Χθες κάναμε ένα μικρό παρτάκι για να αποχαιρετήσουμε μια συνάδελφο που αποφάσισε να φύγει από την εταιρεία και να ψαχτεί διαφορετικά...Φάγαμε νηστίσιμα καναπεδάκια, ήπιαμε κρασί και δαγκώσαμε κρυφά μερικές μπουκίτσες κέικ. Το μεγάλο αφεντικό είπε μεγάλα λόγια, η Ε. συγκινημένη ψέλλισε μερικές αμήχανες κουβέντες και κάποιοι φίλοι της δάκρυσαν...
Σκεφτόμουν ότι έχω ζήσει πολλά τέτοια farewell parties... κάποια αφορούσαν εμένα, κάποια άλλα αφορούσαν άλλους συναδέλφους μου... μερικές φορές φίλους... και τα βρίσκω πολύ υποκριτικά!!
Κάθε φορά που το βιώνω όλο αυτό (είτε από τη μεριά του θεατή, είτε από τη μεριά του πρωταγωνιστή) μου μοιάζει πάντα σαν έναν ανόητο επικήδειο.
Τα αφεντικά στεναχωριούνται που σε χάνουν αλλά δεν έκαναν και τίποτα στην ουσία για να σε κρατήσουν ή έστω για να διευκολύνουν την καθημερινότητά σου. Ξέρουν ότι κάποιος άλλος θα βρεθεί που θα τραβήξει κουπί για μερικά χρόνια, μέχρι να έρθει ο επόμενος και ο επόμενος... κανείς δεν αναρωτιέται τι πήγε στραβά κι έχασες το αγγελούδι σου... τουλάχιστον να το διορθώσεις για τον επόμενο... Μοιάζει με ένα μαραθώνιο που απλά βάζουμε τον αθλητή να τρέχει και όταν εκείνος κλατάρει, φέρνουμε τον επόμενο... δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι μπορεί ο αθλητής να θέλει νερό, ή τα παπούτσια του να έχουν χαλάσει ή ότι ο δρόμος που τρέχει είναι γεμάτος λακούβες...
Και οι φίλοι-συνάδελφοι στεναχωριούνται... κι εγώ έχω κλάψει για αποχώρηση συναδέλφου... γιατί πίστευα ότι η σχέση μας είναι τόσο επιφανειακή που θα λήξει την στιγμή που θα κλείσει την πόρτα του γραφείου. Κι έκανα λάθος... Οι πραγματικοί φίλοι που δημιουργείς στη δουλειά θα παραμείνουν φίλοι και αφότου αποχωρήσεις. Στις πραγματικές φιλίες δεν χρειάζεσαι την καθημερινή επαφή. Πηγαίνεις για καφέ και δεν αναλώνεσαι πλέον σε ανούσιες κουβέντες για τη δουλειά... τι είπε το αφεντικό, τι του απάντησες εσύ... η φιλία γίνεται πιο ουσιαστική και περισσότερο αληθινή.
Και τέλος στεναχωριέσαι εσύ... όλοι σου μιλάνε με τα καλύτερα λόγια, κλαίνε που φεύγεις και σου κάνουν δωράκια για να τους θυμάσαι... και είναι όλα τόσα συγκινητικά που σε κάνουν να ξεχνάς τις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Και αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες για την απόφασή σου. Κάνεις συζητήσεις για να βρεθεί ένας τρόπος συνεργασίας... για να μην κόψεις τον ομφάλιο λώρο. Αλλά όταν φεύγεις αγκαλιά με την κούτα (με τα πράγματά σου), κόβεις τον ομφάλιο λώρο χωρίς να το καταλάβεις.
Στην τελική φεύγεις για να βρεις εκεί έξω τα ωραία... Μπορεί να μην τα βρεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει...
3 comments:
Μπράβο στην συνάδελφο σου, που έφυγε για να προσπαθήσει!
Και στα δικά μας!
hmoun parousa se merika tetoia parties (mazi kai to diko sou)kai symfwnw apolyta! estw ki an den exoume kathimerini epafi me kapoious prwin synadelfous, i epikoinwnia einai pio ousiastiki ap'o,ti itan sti douleia! (parakseno, e?)
anonymous και στα δικά μας!! χαχα!
ex colleague eipame na min exoume kathimerini epafi... alla oxi na baresoume exafanisi!! ante!!
Post a Comment