαμε ποτέ η μια στην άλλη τα μεγάλα μας μυστικά. Θυμάμαι μόνο μια κουβέντα που μου είχε πει στο αυτοκίνητο: "Θέλεις να δείχνεις σκληρή αλλά κατά βάθος είσαι βούτυρο". Τόσοι άλλοι με τους οποίους έχω κάνει βαυθστόχαστες και εξομολογητικές κουβέντες δεν με έχουν περιγράψει καλύτερα απ΄ότι η Κ.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν βρεθήκαμε περισσότερο, γιατί δεν μιλήσαμε περισσότερο, γιατί δεν συναντηθήκαμε περισσότερο.
Και μετά έρχεται η πληροφορία ότι είχε ένα ατύχημα και δεν θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει. Και ο εγκέφαλός μου δεν ξέρει τι να κάνει με αυτή την πληροφορία. Αρνείται να την επεξεργαστεί.
Γιατί θα ήθελα να τη δω, αλλά δεν ξέρω πως θα το εκλάβει.
Γιατί θα ήθελα να της μιλήσω, αλλά δεν ξέρω πως να ξεπεράσω την αμηχανία μου.
Γιατί θα ήθελα να πω μια κουβέντα που να βοηθήσει, αλλά δεν βρίσκω καμιά.
Γιατί θα ήθελα να επεξεργαστώ αυτή την πληροφορία και δεν ξέρω τον τρόπο.
Γιατί θα ήθελα να μην με νοιάζει το δικό μου πρόβλημα και να εστιάσω στο δικό της...
4 comments:
Ακόμα και εδώ αποδειχτήκαμε ανεπαρκείς. Εγώ αποφεύγω έναν καφέ εδώ κι ένα χρόνο... Μου τη δίνει η αναπηρία μου.
δεν το παίζω ξερόλας, αλλά κάντε το χωρίς επεξεργασίες, τι αν πως και γιατί. ε;
καλύτερα αργά παρά ποτέ....
η αναπηρία δεν πρέπει είναι πρόβλημα για κανέναν.
global και μεθυσμένα χρώματα έχετε θεωρητικά δίκιο, αλλά πρακτικά κάτι μέσα μου με φρενάρει...
δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Post a Comment