Blogger Notes

Πέρσυ είχα κατάθλιψη, πρόπερσυ πολύ δουλειά. Φέτος ήμουν αποφασισμένη να πάω στην Γιορτή της Μουσικής. Φτάνω στο Μοναστηράκι και μ' ένα παγωτό ανα χείρας (0% φυσικά!), περπάτησα μέχρι την πλατεία Κοτζιά. Η γιορτή μόλις είχε αρχίσει:
- Monitor: ωραίος ήχος, ωραία περσόνα η τραγουδίστρια και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ το τραγούδι ps που είπαν στο τέλος.
- Astralon: ωραία βαβούρα για να παίζει στο γκαράζ της μαμάς.
- Blend Sextet: o K. είχε πιει πολλές μπύρες και αυτό ήταν ανησυχητικό. Όταν ξεκίνησαν όμως όλα ξεχάστηκαν. Φοβερός ήχος, φοβερό κέφι!!! Και ο τραγουδιστής στα high του! Πως γίνεται το σεξτέτο να έχει 7 άτομα στην σκηνή?
Ώρα για άλλες βόλτες...
Επόμενη στάση Πλατεία Κλαυθμώνος. To hip hop και τα μεγαλεία του. Ο τραγουδιστής τραγουδούσε yo yo και το κοινό πλακωνόταν στο ξύλο!!
Next please!!
Πλατεία Συντάγματος. O X Alfonso είναι ήδη στην σκηνή και το η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο. Ένας περίεργος συνδυασμός κουβανέζικης και latin μουσικής με ροκ και hip hop στοιχεία. Not bad...
Τελευταίος σταθμός Γκάζι. Κόσμος παντού, τα μαγαζιά γεμάτα και στην Τεχνόπολη οι Human Touch παίζουν τζαζ. Υπέροχη ατμόσφαιρα...
Αμέσως μετά το πολυαναμενόμενο γκρουπ από την Αγγλία Nostalgia 77. Μόνο που η πτήση τους ακυρώθηκα και ήρθαν κατευθείαν από το αεροδρόμιο για να παίξουν. Χωρίς πρόβες, χωρίς sound check και χωρίς καθόλου ενέργεια.
Ήταν όμορφη εικόνα που μια ομάδα νέων παιδιών έπαιζαν τζαζ με παλιομοδίτικο τρόπο αλλά δυστυχώς δεν μας απογείωσαν... next time.
Η βραδιά έκλεισε σε εστιατόριο τρώγοντας ψάρια και σαρδέλες!!
Ήταν ωραία, ήταν γλυκά... ήταν γιορτή!! Και του χρόνου!

Μετά από 4 μέρες με ξενύχτι και απίστευτη κούραση, πήγα στο Eject Festival για να ξεφύγω από την παράνοια της προηγούμενης εβδομάδας.
Φτάνω στην είσοδο και αρχίζει ο περιβόητος έλεγχος. Πρώτη φορά, δεύτερη φορά, τρίτη φορά (περιμένοντας μισή ώρα!), τέταρτη φορά και επιτέλους μπαίνω στο χώρο της συναυλίας.
Το στήσιμο της σκηνής ήταν εξαιρετικό (μπορούσες να δεις και από μακριά) και ο ήχος αρκετά καλός.
Ήδη έχουν βγει στην σκηνή οι Madness με απίστευτο κέφι και φοβερή ενέργεια!! Τελικά ξέρω όλα τους τα τραγούδια !!
Οι Madness μας αποχαιρετούν και ετοιμαζόμαστε για τους Beastie Boys. Παίρνουμε τις απαραίτητες μπύρες και προχωράμε μπροστά, χωρίς να έχουμε καταλάβει κάτι περίεργο.
Οι Beastie Boys ξεκινούν και γίνεται χαμός! Ο ήχος μέτριος αλλά όσο περνάει η ώρα διορθώνεται. Χοροπηδάμε, χορεύουμε, τραγουδάμε και περιμένουμε να τραγουδήσουν ¨You gotta fight for your right to party¨!!
Ξαφνικά κοιτάζοντας πίσω μου βλέπω να βγαίνουν καπνοί έξω από το γήπεδο. Μα τι συμβαίνει? αναρωτιόμαστε όλοι, αλλά οι Beastie Boys, που συνεχίζουν να βρίσκονται στην σκηνή, μας απασχολούν με την απίστευτη σκηνική τους παρουσία που δεν δίνουμε σημασία.
Κι εκεί που ξεκινάει το Intergalactica, επικρατεί μια αναστάτωση στην σκηνή... οι Beastie Boys φεύγουν άρον άρον κι εμείς κοιτάζουμε απορημένοι...
Λίγα λεπτά αργότερα μας ανακοινώνουν ότι οι Underworld δεν θα εμφανιστούν και ότι πρέπει άμεσα να εκκενώσουμε το χώρο.
Σοκαρισμένοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Μετά από τα απαραίτητα τηλεφωνήματα μαθαίνουμε για καμμένα αυτοκίνητα, ντου με λοστούς από ανεγκέφαλους...
Αρχίζουμε να βγαίνουμε έξω και δεν βλέπουμε καμία αστυνομική δύναμη και κανέναν υπεύθυνο να μας κατευθύνει προς την έξοδο. Χρειάστηκε να περάσω κυριολεκτικά ξυστά από αυτοκίνητο που καιγόταν και πετούσε σπίθες. Φοβήθηκα...
Δεν ξέρω αν ήταν 300 ή 10 αυτοί που έκαναν τις μαλακίες, αυτό που ξέρω είναι ότι μια σωστή και υπεύθυνη διοργάνωση πρέπει να φροντίζει για την ασφάλεια των θεατών. Και δεν τη φρόντισε...
Κι εγώ λοιπόν που έδωσα 60 ευρώ (λέμε τώρα...) για να δω τους Underworld, ποιος θα με αποζημιώσει?? Κανένας?

Σπάνια το παραδέχεσαι αλλά στην πραγματικότητα θέλεις να είσαι Νο 1 στις ζωές των άλλων. Να είσαι ο καλύτερος της φίλος. Ο μοιραίος της έρωτας. Ο αγαπημένος υπάλληλος του αφεντικού σου και ο δημοφιλέστερος ανάμεσα στους συναδέλφους σου. Το καλύτερο one night stand που έζησε ποτέ. Ο χαιδεμένος της μαμάς σου. Η καλύτερη σχέση που είχε ποτέ.
Κι όταν συνειδητοποιείς ότι τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή σου δεν αισθάνονται τη μοναδικότητά σου, αντιδράς. Διεκδικείς περισσότερα. Περισσότερο ενδιαφέρον, περισσότερα τηλέφωνα, περισσότερος χρόνος, περισσότερος έρωτας.
Υπάρχει όμως μια μαγική στιγμή που τους κατανοείς... εκείνη τη στιγμή που κάποιος άλλος, που για σένα δεν είναι τόσο σημαντικός, διεκδικεί το Νο 1 της δικής σου ζωής που εσύ όμως δεν αισθάνεσαι το ίδιο για να το ανταποδώσεις...
Κι εκεί είναι που πρέπει να μάθεις να ζεις με τις ανισότητες...

Είναι το καλύτερο ναρκωτικό και δεν κοστίζει ακριβά. Σε ανεβάζει σε ανύποπτη στιγμή και σε ρίχνει με το παραμικρό. Με ένα κλικ στο mp3 ή στο cd player η μουσική μπορεί να σε στείλει μακριά από την καθημερινότητά σου.
Και το ομολογώ είμαι music junkie. Μουσική όταν θέλω να χαλαρώσω, μουσική όταν θέλω να κλάψω, μουσική όταν θέλω χορέψω, μουσική όταν θέλω να ερωτευτώ, μουσική όταν θέλω να κάνω σεξ, μουσική όταν θέλω να κάνω καινούργιες φιλίες, μουσική όταν θέλω να ταξιδέψω, μουσική όταν θέλω να μελαγχολήσω, μουσική όταν θέλω να δουλέψω, μουσική όταν θέλω να διαβάσω, μουσική όταν θέλω να σκεφτώ, μουσική όταν θέλω να μην κάνω το παραμικρό...
Πως λοιπόν το junkie ζει κι αναπνέει σε ένα χώρο που δεν μιλάνε ποτέ για μουσική? Τι κάνει όταν για 10 ώρες το 24ώρο ακούει για εξώφυλλα, για παπούτσια Gucci, για styling, για το πόσο πρέπει να φαίνεται ο κώλος, πόσο να μικρύνει το στήθος, πόσο άσχημα είναι τα ούλα και πόσο καλή πρέπει να είναι η βαφή για να πιάσει?
Τι κάνει το junkie όταν η δόση του απομυθοποιείται πλήρως και καταστρέφεται ολοσχερώς?

Έχουν περάσει αρκετές μέρες που γύρισα από την Σαντορίνη, αλλά χθες που βρέθηκα πάλι με την παρέα της Σαντορίνης, αναπόλησα τις μέρες και τις νύχτες που περάσαμε εκεί.
Όσες φορές κι αν πας σε αυτό το νησί, δεν μπορείς να συνηθίσεις την ομορφιά του. Όσες φορές κι αν πιεις καφέ αγναντεύοντας την καλντέρα δεν μπορείς ποτέ να συνηθίσεις την απίστευτη αγριάδα του τοπίου.
Μόνο που αυτή τη φορά, η βροχή έκανε το νησί ακόμα πιο διαφορετικό και ακόμα πιο γοητευτικό...
Highlights της φετινής βόλτας στη Σαντορίνη:
- Η αστακομακαρονάδα στη Γαλήνη
- Το jazz bar στην Οία
- Η βροχή στην καλντέρα
- Ο "Και Γαμώ" να ξεσαλώνει στο πάρτυ
- To φοβερό εστιατόριο στο Μεγαλοχώρι (?) και η ωραία παρέα που φάγαμε μαζί.

Θα ξαναπάμε ε?

Θα πάμε να δούμε Μιχάλη Δέλτα? μου πρότεινε ο Χ. Κι επειδή δεν μου κάνει συχνά τέτοιες προτάσεις, δέχτηκα χωρίς σκέψη.
Δεν ήταν όμως απλά ένα live. Στον υπέροχο χώρο της ρωμαικής αγοράς και με δωρεάν είσοδο, ο Μιχάλης Δέλτα παρουσίασε το Forbidden Poetry. Και δεν ξετρελάθηκα...
Όλο το στήσιμο ήταν εντυπωσιακό, ο πιανίστας εξαιρετικός αλλά η ίδια η μουσική δεν είχε, κατά τη γνώμη μου, κάτι ιδαίτερο...
Ωραίες μουσικές που λειτουργούν ως χαλί... αλλά όχι σαν κάτι που σου μένει και την επόμενη μέρα και θυμάσαι αργότερα...
Highlight της βραδιάς το εξαιρετικό νέο τραγούδι που παρουσίασε η Τάνια...
"και τι έγινε... και τι έμεινε..." μια απορία που ανυπομονώ να ακούσω στο καινούργιο της cd.

Μπορεί να μην αλλάξει τίποτα. Μπορεί σε μια εβδομάδα το θέμα να έχει ξεχαστεί. Αλλά μια προσπάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.