Εξαιτίας της ανάγκης μας για παραμύθιασμα, σπάνια τολμάμε να ξύσουμε την επιφάνεια. Όταν όμως η "επιφάνειά σου" θρυμματίζεται βάναυσα... τότε διαπιστώνεις πόσο αναλώσιμος είσαι για τη δουλειά σου, πόσο ψεύτικες είναι οι φιλίες σου και πόσο ανούσια είναι η ζωή σου. Αποφεύγοντας να κοιτάξεις κατάματα την ουσία... προσπαθείς απεγνωσμένα να "κολλήσεις" τα κομματάκια της θρυμματισμένης σου επιφάνειας...

1 comment:

Anonymous said...

Γειάσου φίλη Λόστ....έτσι είναι.. μου έχει συμβεί και μένα αυτό..και έχω να πώ ότι είναι πολύυυ δυσάρεστο να γίνεται αυτό..αλλά φίλη μου τι θα πεί ότι είσαι λίγος στις φιλίες,στις σχέσεις σου κλπ,κλπ,κλπ;;;μήπως ΔΕΝ φταίς πάντα ΕΣΥ για ότι γίνεται;;;μήπως φταίνε κ αι οι άλλοι κάπου;;;για σκέψου το ξανά αυτό και μη κατηγορείς μό-νο τον εαυτό σου για όλο αυτό...συνήθως μεγαλύτερο μερίδιο έχουν οι άλλοι και η απαράδεκτη στάση και συμπεριφορά που έχουν απέναντί σου πιστέυω εγώ...εμπάσι περιπτώση είναι δυσάρεστο δε λέω και πολύυυυ όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά.. ποτέ δεν είναι αργά γιανά ψάξεις να βρείς καινούριους φίλους,και έναν σύντροφο που θα σε κάνει πραγματικά ευτιχισμένη!...μαζέυεις τα κομμάτια σου τα ενώνεις και πας για άλλα!!..φιλάκια,Αθανασία.

About