skip to main |
skip to sidebar
Ναι, η ταινία μοιάζει απλοϊκή. Ναι, δεν έχει κάποια φοβερά δραματική σκηνή που θα θυμάσαι πάντα. Ναι, μπορεί να σου θυμίσει το "Φόρεστ Γκαμπ".
Αν όμως ξύσεις λίγο την επιφάνεια... θα ανακαλύψεις μια υπέροχη ταινία... που σου μιλάει για τον κύκλο της ζωής... για το χαμένο χρόνο... για τα χαμένα όνειρα... για την ενηλικίωση... για το πόσο σημαντικό είναι το timing στις σχέσεις... για την ελπίδα που υπάρχει πάντα μέσα μας...
Μια ταινία που μιλάει για τη ζωή... τη ζωή σου...
* ναι, είναι κούκλος ο άτιμος...
Κάθε χρόνο τα ίδια, αλλά δεν βαριέμαι ποτέ. Αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, αρχίζει ο πανικός. Οι γνωστοί άγνωστοι που μαζευόμαστε κάθε χρόνο σπίτι μου στις 3 η ώρα το πρωί και με μανία στοιχηματίζουμε στους νικητές... πίνουμε καφέδες και βάζουμε οδοντογλυφίδες στα μάτια για να καταφέρουμε να δούμε όσες περισσότερες υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες ώστε να μπορέσουμε να προβλέψουμε σωστά...
The Reader
Μια διαφορετική ταινία σχετικά με την βιαιότητα των Ναζί. Συνδυασμένη με το ερωτικό στοιχείο και την αθωότητα ενός 16χρονου, η ταινία σε γεμίζει με απρόβλεπτα συναισθήματα...
Το καλύτερο στοιχείο φυσικά της ταινίας είναι η Κέιτ Γουίνσλετ... σιωπηλή, μυστηριώδης, ερωτική... απλά συγκλονιστική! Θα το πάρει επιτέλους?
Milk
Δεν αισθάνθηκα ότι είδα ταινία. Είδα ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή του Milk, χωρίς ψυχή... χωρίς συναίσθημα. Και ήθελα να ήξερα ποιοι ήταν οι μαλάκες τότε που έβαλαν τους gay στο περιθώριο, με αποτέλεσμα οι gays τους σήμερα να μας κάνουν τα ίδια? Και στην τελική... ας προσέχαμε!
Για άλλη μια φορά ο Sean Penn μεταμορφώνεται και γίνεται ένα με το ρόλο του... εξαιρετικός!
Revolutionary Road
Αυτή η ταινία δεν είναι για όλους. Αν όμως έχεις ζήσει, έστω και μια φορά, σε μια καταπιεσμένη κατάσταση, αν έχεις νιώσει έστω και μια φορά τη μιζέρια της κοινωνίας που σε περιβάλλει... τότε η ταινία θα σε αγγίξει και ίσως και να σε συνταράξει... Η Κέιτ Γουίνσλετ για άλλη μια φορά συνταρακτική αλλά και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο συγκλονιστικός! Επιτέλους... Give Leo an Oscar!
Και ο μαραθώνιος συνεχίζεται...
Δουλεύοντας 15 χρόνια, λίγο πολύ συνηθίζεις τις αλλαγές στα γραφεία... Νέο γραφείο, νέος υπολογιστής, νέα πρόσωπα... φαίνεται συναρπαστικό, αλλά με τα χρόνια ακόμα και τέτοιου είδους αλλαγές μοιάζουν ίδιες... σαν να ξέρεις ακριβώς τον τρόπο που θα διακοσμήσεις το νέο σου γραφείο, τον τρόπο που θα χειριστείς τα αρχεία στον υπολογιστή σου, τον τρόπο που θα προσεγγίσεις τους νέους συναδέλφους... ακόμα κι όλα αυτά τα "νέα" πράγματα κρύβουν λιγότερες εκπλήξεις απ' ότι στο παρελθόν...
Κι εκεί που δεν εκπλήσσεσαι με τίποτα... οδηγείς και δίπλα σου κάθεται ένας απίστευτα σοφός Άγγλος και σου μιλάει για ώρες για μουσική... κι εκεί ξαφνικά γίνεται η πραγματική αλλαγή... εκεί που άφησες πίσω σου το τοπικό βλαχομπαρόκ κι έκανες ένα βήμα μπροστά...
Λένε ότι όταν "βλέπεις" μια κατάσταση από απόσταση, "βλέπεις" πιο καθαρά. Όταν αποστασιοποιείσαι από μια κατάσταση, οι δυσκολίες δεν είναι τόσο μεγάλες και ο λόγος της δυστυχίας σου εξαφανίζεται με τον καιρό...
Κάθομαι λοιπόν εδώ από μακριά κι αποστασιοποιημένη... και συνειδητοποιώ πόσο πιο δύσκολα ήταν, πόσο πιο δυστυχισμένη ήμουν απ' όσο νόμιζα και πόσο πιο δύσκολο είναι να το ξεπεράσω...
Βρίσκομαι λοιπόν στη φάση της αφασίας... όπου δεν σκέφτομαι τίποτα, δεν "βλέπω" τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα... στη τελική δεν είναι ανάγκη να τα ψυχαναλύουμε όλα... ε?
Ναι, η ταινία μοιάζει απλοϊκή. Ναι, δεν έχει κάποια φοβερά δραματική σκηνή που θα θυμάσαι πάντα. Ναι, μπορεί να σου θυμίσει το "Φόρεστ Γκαμπ". 
