Blogger Notes

Όλοι βιάζονται να τρέξουν προς την έξοδο. Σε σπρώχνουν, σε ποδοπατάνε και σε παραγκωνίζουν μόνο και μόνο για να βγουν πρώτοι έξω.
Κι εσύ πατάς pause. Όλα τρέχουν σε fast forward κι εσύ κάνεις παύση. Παύση σε όλα. Στέκεσαι ακίνητος και δεν κάνεις τίποτα. Ούτε ένα βήμα πίσω, ούτε μπροστά.
Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να ξαναπατήσεις το play?

Ο Σάκης είναι ιδέα. Πάει και τελείωσε. Η ιδέα του τέλειου αρσενικού. Που είναι κούκλος, που σου χαμογελάει με το τελειότερο χαμόγελο, που σου φωνάζει ότι σ΄αγαπάει, που σου τραγουδάει "Υπήρχες πάντα μέσα στη ψυχή μου"...
Και φέτος ο Χ. μού το υποσχέθηκε. Φέτος θα με πήγαινε να δω τον Σάκη. Μετά το περσυνό στήσιμο άλλωστε, δεν είχε άλλη επιλογή. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στον Λυκαβηττό. Θα πηγαίναμε νωρίς για να γλιτώσουμε την ταλαιπωρία.
Ο Χ. έφτασε νωρίς, κάθησε στο παγκάκι, αγνάντευε τη θέα και με περίμενε... για 2 ολόκληρες ώρες!! Γιατί άργησα να φύγω από τη δουλειά, γιατί έπεσα σε μποτιλιάρισμα, γιατί δεν με άφησαν ν΄ανέβω πάνω, γιατί δεν έβρισκα να παρκάρω... γιατί αναγκάστηκα ν΄ανέβω τον Λυκαβηττό με τα πόδια, γιατί είμαι γριά και αγύμναστη και γιατί δεν αξίζει τόση ταλαιπωρία και να τον χαίρεται η Κάτια!!
Η ταλαιπωρία ξεχάστηκε όταν τα φώτα χαμήλωσαν και ο Σάκης εμφανίστηκε στην σκηνή. Όλα γύρω σου γυρίζουν... άρχισε να τραγουδάει και το κοινό παραληρούσε... Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη
Και ο Σάκης άψογος από κάθε άποψη. Γεμάτος ενέργεια, κέφι, χαμόγελα και από κορμί... αχ!
Και είπε όλες τις κομματάρες που κλαίγαμε παλιά... Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου, Υπήρχες πάντα, Σε θέλω σαν τρελός, Σ΄έχω ερωτευθεί...
Και το στήσιμο στην σκηνή, επίσης άψογο. Οι χορεύτριες του "So you think you can dance" πολύ καλές και πανέξυπνη η αλλαγή των ρούχων του Σάκη που παρέπεμπε σε προηγούμενα look του...

Ο Σάκης είναι ιδέα. Πάει και τελείωσε.

Έχουν περάσει 2 εβδομάδες από το τότε που είδα την ταινία. Ήταν Σάββατο βράδυ κι αποφάσισα να τη βγάλω στον καναπέ, βλέποντας dvd μέχρι το πρωί.
Ο αδερφός μου μού πρότεινε να δω το "The Fountain", γεγονός ανησυχητικό αλλά εγώ δεν πτόηθηκα. Την νοίκιασα κι άρχισα να την βλέπω αργά το βράδυ...
Συγκλονίστηκα... προβληματίστηκα... έκλαψα... κι "έθαψα" την ταινία μέσα μου, μέχρι που ανακάλυψαμε με τον Μ. ότι είδαμε την ταινία την ίδια μέρα και την ίδια ώρα!!
Συζητούσαμε για ώρες για το νοημά της, για τα ελαττώματά της, για τις επιρροές της πάνω μας... δεν είναι αυτά χαρακτηριστικά μιας εξαίσιας ταινίας?
Η ταινία αυτή δε χωράει περιγραφές, ούτε κριτικές... είτε θα βαρεθείς και θα τη μισήσεις, είτε θα εισβάλει μέσα σου και θα σε επηρεάσει για πολλές πολλές εβδομάδες...

Στην έκτη δημοτικού υπήρχε στη ζωή μου ο Γιάννης. Από τα πιο δημοφιλή παιδιά του σχολείου που πάντα μου χαμογελούσε στα διαλείμματα. Μια Κυριακή μεσημέρι είμαι με τις φίλες μου στην πλατεία. Ο Γιάννης με πλησιάζει και μου κάνει την κρίσιμη ερώτηση: Θέλεις να τα φτιάξουμε? Εγώ απάντησα ναι, και όλα ήταν εντάξει. Ήμουν το κορίτσι του Γιάννη... μου έπιανε που και που το χέρι... με έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι, μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου... και μετά βαρέθηκα. Ένα μεσημέρι λοιπόν που ήρθε να με πάρει από το σχολείο (εκείνος πήγαινε γυμνάσιο) του ανακοίνωσα ότι θέλω να τα χαλάσουμε. Και κάπως έληξε η σχέση μου με τον Γιάννη. Ούτε αναλύσεις, ούτε δράματα, ούτε εξηγήσεις... έτσι απλά.
Αυτή την σχέση θυμήθηκα όταν ο Χ. μου είπε ότι αν και χωρισμένος, αφήνει την πόρτα ανοιχτή στην πρώην. Γιατί άραγε αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή? Γιατί όταν χωρίζουμε θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι οριστικό? Χωρίζουμε τελικά από πείσμα ή επειδή έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες? Στο δημοτικό έλεγες “θέλω να τα χαλάσουμε” κι έληγε η υπόθεση. Τι άλλαξε? Δεν λέμε πια αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε? Λέμε “θέλω να φύγεις”, ενώ στην ουσία θέλουμε να πούμε “μείνε”? Λέμε ότι “υπάρχει ελπίδα για μας” ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω?
Μήπως θέλουμε να κρατηθούμε από κάτι που ξέρουμε από καιρό ότι έχει τελειώσει?
Δεν ξέρω τι ισχύει στην περίπτωση του Χ. ... με έκανε όμως να σκεφτώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις... αφήνω την πόρτα ανοιχτή?
Μάλλον γκρεμίζονται όλα και δεν υπάρχει καν πόρτα...

Φταίνε οι άλλοι που νιώθεις δεύτερος ή απλά είσαι?